ในโลกนี้ไม่มีใครสามารถย้อนกลับไปแก้ไขความผิดพลาดในอดีตได้ มนุษย์จึงจำเป็นต้องเรียนรู้การให้อภัย การให้อภัยทำให้ตระหนักถึงความมนุษย์ในฐานะสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีวันสมบูรณ์แบบ ทุกคนมีโอกาสทำเรื่องผิดพลาดได้ทุกขณะ แต่ความผิดพลาดเหล่านั้นสามารถเรียนรู้ ทำความเข้าใจและหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดกระทำผิดซ้ำในอนาคต เมื่อปล่อยวางอดีตไว้ได้จะทำให้มีเวลาโฟกัสกับสิ่งสำคัญในชีวิตมากขึ้น เป็นการให้โอกาสตัวเองใช้ความผิดพลาดเป็นประสบการณ์ เรียนรู้ที่จะเติบโตและก้าวไปข้างหน้าโดยไม่เสียใจและเจ็บปวดอีกต่อไป นิยายเรื่องนี้จะพาคุณนักอ่านพบกับเรื่องราวความรัก ความแค้น และความผูกพันของตัวละครที่เป็นโศกนาฎกรรมความรัก และเป็นเรื่องแรกของผู้เขียน นาม “ลันลาบายหมายเลขแปด” เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ฝากติดตาม และคอมเม้นท์ติชมกันได้เน่ออออ
View Moreระหว่างที่สมองของจีด้ากำลังประมวลผล เป็นเขาที่ตั้งสติได้ก่อนเขากล่าวทักทายอีกครั้ง“สวัสดีครับ คุณจีด้า คุณคงกำลังยุ่งอยู่ เอ่อ ผมกวนคุณอยู่หรือเปล่าครับ”“ง่า กวนใจ เอ้ย ไม่กวนค่ะ ถึงฉันจะยุ่งก็ตาม คุณคือ 8,000 ไมล์ ไม่สิ คุณคือคุณองศาใช่ไหมคะ” จีด้าเริ่มตั้งสติได้ และตอบไปด้วยความประหม่า“ยินดีที่ได้รู้จัก อย่างเป็นทางการครับ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเป็นมิตรรอยยิ้มของเขามีผลต่อระดับการเต้นของหัวใจเธอ จนรู้สึกควบคุมไม่ได้ ในขณะที่จีด้ายืนเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้น หนุ่มในวีดิโอคอลก็เล่นไวโอลินด้วยเพลงที่เธอเคยได้ยิน ใบหน้าของเขาดูมีเสน่ห์ชวนเคลิบเคลิ้ม จีด้าค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้เอามือเท้าคางบนโต๊ะ ใบหน้าเปื้อนถ่านสีดำของเธอดูไร้เดียงสาและบริสุทธิ์สิ้นเสียงเพลง เสียงปรบมือมาจากด้านหลัง เป็นจีช่านั่นเอง หล่อนมาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ แถมยังเดินไปจ้องหน้าชายหนุ่มเจ้าของเสียงเพลง“โห นี่ลอยมาหรือหล่อมาเนี่ย” จีช่าอุทานเสียงดังไม่มีความเขินอาย“สวัสดีค่ะ ฉันจีช่า เป็นน้องสาวฝาแฝดพี่จีด้า ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”“เอ่อ ยินดีเช่นกันกันครับ ว่าแต่วันนี้มีปาร์ตี้กันหรือครับ เห็นคุณจีด้าก
