บทที่ 4 ครอบครัวเดียวกันต้องช่วยเหลือกัน

บทที่ 4 ครอบครัวเดียวกันต้องช่วยเหลือกัน

"พ่อกับแม่ไปทำงานก่อน เพิ่งจะหายไข้ อย่าออกมาตากลมข้างนอกเลย" จางหยวนบอกลูกสาวที่ออกมายืนส่งทั้งสองที่หน้าบ้าน

"พ่อคะ... หนูหายดีแล้ว ไม่มีไข้มาหลายวันแล้วนะคะ" เยว่หรูบอกพ่อพร้อมกับหัวเราะที่พ่อดูเป็นห่วงเธอมากเกินไป

"เดี๋ยวไข้มันกลับมาอีก เข้าบ้านได้แล้ว" ลู่หลินก็เป็นอีกคนที่บอกลูกสาวให้รีบเข้าไปอยู่ในบ้าน

"เข้าใจแล้วค่ะ" เยว่หรูบอกพร้อมกับโบกมือลาพ่อกับแม่... แล้วค่อยเดินเข้าบ้านตามที่ทั้งสองคนต้องการ

เยว่หรูนั่งลงบนเตียงเตาแล้วมองรอบ ๆ ห้องก่อนถอนหายใจออกมา มาอยู่ที่นี่เกือบสองอาทิตย์แล้ว ไม่มีวี่แววว่าจะได้กลับโลกตัวเอง เคยอ่านแต่นิยายที่ตัวเอกข้ามมาแล้วมีมิติ บางเรื่องก็มีกำไลวิเศษ บางเรื่องมีปานที่จริง ๆ แล้วคือมิติจิต แต่เยว่หรูคนนี้แก้ผ้าสำรวจตัวเองจนทั่ว... หาปานหรือรอยสักไม่เจอสักที่!! 

อยากมีมิติ หรือไม่ก็ให้มิติฟาร์มแบบที่คนเขานิยมกัน ซูเปอร์มาร์เก็ตก็ดี เล็ก ๆ ก็ได้ เธอจะไม่ติเลย ให้มีมาเถอะ... เธอจะเรียนรู้การใช้งานเอง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเธอคือนางเอกปลอม ๆ เท่านั้น เป็นไปได้ยากที่เธอจะมี... สิ่งของพวกนั้นคงเป็นนางเอกหรือคนที่สำคัญที่เป็นคนได้ไป

"เฮ้อ" ในหัวก็คิด แต่มือก็เก็บของและทำความสะอาดห้อง พับผ้าให้เรียบร้อย ทั้งที่แทบไม่มีผ้าให้พับ... แต่ก็ต้องเก็บทำ

ถึงจะบ่นไปเรื่อย แต่ก็ไม่ได้นั่งรอในสิ่งที่ไม่รู้จะมีไหม เลยลงมือทำในสิ่งของที่จับต้องได้นี่แหละ... ก่อนอื่นก็ทำความสะอาดบ้านด้วยสองมือน้อย ๆ นี่แหละ!!

ถึงพ่อกับแม่จะบอกไม่ต้องทำอะไร แต่เยว่หรูไม่ทำไม่ได้ อยู่ด้วยกันมันก็ต้องช่วยกันถึงจะถูก แล้วอีกอย่าง เยว่หรูอายุ 14 ปี ซึ่งคนยุคนี้ออกไปทำงานในหน่วยคอมมูนแล้ว ถึงจะได้แต้มน้อยกว่าคนอื่น แต่ก็ยังมีคนรุ่นราวคราวเดียวกับเธอไปทำงานกันทั้งนั้น

แต่เพราะทั้งพ่อและแม่รักเยว่หรูมาก เลยไม่ให้ทำงานอะไรเลย และเยว่หรูคนเดิมก็ไม่ได้อยากทำเช่นกัน ถึงได้กลายเป็นคนที่แทบทำอะไรไม่เป็นเลย... 

