ตอนที่ 6
คดี
เชนถูกส่งให้ไปสืบเรื่องมือปืนที่ทางตำรวจบอกว่าหลบหนีไปได้หนึ่งคนแต่สิ่งที่เชนรู้มาคือมือปืนคนนั้นถูกกำนันสมยศสั่งฆ่าและตอนนี้กำนันได้เอาตัวครอบครัวของมือปืนทั้งสองคนไปอยู่ในความดูแล
พ่อเลี้ยงเอาข้อมูลที่ได้ไปปรึกษาทนาย สื่อ และเพื่อนที่เป็นตำรวจ จึงหาทางออกที่ดีที่สุดและส่งคนไปคุยกับมือปืนทั้งสองคนที่ตอนนี้ถูกฝากขังอยู่
“พวกเรารู้เรื่องครอบครัวพวกนายแล้ว ถ้านายยอมพูดกับสื่อ ทางเราจะพาครอบครัวของนายสองคนไปอยู่กับหน่วยงานที่ดูแลผู้หญิงและเด็กและถ้านายให้การเป็นประโยชน์โทษที่จะได้รับก็จะน้อยลง พวกนายคงยังไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเพื่อนที่ตำรวจบอกว่าหนีไปได้ตอนนี้มันโดนกำนันเก็บเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่มีใครหาศพเจอ โชคยังดีที่ลูกเมียมันหนีไปอยู่กับญาติที่เป็นตำรวจอยู่ที่ภาคใต้ได้ทัน ตัดสินใจเอานะ”
นักข่าวจากช่องดังที่ไปกับพ่อเลี้ยงและทนายมีจิตวิทยาในการพูด จนทั้งคู่ยอมที่จะทำตามและรอพูดทุกอย่างในวันที่จะแถลงข่าวโดยที่ไม่บอกให้ทางตำรวจรู้ตัวก่อนว่าทั้งคู่จะพูดอะไร เพราะตอนนี้ไว้ใจใครไม่ได้เลย
วันที่แถลงข่าวมาถึงทางนักข่าวช่องดังของสัมภาษณ์คนร้าย ทางตำรวจยินยอมเพราะเบื้องต้นคนร้ายก็รับสารภาพว่าทำไปเพราะหวังจะชิงทรัพย์และข่มขืนเทียนหอมแต่หาหญิงสาวไม่เจอจึงเข้าใจว่าลออกับเทพเอาลูกไปซ่อนจึงโมโหยิงจนตาย
เมื่อนักข่าวสัมภาษณ์ผู้ต้องหาคนแรกก็พูดทันทีว่าตอนนี้ครอบครัวเขากำลังอยู่ในอันตรายเพราะถูกกำนันสมยศจับตัวไว้
ตำรวจตกใจตั้งตัวไม่ทันจึงได้แต่ส่งเสียงโวยวายให้นักข่าวเลิกถ่ายแต่ทางช่องดังได้ถ่ายทอดสดที่บ้านของกำนันพร้อม หมายค้นที่พ่อตาของคนร้ายได้ทำเรื่องว่าลูกสาวและหลานของเขาถูกจับตัวไปโดยมีพ่อเลี้ยงช่วยดำเนินการทุกอย่าง
ในที่สุดก็เจอว่าครอบครัวของคนร้ายทั้งคู่ถูกขังไว้ในห้องที่อยู่ท้ายฟาร์มหมูของกำนันจริง ทุกอย่างถูกถ่ายทอดสดผ่านทางช่องดังจึงทำให้คดีนี้กลายเป็นที่สนใจและความยุติธรรมก็เกิดขึ้น
3 เดือนผ่านไป
กำนันสมยศได้รับกรรมตามที่เขาได้ทำไว้และไม่ใช่แค่เพียงคดีของพ่อแม่เทียนหอมเท่านั้นแต่ทางตำรวจรื้อทุกคดีขึ้นมาสะสางและไม่ลืมที่จะจัดการกับตำรวจนอกรีดที่รับสินบนจากผู้กระทำความผิด
“ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้พ่อกับแม่ของเทียนได้นอนตาย ตาหลับ เพราะไอ้คนชั่วมันได้รับกรรมแล้ว”
หญิงสาวโผเข้ากอดพ่อเลี้ยงด้วยความขอบคุณที่เธอคงไม่มีวันตอบแทนหมดหลังที่ทั้งคู่ได้มาฟังคำตัดสินของศาลในวันนี้
คดีเป็นอันสิ้นสุดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อเลี้ยงจะวางใจเพราะยังมีลูกน้องของกำนันที่จะรอแก้แค้นให้นายมันอยู่ข้างนอกเพียงแต่ว่างช่วงสองสามปีนี้คงไม่มีใครกล้าก่อเรื่องอะไรเพราะมันจะทำให้ถูกเชื่อมโยงไปสู่คดีเก่าได้ พ่อเลี้ยงจึงลดการเฝ้าระวังลงเพื่อให้ลูกน้องได้พักผ่อนและอยู่กันอย่างสบายใจมากขึ้น
