บทที่ 5  ป้าข้างบ้านทั้งหลาย

บทที่ 5  ป้าข้างบ้านทั้งหลาย

นับเป็นเวลาเกือบเดือนแล้วที่เยว่หรูมาอยู่ที่นี่ คิดถึงบ้าน คิดถึงคลินิก คิดถึงอากง อาม่าทั้งหลายที่เป็นคนไข้ของเธอ คิดถึงพี่เหมยผู้ช่วยที่แสนดีที่คอยช่วยเหลือทุกอย่าง  

เยว่หรูคนนี้อยากบอกพี่เหมยเหลือเกินว่า... อย่าอ่านนิยายก่อนนอน ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น ลุ้นไปลุ้นมาได้เข้ามาอยู่ในนิยายเองเลย... และที่เสียดายมากกว่าอย่างอื่นคือ สิ่งของที่มือลั่นซื้อตอน 8 เดือน 8 ก็ยังไม่ได้เห็นเลยว่าตัวเองมือลั่นซื้ออะไรมาบ้าง ไหนจะของที่สั่งพี่เหมยซื้ออีก มาอยู่ที่แบบนี้น่าจะมีมิติมาให้บ้าง... หรือว่านักเขียนลืมเขียนให้เยว่หรูคนนี้...

เยว่หรูทำงานบ้านเรียบร้อยแล้ว เดินไปดูกระถางผักที่แขวนอยู่... ที่พ่อทำให้เธอลองปลูกผักจำนวนห้ากระถาง และสิ่งที่เธอลองปลูกคือผักบุ้ง เพราะเป็นผักที่ปลูกง่ายโตเร็ว จะได้มีผักกินเร็ว ๆ และสถานที่ปลูกผักของเธอก็ในครัวที่มีหลังคาคลุมเพียงเท่านั้น

เมื่อรดน้ำเรียบร้อยแล้ว เธอก็เข้าไปต้มน้ำขิงและใส่น้ำตาลกรวดนิดหนึ่ง สิ่งนี้เธอจะเอาไปส่งให้พ่อกับแม่เธอที่ฝ่ายผลิต ตอนนี้ในบ้านพอที่จะมีเครื่องปรุงบ้างแล้ว จากเงินในกระปุกที่เธอบอกให้พ่อผ่ามันออกมาแล้วนำไปซื้อข้าวสารและธัญพืชมาไว้  หากเธอไม่อ้างว่าซื้อของเกี่ยวกับเรื่องเรียน พ่อก็คงไม่ยอมผ่ากระปุกไม้แน่ ๆ

ถึงบ้านจะจนแต่เธอก็ได้เรียนหนังสือ มันเป็นข้อตกลงที่แม่กับพ่อตกลงร่วมกันว่าต้องให้เธอได้เรียนหนังสือ ค่าใช้จ่ายเรื่องเรียนทั้งหมดคือทางพ่อเป็นคนออก แต่เธอรู้ว่าจริง ๆ แล้วเป็นคุณปู่ของเธอต่างหากที่ส่งเสียค่าเล่าเรียนให้ พ่อจริง ๆ ไม่ได้ออกให้เธอสักหยวน แต่อย่างว่าเพราะไม่มีใครพูดและคนที่ส่งเงินมาก็เป็นชื่อพ่อของเยว่หรู ทุกคนเลยคิดว่าพ่อนั้นแสนดี หย่ากันไปก็ยังส่งเสียลูกเรียนทั้งที่เป็นลูกสาว

ไหนเลยจะรู้ว่าค่าเรียนที่ได้มานั้นแทบไม่พอ ทั้งที่คุณปู่ส่งให้ปีละ 30 หยวน แต่เงินตกมาที่แม่เพียง 15 หยวน ในส่วนที่ขาด พ่อเลี้ยงของเธอคือคนที่หามาให้ ไม่แปลกที่เยว่หรูคนเก่าไม่รู้เพราะไม่มีคนพูดถึงเลย และนี่คือปัญหาของครอบครัวนี้ มีอะไรแล้วไม่พูด ต่างคนต่างเข้าใจกันไปคนละอย่าง...

ช่วงนี้เยว่หรูสามารถช่วยทำงานบ้านได้หลายอย่าง แต่พอเปิดเรียน เธอต้องไปเรียน ตอนนี้เธอวางแผนทำอะไรมากไม่ได้เพราะไม่มีเงิน ถึงมีเงินก็ค้าขายไม่ได้ มีกฎข้อห้ามมากมาย ที่ทำได้คือเรียนหาความรู้และมองหาโอกาสให้ตัวเอง ช่วยตัวเองก่อนเป็นอย่างแรก 

โรงเรียนที่เยว่หรูไปเรียนนั้น ส่วนมากจะมีแต่เด็กนักเรียนชาย แทบไม่มีนักเรียนหญิงเลย เพราะที่นี่เน้นว่าต้องให้ผู้ชายเรียน ผู้หญิงเรียนไปก็ไม่มีประโยชน์ พอถึงเวลาก็แต่งออกไปอยู่ดี นี่แหละอีกหนึ่งเหตุผลที่จะขยับทางซ้ายก็กลัวผิด จะหันทางขวาก็กลัวทำไม่ถูกต้อง จนกว่าจะรู้เรื่องเกี่ยวกับที่นี่ให้มากกว่านี้ เธอก็ทำได้แค่ช่วยงานในบ้านเพียงเท่านั้น

