All Chapters of หนึ่งเดียวของดิน: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 2 เนรเทศ“ถึงแล้วครับคุณหนู” คนขับรถหันมาบอกฉันหลังจากจอดรถที่หน้าบ้านหลังนึงเป็นบ้านสไตล์ไทยประยุกต์ชั้นเดียวยกสูง ขนาดของตัวบ้านถือว่าไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่ก็ใหญ่กว่าบ้านหลังอื่นๆ ในละแวกเดียวกัน แต่ก็ยังเล็กว่าบ้านที่ฉันอยู่มากๆ เลยเพราะบ้านที่ฉันอยู่อย่าเรียกว่าบ้านเลยต้องเรียกคฤหาสน์ถึงจะถูก แต่บ้านหลังนี้ เห้อ ฉันได้แต่ถอนหายใจเพราะถึงบ้านหลังนี้จะเล็กสำหรับฉันมากแต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะบ้านหลังนี้คือบ้านของตายายของฉันเอง และฉันต้องอยู่บ้านหลังนี้ไปอีกนานจนกว่าจะทำตามข้อตกลงที่ฉันให้ไว้กับแม่สำเร็จแล้วถ้าจะถามว่าทำไมฉันต้องมาอยู่ที่บ้านตายาย แล้วข้อตกลงของฉันกับแม่คืออะไร คงต้องย้อนไปวันที่ฉันไปช็อปปิ้งจนถูกแม่ดุนั่นแหละ‘คุณจะจัดการกับลูกยังไง คุณจะตีลูกเหรอ ไม่ได้นะคุณจะตีลูกไม่ได้ผมไม่ยอม’ พ่อฉันรีบเดินมายืนขวางหน้าฉันเพื่อไม่ให้แม่ตีฉันได้‘อย่ามาปัญญาอ่อนคุณ ลูกโตขนาดนี้แล้วฉันจะตีลูกทำไม แล้วอีกอย่างฉันไม่นิยมใช้ความรุนแรงกับลูกแต่กับคุณนะไม่แน่’‘อ้าวเหรอ แล้วคุณจะจัดการกับลูกยังไงอย่าใจร้ายกับลูกมากนะผมสงสารลูก’‘อย่ามาบีบน้ำตา ฉันไม่เห็นใจหรอกนะ แล้วคุณก็ห้ามมายุ่

ตอนที่ 4 เดินตลาด“มาเถอะน่า” อีตาดินเหนียวไม่สนคำปฏิเสธของฉันเลย แต่กลับดึงฉันให้เดินตามไปหน้าตาเฉย“นี่ ฉันไม่ได้บอกเลยนะว่าจะไปกับนาย” ฉันพยายามดึงมือออก แต่ไอ้ดินเหนียวนี่ก็จับไว้ซะแน่นเชียว“เธอต้องการเงินไม่ใช่เหรอ นี่ไงฉันกำลังจะพาเธอไปช่วยงานเดี๋ยวฉันให้ค่าจ้าง”“จริงเหรอ เท่าไร” พอได้ยินคำว่าค่าจ้างฉันก็หูผึ่งทันที นาทีนี้ขอให้เป็นเรื่องเงินฉันยอมทำหมดแหละ“ไม่รู้ดูผลงานก่อน” แล้วหมอนั่นก็พาฉันเดินมาจนถึงรถที่จอดอยู่ ฉันมองรถที่เราจะใช้ไปซื้อผักด้วยความตกใจ“นี่คือรถที่เราจะไปซื้อผักเหรอ” ฉันถามเขาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าเราไม่ได้เดินมาขึ้นรถผิดคัน“ใช่ คันนี้แหละ” เขาตอบ“นายจะให้ฉันนั่งเศษเหล็กนี่ไปอะนะ นี่มันรถกระบะสมัยไหนเนี่ยทำไมมันถึงได้เก่าแล้วก็สนิมเขรอะแบบนี้ ถ้าฉันนั่งไปแล้วถูกรถนี่บาดขึ้นมาฉันต้องเป็นบาดทะยักตายแน่ๆ แล้วก็แอร์จะมีหรือเปล่าก็ไม่รู้ฉันนั่งรถร้อนๆ ไม่ได้หรอกนะ แล้วเก่าแบบนี้จะไปเสียกลางทางหรือเปล่าก็ไม่รู้” ฉันบ่นยืดยาว ก็จะให้ฉันไม่บ่นได้ไงก็ดูสภาพรถสิมันขับได้ที่ไหนกัน“นี่คุณหนู เธออย่าดูแค่ภายนอกสิรถคันนี้ถึงภายนอกจะดูเก่าแต่ข้างในไม่ได้เก่าแบบที

ตอนที่ 6 งานวัด“เธอไม่แต่งตัวเวอร์ไปหน่อยเหรอ แค่พิธีเปิดงานวัดธรรมดาๆ เอง เธอแต่งตัวอย่างกับประธานเปิดพิธี”“นี่เวอร์ไปเหรอ ฉันว่าไม่นะปกติเวลามีงานที่วัดเราก็ต้องใส่ลูกไม้ไม่ใช่เหรอ ยายฉันก็ใส่นะ ฉันเห็นเมื่อเช้า” ชุดที่ฉันใส่มันก็ไม่ได้เวอร์อะไรสักหน่อย เป็นเสื้อลูกไม้มีซับในตรงแขนเป็นแขนตุ๊กตาไม่เล็กไม่ใหญ่กำลังน่ารัก ความยาวของเสื้อก็เลยเอวมานิดหน่อย ใส่คู่กับกระโปรงลูกไม้เอวสูงตัวยาวแต่พอใส่กับส้นสูงก็จะพอดี“มันก็ไม่ได้จำเป็นอะไรขนาดนั้น แค่ปกติคนต่างจังหวัดเขาจะไม่ได้แต่ตัวกัน จะแต่งทีแค่เฉพาะตอนมีงานซึ่งก็นานๆ ที อย่างเช่นงานบุญแบบนี้”“ก็ใช่ ฉันถึงใส่ชุดนี้ไงนี่ลูกไม้จากฝรั่งเศสเลยนะ ไม่สวยเหรอ” ฉันถามพลางหมุนตัวให้ดินดู“ไอ้สวยมันก็สวย แต่เธออย่าลืมสิที่นี่ต่างจังหวัดนะไม่ใช่กรุงเทพที่คนจะต้องแต่งตัวแข่งกัน”“ฉันก็ไม่ได้จะแต่งตัวไปแข่งกับใครสักหน่อย ฉันก็แค่อยากแต่งตัวสวยๆ ฉันผิดเหรอแล้วนี่ก็คือชุดลูกไม้ที่ธรรมดาที่สุดที่ฉันมีเลยนะ ฉันถือมาเผื่อว่าอาจจะได้ใส่นะ”“อยากจะใส่อะไรก็ใส่ เอาที่เธอสบายใจเลย ชุดยาวถึงพื้นแบบนั้นเดินก็ระวังหัวทิ่มด้วย เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่เตือน” หมอน

ตอนที่ 8 กินของอร่อยๆ“ยายครับ หนึ่งตื่นหรือยัง”“มีอะไร จะพาฉันไปไหนอีก” ฉันอยู่บ้านยายมาได้เกือบเดือนแล้วแต่ไม่มีวันไหนที่ฉันจะได้อยู่ติดบ้านเลย เพราะดินมาลากฉันออกจากบ้านได้ทุกวี่ทุกวัน“ฉันจะไปเก็บเงินลูกค้าที่อำเภอข้างๆ ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ” ตอนแรกฉันนึกว่าหมอนี่ไม่ได้ทำงานอะไรอยู่ใช้เงินที่บ้านเฉยๆ เหมือนฉันซะอีก เพราะเวลาคุยกันผ่านทางโทรศัพท์หรือทางแชทเขาก็ไม่เคยเล่าให้ฟังว่าทำงานอะไร ที่ไหนได้เขารับผิดชอบดูแลอู่รถสิบล้อ พี่เมฆดูแลบริษัทรับเหมาก่อสร้าง พี่ฝนดูแลตลาด พี่น้ำดูแลร้านวัสดุอุปกรณ์ พี่ฟ้าดูแลหอพัก พี่วีพี่ชายฉันก็เป็นรองประธานบริษัทในอนาคตก็จะขึ้นเป็นประธานบริษัทแทนพ่อฉัน ชัดกับส้มก็มีไร่อ้อยกับไร่มันสำปะหลัง สรุปทุกคนมีงานทำยกเว้นฉัน“ถามจริงเมื่อก่อนตอนฉันไม่อยู่นายไปกับใคร”“ไปคนเดียว”“ใช่ งั้นตอนนี้นายก็ไปคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนสิ จะลากฉันไปด้วยทำไม แล้วก็ไม่ต้องเอาค่าจ้างมาอ้าง เก็บไอ้ค่าจ้างอันแสนน้อยนิดของนายไปเถอะ ฉันอยู่บ้านเฉยๆ แล้วขอเงินตากับยายยังได้มากกว่าที่นายให้ฉันอีก”“นี่ตากับยายให้เงินหนึ่งเหรอครับ” เขาหันไปถามตากับยาย ทำไมตากับยายถึงต้องหลบตาหมอนั่

ตอนที่ 10 กระเทียมเป็นเหตุนี่ก็ผ่านมาสามวันแล้วนับตั้งแต่วันที่ฉันไปกินข้าวที่บ้านพ่อแม่ของดิน แล้วฉันก็ทำให้หมอนั่นงอนเพราะไปแบ่งไข่เจียวที่เขาทำให้ฉันให้พี่ฝนกิน ตั้งแต่ตอนที่เขามาส่งฉันที่บ้านวันนั้นจนถึงวันนี้ฉันยังไม่เจอหน้าเขาเลยไม่รู้หายหัวไปไหน ทั้งๆ ที่หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขามาหาฉันที่บ้านและต้องลากฉันออกไปข้างนอกได้ทุกวัน แต่ตอนนี้ฉันกลับนอนกลิ้งอยู่ที่บ้านมาสามวันละ“เห้อ” ฉันนั่งกดรีโมททีวีเพราะไม่รู้จะดูอะไร ทำไมถึงได้ไม่มีรายการอะไรน่าดูเลยเนี่ย น่าเบื่อจัง“คนสวยของยายเป็นอะไร ทำไมถอนหายใจแบบนั้นถ้าเบื่อก็มาช่วยยายปอกหอมปอกกระเทียมนี่” ฉันหันไปมองยายกับตาที่ปูเสื่อนั่งเตรียมเครื่องสำหรับตำพริกแกง ก่อนจะลุกจากโซฟาแล้วเดินไปนั่งที่เสื่อข้างๆ ยาย“เอานี่ปอกกระเทียมนะ ระวังๆ ด้วยละมีดมันคม” ยายยื่นมีดกับกะละมังที่ใส่กระเทียมมาให้ฉัน“ทำไมเยอะจัง นี่ยายจะทำไปขายเหรอ” ฉันถามเพราะตรงหน้าฉันมีของวางเยอะแยะไปหมด“เปล่า ก็ตำไว้ใช้เองนี่แหละเอาไว้ทำกับข้าวแค่นี้ไม่เยอะหรอก” ยายบอก ฉันหยิบกระเทียมขึ้นมาปอกแต่กระเทียมนี่ปอกอยากชะมัดเลยจะเล็กไปไหน แล้วฉันก็ดันเก่งเรื่องพวกนี้มากด้วยซ