Mag-log inShare
บทที่ 34/2 ข่าวดีของจวนเสนาธิการ
Huling Na-update:
2025-04-17 03:31:33
Kaugnay na kabanata
ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 35/1 ข่าวใหม่ในเมืองหลวง
บทที่ 35 ข่าวใหม่ในเมืองหลวง ช่วงเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ คำกล่าวนี้ไม่เคยเกินจริง… ร่างสูงของฮั่วเอ่อฉีขยับลงจากหลังของอี้หรง ยื่นมือให้รวี่เยว่เกาะกุมทั้งช่วยประคองนางลงจากหลังราชันย์หมาป่าพระจันทร์เงิน “ข้าล่ะไม่เข้าใจพวกมนุษย์จริงๆ จะไปนั่งเบียดกันทำไมมิทราบ บอกให้ไปกับข้าคนนึงก็ไม่ยอม” เสี่ยวเฮยมาวแกล้งเอ่ยเย้า ทำเหมือนไม่เข้าใจจุดประสงค์แท้จริงของฮั่วเฮ่อฉี พรืดดด แค่กๆๆ “คอแห้ง ต้วนคงขอน้ำให้ข้าดื่มหน่อย” อี้หรงหลุดขำ ก่อนจะเฉไฉว่าคอแห้ง เมื่อถูกฮั่วเฮ่อฉีขู่ฟ่อผ่านจิต ‘อยากถูกกัดหูแหว่งหรืออี้หรง!’ มือใหญ่ยังคงกอบกุมมือเล็กไม่ยอมปล่อย ท่าทางอิดออดคล้ายเด็กงอแง ดวงตาสีฟ้าเพ่งพิศใบหน้างามหวานล้ำอย่างหลงใหล เขาไม่อยากแยกจากนางแม้แต่เสี้ยวลมหายใจ “คืนนี้พี่ชายมีความสุขมาก รวี่เยว่น้อยเล่ามีความสุขหรือไม่” สุ้มเสียงทุ้มต่ำมีเอกลักษณ์ เอ่ยถามโฉมสะคราญอย่างห่วงใย “ข้าเองก็มีความสุขมากเจ้าค่ะพี่ชาย ขอบคุณมากนะเจ้าค่ะ” คืนนี้นางมีความสุขมากจริงๆ นั่นแหละ อาหารที่สั่งมาคราวนี้เลิศรสยิ่งกว่าคราวก่อนเสียอีก รัตติกาลนี้ช่างงดงาม ดวงดาวพร่างพราวเต็มแผ่นฟ้
Huling Na-update : 2025-04-17ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 35 /2 ข่าวใหม่ในเมืองหลวง
บทที่ 35/2 ข่าวใหม่ในเมืองหลวง มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่กราม ออกแรงบีบจนชายชรายอมอ้าปาก ของเหลวรสชาติขมฝาดไหลผ่านลำคอ ความรู้สึกอุ่นร้อนเริ่มระอุในท้อง “เจ้าเอาอะไรให้ข้ากิน!” “พิษเพลิงอสูรสดับปราณของเจ้าอย่างไร” รวี่เยว่นั่งลงบนเก้าอี้ มองเหวินฉานด้วยสายตาเฉยชา ชายชราทั้งหวาดกลัวทั้งโกรธแค้น ทว่ามิอาจตอบโต้ อัคคีนิลกาฬของนาง น่ากลัวเสียยิ่งกว่าคำขู่เข็ญของวั่งเฉา “ท่านฆ่าข้าเสียเถิด อย่าทรมานข้าเลย ข้าขอร้อง” “ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอกนะหมอเหวิน แต่จะปล่อยให้เจ้าแบกรับผลกรรมที่ทำไว้ ส่วนคำแก้ตัวที่บอกว่าถูกวั่งเฉาบังคับจิ๊ๆๆ ใครเชื่อก็โง่เต็มทีแล้ว” รวี่เยว่หยุดกล่าววาจา นั่งมองเหวินฉานที่เริ่มมีอาการทุรนทุราย คล้ายคนกำลังมีไข้สูง มุมปากกระจับยกขึ้นอย่างพึงใจเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่เหลือ “เพราะหากเจ้าถูกบังคับจริง ตระกูลเหวินคงไม่ล่ำซำขึ้นมาในชั่วข้ามคืน บุตรชายคนกลางผู้ไม่เอาอ่าวของเจ้า คงไม่ได้เข้าทำงานในกรมอาลักษณ์ง่ายๆ นั่นยังไม่รวมเรื่องที่เจ้าส่งบุตรีคนเล็กที่เกิดจากอนุคนโปรด ไปเป็นอนุของอัครมหาเสนาบดีวั่งเฉาในปีเดียวกัน นี่คงมิใช่เรื่องบังเอิญกระมัง…ชายคนนั้นคงให้ค่าตอบแทนเจ้าอ
