All Chapters of ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 32/2 รวี่เยว่งานยุ่งทั้งวันทั้งคืน จวนตระกูลเหวิน อากาศในค่ำคืนนี้อบอ้าวกว่าทุกวัน เหวินฉานจึงต้องเปิดหน้าต่างนอน เสียงลมพัดแผ่วเบาเคล้าเสียงใบไม้เสียดสีดังลอดเข้ามาในห้อง มีบางจังหวะที่ฟังคล้ายเสียงคนผิวปาก ชายชราเพิ่งล้มตัวลงนอน ยังไม่ทันเคลิ้มหลับ พลันรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวภายในห้อง ไพล่คิดว่าคงเป็นแมวของหลานสาว แอบเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอ้าไว้ เขาเปิดเปลือกตาขยับขึ้นมานั่ง เพ่งสายตามองหาแมวผ่านแสงจันทร์รำไร จนประสบเข้ากับเงาดำที่ยืนอยู่ปลายเตียง กำลังจะอ้าปากส่งเสียง ทว่าช้ากว่าผู้มาเยือนยามวิกาล 
 ในห้องใต้ดินของหอโอสถเยว่เสียง เหวินฉานนั่งสลบไสลศีรษะตกห้อยคางชิดอก อยู่บนเก้าอี้โลหะหนา พนักวางแขนมีขนาดกว้าง ที่ดูเหมือนถูกหลอมขึ้นมาเป็นพิเศษ “เจ้าสับท้ายทอยเหวินฉานแรงไปรึเปล่าโส่วจิน“ หม่าลั่วยืนกอดอกถามลูกน้อง มองเหวินฉานที่ยังหัวห้อยด้วยสายตายากคาดเดา จากนั้นจึงหันไปสั่งลูกน้องอีกคน “โส่วอิ๋น ไปเอาน้ำเย็นมา อ้อ ใส่น้ำแข็งลงไปครึ่งก้อนด้วยล่ะ” คนสั่งกลัวไม่เย็นพอเลยขอเพิ่มน้ำแข็งไปด้วย ไม่ฟื้นให้มันรู้ไป! “ขอรับ หัวหน้า” 
 ซ่าส์…ในคืนที่อากาศร้อนอบอ้าวจนเหงื่

บทที่ 32/2 ล้วงข้อมูลเมื่อขึ้นมาอยู่บนศาลาเป็นที่เรียบร้อย รวี่เยว่รับกล่องของขวัญมาจากหม่าลั่ว ยื่นให้เกากงกงคนสนิทของหวงฝู่ฮ่าวอวี่ “หม่อมฉันหวังว่าองค์ชายใหญ่จะทรงชอบ นี่เป็นสินค้าชนิดใหม่สำหรับบุรุษโดยเฉพาะ ซึ่งหอโอสถเยว่เสียงจะวางขายในเดือนหน้า หม่อมฉันจึงถือโอกาส นำมาถวายพระองค์เป็นคนแรกเพคะ” ครั้นได้ยินว่าตนเป็นคนแรกที่ได้รับสินค้าที่ยังไม่ได้วางขายก่อนใคร สีหน้าและแววตาของหวงฝู่ฮ่าวอวี่ แสดงถึงความเปรมปรีดิ์อย่างเด่นชัด เขารีบรับกล่องมาเปิดดู ข้างในเป็นขวดหยกสีขาวแกะสลักเป็นลายพระอาทิตย์ดูล้ำค่า “เพียงแค่ขวดบรรจุยังพิถีพิถันขนาดนี้ ไม่ทราบว่าข้างในคือสิ่งใดหรือคุณหนูรวี่เยว่” “ข้างในคือน้ำมันหอมสำหรับหยดลงในน้ำยามแช่ตัวเพคะ เป็นสูตรสำหรับบุรุษโดยเฉพาะ มีสรรพคุณช่วยให้พลังปราณในร่างกายหมุนเวียนได้ดีขึ้น จิตใจสงบมีสมาธิ ลดความเหนื่อยล้า รวมถึงอาการปวดเมื่อยของกล้ามเนื้ออย่างเห็นผล ทั้งยังช่วยบำรุงผิวพรรณด้วยนะเพคะ” สูตรนี้มหาเทวีเฟิ่งหนี่ว์ช่วยนางคิดค้นเองกับมือ สมุนไพรบางตัวที่ใช้ก็มาจากแดนปราณ หาไม่ได้บนโลกมนุษย์ คุณภาพสินค้าของนางถึงได้ล้ำเลิศ และลอกเลียนแบบกันไม่ได้ รา

