ตอนที่ 4 องศาที่แตกต่าง

ระหว่างที่สมองของจีด้ากำลังประมวลผล เป็นเขาที่ตั้งสติได้ก่อนเขากล่าวทักทายอีกครั้ง

“สวัสดีครับ คุณจีด้า คุณคงกำลังยุ่งอยู่ เอ่อ ผมกวนคุณอยู่หรือเปล่าครับ”

“ง่า กวนใจ  เอ้ย ไม่กวนค่ะ ถึงฉันจะยุ่งก็ตาม คุณคือ 8,000 ไมล์ ไม่สิ คุณคือคุณองศาใช่ไหมคะ”  จีด้าเริ่มตั้งสติได้ และตอบไปด้วยความประหม่า

“ยินดีที่ได้รู้จัก อย่างเป็นทางการครับ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเป็นมิตร

รอยยิ้มของเขามีผลต่อระดับการเต้นของหัวใจเธอ จนรู้สึกควบคุมไม่ได้ ในขณะที่จีด้ายืนเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้น หนุ่มในวีดิโอคอลก็เล่นไวโอลินด้วยเพลงที่เธอเคยได้ยิน ใบหน้าของเขาดูมีเสน่ห์ชวนเคลิบเคลิ้ม จีด้าค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้เอามือเท้าคางบนโต๊ะ ใบหน้าเปื้อนถ่านสีดำของเธอดูไร้เดียงสาและบริสุทธิ์

สิ้นเสียงเพลง เสียงปรบมือมาจากด้านหลัง เป็นจีช่านั่นเอง หล่อนมาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ แถมยังเดินไปจ้องหน้าชายหนุ่มเจ้าของเสียงเพลง

“โห นี่ลอยมาหรือหล่อมาเนี่ย” จีช่าอุทานเสียงดังไม่มีความเขินอาย

“สวัสดีค่ะ ฉันจีช่า เป็นน้องสาวฝาแฝดพี่จีด้า ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

“เอ่อ ยินดีเช่นกันกันครับ ว่าแต่วันนี้มีปาร์ตี้กันหรือครับ เห็นคุณจีด้ากำลังเตรียมทำบาร์บีคิวอยู่” ชายหนุ่มตอบอย่างสุภาพ สายตาเขามองไปที่จีด้าแล้วยิ้ม

“ไม่ใช่ปาร์ตี้ใหญ่อะไรหรอกค่ะ  ฉันกลับมาจากทริปทัวร์ต่างประเทศ ฉันเป็นไกด์พี่รู้ว่าฉันอยากกินก็เลยเตรียมไว้ให้ ว่าแต่คุณอยู่ที่ไหนเนี่ย” จีช่าซักต่อเนื่อง

“ผมเป็นนักดนตรีบนเรือสำราญครับ ชื่อองศา ตอนนี้อยู่ชายฝั่งแถวไมอามี่ ห่างจากกรุงเทพราว 8,000 ไมล์ นานๆจะได้กลับไทยครับ แต่ตารางงานเดือนหน้าจะได้หยุดพักผ่อน” ชายหนุ่มเห็นจีด้านิ่งเงียบไม่พูด ปล่อยให้จีช่าซัก จึงชวนคุย

“คุณจีด้าคงกำลังยุ่งอยู่ ผมว่าผมไม่กวนคุณทั้งสองแล้วครับ บายครับ”

“บายก็ได้ แต่จริงๆแล้วไม่ได้กวนค่ะ ” จีด้ารีบตอบด้วยกลัวเขาเข้าใจผิด แต่แล้วก็งงในคำตอบของตัวเอง จีช่าหัวเราะขำกลิ้งอยู่ข้างๆ

“งั้นคืนนี้ถ้าคุณว่างเมื่อไหร่ ค่อยคอลมาก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะออกไปหาอะไรทานสักหน่อย แล้วเจอกันนะครับ” เขายิ้มอย่างเอ็นดูพร้อมโบกมือบ๊ายบาย

เมื่อเขาวางสายลง   สองสาวสองอารมณ์ก็หันหน้ามาคุยกัน

“โอ๊ย คนอะไร หล่อชะมัด สุภาพอ่อนโยนแถมเล่นดนตรีเก่งไปอีก ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคนหล่อมีเสน่ห์ขนาดนี้จะโสด พี่ว่าไหม” จีช่าเริ่มวิเคราะห์

“อือ  ฉันก็คิดแบบแกแหล่ะ” จีด้ายอมรับแบบไม่อ้อมค้อม

“แต่ว่านะ ของอย่างนี้มันก็ไม่แน่ ดูท่าพี่เราจะชอบเขาขนาดนี้”

“นี่แกดูออกหรือ” จีด้าเลิกลัก หรือเธอแสดงออกมากไปจนเขาก็ดูออก

“พี่จะไปแคร์อะไร ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ ตราบใดที่เขาไม่ได้บอกว่าแต่งงานแล้ว หรือพี่จะตัดใจจากเขาตอนนี้ เอาไหมล่ะ” จีช่าถามจี้ใจพี่สาว