สองขาเรียวเล็กรีบย่างก้าวไปตามทางเดิน เพื่อให้ถึงที่หมายก่อนเวลาพักของพ่อแม่ ปกติแล้วเยว่หรูไม่มีเพื่อน ไม่ชอบคบหรือคุยกับคนอื่นมากนัก ต้องบอกว่าเธอไม่คบใครมากกว่า เพราะเธอคิดว่าคนที่นี่ยากจนเลยไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับใคร

"ดูลูกสาวบ้านจางสิ เดี๋ยวนี้รู้จักลงมาที่ฝ่ายผลิตแล้วรึ แต่ก่อนไม่เห็นมาเหยียบที่นี่เลย" เสียงพูดเหมือนจะถาม... แต่เหมือนจะต่อว่ามากกว่า และเสียงซุบซิบของชาวบ้านนั้นไม่ได้เบาเลย เหมือนต้องการให้เธอได้ยินในสิ่งที่พวกเขาพูดมากกว่า

เยว่หรูไม่ได้สนใจคนพวกนี้  ถึงเธอจะไม่ชอบนิสัยร่างเดิม แต่หากเปรียบเทียบแล้ว คนพวกนี้โตแล้ว ไม่น่าจะว่าร้ายหรือพูดจาแบบนี้กับเด็ก อยากบอกว่าเด็ก 14 ปีที่โลกเดิมยังพากันไปเที่ยวเล่นและเรียนอยู่เลย ไม่ได้โตขนาดนั้น... ถึงจะบอกว่ายุคจีนสมัยโบราณพวกเขาโตแล้ว แต่คงไม่ใช่กับทุกคน อย่าเอาพื้นฐานของตัวเองไปวัดกับพื้นฐานของคนอื่น เพราะมาตรฐานของคนเราไม่เท่ากัน...

"อย่าพูดถึงมาก เดี๋ยวก็ไม่กล้ามา เดี๋ยวก็ไปอาละวาดใส่พ่อแม่ก็ได้ใครจะไปรู้" ยังคงมีเสียงตะโกนดังมาให้ได้ยิน

"หุบปาก!! ใครมันเป็นคนพูด" จางหยวนที่เดินมารอลูกสาวได้ยินเข้าพอดี วันนี้ลูกสาวขอมาส่งอาหารเอง เขาก็เป็นห่วงเพราะลูกไม่เคยมา เลยเดินมาดู แต่สิ่งที่เห็นคือชาวบ้านพูดจาไม่ดีใส่ลูกสาวของเขา... มันเลยทำให้เขาโมโห

"มีลูกหลานกันทุกคนไม่ใช่รึ... ไปคุยกับลูกหลานของตัวเองโน่น ไม่ต้องมายุ่งกับลูกคนอื่น" จางหยวนไม่ไว้หน้าใครสักคน หากไม่ใช่ครอบครัวของเขา เขาก็ไม่สนใจคนที่พูดจาไม่ดีด้วย เพราะแบบนี้หรือเปล่า ลูกสาวเขาถึงไม่ชอบมาที่นี่ พอมาก็เจอกับอะไรแบบนี้ 

"พ่อคะ... ไปเถอะค่ะ" เยว่หรูเรียกพ่อให้เดินออกจากจุดนั้นทันที อย่าประสาทแดกกับคุณป้าข้างบ้าน เยว่หรูคนนี้ยังทนได้ แต่หากทนไม่ได้ขึ้นมาจริง ๆ เยว่หรูคนนี้จะอาสาถอนหงอกให้ป้าด้วยตัวเอง...

"ลูกทำเองทั้งหมดเลยเหรอ" ลู่หลินมองอาหารที่ลูกสาวเอามาให้

"ลูกสาวพ่อโตแล้ว ฮ่า ๆ " จางหยวนที่มองอาหารและมองลูกสาวก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข 

"กินข้าวกันก่อนค่ะ เดี๋ยวหนูช่วยถอนหญ้า" เยว่หรูเอาอาหารออกมายื่นให้พ่อกับแม่ แล้วรีบเร่งให้พ่อกับแม่รีบกินจะได้มีเวลาพัก

"ไม่ต้องหรอกลูก พ่อกับแม่ทำเอง แค่นี้ก็ดีมากแล้ว" จางหยวนไม่อยากให้ลูกสาวต้องมาลงงานถอนหญ้าแบบนี้

"พ่อคะ... ให้หนูช่วยเถอะ... ให้หนูทำแค่ตอนที่พ่อกับแม่พักกินข้าวก็ยังดี" เยว่หรูพูดพร้อมกับเดินเข้าไปที่หน้างานที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก และค่อย ๆ ถอนหญ้าทีละนิด ในหัวก็คิดว่าพวกเขาเลี้ยงลูกตามใจ ห้ามทำงาน เหมือนพวกเขาคิดว่าเธอเหมือนเด็กยังไม่โต นี่หรือเปล่าที่เขาบอกรักแบบผิด ๆ ทั้งที่จะไม่มีข้าวกิน ยังไม่คิดที่จะให้ลูกทำงานเลย...