บทที่ 12 ผลกำไรที่ได้รับ

บทที่ 12 ผลกำไรที่ได้รับ

เยว่หรูรดน้ำผักอย่างอารมณ์ดี ถึงแม้ใบหน้าข้างหนึ่งจะบวมเป่งจากการถูกยัยป้าข้างบ้านตบ ไม่สิ... ป้าข้างบ้านไม่กล้าขนาดนี้ ส่วนมากแค่ชอบถาม อยากรู้อยากเห็นมากกว่า บางทีก็มีประโยชน์ เหมือนมีกล้องวงจรปิดประจำบ้านให้ด้วย แขกไปใครมาสามารถรู้หมด ไม่ต้องเสียเงินติดตั้งด้วย แถมรายงานผลรวดเร็วทันใจอีกต่างหาก

เมื่อรดน้ำผักเรียบร้อยแล้ว เยว่หรูก็เดินเก็บใบไม้แห้งทั้งหลายมาโยนใส่หลุมไว้ทำปุ๋ยใบไม้แห้ง ทำงานไปด้วยร้องเพลงไปด้วยอย่างอารมณ์ดี... ไม่ว่าเสียงร้องจะเหิน สำเนียงจะเพี้ยนแค่ไหนก็ยังร้องอย่างอารมณ์ดี...

การลงทุนของเยว่หรูนั้นถือว่าประสบผลสำเร็จเป็นอย่างมาก ทุกคนในหมู่บ้านเข้าข้างเธอเพียงแค่เห็นยัยป้านั่นด่าทอบ่อย ๆ นี่คือเหตุผลหนึ่งที่ตลอดระยะเวลาเดือนกว่าที่เธอไม่ตอบโต้ไม่พูดไม่เถียง เพื่อทำให้ทุกคนได้เห็นในสิ่งที่ยัยป้าทำ แต่พอเจอวันที่เธอเอาคืน ไม่ว่าด้วยคำพูดหรือการยั่วยุให้ยัยป้าโดดลงมาทำร้ายเธอเลยทำให้คนไม่เชื่อในสิ่งที่ยัยป้าพูด

ถึงมันจะดูสิ้นคิด แต่หากไม่ทำแบบนั้นเธอจะเอาอะไรไปสู้ ตบตีไม่มีทางชนะเพราะตัวเธอเล็กนิดเดียว จากที่ใช้สมองอันน้อยนิดคิดก็มีแต่เรื่องนี้... ยอมเจ็บสักหน่อยเพื่อเป็นหลักฐาน และยอมโดนด่าทอต่อว่าเสีย ๆ หาย ๆ เพื่อสร้างพยาน ยังไงยัยป้านั่นก็ด่าครอบครัวเธอทุกครั้งที่เจอ มันเลยง่ายที่จะให้ชาวบ้านมาเป็นพยานเรื่องนี้ 

ความโชคดีของเธอที่ไปอ่านหนังสือในห้องสมุด แล้วอ่านเจอเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยสามารถเอามาอ้างได้ ถึงแม้ว่ายัยป้าจะไม่ได้พูดคำต้องห้าม แต่ชาวบ้านทุกคนไม่รู้ว่ามีคำต้องห้ามคำไหนบ้าง หากมีเรื่องเกี่ยวกับทหารแดงเข้ามาเกี่ยวข้อง ชาวบ้านจะไม่ยุ่งด้วยเด็ดขาด เพราะไม่มีใครอยากให้ตัวเองเดือดร้อน ส่วนมากสิ่งที่เกี่ยวกับทหารแดงจะเป็นการจับกุมคนที่เห็นต่างทางการเมืองหรือพวกปฏิวัติทางวัฒนธรรม

ชาวบ้านทั้งหมดที่อยู่บริเวณนั้นเข้าข้างเยว่หรูทันที โดยชาวบ้านไม่ถามถึงเลยว่าพูดคำไหนหรือว่าพูดยังไง พวกเขาตัดสินทันที และด้วยความที่เยว่หรูทำตัวดีมาตลอดระยะเวลาเกือบสองเดือนที่มาอยู่ที่นี่... เลยยิ่งทำให้ชาวบ้านเชื่อมากกว่าเดิม

เยว่หรูเลยหาผลประโยชน์จากเรื่องนี้ทันที โดยที่ขอให้ครู หัวหน้าหมู่บ้าน และหัวหน้ากองคอมมูนช่วยเหลือและเป็นพยาน โดยเธอแจ้งเรื่องว่าหากเธอและครอบครัวเป็นอะไรไป ไม่ว่าจะมากหรือน้อย สามารถให้คนไปจับยัยป้าได้เลย เพราะว่าครอบครัวเธอไม่มีปัญหากับใครเลย มีคนเดียวเท่านั้นที่ชอบมาหาเรื่องครอบครัวเธอ