จบเรื่องคดีพ่อเลี้ยงก็หันมาให้ความสนใจเรื่องของเขากับเทียนหอมเพราะตอนนี้เธอก็อายุยี่สิบปีแล้ว โตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวสามารถตัดสินใจด้วยตัวเองได้
“คืนนี้เทียนไปนอนด้วยคนได้ไหมคะพ่อเลี้ยง วันนี้ฝนเริ่มมาอีกแล้วกลัวจะไฟดับ”
ดนัทธ์ยังไม่ทันคิดเลยว่าจะเริ่มพูดเรื่องนี้กลับหญิงสาวอย่างไรดี เทียนหอมก็พูดขึ้นเสียก่อน
“แล้วผมต้องไปนอนโซฟาไหม”
คนถามทำหน้าเจ้าชู้ มองหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังสวยสะพรั่งเหมือนดอกไม้ที่กำลังบานส่งกลิ่นหอมเต็มที่
“จะเตียงหรือโซฟาก็ได้ทั้งนั้นแหละค่ะ คืนนี้พ่อเลี้ยงดนัทธ์จะมีเมียแล้ว นอนตรงไหนเทียนก็ยอมทั้งนั้นแหละค่ะ”
คนตัวใหญ่ที่อายุมากกว่าดีใจจนอุ้มหญิงสาวตัวลอยจากพื้นกลับเข้าไปที่ห้องนอนของเขา
“ให้เทียนอาบน้ำก่อนได้ไหมคะ ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้ รอมาตั้งหลายปีอีกแค่ไม่กี่นาที ใจเย็น ๆ นะคะว่าที่สามี”
เทียนหอมรู้ว่าอีกฝ่ายแทบจะอดใจไม่ไหวเธอก็ยิ่งแกล้งยั่วโดยการเดินกลับไปอาบน้ำที่ห้องและแกล้งอาบให้นานเพื่อให้อีกฝ่ายกระวนกระวายใจ
“พ่อเลี้ยงออกไปเข้ามาได้อย่างไรนี่ เทียนปิดประตูแล้ว หรือ..พ่อเลี้ยงมีกุญแจ”
หญิงสาวรีบปิดน้ำจากฝักบัวและคว้าผ้าเช็ดตัวมาปิดบัง ร่างขาวที่แสนจะยั่วยวนใจไว้แต่มันก็ไม่ทันแล้วเพราะพ่อเลี้ยงเห็นทุกอย่างผ่านสายน้ำเกือบทุกซอกทุกมุมตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาแค่ยังเห็นไม่ชัดเจนเท่านั้น
“ให้เวลา5 นาทีถ้ายังไม่ไปนอนห้องนู้น คงไม่ใช่โซฟาหรือเตียงนอนแต่จะเป็นห้องน้ำแทน”
เทียนหอมรีบแต่งตัวยังไม่ทันจะได้เช็ดผมให้แห้งเธอก็รีบมาที่ห้องนอนของพ่อเลี้ยง
“มานั่งตรงนี้ ใกล้ ๆ กันหน่อยหอมจังเลยกลิ่นสบู่”
ทันที่ที่หญิงสาวเดินไปนั่งข้าง ๆ คนตัวใหญ่ที่ตอนนี้ไม่ได้ใส่เสื้อและห่มผ้าไว้ครึ่งตัว เธอก็แน่ใจทันทีว่าใต้ผ้าห่มนั้นก็ไม่มีอะไรปกปิดร่างกายเหมือนกัน เพราะมันแสดงความยิ่งใหญ่ออกมาชัดเจนมากเมื่อพ่อเลี้ยงใช้มือมาจับแขนของเธอ
“อุ๊ย! ใจร้อนอีกแล้ว ผมเทียนยังไม่แห้ง”
เทียนหอมทำท่าจะยันตัวลุกแต่กลับถูกอีกฝ่ายลุกจากที่นอนและตอนนี้เขาก็ไม่มีผ้าห่มที่ปกปิดส่วนล่างแล้ว หญิงสาวรีบหลับตาเพราะเขินอายแต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองความยิ่งใหญ่ของมังกรพ่อเลี้ยงเมืองเหนือ
“มองอะไรเห็นนะ” พ่อเลี้ยงกระซิบข้างหู
ปากหนาพรหมจูบทั่วร่างของหญิงสาวที่เนื้อตัวหอมไปด้วยกลิ่นสบู่ เทียนหอมพยายามดิ้นเพื่อขัดขืนจนดนัทธ์ต้องหยุด
“ไหนว่าคืนนี้พ่อเลี้ยงจะมีเมียไง”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่จะให้ปิดไฟก่อน อายเจ้าตูบมัน”
