Semua Bab ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง: Bab 71 - Bab 80

บทที่ 37/1 ความโกลาหลในจวนตระกูลหวัง เสียงของหวังเหลียงดังกึกก้องไปทั้งโถงรับรอง ฮูหยินผู้เฒ่าหันขวับมองบุตรชายด้วยสีหน้าฉงนระคนตกใจ อ้าปากถามในสิ่งที่เพิ่งได้ยินเสียงสั่น “อะ..อาเหลียง เจ้าช่วยพูดอีกทีใหม่ซิ แม่อาจฟังผิดไป “ “ท่านแม่ฟังไม่ผิดหรอกขอรับ หลานสาวตัวดีของท่าน ไม่ได้ท้องกับองค์ชายใหญ่ นางโกหกพวกเรา!” สิ้นคำกล่าวของหวังเหลียง ฮูหยินผู้เฒ่าลมตีขึ้น ตาเหลือกหมดสติคาเก้าอี้ไท่ซือ “ว้าย ฮูหยินผู้เฒ่าหมดสติไปแล้วเจ้าค่ะ” เสียงตกอกตกใจของจูหมัวมัวดังขึ้นตามมา งานนี้เลยเดือดร้อนหมอหลวงให้มาช่วยปฐมพยาบาล หวังลู่เสียนตกตะลึงหน้าซีดเผือด สับสนในถ้อยคำของบิดา ในเมื่อบุรุษที่นางมีความสัมพันธ์ด้วยคืนนั้นคือองค์ชายใหญ่ พ่อของเด็กในท้องย่อมเป็นเขา! จะกลายเป็นคนอื่นไปได้อย่างไร แล้วไฉนบิดาถึงได้กล่าวว่านางพูดปด “ท่านพ่อ ไยกล่าวเช่นนี้เจ้าคะ ลูกตั้งครรภ์กับองค์ชายใหญ่จริงๆ เหตุใดท่านพ่อถึงไม่เชื่อในสิ่งที่ลูกบอกกับท่านเจ้าคะ ฮึก” หวังลู่เสียนเสียใจที่บิดาไม่เชื่อคำพูดของนาง น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะอาบสองแก้ม ทว่ายังคงยืนกรานเรื่องที่ตนตั้งครรภ์กับหวงฝู่ฮ่าวอวี่หนักแน่น พร้อมทั้งล้วงหยกชิ้

บทที่ 38/1 เผชิญกับความตกต่ำ “อาเหลียง หยุดเดี๋ยวนี้นะ! เจ้าจะมาลงไม้ลงมือกับลูกเมียเพราะอนุคนเดียวไม่ได้! พวกเจ้าสองคน มาแก้มัดให้ฮูหยินน้อยแล้วพาไปที่เรือนข้า” ฮูหยินผู้เฒ่าก้าวมายืนขวาง จ้องหน้าบุตรชายเขม็ง ก่อนหันไปบอกสาวใช้ให้แก้มัดเหวินไป๋เหลียน และพาตัวไปยังเรือนฟาหยาง หากหวังเหลียงคิดลงมือกับภรรยาจริง ก็ต้องข้ามศพมารดาอย่างนางไปก่อน
 หวังเหลียงกัดฟันกรอด ลดมือของตนลง ฝืนข่มกลั้นโทสะไม่ให้ปะทุขณะเอ่ยกับมารดา “ท่านแม่ เหวินไป๋เหลียนฝ่าฝืนคำสั่งข้า กลับลงมาจากวัดโดยพละการ ท่านดูสภาพของนางสิขอรับ ดูได้ที่ไหน” ฮูหยินเฒ่ามองลูกสะใภ้ด้วยสายตาเวทนา เพียงแค่ไม่กี่วันที่ถูกส่งออกไปจากจวน เหวินไป๋เหลียนถึงกับมีสภาพมิต่างจากคนเสียสติ “ก็เพราะสภาพของอาเหลียนเป็นเช่นนี้อย่างไรเล่า ข้าถึงต้องพานางกลับเรือนของข้า และข้าจะไม่ยอมให้เจ้าส่งนางกลับไปอยู่ที่วัดอีก เรื่องนี้ข้าตัดสินใจแล้ว เจ้าไม่ต้องมาห้าม! แล้วนี่ผู่หมัวมัวหายหัวไปอยู่เสียที่ใด ถึงได้ปล่อยให้เจ้านายอยู่ในสภาพกระเซอะกระเซิงขนาดนี้!” หญิงชราหาได้สนใจสีหน้าของบุตรชายแม้แต่น้อย ยังคงยืนกรานความคิดของตน 
 หวังลู่เสียนร