"เยว่หรู... กินข้าวก่อนเร็ว" ลู่หลินเรียกลูกสาวให้มากินข้าวจะได้กินยา เธอไม่เข้าใจทำไมลูกสาวถึงยังร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีทั้งที่แก้มบวมเป่งขนาดนั้น

"พ่อยังไม่กลับมาเลย" เยว่หรูเดินเข้ามานั่งที่แคร่หน้าบ้าน... พร้อมกับชะเง้อไปทางหน้าบ้าน

"ปู่คงขอร้องอีกตามเคย" ลู่หลินค่อนข้างเห็นใจสามีที่โดนเอารัดเอาเปรียบ ทั้งที่ทำงานหนักขนาดนี้

"แต่เราตัดขาดและแยกออกมาแล้ว ลงบันทึกไว้ทั้งหมดแล้วด้วย พวกเขาไม่กล้ารังแกพ่อหรอก หรือว่าเราไปตามพ่อก่อนค่อยมากินข้าวทีหลัง..." เยว่หรูพูดเพื่อให้แม่สบายใจ เรื่องเมื่อวานมันไม่ได้จบแค่นั้น เพราะคุณครูเรียกค่าเสียหายหรือก็คือค่ายาให้เธอด้วย ทุกคนกลัวว่าเธอจะเข้าเมืองไปแจ้งทหารแดง เลย ต่างช่วยพูดและตอบแทนเป็นอาหาร ข้าวสาร ธัญพืชต่าง ๆ อาหารกลางวันที่เยว่หรูเสียไปนั้น ได้กลับมามากกว่าเดิม จนสามารถให้ครอบครัวเธออยู่ดีกินดีไปอีกหลายวันเลยทีเดียว

"อย่าเลย... เราไปอาจทำให้พ่อลำบากใจมากกว่าเดิม ลูกไม่ต้องรอพ่อหรอก จะต้องกินยา... รีบกินข้าว" เยว่หรูพยักหน้าและเริ่มกินข้าว ใจจริงอยากรอนั่นแหละ แต่ไม่อยากทำให้แม่เป็นห่วง... จะได้รีบกินยาให้เรียบร้อย 

"เยว่หรู เรื่องที่ลูกพูดกับย่า มันจริงใช่ไหม... " ลู่หลินที่เห็นลูกสาวไม่ทุกข์ไม่ร้อนก็เลยถามอีกรอบ

"หมายถึงเรื่องไหนคะ เพราะเมื่อวานเราพูดกันหลายเรื่องมาก" ที่พูดเมื่อวานมันมีทั้งเรื่องจริงและเรื่องที่ต่อเติมเสริมแต่งเข้ามา... เพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ

"เรื่องเกี่ยวกับทหารแดง" เรื่องดุด่านั้นไม่ต้องถามก็รู้อยู่แล้ว แม่เลี้ยงของสามีนั้นปากจัด ดุด่าไม่ไว้หน้าใคร และไม่ใช่แค่ครอบครัวเธอที่เคยโดน หากใครทำให้ไม่พอใจก็จะเสียงดังโวยวาย ร้องหาความเป็นธรรมให้ตัวเองทันที

"จริงค่ะ... หนูไปเจอที่ห้องสมุด ถามครูแล้วด้วย... ว่าเป็นเรื่องจริง" เยว่หรูไม่ได้โกหกเรื่องนี้ ในเมื่อแม่ไม่เจาะจงเกี่ยวกับคำถามก็ตอบคำถามในมุมกว้าง ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าแม่อยากรู้ว่ายัยป้านั่นพูดคำต้องห้ามจริงไหม... แล้วเรื่องอะไรเธอจะบอกความจริงให้เดือดร้อนด้วย หากคนคนนั้นจ้องแต่จะทำร้าย... เธอก็สามารถพลิกลิ้นเพื่อป้องกันตัวเอง การที่เธอไม่ทำร้ายคนอื่น ใช่ว่าจะยอมให้คนอื่นมาทำร้าย...

"หวังว่าย่าจะกลัวบ้าง จะได้ไม่มายุ่งกับพวกเราอีก" ลู่หลินก็คิดแบบนั้น ที่ก้มหน้าไม่ว่าอะไรเวลาถูกดุด่าเพราะเห็นแก่สามี ที่สามีก้มหน้ายอมก็เพราะเห็นแก่พ่อ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนก่อน เพราะแม่เลี้ยงสามีลงมือตบตีลูกสาวนางต่อหน้าคนจำนวนมาก และที่หนักกว่าอย่างอื่นคือทางโรงเรียนไม่ยอมให้นักเรียนของเขาถูกตบตี... ถึงจะเป็นญาติก็ตาม

