All Chapters of ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 22 /1 พี่ชาย“รวี่เยว่น้อย เจ้าจำข้าได้แล้วหรือยัง” สุ้มเสียงทุ้มต่ำติดแหบพร่าเล็กน้อยฟังแล้วเขย่าหัวใจ เอ่ยถามหญิงสาวที่ยืนเงียบงัน กะพริบตาปริบๆ อากัปกิริยาน่ารักน่าเอ็นดู พาให้หัวใจของเขารู้สึกคันยุบยิบอย่างแปลกประหลาด“องค์ไท่จื่อฮั่วเฮ่อฉีจริงๆ หรือเพคะ?” ในที่สุดรวี่เยว่ก็ยอมปริปาก เสียงไพเราะอ่อนหวานเอื้อนเอ่ยถามชายหนุ่ม แผ่วเบาราวเสียงกระซิบ ทว่าฮั่วเฮ่อฉีกลับได้ยินอย่างชัดเจน“ใช่ข้าเอง” จนถึงตอนนี้ฮั่วเฮ่อฉีก็ยังไม่หุบยิ้ม มือใหญ่กำลังจะเอื้อมไปหาหญิงสาว แต่กลับถูกเสียงของชายหนุ่มสูงศักดิ์อีกคนดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน“อะ แฮ่ม!” เขายังนั่งอยู่ตรงนี้นะ ไม่ใช่ท่อนไม้หรือสิงโตหิน ช่วยให้ความสนใจกันหน่อย!
 มือของฮั่วเฮ่อฉีชะงักค้าง หันไปหาชายหนุ่มที่มากับรวี่เยว่น้อยของเขาอย่างไม่พอใจนัก“ไม่ทราบว่าคุณชายท่านนี้ มากับรวี่เยว่น้อยของข้าหรือ” หากมาด้วยกันก็แล้วไป หากไม่ เขาจะได้พารวี่เยว่น้อยไปอื่น มีเรื่องราวมากมายที่เขาต้องเสวนากับนาง“…” รวี่เยว่ ข้าไปเป็นรวี่เยว่น้อยของท่านตั้งแต่ตอนไหนไม่ทราบ! หวงฝู่ฮ่าวอวี่คิ้วกระตุก บุรุษรูปงามราวปีศาจจิ้งจอกตรงหน้า ท่าทางยโสโอหังจน

บทที่ 23 เจ้า…ไปกินข้าวกับข้านะฮั่วเฮ่อฉีรู้สึกหวานล้ำในอก เสียงแว่วหวานแผ่วเบาของนาง ยามเอ่ยเรียกเขาว่า พี่ชาย ฟังแล้วคันหัวใจยุบยิบเหมือนถูกลูกแมวน้อยตะกุยเล่น“อะไรนะ ข้าไม่ได้ยิน พูดใหม่อีกทีซิ” ใบหน้าหล่อเหลาอมยิ้ม โน้มมาหาร่างบางที่สูงเพียงระดับคางของเขาอย่างหยอกเย้ารวี่เยว่ชะงักค้างประสานสายตากับดวงตาสีฟ้าทรงเสน่ห์ชั่วอึดใจ ก่อนหมุนตัวหันหลังสูดหายใจลึกพร้อมเอ่ยปฏิเสธ“ไม่พูดซ้ำแล้วเพคะ พูดครั้งเดียวพอ”ร่างสูงลอบถอนหายใจ มนตรามายาจิ้งจอกยังคงใช้ไม่ได้กับนาง เป็นเพราะอะไรกัน?! ในเมื่อสะกดนางด้วยมนตราไม่ได้ เช่นนั้นเขาก็จะสะกดนางด้วยความสามารถทั้งหมดที่มีแทนก็แล้วกัน! รวี่เยว่น้อยต้องเป็นของเขา!จากนั้นจึงเดินตามนางไปยังด้านหลังของหอโอสถ รวี่เยว่พาคนหน้ามึนไปนั่ง ณ ศาลาในสวน เขาเอ่ยถามว่านางเป็นเจ้าของหอโอสถแห่งนี้ใช่หรือไม่รวี่เยว่ไม่ได้คิดปิดบัง เพียงแต่ปฏิเสธที่จะตอบคำถาม เรื่องนักปรุงโอสถที่มอบยาให้นางนำออกมาประมูลก่อนที่รวี่เยว่จะขอตัวไปจัดการธุระของหอโอสถ ฮั่วเฮ่อฉีเอ่ยถามว่าเขาขอนั่งเล่นอยู่ที่นี่ต่อจะได้หรือไม่ สัญญาว่าจะไม่เดินเพ่นพ่านหรือรบกวนนาง หญิงสาวพยักหน้ารับ