บทที่ 39/1 เบื้องหน้าเบื้องหลัง คฤหาสน์หลังงามตั้งตระหง่านอยู่ริมทะเลสาบ ในทิศทางตรงกันข้ามกับตำหนักรับรองของฮ่องเต้ หญิงสาวสองนางนั่งอยู่บนเก้าอี้ ข้างตั่งใหญ่ของราชันย์หมาป่าพระจันทร์เงิน ฮั่วเฮ่อฉียื่นขวดโอสถทิพย์สำหรับรักษาแผลและยาคืนโฉมให้ลูกน้องทั้งสอง “ลำบากพวกเจ้าแล้วนะ ขอบใจมากที่ยอมเสียสละตนเองในแผนการครั้งนี้” เสี่ยวลู่เงยมองนายเหนือหัวของตน ด้วยสีหน้าและแววตาภักดีเต็มเปี่ยม “พวกหม่อมฉันยินดีรับใช้องค์ไท่จื่อด้วยชีวิตเพคะ หากไม่มีพระองค์ หมู่บ้านของพวกหม่อมฉันคงหายไปจากแผนที่นานแล้ว” 
 เจ็ดปีก่อน ฮั่วเฮ่อฉีนำกองกำลังเข้ากวาดล้างโจรภูเขากลุ่มใหญ่ ที่มักปล้นชิงชาวบ้านในเขตป่าตะวันฉาย ติดกับชายแดนของอาณาจักรตงหลง ช่วยเหลือชาวบ้านหลายหมู่บ้านตามแนวชายป่า ให้รอดพ้นการจากการถูกเข่นฆ่ายกหมู่บ้านเพื่อแย่งชิงทรัพยากร เสี่ยวหลีและเสี่ยวลู่ยอบกายขอบคุณนายเหนือหัว บาดแผลจากการถูกโบยหายไปในไม่กี่อึดใจ รูปโฉมแท้จริงของทั้งสองกลับคืนมา
 ส่วนเสี่ยวหลีและเสี่ยวลู่ตัวจริง เดินทางถึงแดนทักษิณได้หลายวันแล้ว พวกนางกลับไปอยู่กับครอบครัว พร้อมเงินก้อนใหญ่ที่ฮั่วเฮ่อฉีมอบให้

บทที่ 40/1 การกลับมาของหวังลี่ถิง เวลานี้หน้าจวนตระกูลหวัง ปรากฏหญิงสาวสองนางแต่งกายธรรมดายืนอยู่ คนหนึ่งสวมผ้าคาดปิดหน้า บนใบหน้าด้านซ้ายที่โผล่พ้นผ้าขึ้น มีปานสีชาดพาดผ่านดวงตาไปถึงขมับ ร่างบางก้าวไปเคาะห่วงทองเหลืองหน้าประตู ผ่านไปไม่นานนักประตูใหญ่หน้าจวนก็เปิดออก ผู้ที่มาเปิดคือพ่อบ้านถัง เขามองสำรวจหญิงสาวทั้งสองก่อนเอ่ยถาม “ไม่ทราบว่าแม่นางทั้งสองมีธุระใดที่นี่อย่างนั้นหรือ หากจะมาขอบริจาค คงไม่มีให้หรอกนะ” รวี่เยว่เหยียดปากภายใต้ผ้าคาดปิดหน้า ไพล่คิดในใจว่า ถึงจะผ่านไปหลายปี พ่อบ้านถังยังคงแล้งน้ำใจไม่เปลี่ยน นายเป็นอย่างไรบ่าวก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ดวงตาคู่งามฉายประกายดูแคลนอย่างไม่ปิดบัง เปล่งเสียงดังให้ชาวบ้านที่หม่าลั่วจ้างมาได้ยินกันถ้วนหน้า “ข้าไม่ได้มาขอบริจาคเงิน แต่มาทวงสินเดิมของมารดาข้าคืนต่างหาก รบกวนพ่อบ้านถังช่วยไปบอกใต้เท้าหวังด้วย ว่าข้า เยว่ลี่ถิง มาขอสินเดิมของมารดา รองแม่ทัพเยว่หนิงลี่ ที่ใต้เท้าหวังยักยอกไว้กลับคืน!” ชุนอิ่งรอจังหวะอยู่แล้ว รีบก้าวมาข้างหน้า เอ่ยกับพ่อบ้านถังเสียงดังฟังชัดด้วยอีกคน “พ่อบ้านถัง ท่านคงจำข้าได้กระมัง หลายปีที่ผ่านม

บทที่ 41 ทวงสินเดิมของมารดา ทางด้านฮูหยินผู้เฒ่า รีบใช้ประตูด้านข้างออกจากจวนทันที หลังจากจูหมัวมัวกลับรายงานว่าหวังลี่ถิงยังชีวิตอยู่จริง นางต้องรีบไปรายงานคนผู้นั้นให้ทราบเรื่อง รวี่เยว่ยังคงไม่ขยับ เพียงแค่ยืนนิ่งๆ เหมือนกำลังรอบางสิ่งให้มาถึง อนุเสิ่นเองก็ตีมึนหันไปเสวนากับชุนอิ่ง ถามไถ่ถึงแม่นมชุนอย่างตั้งใจ ทางด้านหวังซีซวนทำเพียงยืนนิ่งๆข้างพี่สาว เพ่งพิศปานสีชาดบนใบหน้าของนาง คล้ายสังเกตเห็นความผิดปกติ ทว่ามิได้เอ่ยออกมา หากแต่มีบางสิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มข้องใจ… ‘หากข้าจำไม่ผิด เมื่อก่อนสีหน้าและแววตาของพี่สาวไม่ได้เย็นชาแบบนี้ แล้วกลิ่นอายสูงส่งน่าเกรงขามเช่นนี้คือสิ่งใดกัน นางไร้พลังธาตุฝึกบำเพ็ญไม่ได้ แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกหวาดหวั่น จนแทบอยากลงไปคุกเข่าให้นางกันนะ’ ในเสี้ยวลมหายใจต่อมา การรอคอยของรวี่เยว่ก็สิ้นสุดลง รถม้าของผู้ช่วยรองหัวหน้าศาลต้าหลี่ จอดเทียบหน้าจวนตระกูลหวัง การปรากฏตัวของเขา สร้างความตกตะลึงให้กับหวังเหลียงและจูหมัวมัว ดูท่าว่าเรื่องราวกำลังจะบานปลายใหญ่โต หากทางการยื่นมือเข้ามาข้องเกี่ยว
 รวี่เยว่รีบเดินเข้าไปกล่าวทักทายผู้ช่วยรองหัวหน้าศาลต้า