ตอนที่ 1 จุดจบสายช็อป

ตอนที่ 1 จุดจบสายช็อป

บรืนนนน เอี๊ยด ปัง

“ทุกคนมาช่วยวรรณถือของหน่อย มาให้หมดทุกคนเลยนะ แล้วก็ถือระวังๆ ด้วยนะจ๊ะ” ฉันเรียกคนงานในบ้านให้ออกมาช่วยกันถือถุงที่ฉันช็อปปิ้งให้เข้าไปเก็บในบ้าน วันนี้มีสินค้าคอลเลคชั่นใหม่ฉันเลยต้องไปเหมามาเก็บไว้

“เอะอะเสียงดังอะไรกัน แล้วนั่นถุงอะไรของใครทำไมมันเยอะแยะแบบนี้” แม่ของฉันที่เดินออกมาดูเพราะเสียงเอะอะของฉันถามขึ้น

“ของหนูเองค่ะคุณแม่”

“ของลูกเหรอ แล้วมันคืออะไร ทำไมมันเยอะแยะแบบนั้น” แม่มองคนงานที่ถือถุงช็อปปิ้งเดินผ่านหน้าท่านคนล่ะสามสี่ถุง ด้วยสีหน้างุนงง

“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่พวกเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า เครื่องสำอาง เครื่องประดับ อะไรพวกนี้นั่นแหละค่ะ”

“เดี๋ยวนะ นี่ลูกซื้ออีกแล้วเหรอ”

“ใช่ค่ะ” ฉันตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวาน

“ทั้งหมดมีกี่ถุงเนี่ย หนึ่ง สอง สาม.....สิบ สิบเอ็ด สิบเอ็ดถุง นี่ลูกซื้อมาทำไมตั้งเยอะแยะของเก่าที่ซื้อมาใช้หมดแล้วเหรอ”

“ยังค่ะ”

“ถ้ายังใช้ไม่หมดแล้วจะซื้อมาเพิ่มทำไม ทำไมไม่ใช้ให้หมดก่อน”

“โธ่ คุณแม่ไม่เข้าใจหรอกค่ะ นี่เป็นคอลเลคชั่นใหม่เลยนะคะ ไม่มีไม่ได้ค่ะ” ระหว่างที่ฉันคุยกับแม่ก็มีรถแท็กซี่สามคันวิ่งเข้ามาในบ้าน ก่อนจะจอดต่อท้ายรถปอร์เช่ 911 คาร์เรร่า จีทีเอส ของฉันที่จอดอยู่ก่อนแล้ว

บรืนนนน เอี๊ยด

“นั่นอะไรอีก ใครเรียกรถเหรอ” แม่ถาม

“ไม่มีใครเรียกหรอกค่ะ แต่เป็นรถที่หนูจ้างมาเอง”

“ลูกจ้างมาเหรอ จ้างมาทำไมจะออกไปไหนอีกเหรอ”

“เปล่าหรอกค่ะ หนูไม่ได้จะออกไปไหน แต่ที่หนูจ้างรถแท็กซี่มาเพราะรถหนูใส่ของไม่หมด เลยจ้างรถแท็กซี่ให้ช่วยขนมาน่ะค่ะ”

“อะไรนะ นี่ลูกซื้อเยอะขนาดไหนกันถึงต้องจ้างรถให้ช่วยขนมาเนี่ยนะ”

“ก็ไม่เท่าไรหรอกค่ะ แค่เหมาคอลเลคชั่นใหม่ทั้งหมดของทุกแบรนด์เอง” ฉันตอบแล้วส่งยิ้มหวานให้ท่าน แต่แม่ฉันไม่ได้สนใจยิ้มหวานที่ฉันส่งให้เลย แต่ท่านเอาแต่มองถุงช็อปปิ้งของฉันที่คนงานเดินถือขึ้นบ้านคนละสามสี่รอบด้วยสีหน้าที่อึ้งอยู่

“หมดแล้วค่ะคุณหนู” คนงานในบ้านรายงาน

“ขอบใจจ้ะ เดี๋ยวป้าช่วยเอาน้ำส้มไปให้วรรณบนห้องด้วยนะ คุณแม่คะ วรรณขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ รู้สึกเหนียวตัวอยากจะอาบน้ำหน่อยค่ะ” ฉันบอกป้าแม่บ้าน ก่อนจะหันไปบอกแม่ที่ยืนอยู่ข้างๆ วันนี้ฉันเดินช็อปปิ้งเข้าออกตั้งหลายร้านถึงจะเดินในห้างที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำแต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าเหงื่อฉันก็ยังออกจนฉันเหนียวตัวอยู่ดี แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเดินได้ถึงสามก้าวเสียงแม่ฉันก็ดังขึ้นขัดจังหวะก่อน

“จะไปไหนวรัญญา” ฉันรู้สึกขนลุกซู่ทันทีกับการที่ท่านเรียกฉันด้วยชื่อจริง ซึ่งรับรู้ได้เลยว่าฉันกำลังงานเข้า เพราะถ้าเมื่อไรก็ตามที่แม่เรียกฉันหรือใครด้วยชื่อจริงแล้วล่ะก็แสดงว่าท่านกำลังโมโหอยู่ และตอนนี้คนที่ท่านกำลังโมโหก็คือฉันแน่ๆ

“มะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามเสียงตะกุกตะกัก

“ตามแม่มา” แม่ฉันพูดจบก็เดินนำหน้าไปโดยไม่หันมามอง ฉันเลยได้แต่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากคนงานในบ้านให้ช่วยโทรตามคุณพ่อมาให้หน่อย ก่อนจะเดินตามแม่เข้าไปในบ้าน

ฉันนั่งลงที่โซฟาข้างๆ ส่วนแม่ฉันนั่งหน้านิ่งอยู่ที่โซฟาตัวกลางด้วยมาดนางพญาที่ทำหน้าตาดุเหมือนนางยักษ์

“รู้ไหมว่าแม่เรียกเรามาทำไม”

“ระ รู้ค่ะ น่าจะเรื่องซื้อของ” ทำไมจะไม่รู้ละก็มันมีอยู่เรื่องเดียวไม่ใช่เหรอ

“แม่รู้นะว่าลูกเป็นผู้หญิง จะชอบแต่งเนื้อแต่งตัวก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่ลูกทำมันไม่เกินไปหน่อยเหรอ”

“แต่ปกติหนูก็ซื้อแบบนี้ตลอด คุณแม่ก็ไม่เห็นเคยว่าอะไรนี่ค่ะ”

“ใช่ แม่ไม่เคยว่า เพราะแม่ไม่เคยว่าไง พักหลังๆ ลูกเลยช็อปหนักขึ้นขนาดนี้ แม่ถามจริงเถอะที่ซื้อมานะใช้หมดหรือเปล่า จะขนซื้ออะไรหนักหนา เสื้อผ้านะมันใส่ซ้ำได้นะรู้ไหม ไม่ใช้ใส่แค่ครั้งเดียวแล้วเก็บ เมื่อสองเดือนก่อนพ่อเขาพึ่งจะทำห้องแต่งตัวใหม่ให้ก็ขนซื้อของมาจนห้องจะเต็มอีกแล้ว แค่เฉพาะห้องแต่งตัวลูกก็ปาเข้าไปสามห้องแล้วนะ ถ้าแม่ไม่ดุแม่ว่าคงได้มีห้องที่สี่ห้องที่ห้าตามมาแน่ๆ” แล้วแม่ฉันก็บ่นต่อไม่หยุด

ฉันนั่งฟังแม่บ่นเรื่องช็อปของฉันได้เกือบชั่วโมงในที่สุดผู้ช่วยชีวิตของฉันก็มาถึงแล้ว  

“ทำอะไรกันอยู่เหรอที่รัก เอ้าลูกก็อยู่ด้วยเหรอ” พ่อฉันที่เดินเข้ามาในบ้านทักทายแม่ก่อนจะทำท่าตกใจที่เห็นฉันนั่งอยู่