ด้วยเหตุนี้เลยมีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง ครูบอกว่าลูกสาวของเธอคือตัวแทนของโรงเรียนที่จะลงสอบแข่งขัน การที่ด่าทอทุบตีก็เท่ากับไม่สนับสนุนนโยบายการศึกษา จริง ๆ มันมีเยอะกว่านั้น แต่เพราะลู่หลินไม่ได้เรียนเลยไม่ค่อยรู้เรื่องมากนัก รู้แค่ว่าต่อไปนี้ในหมู่บ้านก็คงไม่มีใครกล้าต่อว่าหรือดุด่าลูกสาวเธอแล้ว... เพราะกลัวโดนข้อกล่าวหาคัดค้านไม่สนับสนุน

"ลูกจะไปสอบแข่งจริง ๆ ตามที่ครูบอกเหรอเยว่หรู" เมื่อนึกเรื่องนี้ขึ้นได้เลยต้องถามให้มั่นใจ ไม่รู้ว่าลูกต้องไปแข่งอะไร รู้แต่ว่าเกี่ยวกับเรื่องเรียน

"ใช่ค่ะ... หนูไปปรึกษาครูมา หนูเลยอยากลองไปสอบแข่ง เพราะหากหนูไปแข่งผ่านเข้ารอบจะมีค่าตอบแทน... และหนูยังจะได้เจอคนเก่ง ๆ อีกด้วย" หากโลกเดิมต้องบอกว่าหาคอนเนกชัน เพราะหากเธออยากมีชีวิตดีขึ้น... ก็ต้องเจอคนมาก ๆ เพื่อมองหาโอกาสให้ตนเอง

"พ่อกลับมาแล้ว กินข้าวกันค่ะ" พอตอบแม่เสร็จก็หันไปเจอพ่อที่กำลังเดินเข้าบ้านมาพร้อมกับกระสอบใส่อะไรบางอย่าง

"ลูกกินยาหรือยัง" จางหยวนเดินเข้ามานั่งแล้วจับดูหน้าลูกสาวที่ตอนนี้บวมเป่งจนน่าตกใจ

"ยังเลย... จะให้กินหลังกินข้าวเสร็จนี่แหละค่ะ คุณกินข้าวก่อน แล้ววันนี้ไม่ต้องไปลงงานจริง ๆ เหรอคะ" ลู่หลินทั้งถามและตอบสามี

"หัวหน้ากองบอกให้เราหยุดดูแลลูก วันจันทร์ค่อยไปลงงานเหมือนเดิม ส่วนวันหยุดเขาไม่หักค่าแรง ไม่หักแต้ม" จางหยวนตอบภรรยาพร้อมกับรับชามข้าวต้มมากิน 

"พ่อทะเลาะกับปู่ไหมคะ" พอกินข้าวเสร็จ เยว่หรูก็ถามทันที

"พ่อไม่ได้ทะเลาะกับปู่... ปู่ก็ขอร้องเหมือนทุกครั้งที่มีเรื่อง... " จางหยวนพูดแล้วหยุดแค่นั้น... เพราะเขาไม่อยากจะคิดถึงมันมากนัก พ่อให้เขาคิดว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่เขาไม่สามารถสัมผัสถึงคำว่าครอบครัวในบ้านหลังนั้นได้เลย และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาบอกปัดว่าเขาไม่สามารถช่วยได้ โรงเรียนเป็นคนแจ้งและเอาเรื่องเพื่อปกป้องนักเรียน ถ้าอยากเจรจาต้องไปคุยกับทางโรงเรียนเอง

"พ่ออย่าคิดมาก หากย่าเขาไม่มายุ่งกับเรา... ปัญหามันก็ไม่เกิดไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องให้เราหรือทางโรงเรียนไม่เอาเรื่องด้วย หากย่าไม่ทำร้ายเรา จะมีใครมาจับตัวไปล่ะ" เยว่หรูพูดเพื่อให้พ่อเข้าใจจะได้สบายใจขึ้น

มันคือความจริง... หากไม่มายุ่งก็ไม่มีเรื่อง ไม่ใช่ว่าเขาจับไปแล้วเสียหน่อย เขาแจ้งเพื่อป้องกัน ในส่วนที่มีเรื่องเมื่อวานก็ได้ค่าเสียหายมาแล้ว เท่ากับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนั้นจัดการจบแล้ว ทำไมครอบครัวของปู่ต้องมาขอให้พวกเธอไม่เอาเรื่อง หรือพวกเขายังไม่เข้าใจในเรื่องนี้... ควบคุมคนของตัวเองให้ดีก็ไม่เดือดร้อนแล้ว แต่หากอยากมีประสบการณ์โดนหิ้วหรือโดนจับ... ก็มาเลย... เยว่หรูจะช่วยสนับสนุนให้เอง...