ห้าวันต่อมาหลังจากเหตุการณ์นั้น จีด้าก็ไม่ได้รับข้อความอะไรจากยูสเซอร์ 8,000 ไมล์อีกเลย เธอแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่ลึกๆในใจยังรอเขาอยู่ช่วงนี้เธอเพิ่มเมนูใหม่ให้ลูกค้าได้เลือกอาหารมากขึ้น จะได้ไม่จำเจ และเพิ่มความหลากหลายให้กับลูกค้า จีด้าตั้งเป้าหมายไว้ว่า หากเธอเก็บเงินได้สักก้อนหนึ่ง เธออยากต่อเติมหน้าบ้านให้เป็นร้านเล็กๆ มีที่นั่งให้ลูกค้า สักสี่ห้าโต๊ะ และขายออนไลน์ไปด้วย เมื่อชีวิตมีเป้าหมาย ทุกย่างก้าวก็สำคัญไปด้วยคืนนี้จีด้าง่วนอยู่กับการออกแบบเมนูอาหาร ด้วยโปรแกรมกราฟฟิคซึ่งเป็นทักษะที่เธอถนัดและเป็นสายงานที่เธอจบมา ขณะกำลังคิดตั้งชื่อร้านอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงข้อความแจ้งเตือนเข้ามาในโทรศัพท์ เธอคิดว่าอาจเป็นข้อความจากหนุ่มๆที่ทักเข้ามาทั่วไป จึงเปิดดูโดยไม่ใส่ใจ แต่เมื่อสายเตาเลื่อนไปเห็นชื่อยูสเวอร์ผู้ส่ง จีด้าถึงกับใจเต้นแรง ละสายตาจากจอโน้ตบุคในทันที“ทำไรอยู่ครับ คิดถึงจัง ยังจำกันได้ไหม” ข้อความจาก 8,000 ไมล์“เงียบ................ โกรธผมอยู่ใช่ไหม ????” จีด้าอ่านแต่ไม่ตอบ“อาทิตย์ที่ผ่านมา เรือจอดให้คนขึ้นฝั่ง แต่เกิดเรื่อง เพื่อนผมได้รับอุบัติเหตุ เขา เขาต้องรั
หล่อนล้มตัวลงนอนบนเตียง หยิบมือถือขึ้นมาเปิดแอพหาคู่ ที่หล่อนยอมลงทุนเสียค่าบริการรายเดือน เพื่อจะได้ปักหมุดทั่วโลก ทุกวันหล่อนจะปักหมุดไม่ซ้ำกันในแต่ละวัน ด้วยคิดว่าจะทำให้เจอกับผู้คนหลากหลาย แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนด้วยความเหนื่อยและลืม ทำให้หล่อนปักหมุดพิกัดบ้านของหล่อนเอง ตอนนั้นหล่อนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เมื่อเข้าระบบแอพหาคู่ หล่อนก็แปลกใจว่าทำไมมีแต่คนอยู่ประเทศไทยส่งข้อความมาหา ในที่สุดก็ถึงบางอ้อ คืนนี้หล่อนปัดซ้ายเกือบทุกคน ด้วยความง่วงบวกกับวันนี้หล่อนไม่มีอารมณ์จะเซย์ฮัลโหล ขณะที่จีด้ากำลังจะออกจากระบบก็มีข้อความเข้าในแอพ หล่อนเหลือบตามองอย่างไม่ได้ตั้งใจ โปรไฟล์เป็นรูปเรือสำราญ ชื่อผู้ใช้ 8,000 ไมล์ ระบุว่า ไม่มีสเปค ไม่กำหนดอายุ ต้องการคบหากับหญิงไทยอย่างจริงจัง และเขาแมทช์กับหล่อน จีด้านึกสงสัยว่า คนคนนี้จะเป็นแสกมเมอร์หรือสกามที่จะหลอกขายฝันสาวๆ ขอดูรูปสงวนอย่างที่เจอบ่อยๆ จึงเข้าไปดูรูปภาพในโปรไฟล์ ทุกภาพจะเป็นรูปเรือ ทะเล และท้องฟ้า ไม่มีรูปเจ้าของยูสเซอร์นี้แม้แต่รูปเดียว“ถ้าไม่ใช่แสกมเมอร์กับสกาม ก็ต้องขี้เหร่อย่าบอกใคร ถึงไม่ใช้รูปตัวเอง”จีด้าไม่สนใจต่อ ขณะที่เธอกำลังจะ