อยากจะเขย่าตัวเยว่หรูแรง ๆ แล้วตบหัวหนัก ๆ หลาย ๆ ที เพื่อเรียกสติ แต่พอนึกขึ้นได้ว่า เออ... ตัวเองมาเข้าร่างยัยหนูเยว่หรู!!! นอกจากชื่อเหมือนกันแล้วไม่รู้ว่ามีอะไรเหมือนกันอีกไหม... เลยทำใจตบไม่ลง

เมื่อเยว่หรูทำความสะอาดในบ้านเรียบร้อย ทั้งในห้องพ่อแม่และห้องตัวเอง รวมถึงเก็บข้าวของในครัวที่แทบไม่มีอะไรเลยจนเรียบร้อยทั้งหมด แล้วเดินไปเปิดดูน้ำในตุ่มข้างบ้านก่อนจะถอนหายใจออก

"พ่อบ้านนี่ดีจริง ๆ " เยว่หรูพึมพำออกมาเบา ๆ เพราะรู้ว่าพ่อจะต้องตื่นแต่เช้าไปตักน้ำมาไว้ให้ใช้ ไม่เคยให้แม่หรือเธอทำเลย

เมื่อทำงานในบ้านเรียบร้อยแล้วก็มาเก็บใบไม้ใบหญ้าที่ลานหน้าบ้าน พื้นที่บ้านมีไม่มากนัก แต่เธอก็คิดจะปลูกผักไว้กินเอง... แต่อาจต้องให้พ่อช่วยทำกระถางแบบคอนโด จะได้ประหยัดพื้นที่ได้ด้วย

ทุกอย่างได้แต่คิดและวางแผนไว้ในหัวเพียงเท่านั้น เพราะไม่รู้ว่าการซื้อเมล็ดผักหรือธัญพืชต้องใช้ตั๋วหรือคูปองไหม ตอนอ่านหนังสือมันไม่ได้บอกรายละเอียดเรื่องพวกนี้เลย 

ถึงแม้นิยายจะบอกว่ายุค 60 แต่นิยายส่วนมากจะแต่งแบบอ้างอิงเพียงเท่านั้นหรือไม่ก็เป็นโลกคู่ขนานที่คล้าย ๆ กัน  อาจมีหรือไม่มีก็ได้ นี่แหละคือปัญหาว่าโลกในนิยายเรื่องนี้อ้างอิงหรือไม่อ้างอิงอะไรบ้าง ความทรงจำของร่างเดิมก็ไม่มี หากมีก็คงพอที่จะรู้เรื่องเกี่ยวกับที่นี่บ้าง

เมื่อเก็บทำความสะอาดทั้งบ้านเรียบร้อยแล้ว เยว่หรูเลยจะทำอาหารเพื่อรอพ่อกับแม่ของเธอ ในเมื่อคิดได้แบบนี้แล้ว... ก็เดินเข้าครัวด้วยใจที่ห่อเหี่ยว เพราะรู้ดีว่าในครัวมันไม่มีอะไรที่พอจะทำอาหารดี ๆ ได้เลย ผักริมรั้วไม่มีให้เก็บกิน มีแต่ธัญพืชแบบหยาบ แล้วแม่นางน้อยเยว่หรูคนเก่านี่ก็ทำอาหารไม่เป็นสักอย่างด้วย  

เยว่หรูใช้ธัญพืชแบบหยาบต้มแล้วใส่เกลือเพียงเท่านั้น เพราะไม่มีเครื่องปรุงอะไรเลย ชามยังมีแค่ไม่กี่ใบ ต้องบอกว่าทุกอย่างในบ้านหลังนี้มีแค่พอใช้จริง ๆ บางอย่างอาจไม่พอใช้ด้วยซ้ำ...

แทบไม่มีอะไรแต่เลี้ยงลูกแบบคุณหนู จะโทษคนเป็นพ่อเป็นแม่ทั้งหมดก็ไม่ได้ คงเพราะอยากเติมเต็มสิ่งที่ขาดให้ลูก... พอโดนตามใจก็ยิ่งเอาแต่ใจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เยว่หรูวัยเด็กสาวแล้ว เป็นเยว่หรูวัยยี่สิบแปดเข้ามาอยู่แทน มันคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

"เยว่หรู ทำทำไมลูก ทำไมไม่รอพ่อกับแม่ก่อน" เมื่อพ่อแม่กลับมาตอนกลางวันก็เห็นลานบ้านสะอาดตา 

"พ่อคะ แม่คะ กินโจ๊กกัน" เยว่หรูเรียกพ่อกับแม่ให้กินโจ๊กที่ไม่ใช่โจ๊ก แต่เรียกให้มันดูดีเข้าไว้เท่านั้นเอง