ไฟทุกดวงในห้องถูกปิดลง คนตัวใหญ่ก็จัดการกับชุดนอนที่แสนจะเป็นอุปสรรครักในครั้งนี้ให้ลงไปกองอยู่ที่พื้น
แสงจากพระจันทร์สาดแสงเข้ามาในห้องกระทบกับร่างเล็กขาวที่มีอกอวบกลมชูช่ออยู่ตรงหน้า
สองมือหนาทั้งบีบและเคล้นเต้าอวบอย่างหนำใจเพราะเทียนหอมเป็นผู้หญิงร่างเล็กที่มีหน้าอกใหญ่และเตร่งตรึงมาก ยอดอกชูชันรอรับการดูดกินจากพ่อเลี้ยงที่ทำตัวเป็นเด็กน้อยไม่ยอมหย่านม
เทียนหอมส่งเสียงครางอย่างไม่อายเพราะพ่อเลี้ยงใช้ทุกสัมผัสสร้างความเสียวซ่านให้กับสาวบริสุทธิ์อย่างเธอ จนหญิงสาวรู้สึกทรมานเหมือนร่างกายกำลังจะแหลกลงอยู่บนเตียงนี้
ขาเรียวถูกจับให้ตั้งชันและแยกจากกัน เพื่อที่ปากหนาจะได้ใช้ลิ้นตวัดลัดเลาะได้อย่างถนัด หญิงสาวยกสะโพกสูงขึ้นเมื่อรู้สึก มีความสุขกับสิ่งที่พ่อเลี้ยงกำลังทำ
นิ้วยาวใหญ่ถูกใช้นำทางประตูสวรรค์จากตอนแรกแค่นิ้วเดียวพอเริ่มมีความชุ่มฉ่ำออกมา ดนัทธ์ก็ใส่เข้าไปถึงสองนิ้ว ชักเข้าออกไม่เป็นจังหวะจนเทียนหอมชันตัวลุกขึ้นและจับมือของพ่อเลี้ยงไว้เพื่อควบคุมจังหวะเอง พร้อมส่งเสียงครางกระตุ้นอารมณ์ ชายหนุ่มอย่างดี
ทางสวรรค์เปิดแล้วดัชนีก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป เมื่อเจ้าของ ร่างใหญ่ใส่ความเป็นชายของเขาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายของเทียนหอม
ความเจ็บปวดที่เกิดจากความบริสุทธิ์ขาดออกจากกัน หญิงสาวจิกเล็บลงไปกับหลังหนาด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่นาน พ่อเลี้ยงก็ทำให้ความสุขเสียวซ่านเข้ามาแทนที่
สวรรค์ชั้นเจ็ดกำลังอยู่ตรงหน้าทั้งสองต่างช่วยกันพาตัวเองขึ้นไปสู่จุดที่มีความสุขและผ่อนคลายเมื่อได้ขึ้นสวรรค์ดังใจหวัง
ในที่สุดคืนนี้พ่อเลี้ยงก็ได้มีเมียและเป็นเมียเด็กเสียด้วย มีหรือที่ครั้งเดียวจะพอ ชายหนุ่มที่ร่างกายแข็งแรงอย่างพ่อเลี้ยงพาภรรยาตัวเล็กขึ้นสวรรค์จนถึงเช้า จนเนื้อตัวของเทียนหอมแทบจะไม่มีแรงลุกไปแม่แต่จะแค่เข้าห้องน้ำ
เช้าแล้วพ่อเลี้ยงอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานในฟาร์มแต่ เทียนหอมถึงกับเป็นไข้ลุกไม่ไหว พ่อเลี้ยงจึงให้แม่บ้านต้มข้าวต้มแล้วเอาเข้าให้กินในห้อง ก่อนที่ดนัทธ์จะกลับเข้ามาอีกทีตอนสาย ๆ
ตอนที่ 7ดอกรักเบ่งบาน เทียนหอมกลายเป็นภรรยาของพ่อเลี้ยงอย่างเต็มตัว ชาวบ้านก็พากันนินทาตามประสา บางคนก็ว่าสมภารกินไก่วัดแต่ทั้งสองคนไม่สนใจกับคำพูดพวกนั้นเพราะไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับ ความจริงที่ทั้งคู่ใช้หัวใจรับรู้ “วันนี้พ่อเลี้ยงไปไหนมาทั้งวันเลยค่ะ เทียนมองไปรอบ ๆ ฟาร์มก็ไม่เห็น” หญิงสาวแปลกใจที่พ่อเลี้ยงหายไปไหนทั้งหมดโดยที่ไม่บอกเธอและปกติเขาจะเอาเธอไปด้วยเกือบทุกที่ “ผมไม่ได้ไปไหนหรอกไปดูไร่ส้มด้านหลังมาเพราะจะเริ่มเก็บผลผลิต แล้วก็คุยกับหัวหน้าคนงาน ประชุมวางแผนกัน เลยไม่อยากพาเทียนไปจะไปนั่งเบื่อเปล่า ๆ ” หญิงสาวหยิบผ้าเช็ดตัวยื่นให้สามีที่เหงื่อเต็มตัว เนื้อตัวก็ดูไหม้เพราะคงประชุมกันกลางแดดเห็นแล้วไม่เห