บทที่ 24/1 หวังเหลียงหอโอสถเยว่เสียงเป็นอาคารกว้างห้าคูหาสูงห้าชั้น ตั้งอยู่ในเขตย่านการค้าฝั่งทิศเหนือของเมืองเทียนหวง เดิมเคยเป็นโรงเตี๊ยมและภัตตาคารอยู่ติดกัน ทว่าเจ้าของเดิมล้มป่วยมิอาจดูแลกิจการได้จึงประกาศขาย รวี่เยว่จึงมอบเงินให้ชุนอิ่งซื้ออาคารทั้งหมดมา และปรับปรุงให้เป็นหอโอสถคราแรกก็มีเจ้าถิ่นที่เปิดร้านขายโอสถอยู่ก่อนแล้วมารังควานอยู่บ้าง ทว่าเมื่อทราบระดับตบะของหม่าลั่ว ที่เวลานี้อยู่ถึงหยวนอิงขั้นต้นแล้ว ก็ไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องอีก อีกทั้งหอโอสถเยว่เสียงไม่ได้ขายโอสถหรือสมุนไพรธรรมดาเหมือนร้านทั่วๆ ไป จึงไม่ได้แย่งลูกค้ากับหอโอสถเจ้าถิ่นหากไม่ได้เปิดประมูล ก็จะขายขนมหวานเพิ่มพลังเหมือนกับที่ขายในร้านเฟิ่งหนี่ว์ที่เมืองเฉินเปี้ยนการประมูลในวันนี้จัดขึ้นช่วงกลางยามเว่ย (13:00-14:59) บนชั้นสาม ซึ่งทุบรวมกับชั้นสี่เพื่อให้มีพื้นกว้างขึ้น มีผู้ร่วมเข้าประมูลทั้งหมดสามสิบราย ล้วนเป็นคนสำคัญและผู้มีฐานะในเมืองหลวงทั้งสิ้นโอสถที่ถูกนำออกมาประมูลในวันนี้มีสิบชนิด แบ่งเป็นโอสถระดับสูงเจ็ดชนิด และโอสถทิพย์สามชนิดเมื่อถึงเวลาผู้ทำหน้าที่ดำเนินการประมูลอย่างหม่าลั่วก็ก้าวมายืนบน

บทที่ 25/1 เหวินไป๋เหลียนกว่าหวังเหลียงจะกลับถึงจวนก็ปาเข้าไปยามซวี (19:00-20:59) โดยที่ตรงกลับเรือนของตน มิได้แวะไปหาฮูหยินเอก ทั้งที่รู้ว่านางกำลังรอเขา หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยก็เก็บตัวอยู่ในห้องอักษร เพื่อค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับ พิษเพลิงอสูรสดับปราณ ในตำราเก่าของบิดา ซึ่งอาจมีบันทึกไว้บ้างเรือนเจียวเหลียนเหวินไป๋เหลียนกวาดจานสำรับเย็นตกแตกกระจายเต็มพื้น หลังทราบว่าสามีกลับมาจากข้างนอกและเก็บตัวอยู่แต่ในห้องอักษร ขนาดว่านางส่งหมัวมัวประจำตัวให้ไปยืนรอแจ้งเขาที่หน้าจวน ว่านางรอรับมื้อเย็นกับเขาอยู่ที่เรือนเจียวเหลียนใบหน้าที่เคยงดงามเย้ายวน เวลานี้บิดเบี้ยวจนน่าเกลียดจากโทสะ หน้าอกสะท้อนขึ้นลงรุนแรง ดวงตาแดงก่ำน้ำตาไหลริน“ฮูหยินอย่าโมโหไปเลยนะเจ้าคะ จะเสียสุขภาพเอาได้ ท่านเสนาธิการคงมีงานเร่งด่วนจริงๆ ถึงปลีกตัวมาหาฮูหยินไม่ได้” ผู่หมัวมัวรีบเข้ามาประคองเจ้านายพาไปนั่งยังเก้าอี้ เอ่ยปลอบประโลมอีกฝ่ายอย่างใจเย็นเพราะตั้งแต่หวังเหลียงแอบเลี้ยงอนุไว้นอกจวน พฤติกรรมของเขาก็เปลี่ยนไป จากที่เคยเอาใจใส่ฮูหยินของตน กลับค่อยๆห่างเหินจนเกือบเย็นชา หากซักถามเข้าหน่อยก็คล้ายไปกระตุ้นโทสะ

บทที่ 26 /1 เรื่องอับอายในโรงน้ำชาอวี้หลิว “ใครมันทำร้ายน้องสาวข้า! ใคร!” จิตสังหารจากตบะระดับหยวนอิงของชายหนุ่มที่เพิ่งมาถึง เหน็บหนาวเสียดแทงจนผู้คนภายในโรงน้ำชาจนตัวสั่นเทิ้ม “ฮึก พี่ชาย นางทำร้ายข้า ฮึก นางด่าว่าข้าเป็นนางจิ้งจอก ยั่วยวนสามีของนางเจ้าค่ะ ฮืออ” หญิงสาวสะอื้นไห้ชี้นิ้วไปยังเหวินไป๋เหลียน ก่อนซบหน้ากับอ้อมแขนของพี่ชาย สะอื้นไห้จนตัวโยน “ไอหยา ทะ ทำอย่างไรดีล่ะทีนี้ นะ นายท่านหม่า ขอท่านโปรดใจเย็นก่อนเถิดขอรับ” หลงจู๊พยายามรวบรวมกำลัง หันไปเอ่ยกับหม่าลั่วที่เพิ่งมาถึงอย่างยากลำบาก หม่าลั่วเก็บจิตสังหาร ประคองหญิงสาวที่บอกว่าเป็นน้องสาวของเขาขึ้น ร่างสูงก้าวเข้ามาเหวินไป๋เหลียนอย่างไม่ยำเกรง พยายามข่มกลั้นโทสะที่กำลังปะทุ เค้นเสียงลอดไรฟันเอ่ยถามอีกฝ่าย “ฮูหยินท่านนี้ ยิ่งใหญ่มาจากไหน ถึงได้มากล่าววาจาต่ำช้า ดูถูกน้องสาวข้าว่าเป็นนางจิ้งจอกยั่วยวนสามีของท่าน!” เหวินไป๋เหลียนเลือดในกายเย็นเยียบ นางไม่เคยสัมผัสจิตสังหารของนักพรตระดับหยวนอิงมาก่อน ร่างกายหนาวสะท้าน ชาวาบตั้งแต่หนังศีรษะจรดปลายเท้า หวาดกลัวจนปากคอสั่น แต่กระนั้นด้วยความมั่นใจว่าหยกแดงล้อมทอง ท