บทที่ 6 ครอบครัวของพ่อเลี้ยง

บทที่ 6 ครอบครัวของพ่อเลี้ยง

เยว่หรูมองบริเวณรอบ ๆ ใช้ความคิดว่าเธอจะสามารถทำงานหาเงินอะไรได้บ้าง จะเอาอาชีพเดิมมาใช้ก็ยังไม่ได้ ทุกอย่างจะต้องศึกษาและหาทางก่อน และยังมีพ่อแม่ที่รักจนไม่ให้ทำงานอีกด้วย ปัญหานี้ก็ต้องแก้ด้วยเช่นกัน...

"ตาย ๆ รู้จักมาช่วยงานพ่อแม่แล้วเหรอเยว่หรู" กำลังถอนหญ้าไปด้วยใช้ความคิดไปด้วย ก็ได้ยินเสียงแว่ว ๆ แหลม ๆ ดังอยู่ไม่ไกล

"แม่อย่าพูดแบบนั้น" จางหยวนพูดเสียงเบา

"ทำไม!! มันวิเศษมาจากไหน แกก็แค่พ่อเลี้ยง โง่ดักดาน มันก็แค่ลูกติดเมีย แค่มันเอาข้าวมาส่งหน่อยนี่ออกรับแทนทุกอย่าง เป็นขี้ข้ามันไปเถอะ ไอ้ลูกเนรคุณ!! " ประโยคนี้ไม่ใช่เบา ๆ คนที่อยู่ทั่วบริเวณนั้นได้ยินกันหมด ต่างพากันลอบมองว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นไหม

เยว่หรูหันไปมอง แต่ไม่ได้ปริปากพูด เพราะตอนนี้มีสายตาหลายคู่มองมาที่ครอบครัวของเธอ หากพูดหรือแสดงท่าทางอะไรไป อาจทำให้พ่อแม่ของเธอเดือดร้อน เธอจึงได้แต่เงียบและก้มหน้าถอนหญ้าต่ออย่างไม่สนใจ

"ดูสายตาลูกเลี้ยงของแก ดูที่มันมองฉันสิ!! " เมื่อเห็นว่านังเด็กกาฝากมันไม่มีท่าทีจะตอบโต้เหมือนแต่เก่าก็เริ่มจะโวยวายอีกรอบ หากเป็นแต่ก่อน ทุกครั้งที่พูดแบบนี้ นังเด็กกาฝากก็จะมองลูกชายของเธอด้วยแววตารังเกียจ มันยิ่งทำให้เธอสะใจยิ่งนัก!!

"เยว่หรูคือลูกของผม แม่อย่าพูดแบบนั้น" จางหยวนคิดแบบนั้นจริง ๆ เพราะก่อนที่จะตกลงแต่งงานกับภรรยา เขารู้อยู่แล้วว่าเป็นยังไง ในเมื่อเขาเลือกลู่หลินมาเป็นภรรยาแล้วก็ต้องยอมรับลูกของเธอมาเป็นลูกของเขาด้วยเช่นกัน

"จะหลอกอะไรลูกฉันอีกล่ะ เลวทั้งแม่ทั้งลูก" หลิวเจียอิง หรือ นางหลิว ก็ยังไม่หยุดพูด ทั้งที่มีลูกชายมาดึงให้เดินออกไปแล้ว แต่เสียงด่าทอก็ยังมีให้ได้ยินอยู่

"พ่อคะ... กินข้าวก่อนเดี๋ยวหมดเวลาพัก" เยว่หรูไม่ได้สนใจสิ่งที่ยัยป้านี่พูดแม้แต่นิดเดียว พยายามมองข้ามไปก่อน แล้วเก็บไว้ในใจ... ว่ายัยป้านี่ทำอะไรพูดอะไรไว้บ้างเท่านั้นเอง

"ลูกอย่าคิดมาก... " จางหยวนพูดพร้อมกับชำเลืองมองหน้าแม่ของเขา ไม่อยากให้ลูกใส่ใจและก็ไม่อยากพูดถึงแม่ด้วยเช่นกัน

"หนูรู้ค่ะพ่อ พ่อรีบกินก่อน" เยว่หรูบอกพร้อมกับดึงมือพ่อให้ลงมากินข้าวต่อ เยว่หรูยื่นมือไปบีบมือของมารดาเบา ๆ เพื่อบอกว่าเธอไม่ได้สนใจอะไร

ต้องบอกว่ามันเป็นความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนมากสำหรับครอบครัวนี้ แม่ที่แต่งงานใหม่ที่มีลูกติดมาด้วย ครอบครัวของพ่อเลี้ยงไม่ต้อนรับ ให้ออกมาอยู่กันเอง ตัดขาดเลยก็ว่าได้ เจอที่ไหนดุด่าต่อว่าที่นั่น พูดจากระทบกระทั่ง ยิ่งตอนที่เจอครอบครัวเธออยู่พร้อมหน้ากัน ยัยป้านี่ก็จะพูดจาแบบนี้ตลอด แล้วเยว่หรูคนเก่าก็บ้าจี้ตาม พาลพูดจาไม่ดีกับพ่อแม่ไปอีก เพราะตัวเองก็ไม่ชอบที่พ่อเลี้ยงจนอยู่แล้ว ไม่ชอบที่แม่ไม่ยอมไปอยู่กับพ่อ