ตอนที่ 8ดวงใจพ่อเลี้ยง จำนวนห้องเก็บของที่มากและไร่องุ่นทั้งหมดเป็นของชาวบ้านไม่ใช่ของพ่อเลี้ยงเลยจึงทำให้ดนัทธ์ทำได้แค่มองผ่านช่องและร้องเรียกภรรยาเท่านั้น ลูกน้องแต่ละคนก็อยู่ในสภาพที่ไม่เต็มร้อยจึงทำให้การค้นหาเกือบสองชั่วโมงไม่มีใครได้ยินเสียงหรือเจออะไรที่เชื่อมโยงไปถึงเทียนหอมได้เลย ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงกับพื้นข้างห้องเก็บของ ของไร่องุ่นของผู้ใหญ่ที่เขากำลังให้เมียคนงานไปแจ้งข่าวเพื่อให้ผู้ใหญ่ช่วยประสานชาวบ้านมาช่วยกันเปิดห้องเก็บของ ระหว่างนี้คนงานก็ช่วยกันดูแลไม่ให้พวกมันเข้ามาในพื้นที่ได้ เพราะกลัวว่าจะย้อนกลับมาเอาตัวเทียนหอมไป “ผมขอโทษ เทียนผมขอโทษ” พ่อเลี้ยงนั่งร้องไห้เหมือนคนเสียสติเพราะฤทธิ์ของสุราและเกิดจากความอ่อนแอภายในจิตใ
ตอนที่ 9เพราะเธอคือดวงใจ พยาบาลและคุณหมอพาเทียนหอมเข้ามาส่งที่ห้องพักฟื้น เสียงประตูทำให้คุณพ่อที่นอนหลับอยู่รู้สึกตัวและรีบตื่นขึ้นมาหาภรรยา “เด็กในท้องได้รับยาเพราะได้รับผ่านทางแม่แต่ตอนนี้ยังไม่มีอาการอะไรแสดงออกมาว่าผิดปกติ หมออยากให้นอนโรงพยาบาลสักสามคืนเพื่อให้แน่ใจว่ายาหมดฤทธิ์แล้ว จะได้ปลอดภัยทั้งแม่และลูก และหลังจาที่ออกจากโรงพยาบาลแล้วหมอจะนัดมาตรวจครรภ์ถี่หน่อยเพื่อติดตามอาการ” พ่อเลี้ยงยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอและพยาบาลทุกคนที่ช่วยกันดูแลภรรยาของเขา “ผมดีใจที่สุดเลยที่คุณกับลูกปลอดภัย” ชายหนุ่มบีบมือเทียนหอมไว้แน่นเหมือนกลัวว่าถ้าปล่อยมือภรรยาของเขาจะหายไป
ตอนที่ 10สาวน้อยฟาร์มรัก ทุกย่างดีขึ้นหลังจากวันที่ดนัทธ์ตัดสินใจไปเคลียร์ทุกอย่างกับกำนันสมยศ เรื่องราวเหล่านี้แม่เล็กรู้เรื่องอยู่ก่อนแล้วยกเว้นเรื่องขอดาริน ทุกคนต่างก็คิดว่าเธอฆ่าตัวตายเพราะเสียใจที่โดนกระทำร้ายแรงแบบนั้น “กรรมใครก็กรรมมัน แม่หวังว่าลูกทั้งสองคนและหลานสาวที่กำลังจะลืมตาดูโลกในเร็ว ๆ นี้คงไม่ต้องเจอกับความแค้นที่ไม่จบไม่สิ้นแบบนี้” แม่เล็กคิดว่ากำนันคงสบายใจขึ้นที่ได้ระบายความรู้สึกเพราะมันเป็นความทุกข์ที่เขาเก็บไว้ในใจคนเดียวมานานแสนนาน เวลาที่ทุกคนในไร่รอคอยก็มาถึงสาวน้อยตัวขาวตาสีน้ำตาลเหมือนเทียนหอมผู้เป็นแม่ก็ลืมตาออกมาดูโลกด้วยน้ำหนัก ถึงสามพันหกร้อยกรัม&nb