"ลูกต้มหมดเลยเหรอ" ลู่หลินตกใจที่เห็นหม้อต้มธัญพืชที่ลูกเรียกว่าโจ๊ก และยังตกใจที่ลูกทำเองด้วย

"คุณกินกับลูกเลย ผมไม่หิว" จางหยวนรู้ดีว่าธัญพืชนี้คือชุดสุดท้ายที่มีเหลือในบ้าน หากเขากินตอนนี้ ตอนเย็นจะไม่มีอาหารให้ลูกกับภรรยาได้กิน

"พ่อคะ เรามีคูปองอาหารบ้างไหมคะ" เยว่หรูรู้ว่าที่พ่อไม่ยอมกินอาหารเพราะจะเก็บไว้ให้เธอกับแม่กินมื้อเย็น พ่อคงรู้อยู่แล้วว่าอาหารในครัวไม่มีเหลือแล้ว

"ถึงมีคูปอง... แต่เงินเราไม่มีเหลือแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวแม่จะไปคุยกับหัวหน้าหมู่บ้าน" ลู่หลินมองลูกสาวพร้อมกับลูบหัวเบา ๆ ยิ่งเห็นลูกสาวรู้ความ ยิ่งรู้สึกผิดที่ลูกต้องอยู่อย่างลำบาก

"พ่อกับแม่กินก่อนเลยค่ะ... เดี๋ยวหนูมา" เยว่หรูบอกให้ทั้งสองกินโจ๊กในชามก่อนที่จะวิ่งหายเข้าไปในห้องของตัวเองทันที

ถึงยากจนแต่เพราะพ่อแม่รักเลยมีห้องนอนเป็นของตัวเอง เยว่หรูเลยสามารถซ่อนสิ่งสำคัญไว้ได้ เธอมุดเข้าไปที่ใต้กระดานไม้แล้วหยิบเศษไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ ขุดพื้นดินบริเวณที่มีร่องรอยการขุดดินอยู่

"พ่อคะ... แม่คะ" เยว่หรูเรียกพ่อแม่ที่ก้มกินโจ๊กกันอย่างเงียบ ๆ ให้มองสิ่งที่เธอกำลังยื่นให้

"เยว่หรู เอาออกมาทำไมลูก" จางหยวนเอ่ยถามบุตรสาวทันทีที่เงยหน้ามาเห็นกระปุกใส่เงินที่ลูกสาวหวงนักหวงหนา

"เราจะเอาเงินในนี้ไปซื้ออาหารค่ะ" เยว่หรูยื่นกระปุกไม้ให้พ่อ เพื่อจะให้พ่อเปิดมัน จะได้เอาเงินไปซื้ออาหารได้

"แต่มันคือกระปุกเงินที่ลูกรักและหวงแหนมาก" ลู่หลินมองหน้าลูกสาวอย่างไม่เชื่อสายตามากนัก เพราะสิ่งที่ลูกยื่นมาให้นั้นคือสิ่งที่พ่อแท้ ๆ ทิ้งไว้ให้ ลูกสาวของเธอนั้นรักและหวงแหนมันมาก ๆ

"พ่อของลูกให้ไว้... เก็บไว้ดี ๆ พ่อจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง ไม่ต้องห่วง" จางหยวนไม่กล้าที่จะเอาสิ่งนี้จากลูกสาว เขาคือหัวหน้าครอบครัว เขาต้องรับผิดชอบเรื่องนี้

"พ่อกับแม่มีเงินไม่พอใช้จนถึงสิ้นเดือน เพราะเอาเงินไปจ่ายค่าหมอค่ายาให้หนูไม่ใช่เหรอคะ รับไปเถอะค่ะ หากเราไม่มีกิน เราก็จะไม่มีแรงทำงาน อย่างไรหนูก็ต้องให้พ่อเอาเงินออกมาอยู่ดี เพราะอีกไม่กี่วันโรงเรียนก็เปิดแล้ว หนูต้องซื้อของหลายอย่างด้วย" เยว่หรูหาข้ออ้างร้อยแปดเพื่อที่จะให้พ่อและแม่เอาเงินไปใช้... ในเมื่ออยู่ด้วยกัน... เป็นครอบครัวเดียวกัน... ก็ต้องช่วยเหลือกันไม่ใช่เหรอ...