ตอนที่ 2 ปักหมุดรัก

หล่อนล้มตัวลงนอนบนเตียง หยิบมือถือขึ้นมาเปิดแอพหาคู่ ที่หล่อนยอมลงทุนเสียค่าบริการรายเดือน เพื่อจะได้ปักหมุดทั่วโลก ทุกวันหล่อนจะปักหมุดไม่ซ้ำกันในแต่ละวัน ด้วยคิดว่าจะทำให้เจอกับผู้คนหลากหลาย แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนด้วยความเหนื่อยและลืม ทำให้หล่อนปักหมุดพิกัดบ้านของหล่อนเอง ตอนนั้นหล่อนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เมื่อเข้าระบบแอพหาคู่ หล่อนก็แปลกใจว่าทำไมมีแต่คนอยู่ประเทศไทยส่งข้อความมาหา ในที่สุดก็ถึงบางอ้อ คืนนี้หล่อนปัดซ้ายเกือบทุกคน ด้วยความง่วงบวกกับวันนี้หล่อนไม่มีอารมณ์จะเซย์ฮัลโหล

  ขณะที่จีด้ากำลังจะออกจากระบบก็มีข้อความเข้าในแอพ หล่อนเหลือบตามองอย่างไม่ได้ตั้งใจ  โปรไฟล์เป็นรูปเรือสำราญ ชื่อผู้ใช้ 8,000 ไมล์ ระบุว่า ไม่มีสเปค ไม่กำหนดอายุ ต้องการคบหากับหญิงไทยอย่างจริงจัง และเขาแมทช์กับหล่อน จีด้านึกสงสัยว่า คนคนนี้จะเป็นแสกมเมอร์หรือสกามที่จะหลอกขายฝันสาวๆ ขอดูรูปสงวนอย่างที่เจอบ่อยๆ จึงเข้าไปดูรูปภาพในโปรไฟล์ ทุกภาพจะเป็นรูปเรือ ทะเล และท้องฟ้า ไม่มีรูปเจ้าของยูสเซอร์นี้แม้แต่รูปเดียว

“ถ้าไม่ใช่แสกมเมอร์กับสกาม ก็ต้องขี้เหร่อย่าบอกใคร ถึงไม่ใช้รูปตัวเอง”

จีด้าไม่สนใจต่อ ขณะที่เธอกำลังจะกดออกจากระบบ ทันใดนั้นก็มีข้อความส่งมาในกล่องข้อความส่วนตัวของเธอ

“สวัสดี  ถ้าอ่านอยู่อย่าทำเป็นนั่งภาวนาเฉยๆ ขอให้ตอบกลับด้วย” พร้อมส่งอีโมจิหัวเราะมาให้  จีด้าที่กำลังง่วง นึกในใจ อีตานี่ดูท่าทางกวนไม่เบา จึงพิมพ์ตอบไปแบบห้วนๆ “ราตรีสวัสดิ์” พร้อมส่งอีโมจินอนหลับ 

แต่ฝ่ายนั้นเหมือนรอจังหวะ ตอบกลับอย่างไว

“แพมเพิสเต็มแล้วจะไปเปลี่ยนแพมเพิสแล้วเข้านอนแล้วหรือครับยาย ”

“ไอบ้า นายว่าใครยาย!!  ฉันยังสาวแถมสวยด้วย” จีด้าเถียงไม่ยอมลง

“อ้อ ใครจะว่าตัวเองขี้เหร่ ไม่เชื่อหรอก จนกว่าจะได้เห็น อิอิ”

“ได้ งั้นนายก็คอลมา ฉันจะรออยู่” จีด้าท้าเจ้าของยูสเซอร์ 8,000ไมล์

“ไม่ละ เดี๋ยวผมต้องไปทำงาน  ถ้าไม่บล็อกผมก่อน คงจะได้คุยกัน”

จบข้อความนี้ ฝ่ายนั้นก็ส่งรูปภาพห้องโถงในเรือลำใหญ่มาให้จีด้า และออกจากบทสนทนา ปล่อยให้จีด้าอารมณ์ขึ้น อยากจะร้องกรี๊ด เหมือนถูกใครสักคนลากมาปล่อยแล้วทิ้งไว้กลางทาง

จีด้าบล็อกยูสเซอร์นี้ในทันทีด้วยความโกรธ ล๊อกเอาท์ออกจากแอพ  ปิดไฟบนหัวเตียง และล้มตัวลงนอน พยายามข่มตาหลับ พลิกตัวกระสับกระส่ายไปมา และในที่สุดก็หยิบมือถือเปิดแอพล๊อกอินเข้าไปใหม่และปลดบล๊อกยูสเซอร์ 8,000 ไมล์  จีด้าสับสนกับสิ่งที่ตัวเองทำ แต่ก็ปล่อยผ่านด้วยไม่อยากคิดมาก

และในทุกๆวันวงจรชีวิตแม่ค้าขายอาหารออนไลน์ของจีด้าก็เริ่มต้นเฉกเช่นทุกวันอีกครั้ง จีด้าเข้าใจว่าชีวิตในวัยย่าง 27 ของเธอนั้น เหมือนติดกับดัก ไม่ได้มีอะไรโลดโผน ทุกอย่างเหมือนคลื่นลมที่ราบเรียบ ไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องเจอสังคมวุ่นวาย แต่ขณะเดียวกันมันก็สร้างความรู้สึกเบื่อหน่ายให้กับเธอไม่น้อย