ตอนที่ 1เคียงข้าง ตฤณชายหนุ่มจากต่างจังวันผันตัวเองเข้ามาทำงานในกรุงเทพเพราะมารดาจากไปอย่างกะทันหัน ทำให้เขาไม่อยากอยู่คนเดียว เขาเข้ามาสมัครงานเป็นฝ่ายรักษาความปลอดภัยหรือที่คนทั่วไปเรียกว่ายาม ดุจดาวแม่ค้าขายเข้าแกง เธอพบรักกับตฤณได้เพียงปีเดียวก็ตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน โดยไม่มีงานแต่งานไม่มีการจดทะเบียนสมรส เพราะเธอก็ไม่มีทั้งพ่อและแม่เหมือนกับชายหนุ่ม ทั้งสองคนเช่าห้องอยู่ด้วยกัน อีกฝ่ายก็ทำหน้าที่ยาม อีกฝ่ายก็ขายข้าวแกง จากตอนแรกที่ขายเฉพาะช่วงเช้าถึงบ่ายโมง ตอนนี้ดุจดาวก็ขายช่วงเย็นด้วยแต่ขายเป็นแบบแกงถุง ความจนที่ทำให้ทั้งคู่อยากหลุดพ้น ตฤณเองก็มักจะเข้าวเวรแทนเพื่อนถึงแม้จะได้เงินเพียงไม่กี่ร้อย แต่สำหรับเขาเมื่อมันรวมกันหลาย ๆ ครั้งมันก็กลายเป็นหลักพัน “วันนี้พี่ไปแล้วกลับเย็นอีกวันเลยนะ ชดมันจ้าง200 พี่หั่นหมูใส่ช่องแช่แข็งไว้ให้แล้ว ส่วนหมูทอดก็หมักแล้ว พี่ไปก่อนนะ” ตฤณจะช่วยแบ่งเบาภาระของภรรยาทุกครั้งที่พอมีเวลาเพราะเขารู้ว่าดุจดาวเหนื่อยแค่ไหน รายได้จากการเป็นยามและรับจ้างอยู่เวรเดือนหนึ่งก็หมื่นกว่าบาท แต่สำหร
ตอนที่ 2ชายแปลกหน้าที่เรียกว่าพ่อ ตฤณมาทำงานตามปกติและวันนี้เขาเดินตรวจรอบบริเวณโรงงานเพราะชอบมีคนแอบเอาขยะเหวี่ยงข้ามกำแพงมา เขาต้องคอยมาดูที่จุดนี้อยู่บ่อยและคอยขว้างถุงกลับไป “ตฤณ ผู้จัดการใหญ่ให้ตามไปพบที่ห้องของท่านด่วน” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลวิ่งมาตามเขาด้วยท่าทางที่รีบร้อนและดูตื่นเต้น จนคนถูกเรียกก็ตื่นเต้นไปด้วย “ผู้จัดการ มีอะไรหรือเปล่าครับถึงขนาดนายใหญ่เรียกแบบนี้ผมใจคอไม่ดีเลย” ระหว่างทางที่จะเดินไปยังส่วนในของฝ่ายบริหาร ชายหนุ่มก็พยายามถามคนมาตามเผื่อจะได้พอเดาได้บ้างว่าตัวเขาเองไปทำอะไรผิดไว้ “ผมก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเมื่อเช้ามีแขกมาหาท่านคุยกันอยู่เกือบชั่วโมง ก่อนที่ท่านจะออกมาสั่งให้ผมออกมาตาม ท่าทางท่านดูตื่นเต้นแต่ก็ไม่ได้ดูโมโหอะไรนะ รีบวิ่งไปเถอะเพราะท่านดูรีบร้อนมาก” ตฤณทั้งกลัวทั้งตื่นเต้นตั้งแต่มาทำงานที่นี่ เขายังไม่เคยคุยกับนายใหญ่เลย เคยเห็นแค่ตอนประชุมไกล ๆ เท่านั้น รู้แต่ว่าท่านเป็นคนที่ดุแล้วก็เจ้าระเบียบมาก ทันทีตฤณมาถึงที่ห้องของนายใหญ่ เลขาหน้าห้องให้เขารออยู่ด้านนอก เพราะเธอต้องเข้าไปรา
ตอนที่ 3ต่ำต้อย ตฤณกลับมาถึงที่บ้านเขามองหน้าภรรยาไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตเขาในวันนี้อย่างไรดี เพราะตัวเขาเองก็ยังสับสนไปหมด “พี่เป็นอะไรหรือเปล่า ตั้งแต่กลับมายังไม่ยอมพูดอะไรเลย” ดุจดาวกำลังตักน้ำพริกกะปิใส่ถุงเตรียมออกไปขาย นั่งมองสามีมานานยังไม่เห็นเขาจะเอ่ยทักเธอสักคำ ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้เดินมาล้างมือที่อ้างก่อนที่จะมาช่วยภรรยาหั่นชะอมชุบไข่ “วันนี้พ่อของพี่เขามาหาที่โรงงาน” ดุจดาวฟังคำสามีถึงกลับพูดไม่ออก เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี “ถ้าเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งพี่คงสบายใจกว่านี้ แต่นี่เขารวยมีโรงสีของตัวเองและเป็นเพื่อนกับเจ้าของโรงงานที่พี่ทำอีก รวยขนาดนี้กลับทิ้งพี่กับแม่” ดุจดาวลุกขึ้นไปหาสามี ด้วยความรู้สึกสงสารเขาคงลำบากมามากแล้วพอมารู้ว่าพ่อแท้ ๆ มีฐานะดีก็คงจะเสียความรู้สึก “ดาวพี่ไม่ได้โกรธพ่อนะ แต่พี่ทำตัวไม่ถูก เฮ้อ! อย่าเพิ่งไปคิดถึงมันดีกว่า เตรียมไปขายของเดี๋ยวไม่เสร็จ” ชายหนุ่มตัดบท3วันต่อมา ตระการกลับมารับลูกชายและลูกสะใภ้ไปที่บ้านของเขาที่อยู่ห่างจาก