“แกคิดมากไปละ ฉันเพิ่งเห็นหน้าเขาวันนี้ เขาอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับฉันก็ได้ แกดูสภาพฉันสิ มอมแมมขนาดนี้ เขาอาจรักษามารยาทคุยกับฉันต่อก็ได้ อีกอย่างตอนนี้ เขาก็อยู่ไกลเกินครึ่งโลก โอกาสที่จะเจอกันจริงๆมันน้อยมาก ถึงเขาจะตรงสเปคทุกอย่าง แต่ฉันเคยพลาดในความรักมาแล้ว ก็จะไม่ประมาทอีก นี่พูดจริง” จีด้าบอกความในใจน้องพร้อมกับชั่งใจตัวเองไปด้วย

จีช่าที่กำลังพลิกบาร์บีคิวอยู่บนเตา  หันมาทางพี่สาวพร้อมกับโอบไหล่พี่สาว จีด้าลูบผมน้องเบาๆ สองพี่น้องต่างเข้าใจในความรู้สึกของกันและกันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำใด  ทั้งคู่ผ่านเรื่องอะไรมาด้วยกันเยอะแล้ว

ปาร์ตี้อาหารมื้อเย็นผ่านไปด้วยความสุข หลังจากที่เธอและจีช่าช่วยกันจัดเก็บถ้วยจานชามเสร็จเรียบร้อยแล้ว  จีด้าก็ขึ้นมาอาบน้ำสระผม เธอยืนจ้องตัวเองในกระจก   จีด้าจิตตกกับการที่องศาเห็นหล่อนในสภาพลูกแมวคลุกถ่าน เป็นครั้งแรกที่เขาเธอเห็นตัวตนกันและกัน ก็ใครใช้ให้เขาโทรมาในเวลาที่หล่อนยังไม่พร้อมกันเล่า หล่อนโทษเขา อันที่จริงหล่อนกลัวเขาไม่ชอบหล่อนนั่นเอง

ยังไม่ทันที่จีด้าจะใช้ไดร์เป่าผมให้แห้ง ก็มีเสียงเรียกวิดีโอคอลดังขึ้นมา จีด้าถลามาดูจอมือถือ สายเรียกเข้าเป็นผู้ใช้ไอดี 8,000 ไมล์  จีด้าอุทานเสียงดัง

“บรรลัยละ ! ไม่ๆๆๆๆๆ นายจะคอลมาเวลานี้ไม่ได้นะ”

จีด้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู  ยังไม่รับสาย ด้วยกำลังตื่นเต้นและสับสน แต่สุดท้ายหล่อนก็วางโทรศัพท์บนแท่นวาง กลั้นใจกดรับสาย

“เอาวะ เป็นไงเป็นกัน สู้เขาสิหญิง” จีด้าให้กำลังใจตัวเอง

ภาพที่เห็นในจอค่อยๆปรากฏชัดขึ้น ชายหนุ่มกำลังเคี้ยวอาหารแก้มตุ่ยอย่างเอร็ดอร่อย  มือหนึ่งบาร์บีคิวย่าง อีกมือหนึ่งโบกมือให้เธอ เขายิ้มเผล่

“เพราะคุณเลย ผมต้องลำบากไปหาบาร์บีคิวมาทาน ฮ่าๆๆๆๆ”

“โอ้ววว คุณกำลังเป่าผมอยู่เหรอ รีบเป่าให้แห้งเลยเด่ยวจะไม่สบาย ผมรอทานบาร์บีคิวรอได้ เหลืออีกตั้ง 3 ไม้ ไม่ต้องวางสายนะครับ”

จีด้าเหมือนหุ่นยนต์ทำตามคำสั่ง เมื่อเขาป้อนโปรแกรม หล่อนก็ทำตามอย่างว่าง่าย เขายิ้มพอใจและเฝ้าดูหล่อนเป่าผมจนแห้งสนิท จีด้ารู้สึกเขินกับสายตาของเขา หล่อนพยายามจัดการกับความรู้สึกตัวเอง โดยทำให้เหมือนเป็นเรื่องปกติ เมื่อหล่อนทาครีมลงบนหน้าและทาโลชั่นลงบนผิวเสร็จ ก็ลากเก้าอี้มานั่ง

“คุณยังไม่นอนหรือ เวลาที่นั่นกี่โมงน่ะ” จีด้าเอ่ยถามเป็นประโยคแรก

“เวลาที่ผมอยู่ห่างจากคุณประมาณ 12 ชั่วโมง ตอนนี้ก็เที่ยงพอดีครับ”

“อ้อ!  ถึงว่าเคี้ยวแก้มตุ่ยเลย บาร์บีคิวนี่ของโปรดหรือคะ จะได้บันทึกไว้”

“ง่า  ต้องบอกว่าหนึ่งในของโปรดครับ ผมทานได้ทุกอย่าง แต่ว่าถ้าชอบจริงๆก็อาหารไทย แกงเขียวหวาน แกงเลียง ยำเนื้อ ได้หมดถ้าสดชื่น ฮ่าๆๆๆ”

“สายกินนี่นา ทุกเมนูฉันทำได้ ไว้มาร้านฉันจะทำให้ทานทุกอย่างเลย” จีด้าชวนเขาด้วยความจริงใจ นัยต์ตาหล่อนเป็นประกาย เขายิ้มกว้าง