นาฬิกาไม้โบราณบนผนัง ตี 5 ครั้งบ่งบอกว่า ขณะนี้เป็นเวลา 5 โมงเย็นประจวบเหมาะเสียงเรียกเข้าออเดอร์ของมือถือที่วางอยู่ดังขึ้น จิราดา,จีด้า จึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพลางมองรายละเอียดออเดอร์ของผู้ติดต่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ เมื่อเห็นว่าเป็นรายการอาหารที่สั่ง เธอยังมีวัตถุดิบในการทำอาหารสำหรับออเดอร์นี้อย่างเหลือเฟือ จึงเลื่อนนิ้วเพื่อกดรับจีด้าง่วนอยู่กับการทำอาหารให้ทันตามคำสั่งลูกค้า ออร์เดอร์นี้พนักงานส่งอาหารเป็นหนุ่มน้อยไลน์แมน เจ้าประจำของเธอ ซึ่งกำลังรออยู่ที่ซุ้มดอกไม้เลื้อยหลากสีหน้าบ้าน มีที่นั่งม้าหินอ่อนตั้งไว้สำหรับไรเดอร์ไว้นั่งรอ“โห อย่างไวเลยเจ๊ นั่งรอก้นยังไม่ทันอุ่นเลย เสร็จแระ”“นี่จะเอายังไงยะ ฉันทำเร็วก็ว่า ทำช้าก็บ่น จะรับไหมเนี่ยออร์เดอร์นี้”“เอ๊า !!! ผมก็ปากดีงี้แหล่ะ พี่อย่าหัวร้อนดิ ไปละๆ เดี๋ยวลูกค้าโวย”วันนี้เธอจะรับงานนี้เป็นออร์เดอร์สุดท้าย จีด้าเก็บล้างภาชนะและทำความสะอาดครัว เช็ดถูห้องครัวจนสะอาดเอี่ยม ก่อนจะนั่งลงอย่างหมดแรงหล่อนนั่งอยู่ตรงนั้น จมอยู่ที่โซฟาตัวเก่าคร่ำคร่า หลังเสียงก้องกังวานของนาฬิกาเงียบลงไปสักพัก จีด้าค่อยรู้สึกตัว แข็งใจลุกขึ้นไปอา
นาฬิกาไม้โบราณบนผนัง ตี 5 ครั้งบ่งบอกว่า ขณะนี้เป็นเวลา 5 โมงเย็นประจวบเหมาะเสียงเรียกเข้าออเดอร์ของมือถือที่วางอยู่ดังขึ้น จิราดา,จีด้า จึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพลางมองรายละเอียดออเดอร์ของผู้ติดต่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ เมื่อเห็นว่าเป็นรายการอาหารที่สั่ง เธอยังมีวัตถุดิบในการทำอาหารสำหรับออเดอร์นี้อย่างเหลือเฟือ จึงเลื่อนนิ้วเพื่อกดรับจีด้าง่วนอยู่กับการทำอาหารให้ทันตามคำสั่งลูกค้า ออร์เดอร์นี้พนักงานส่งอาหารเป็นหนุ่มน้อยไลน์แมน เจ้าประจำของเธอ ซึ่งกำลังรออยู่ที่ซุ้มดอกไม้เลื้อยหลากสีหน้าบ้าน มีที่นั่งม้าหินอ่อนตั้งไว้สำหรับไรเดอร์ไว้นั่งรอ“โห อย่างไวเลยเจ๊ นั่งรอก้นยังไม่ทันอุ่นเลย เสร็จแระ”“นี่จะเอายังไงยะ ฉันทำเร็วก็ว่า ทำช้าก็บ่น จะรับไหมเนี่ยออร์เดอร์นี้”“เอ๊า !!! ผมก็ปากดีงี้แหล่ะ พี่อย่าหัวร้อนดิ ไปละๆ เดี๋ยวลูกค้าโวย”วันนี้เธอจะรับงานนี้เป็นออร์เดอร์สุดท้าย จีด้าเก็บล้างภาชนะและทำความสะอาดครัว เช็ดถูห้องครัวจนสะอาดเอี่ยม ก่อนจะนั่งลงอย่างหมดแรงหล่อนนั่งอยู่ตรงนั้น จมอยู่ที่โซฟาตัวเก่าคร่ำคร่า หลังเสียงก้องกังวานของนาฬิกาเงียบลงไปสักพัก จีด้าค่อยรู้สึกตัว แข็งใจลุกขึ้นไปอา...
Comments