ตอนที่ 4ขอเวลา ตระการส่งทั้งคู่ที่บ้านด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วง แต่ด้วยที่ไม่ได้เลี้ยงลูกมาจึงไม่กล้าแม้แต่จะออกความคิดเห็นใด ๆ บรรยากาศบ้านหลังเดิมที่เคยอบอุ่น มีความสุขถึงแม้จะต้องเหน็ดเหนื่อยแค่ไหนแต่วันนี้บรรยากาศกลับดูเงียบ ต่างคนต่าง ไม่พูดจา ดุจดาวก็กลับไปที่มุมเดิมของเธอ เตรียมหมักหมูไว้ทอดขายพรุ่งนี้ ตฤณเองก็จะเข้าไปช่วยก็ไม่กล้าจึงเดินออกไป รดน้ำต้นไม้หน้าบ้านแทน ดุจดาวเธอนั่งหั่นหมูไปก็คิดไปว่าเธอคิดถูกไหมที่จะไม่ยอมไปอยู่ที่บ้านย่าของสามี ใจหนึ่งเธอก็สงสารตฤณอีกใจก็ไม่อยากต้องไปอดทนกับคำพูดที่แสนดูถูกแบบนั้น “พี่ ถ้าดาวไม่ไปพี่จะไปอยู่ที่บ้านพ่อพี่ไหม” เสียงถามของภรรยาทำให้ชายหนุ่มที่รู้สึกอึดอัดมาตั้งนาน รีบเดินจากหน้าบ้านและไปนั่งข้าง ๆ ภรรยาทันที มือหนาที่หยาบกร้านเพราะทำงานหนักมาตลอดจับมือเล็กที่หั่นหมูมาวางไว้ที่ขาของเขา “ก่อนหน้านี้เราก็อยู่กันได้ ลำบากกว่านี้เราก็ผ่านมาแล้ว คงไม่มีที่ไหนมีความสุขถ้าที่นั่นไม่มีเมียพี่” ดุจดาวส่งยิ้มพร้อมน้ำตาให้สามี เธอคิดว่าเขาจะเลือก
ตอนที่ 10สาวน้อยฟาร์มรัก ทุกย่างดีขึ้นหลังจากวันที่ดนัทธ์ตัดสินใจไปเคลียร์ทุกอย่างกับกำนันสมยศ เรื่องราวเหล่านี้แม่เล็กรู้เรื่องอยู่ก่อนแล้วยกเว้นเรื่องขอดาริน ทุกคนต่างก็คิดว่าเธอฆ่าตัวตายเพราะเสียใจที่โดนกระทำร้ายแรงแบบนั้น “กรรมใครก็กรรมมัน แม่หวังว่าลูกทั้งสองคนและหลานสาวที่กำลังจะลืมตาดูโลกในเร็ว ๆ นี้คงไม่ต้องเจอกับความแค้นที่ไม่จบไม่สิ้นแบบนี้” แม่เล็กคิดว่ากำนันคงสบายใจขึ้นที่ได้ระบายความรู้สึกเพราะมันเป็นความทุกข์ที่เขาเก็บไว้ในใจคนเดียวมานานแสนนาน เวลาที่ทุกคนในไร่รอคอยก็มาถึงสาวน้อยตัวขาวตาสีน้ำตาลเหมือนเทียนหอมผู้เป็นแม่ก็ลืมตาออกมาดูโลกด้วยน้ำหนัก ถึงสามพันหกร้อยกรัม&nb
ตอนที่ 9เพราะเธอคือดวงใจ พยาบาลและคุณหมอพาเทียนหอมเข้ามาส่งที่ห้องพักฟื้น เสียงประตูทำให้คุณพ่อที่นอนหลับอยู่รู้สึกตัวและรีบตื่นขึ้นมาหาภรรยา “เด็กในท้องได้รับยาเพราะได้รับผ่านทางแม่แต่ตอนนี้ยังไม่มีอาการอะไรแสดงออกมาว่าผิดปกติ หมออยากให้นอนโรงพยาบาลสักสามคืนเพื่อให้แน่ใจว่ายาหมดฤทธิ์แล้ว จะได้ปลอดภัยทั้งแม่และลูก และหลังจาที่ออกจากโรงพยาบาลแล้วหมอจะนัดมาตรวจครรภ์ถี่หน่อยเพื่อติดตามอาการ” พ่อเลี้ยงยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอและพยาบาลทุกคนที่ช่วยกันดูแลภรรยาของเขา “ผมดีใจที่สุดเลยที่คุณกับลูกปลอดภัย” ชายหนุ่มบีบมือเทียนหอมไว้แน่นเหมือนกลัวว่าถ้าปล่อยมือภรรยาของเขาจะหายไป