แต่จากที่ได้อ่านนิยายมา จะโทษเยว่หรูก็ไม่ได้เพราะเธอไม่เคยรู้เลยว่าพ่อเธอมีเมียใหม่ เพราะสร้างภาพมาดี พูดจาดี เยว่หรูที่เป็นเด็กก็เชื่อทุกอย่างที่พ่อตัวเองพูด มันเลยออกมาแบบนี้

ชาวบ้านเริ่มแยกย้ายกัน เพราะดูแล้วว่าไม่น่าจะมีอะไรให้ดู เนื่องจากเยว่หรูไม่ต่อปากต่อคำ ไม่แสดงสีหน้าไม่พอใจอะไรเลย ไม่ต่อว่ากระทบกระทั่งพ่อแม่เหมือนแต่ก่อน ทุกคนเลยแยกย้ายกันไปพักก่อนที่จะถึงเวลาลงงาน หากเป็นแต่ก่อน คนพวกนี้คิดว่าจะมีคนมาเล่นงิ้วให้เขาได้ดูในเวลาพักเท่านั้นเอง สนุกพวกเขาแต่พ่อแม่ของเธอนั้นทุกข์ใจ

"พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง หนูไม่สนใจสิ่งที่ย่าพูดหรอก หนูบอกแล้วว่าหนูจะทำตัวให้ดีขึ้นเรื่อย ๆ " แต่อย่าให้เจอตอนอยู่ตัวต่อตัวนะ... ขอหยุมหัว... สักที สองที ตอนนี้ต้องสร้างภาพลักษณ์ให้ตัวเองดูดีก่อน อาจดูปลอม แต่ในเมื่อมันก็ไม่ต่างกับสังคมที่ใส่หน้ากากเข้าหากัน ก็ไม่จำเป็นที่ต้องดีกับทุกคน ใครดีด้วยก็ดีกลับ ใครร้ายด้วยตอนนี้เยว่หรูเก็บไว้ในใจก่อน... ถึงเวลาค่อยเอาคืนทีหลังก็ยังไม่สายเกินไป

"กลับบ้านดี ๆ " ลู่หลินบอกลูกสาว พร้อมกับความรู้สึกที่ตื้นตันใจ ที่ลูกสาวเริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดี เหมือนลูกสาวเธอโตขึ้น หากเป็นก่อนหน้านี้มีเรื่องกัน ลูกสาวของเธอจะไม่ยอมคุยด้วยหลายวันเลยแหละ

"ผมไปส่งลูกดีกว่า" จางหยวนไม่ไว้ใจ ด้วยความเป็นห่วงกลัวไปเจอแม่ของตัวเองขึ้นมาแล้วจะมีปัญหากันอีก ตอนนี้ลูกสาวเขาน่าปกป้องมากกว่าแต่ก่อนเสียอีก ตัวยิ่งเล็ก ๆ อีกด้วย

"พ่อคะ... หนูกลับได้ไม่ต้องห่วงนะคะ เย็นนี้หนูจะทำอาหารรอ" เยว่หรูยิ้มกับท่าทางของพ่อที่ดูเป็นห่วงกังวลจนเกิดเหตุ เธอยิ้มและหัวเราะได้กับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เสมอ

"หากเจอให้รีบเดินหนีเข้าใจไหมลูก" เมื่อรู้ว่าลูกสาวอยากกลับเองก็ไม่อยากขัดใจ แต่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี

"ค่ะ... หนูกลับก่อนนะคะ" เยว่หรูบอกลาแล้วเดินกลับออกไปทันที ไม่อย่างนั้นพ่อเธอต้องอยากเดินมาส่งแน่ ๆ

เยว่หรูคิดว่านางเอกปลอม ๆ เรื่องนี้ยังโชคดีที่มีพ่อกับแม่ที่รักและตามใจยิ่งกว่าเจ้าหญิง ต้องเปรียบเป็นเจ้าหญิงเลย เพราะแทบจะไม่ให้เยว่หรูหยิบจับอะไรทั้งที่ครอบครัวยากจน และที่สำคัญในหนังสือนิยายบอกว่าพ่อเลี้ยงของเธอรักเธอมากกว่าพ่อจริง ๆ ที่หวังเพียงใช้เธอให้เป็นประโยชน์เพื่อตัวเองเท่านั้น

เวลามาหาเธอจะชอบพูดเปรียบเทียบ ทำให้เธอมองว่าพ่อที่แท้จริงนั้นดีแสนดี เพราะพ่อส่งลูกสาวเรียนทั้งที่ไม่ค่อยมีลูกสาวบ้านไหนได้เรียนเลย แต่ในความเป็นจริงแล้ว เป็นคำสั่งปู่ของเธอที่อยากให้เธอได้เรียน แต่ความดีทุกอย่าง พ่อก็พูดให้ตัวเองดูดีอยู่คนเดียว

ในหนังสือนิยายไม่ได้บอกรายละเอียดเกี่ยวกับครอบครัวของพ่อเลี้ยงมากนัก บอกเพียงคร่าว ๆ เท่านั้น รู้แต่ว่าทุกคนไม่ชอบครอบครัวของเธอ และไม่ชอบพ่อเลี้ยงของเธอด้วย เนื่องจากพ่อของเธอก็คือลูกติดพ่อมา อาจเพราะแบบนี้พ่อเลี้ยงถึงให้ความรักเธอมากมาย เขาอาจเข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นลูกติดว่าเป็นยังไง...