ในตอนเย็นหลังจากงานประจำวันสิ้นสุดลง ก็เป็นเวลาส่วนตัวของจีด้ากิจกรรมที่จะบรรเทาอาการเบื่อหน่ายของเธอได้เพียงอย่างเดียวคือการท่องโลกอินเตอร์เน็ต ดูหนัง ฟังเพลง และแชทกับผู้คนแปลกหน้าในแอพหาคู่ ทุกสิ่งเป็นเพียงตัวฆ่าเวลาที่ทำให้เธอผ่านช่วงเวลาอันอับเฉาไปได้ในแต่ละวัน

ขณะที่จีด้ากำลังเลื่อนจอมือถือกำลังไล่อ่านคอมเม้นท์ใต้ภาพในอินสตาแกรมจนเบื่อ ต่อด้วยการอ่านข้อความหนุ่มๆที่ส่งข้อความมาหยอดคำหวานด้วยความเซ็งอยู่นั้น ก็มีเสียงข้อความใหม่แจ้งเตือนขึ้นมา จีด้าเลื่อนดูด้วยความไว นั่นไง ยูสเซอร์ 8,000 ไมล์ ส่งอะไรมาให้ ถ้าส่งภาพของลับมาล่ะก็ แม่จะด่าให้เตลิดเปิดเปิงไปเลย หล่อนเปิดดูกล่องข้อความ ในใจนึกลุ้น พอเห็นเป็นภาพท้องทะเล และนกที่กำลังโบยบินนับหลายสิบตัว ก็ถอนหายใจโล่งอก

“ทำไรอยู่ยาย วันนี้ปัดขวาไปกี่คนละ ไม่เมื่อยหรือไง เห็นออนตั้งนานละ”

 “นี่ นายเกิดมาพร้อมวิญญาณหมาหรือไงเนี่ย และมันสิงอยู่ที่ปากนาย”

ฝ่ายนั้นส่งอีโมจิหัวเราะมาให้ “หยอกเฉยๆ ถ้าเคือง งั้นก็ขอโทษครับ”

“ก็ยังดีที่รู้จักขอโทษ ถือว่าไม่ได้เลวระดับขั้นสุด ไม่ได้ถือสาหาความแล้วฉันกำลังจะเข้านอน   ว่าแต่นายทำอะไรอยู่”

“ผมจะไปทำงานแล้ว ขอกำลังใจโหน่ย” ฝ่ายนั้นหักมุมอ้อน

“จาโหย่ว cheer up สู้ๆ พอยัง” จีด้าส่งอีโมจิชูกำปั้นส่งให้

เขาส่งรูปไวโอลินตัวสวยส่งให้ ก่อนจะล็อคเอาท์ออกจากระบบไป

จีด้าเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว กลับไปอ่านข้อความซ้ำอีกครั้ง คราวนี้หล่อนนึกประหลาดใจตัวเอง เออแน่ะ ถ้าจะเป็นเอามากเรา ชื่อเสียงเรียงนามก็ไม่รู้ อยู่ไหนก็ไม่ได้บอก มีตัวตนจริงไหมก็ตอบไม่ได้  แต่ความรู้สึกดีมันเกิดขึ้นไปแล้ว เอาไงดี จีด้าเป็นสาวสมัยใหม่ ที่ไม่ได้ยึดติดว่าในความสัมพันธ์ว่าใครจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนหล่อนจึงพิมพ์ลงไปในกล่องข้อความหวังว่าเมื่อเขาว่างเขาอาจจะตอบกลับมา

“เราชื่อ จีด้า นายชื่ออะไร เราอยู่ใจกลางกรุงเทพ แล้วนายละตอนนี้นายอยู่ที่ไหน ถ้ายุ่งอยู่ไม่ตอบตอนนี้ไม่เป็นไร”

หล่อนพิมพ์เสร็จ หยุดคิดตัดสินใจว่าจะกดส่งดีไหม ลังเลอยู่นาน จึงกดส่งข้อความไป คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยกลับมาอ่าน  ทันใดนั้นก็มีเสียงข้อความเข้า หล่อนเลื่อนสายตากลับมาอ่านก็แทบจะร้องกรี๊ด เขาตอบกลับมา

“องศาที่ 8,000 ไมล์”  ข้อความสั้นๆไม่กี่คำ ทำเอาจีด้าใจเต้นรัว

“ตอบมาสั้นขนาดนี้ แต่ก็พอเดาได้ว่าเขาชื่อองศา และอยู่ห่างจากเรา 8,000ไมล์ ใช่ไหมเนี่ย แล้ว 8,000 ไมล์ มันอยู่ตรงไหนของโลกหว่า ยิ่งตกวิชาภูมิศาสตร์อยู่ด้วย  รู้งี้ตอนเรียนน่าจะตั้งใจมากกว่านี้  เอาไงดี จะโทรถามยายจีช่าดีไหม รายนั้นคงกำลังยุ่ง เอาไงดี หรือว่าค่อยถามเขาอีกทีดี

จีด้าอยากกระชากเวลาให้ผ่านไปไวไว เธอจะได้คุยกับเขาให้รู้เรื่องเสียที หล่อนเฝ้ารอเวลาจนตกดึก ใจจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ จนไม่เป็นอันทำอะไร แต่ทว่าไม่มีข้อความใดจากฝั่งนั้นเลย จีด้ารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกกับเขาคนนี้มากมายนัก ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวจริงจะเป็นยังไง บางทีเธออาจให้ความรู้สึกกับสิ่งที่ไม่มีตัวตน คิดได้ดังนั้นเธอจึงรีบเข้านอนเพราะพรุ่งนี้เธอจะต้องไปตลาดหาวัตถุดิบขายของแต่เช้าตรู่