ตอนที่ 8ดวงใจพ่อเลี้ยง จำนวนห้องเก็บของที่มากและไร่องุ่นทั้งหมดเป็นของชาวบ้านไม่ใช่ของพ่อเลี้ยงเลยจึงทำให้ดนัทธ์ทำได้แค่มองผ่านช่องและร้องเรียกภรรยาเท่านั้น ลูกน้องแต่ละคนก็อยู่ในสภาพที่ไม่เต็มร้อยจึงทำให้การค้นหาเกือบสองชั่วโมงไม่มีใครได้ยินเสียงหรือเจออะไรที่เชื่อมโยงไปถึงเทียนหอมได้เลย ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงกับพื้นข้างห้องเก็บของ ของไร่องุ่นของผู้ใหญ่ที่เขากำลังให้เมียคนงานไปแจ้งข่าวเพื่อให้ผู้ใหญ่ช่วยประสานชาวบ้านมาช่วยกันเปิดห้องเก็บของ ระหว่างนี้คนงานก็ช่วยกันดูแลไม่ให้พวกมันเข้ามาในพื้นที่ได้ เพราะกลัวว่าจะย้อนกลับมาเอาตัวเทียนหอมไป “ผมขอโทษ เทียนผมขอโทษ” พ่อเลี้ยงนั่งร้องไห้เหมือนคนเสียสติเพราะฤทธิ์ของสุราและเกิดจากความอ่อนแอภายในจิตใ
ตอนที่ 7ดอกรักเบ่งบาน เทียนหอมกลายเป็นภรรยาของพ่อเลี้ยงอย่างเต็มตัว ชาวบ้านก็พากันนินทาตามประสา บางคนก็ว่าสมภารกินไก่วัดแต่ทั้งสองคนไม่สนใจกับคำพูดพวกนั้นเพราะไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับ ความจริงที่ทั้งคู่ใช้หัวใจรับรู้ “วันนี้พ่อเลี้ยงไปไหนมาทั้งวันเลยค่ะ เทียนมองไปรอบ ๆ ฟาร์มก็ไม่เห็น” หญิงสาวแปลกใจที่พ่อเลี้ยงหายไปไหนทั้งหมดโดยที่ไม่บอกเธอและปกติเขาจะเอาเธอไปด้วยเกือบทุกที่ “ผมไม่ได้ไปไหนหรอกไปดูไร่ส้มด้านหลังมาเพราะจะเริ่มเก็บผลผลิต แล้วก็คุยกับหัวหน้าคนงาน ประชุมวางแผนกัน เลยไม่อยากพาเทียนไปจะไปนั่งเบื่อเปล่า ๆ ” หญิงสาวหยิบผ้าเช็ดตัวยื่นให้สามีที่เหงื่อเต็มตัว เนื้อตัวก็ดูไหม้เพราะคงประชุมกันกลางแดดเห็นแล้วไม่เห
ตอนที่ 6คดี เชนถูกส่งให้ไปสืบเรื่องมือปืนที่ทางตำรวจบอกว่าหลบหนีไปได้หนึ่งคนแต่สิ่งที่เชนรู้มาคือมือปืนคนนั้นถูกกำนันสมยศสั่งฆ่าและตอนนี้กำนันได้เอาตัวครอบครัวของมือปืนทั้งสองคนไปอยู่ในความดูแล พ่อเลี้ยงเอาข้อมูลที่ได้ไปปรึกษาทนาย สื่อ และเพื่อนที่เป็นตำรวจ จึงหาทางออกที่ดีที่สุดและส่งคนไปคุยกับมือปืนทั้งสองคนที่ตอนนี้ถูกฝากขังอยู่ “พวกเรารู้เรื่องครอบครัวพวกนายแล้ว ถ้านายยอมพูดกับสื่อ ทางเราจะพาครอบครัวของนายสองคนไปอยู่กับหน่วยงานที่ดูแลผู้หญิงและเด็กและถ้านายให้การเป็นประโยชน์โทษที่จะได้รับก็จะน้อยลง พวกนายคงยังไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเพื่อนที่ตำรวจบอกว่าหนีไปได้ตอนนี้มันโดนกำนันเก็บเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่มีใครหาศพเจอ โชคยังดีที่ลูกเมียมันหนีไปอยู่กับญาติที่เป็นตำรวจอยู่ที่ภาคใต้ได้ทัน ตัดสินใจเอานะ” 