“แสดงไม่เนียนเลยพ่อ ผมว่าพ่อต้องไปฝึกใหม่นะ” เสียงของพี่วีที่เดินตามพ่อมาพูดขึ้น

“ตาวี นี่เราก็กลับมาด้วยเหรอ” พ่อหันไปถามพี่วี นี่ไม่ได้กลับมาด้วยกันหรอกเหรอ

“มาสิ น้องสาวที่น่ารักของผมกำลังถูกคุณแม่ดุผมก็ต้องมาช่วยสิ”

“นี่เราก็จะมาช่วยพูดกับแม่ให้น้องด้วยใช่มั้ย” พ่อถาม พี่วีมองมาทางฉันนิดนึงก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างๆ แม่ แล้วกอดเอวท่าน

“เปล่า จะมาช่วยคุณแม่จัดการต่างหาก” ฉันว่าแล้ว พี่ชายตัวดีของฉันนะเหรอจะช่วยฉันรอให้โลกแตกก่อนเถอะ

“อ้าว ตาวี”

“พอเลยๆ คุณเองก็ไม่ต้องมาช่วยเลยนะ ครั้งนี้ฉันเอาจริงคุณไม่เห็นตอนที่คนงานในบ้านถือถุงช็อปปิ้งของลูกสาวคุณขึ้นไปบนห้องนะสิว่าเยอะขนาดไหน”

“เยอะขนาดไหนเหรอ”

“ก็เยอะขนาดรถของตัวเองขนไม่หมด ต้องจ้างรถแท็กซี่ขนมาอีกตั้งสามคันเลยนะสิ” พอแม่พูดจบทุกคนก็หันมามองฉันเป็นตาเดียว

“รถลูกขนของมาไม่หมดเหรอ ให้พ่อซื้อรถใหม่ให้ไหมจ้างคนอื่นขนมาแบบนี้มันอันตรายนะ ถ้าเกิดแท็กซี่พวกนั้นเชิดของลูกไปขึ้นมาจะทำยังไง” พ่อถามฉันด้วยความหวังดี แต่ดูเหมือนความหวังดีของท่านจะไปยั่วโมโหแม่ฉันให้โมโหยิ่งกว่าเดิม

“เก็บความหวังดีของคุณไปเลยนะ ฉันกำลังดุลูกเรื่องซื้อของเยอะ แต่คุณกลับจะมาสนับสนุนเหรออยากมีเรื่องกับฉันหรือไง”

“เปล่าจ๊ะที่รัก ใครจะอยากมีเรื่องกับคุณกัน แต่ผมว่าเรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลย ลูกแค่ซื้อของนิดหน่อยเอง”

“ใช่ค่ะ ทีพ่อกับพี่วีซื้อนาฬิกากับรถมอเตอร์ไซค์คันใหม่ไม่เห็นคุณแม่ว่าอะไรบ้างเลย”

“อะไรนะ ใครซื้ออะไรใหม่”

“พ่อนาฬิกา พี่วีก็มอเตอร์ไซค์”

“ยัยวรรณ” ทั้งพ่อทั้งพี่วีเรียกฉันเสียงดังพร้อมกัน งานนี้ฉันจะไม่ยอมถูกดุคนเดียวแน่ๆ ขอโทษนะคะพ่อ ส่วนพี่วีสมน้ำหน้า

“นี่ทั้งสองคนซื้ออีกแล้วเหรอ ให้ตายเถอะแต่ละคน ทำไมถึงได้ใช้เงินกันเก่งขนาดนี้”

“คุณอย่าเครียดไปเลยน่า แค่นี้เองบ้านเราไม่ได้จนนะคุณ ต่อให้ยัยวรรณจะซื้อทั้งห้างหรือตาวีจะซื้อรถให้หมดทั้งโชว์รูมก็ไม่ส่งผลอะไรกับบ้านเราหรอกน่า เพราะงั้นปล่อยๆ ลูกไปเถอะนะ”

“เพราะว่าคุณเอาแต่สอนลูกแบบนี้ไง แต่ละคนถึงได้ใช้เงินกันเก่งขนาดนี้ ไม่ล่ะครั้งนี้ฉันไม่ยอมฉันต้องจัดการกับลูกๆ ให้เด็ดขาด โดยเฉพาะเรายัยวรรณ” ดูเหมือนความซวยจะมาเยือนฉันแล้ว