“จริงนะ ทั้งหมดนี่เลยนะ แถมกล้วยบวดชี กับทับทิมกรอบด้วยได้ไหม”

“จัดไปไม่มีกั๊กค่ะ ไม่อิ่มไม่ลงพุง ไม่กลับ” ทั้งสองประสานเสียงหัวเราะ

“เดี๋ยวนะ ฉันไปอุ่นนมแป๊บ ทุกคืนก่อนนอนฉันจะต้องดื่มนมน่ะ”

ไม่นานนักจีด้าก็กลับมาพร้อมแก้วนม หล่อนกลับมานั่งที่เดิม

“ว่าแต่คุณไปทำงานที่นั่นนานแล้วหรือคะ”จีด้าเปิดประเด็นถาม ใจจริงหล่อนอยากถามว่าเขามีแฟนหรือยัง จะถามตรงๆก็ดูไม่เหมาะเท่าไหร่ จึงถามอ้อม

“ตั้งแต่ห้าปีที่แล้วครับ จะว่านานก็ไม่นานเท่าไหร่นะ แต่ก่อนผมเปิดโรงเรียนสอนดนตรีอยู่ แต่พอเจ๊งก็ไม่รู้จะทำอะไรที่ได้เงิน อีกอย่างโดนทิ้งด้วยเลยหนีรักมาพักผ่อนไกลที่นี่  เห็นเขารับสมัครนักดนตรีก็เลยสมัคร สุดท้ายจับพลัดจับผลูได้งาน เป็นนักดนตรีบนเรือสำราญท่านหนึ่งจนทุกวันนี้” เขาตอบยาว

            จีด้าเอามือเท้าคางฟังอย่างตั้งทุกคำทุกประโยค หล่อนยิ้มกว้าง อาการดีใจออกนอกหน้าปิดไม่มิด สรุปใจความคือตอนนั้นเขาถูกทิ้ง แล้วตอนนี้ล่ะ

            “คุณจีด้า ฟังผมอยู่หรือเปล่าครับ” เสียงเขาทำให้หล่อนตื่นจากภวังค์

            “ฟังค่ะ ฟังอยู่ค่ะ และก็คิดไปด้วย หล่อและดีขนาดนี้ยังถูกทิ้งอีก”

            “แต่ก่อนผมก็คิดเหมือนกันกับคุณครับ แต่ตอนนี้ตกผลึกแล้ว รักอย่างเดียวกินไม่ได้ ต้องมีเงิน มีรถ มีทุกอย่างที่ซัพพอร์ทเขา เมื่อให้ไม่ได้ เขาจะไปหาคนอื่นที่พร้อมกว่า ก็ไม่เห็นแปลก ผมเข้าใจ ว่าแต่คุณล่ะครับ เป็นไงบ้าง”

            “ถ้าคุณหมายถึงชีวิตรัก ฉันก็ไม่ต่างจากคุณเท่าไหร่ค่ะ เขาทิ้งฉันไปหาลูกสาวเจ้าของบริษัทที่รวยและสวยกว่า ฉันตอนนั้นยังทำใจไม่ได้ ก็ลาออกจากบริษัทมาเปิดร้านขายอาหารออนไลน์ จนกระทั่งทุกวันนี้  อันที่จริงฉันก็ยังโกรธเขาอยู่นะ ที่ทิ้งฉันไว้กลางทาง ปล่อยให้เคว้งคว้างแบบนั้น แต่ความคิดที่จะอยากได้เขากลับคืนมันไม่มีในหัวเลย คือฉันค้นพบตัวเองว่าฉันไม่ชอบผู้ชายลักษณะแบบนั้น ก็ถือว่ายังโชคดี ที่ไม่ได้แต่งงานกันก่อนที่เห็นธาตุแท้” จีด้าเล่าพลางครุ่นคิด

            “แต่ก่อนฉันโทษตัวเองนะ คิดว่าตัวเองยังดีไม่พอ แต่ตอนนี้ไม่ละ”

            “มาครับฉลองให้กับวันวานที่ไม่อาจหวนคืน และชีวิตใหม่ที่สดใส”

            องศายกแก้วน้ำเปล่าชูขึ้นแตะที่จอ  จีด้ายกแก้วนมแตะที่จอด้วย ทั้งสองยิ้มให้แก่กันด้วยความเข้าใจ เพราะต่างคนต่างผ่านความรักที่ไม่สมหวังทั้งคู่

            “คืนนี้ดึกแล้ว พรุ่งนี้คุณต้องลุยงานแต่เช้า ผมว่างอีกวัน พรุ่งนี้ถ้าคุณว่างคอลมานะครับ ผมรอนะ พักผ่อนเยอะๆ จะได้ตื่นมาสดชื่น ฝันดีครับ”

            “ฝันดีค่ะ 8,000 ไมล์” จีด้ายิ้มโบกมือก่อนจะวางสาย

            หล่อนล้มตัวลงนอน และหลับผล็อยไปในเวลาไม่นานนักด้วยความหนื่อย