ตอนที่ 5ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ทางโรงพยาบาลโทรศัพท์ให้ทางญาติไปรับศพกลับมาทำพิธีทางศาสนาได้แล้วเพราะทางโรงพยาบาลได้ส่งผลชันสูตรให้กับเจ้าหน้าที่แล้ว งานศพของลออและเทพถูกจัดอย่างเรียบง่าย มีผู้ใหญ่ผดุงกับพ่อเลี้ยงเป็นคนคอยจัดการให้ทุกอย่าง แม่เล็กเองก็คอยอยู่ ข้าง ๆ เทียนหอมในเวลานี้เพราะคงไม่มีลูกคนไหนทำใจได้ที่ต้องมาเสียพ่อกับแม่ไปพร้อมกันแบบนี้ เสร็จจากงานศพชีวิตของเทียนหอมก็ต้องดำเนินต่อไป แม่เล็กหางานให้หญิงสาวทำเพื่อให้เธอไม่ว่างจะได้ไม่ต้องคิดมาก “เห็นห้องนั้นไหมเป็นที่แพ็คผักใช้ระบบสูญกาศ ทุกเช้าก็ไปช่วยแม่เล็กในห้องนั้นแล้วกันเพราะปกติในนั้นเร
ตอนที่ 4เยียวยาหัวใจ ค่ำคืนแรกในบ้านหลังใหม่เทียนหอมนอนในห้องนอนของตัวเองเพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะไปอยู่กับพ่อเลี้ยงเต็มตัว สายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย เสียงฟ้าร้องและลมที่พัดแรงทำให้เด็กสาวที่เพิ่งสูญเสียพ่อและแม่ไปนอนกอดตัวเองร้องไห้เหมือนคนที่เสียสติ เสียงฟ้าผ่าอย่างแรงและตามมาด้วยไฟดับ เทียนหอมเปิดไฟจากโทรศัพท์มือถือเพื่อมองไปรอบ ๆ ห้องเผื่อว่าจะเจอไฟฉายแต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน “เทียนหอม ฉันเองพ่อเลี้ยงเปิดประตู” ความกลัวทำให้เทียนหอมไม่ลังเลเธอรีบเปิดประตูให้พ่อเลี้ยง เสียงจากฟ้าร้องทำให้หญิงสาวโผตัวเข้ากอดคนตัวใหญ่ไว้แน่น “ฉันอยู่นี่เธอไม่ต้องกลัวนะ&
ตอนที่ 3รอ..จนกว่าจะพร้อม เย็นนี้เทียนหอมได้เจอกับแม่เล็กของพ่อเลี้ยงแล้วที่ โต๊ะอาหาร ตอนแรกสาวน้อยจินตนาการว่าแม่เล็กคงจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของเธอแต่พอเจอตัวจริงจึงได้รู้ว่าแม่เล็กอายุมากแล้ว “สวัสดีค่ะแม่เล็ก” เทียนหอมยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม “สวัสดีจ้า ความจริงเราเคยเจอกันแล้วตอนเธอเด็ก ๆ เพราะฉันก็เป็นคนที่นี่เป็นเพื่อนกับยายของเธอด้วยแต่พอพักหลังฉันก็เก็บตัวอยู่แต่ในไร่ไม่ค่อยได้ออกไปไหน เธอจึงไม่เคยเจอ เรียกฉันว่าแม่เล็กเหมือนพ่อเลี้ยงนั่นแหละ ฉันจะได้มีลูกสาวเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน” เทียนหอมดีใจที่เธอได้ยินแบบนี้เพราะตอนแรกที่เธอก้าวเข้ามาอยู่ในบ
ตอนที่ 2บ้านหลังใหม่ เทียนหอมอยู่บ้านของผู้ใหญ่แค่เพียงคืนเดียวเพราะทุกคนต่างกลัวเรื่องความปลอดภัยและกลัวว่าพวกมันจะกลับมาจัดการเทียนหอมอีก ลำไยทำหน้าที่พาเด็กสาวที่ยังคงร้องไห้ตลอดเวลาไปเก็บข้าวของที่จำเป็นเพื่อย้ายไปอยู่ในฟาร์มของพ่อเลี้ยงดนัทธ์ “อะไรที่ทิ้งได้ก็ทิ้ง เอาไปบางครั้งมันก็สร้างความเจ็บปวดให้เรา เริ่มต้นชีวิตใหม่นะ” ลำไยจับมือเด็กสาวที่อายุห่างจากลูก ๆ ของเธอไม่มาก หัวอกของคนที่เป็นแม่รู้ดีว่านาทีที่ลออจะขาดใจความห่วงลูกมีมากแค่ไหนแล้วทั้งสองคนคงไปไม่สบายถ้าเทียนหอมไม่ยอมเลิกเสียใจแบบนี้ คราบเลือดที่ยังติดอยู่ที่พื้นกระดานของบ้าน กับข้าวที่แม่และพ่อของเธอกำลังเตรียมไว้