บทที่ 33/2 หวังลู่เสียน ”องค์ชายใหญ่เพคะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ฮึก ไยนางถึงมาอยู่กับพระองค์ที่นี่ได้ ทรงบอกเสียนเอ๋อร์สิเพคะ” หยาดน้ำตาหลั่งรินเปียกชุ่มแพขนตาอีกครา ดูงดงามบอบบางราวดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ทว่าหาได้มีผลต่อความรู้สึกของหวงฝู่ฮ่าวอวี่ในเวลานี้ “หวังลู่เสียน เจ้าไม่มีสิทธิ์มาหยาบคายกับแขกของข้า เจ้าต่างหากที่ไม่ได้รับเชิญแล้วบุกรุกมาที่นี่! ทหาร…” แต่ก่อนที่หวงฝู่ฮ่าวอวี่จะได้สั่งทหาร ให้ลากตัวหวังลู่เสียนออกไป เกากงกงก้าวฝ่าแรงกดดันเข้ามา กระซิบบางอย่างข้างหู ชายหนุ่มลดแรงกดดันลง พยักหน้าเห็นด้วยกับคนสนิท ทันทีที่แรงกดดันหายไป หวังลู่เสียนก็ปรี่เข้าไปหารวี่เยว่ พร้อมแผดเสียงใส่อย่างไร้มารยาท “ต้องเป็นเพราะเจ้าที่ยั่วยวนองค์ชายใหญ่! บอกข้ามานะว่าเจ้าเป็นใคร เป็นนางจิ้งจอกมาจากที่ไหน!” ที่หวังลู่เสียนกล้าเอ่ยถามเช่นนี้ เป็นเพราะตัวนาง รู้จักบรรดาองค์หญิง ท่านหญิง รวมถึงคุณหนูจากตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงทุกคน ด้วยเหตุนี้นางจึงแน่ใจว่าหญิงสาวตรงหน้า หาได้มาจากตระกูลสูงศักดิ์ของเมืองหลวง รวี่เยว่มิได้เอ่ยคำใดโต้ตอบ ยังคงยืนแผ่นหลังเหยียดตรง ประสานมือไว้ที่หน้าท้องเชิดคางเล็กน้อย

บทที่ 34/2 ข่าวดีของจวนเสนาธิการ ครั้นฮูหยินผู้เฒ่าทราบเรื่อง นางก็แทบลุกขึ้นมาปรบมือ ความหวังว่าหวังลู่เสียนจะกลายเป็นนางหงส์ในอนาคต เริ่มปรากฏให้เห็นกระจ่างชัด หญิงชราโอบไหล่หลานสาว ลูบหัวลูบหลังอย่างเมตตา “ต่อไปเสียนเอ๋อร์ต้องดูแลตัวเองให้ดีๆรู้หรือไม่ เวลานี้มีสายเลือดของราชวงศ์หวงฝู่ในท้องของเจ้า จะเดินเหินย่อมต้องระวังให้มาก” “เจ้าค่ะท่านย่า” หวังลู่เสียนรับคำหญิงชราอย่างเอียงอาย “อาเหลียง เจ้าต้องรีบกราบทูลเรื่องสำคัญนี้ให้ฝ่าบาททรงทราบ จะรอช้าไม่ได้เด็ดขาด เสียนเอ๋อร์ต้องรีบแต่งงานเข้าตำหนักองค์ชายใหญ่โดยเร็วก่อนที่ครรภ์จะออก” ยิ่งหวังลู่เสียนได้แต่งเข้าตำหนักองค์ชายใหญ่เร็วเท่าใด ย่อมเป็นผลดีกับตระกูลหวังเร็วเท่านั้น เพียงแค่คิดว่าต่อไปใครๆ ในเมืองหลวงต่างก็ต้องเกรงใจนาง หญิงชราพลันยืดแผ่นหลังอย่างภูมิใจ “ข้าจะรีบกราบทูลฝ่าบาทในวันพรุ่งนี้หลังประชุมเช้าขอรับท่านแม่” หวังเหลียงเองก็ตื่นเต้นยินดีไม่แพ้มารดา บรรยากาศในเรือนฟาหยางยามนี้เต็มไปด้วยความชื่นมื่น จากที่เคยอึมครึมไปด้วยความตึงเครียด ผู้ใหญ่ทั้งสองต่างจินตนาการ ถึงอำนาจและวาสนาที่กำลังจะได้รับ คงมีเพียงหวังลู่เ

บทที่ 35/2 ข่าวใหม่ในเมืองหลวง มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่กราม ออกแรงบีบจนชายชรายอมอ้าปาก ของเหลวรสชาติขมฝาดไหลผ่านลำคอ ความรู้สึกอุ่นร้อนเริ่มระอุในท้อง “เจ้าเอาอะไรให้ข้ากิน!” “พิษเพลิงอสูรสดับปราณของเจ้าอย่างไร” รวี่เยว่นั่งลงบนเก้าอี้ มองเหวินฉานด้วยสายตาเฉยชา ชายชราทั้งหวาดกลัวทั้งโกรธแค้น ทว่ามิอาจตอบโต้ อัคคีนิลกาฬของนาง น่ากลัวเสียยิ่งกว่าคำขู่เข็ญของวั่งเฉา “ท่านฆ่าข้าเสียเถิด อย่าทรมานข้าเลย ข้าขอร้อง” “ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอกนะหมอเหวิน แต่จะปล่อยให้เจ้าแบกรับผลกรรมที่ทำไว้ ส่วนคำแก้ตัวที่บอกว่าถูกวั่งเฉาบังคับจิ๊ๆๆ ใครเชื่อก็โง่เต็มทีแล้ว” รวี่เยว่หยุดกล่าววาจา นั่งมองเหวินฉานที่เริ่มมีอาการทุรนทุราย คล้ายคนกำลังมีไข้สูง มุมปากกระจับยกขึ้นอย่างพึงใจเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่เหลือ “เพราะหากเจ้าถูกบังคับจริง ตระกูลเหวินคงไม่ล่ำซำขึ้นมาในชั่วข้ามคืน บุตรชายคนกลางผู้ไม่เอาอ่าวของเจ้า คงไม่ได้เข้าทำงานในกรมอาลักษณ์ง่ายๆ นั่นยังไม่รวมเรื่องที่เจ้าส่งบุตรีคนเล็กที่เกิดจากอนุคนโปรด ไปเป็นอนุของอัครมหาเสนาบดีวั่งเฉาในปีเดียวกัน นี่คงมิใช่เรื่องบังเอิญกระมัง…ชายคนนั้นคงให้ค่าตอบแทนเจ้าอ