Huling Na-update : 2025-04-17ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 36/1 ความจริง
บทที่ 36/1 ความเป็นจริง บทกลอนถูกถ่ายทอดไปถึงรวี่เยว่ ดวงตาดอกท้อสีเทาเย็นชา เวลานี้แปรเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์ เปล่งเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ข้ามีความสุขจริงๆ เจ้าค่ะวันนี้ ฮ่ะๆๆ” ชุนอิ่งส่งบุตรชายให้หม่าลั่ว ขยับมานั่งข้างๆ รวี่เยว่ กอบกุมมือนุ่มของหญิงสาว ดวงตารื้นน้ำจากความยินดี “คุณหนู วันที่พวกเรารอคอยใกล้มาถึงแล้วสินะเจ้าคะ” “อีกไม่นานแล้วเจ้าค่ะ” รวี่เยว่ตบหลังมือชุนอิ่งเบาๆ “คุณหนูได้ยินข่าวลือหรือยังเจ้าคะ สาแก่ใจบ่าวยิ่งนัก!” ชุนอิ่งยิ้มสาแก่ใจ เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากบ่าวที่ออกไปซื้อของ รวี่เยว่พยักหน้า นางได้ยินเรื่องราวจากเสี่ยวเฮยมาว แมวลูกสมุนในเมืองหลวง รีบมารายงานองค์ราชันย์ของพวกมันตั้งแต่เช้า สายข่าวเมี้ยวเมี้ยว ทำงานรวดเร็วไม่แพ้คนของนาง จวนตระกูลวั่ง อัครมหาเสนาบดีวั่งเฉาในวัยสี่สิบปลายสีหน้าดำคล้ำ ยามได้ยินข่าวลือที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้ แม้นยังไม่ปักใจเชื่อจนกว่าจะได้ยินจากปากขององค์ชายใหญ่ ทว่าข่าวนี้ก็สร้างความกังวลใจให้เขาไม่น้อย วั่งเฉาเหลือบมองบุตรสาว ที่เพิ่งผ่านวัยปักปิ่นเมื่อต้นปีด้วยสายตายากคาดเดา เส้นทางที่เขาตระเตรียมเพื่อนาง ย่อมไม่มีทางให้
Huling Na-update : 2025-04-17ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 36/2 ความจริง
บทที่ 36/2 ความจริง ห้องทรงงาน ฮ่องเต้หวงฝู่ฮุ่ยหมิ่นพระชันษาสี่สิบกลางในชุดคลุมมังกรสีทองน่าเกรงขาม รูปร่างสูงสง่า ใบหน้าหล่อเหลา หนวดเคราตัดแต่งอย่างประณีต นั่งอยู่หลังโต๊ะทรงงาน ทอดตามองหวังเหลียงที่คุกเข่าอยู่บนพื้น “ลุกขึ้นเถิดใต้เท้าหวัง” เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตจากฮ่องเต้ หวังเหลียงจึงได้ขยับกายลุกขึ้น “ขอบพระทัยฝ่าบาทพะย่ะค่ะ” “ใต้เท้าหวัง ท่านขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพราะมีเรื่องสำคัญต้องกราบทูล เช่นนั้นก็รีบทูลเถิด ฝ่าบาททรงมีราชกิจอีกมากที่ต้องจัดการ” มหาขันทีเชิดคางจิกตาขณะกล่าว เขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าหวังเหลียงเท่าใดนัก หวังเหลียงประสานมือไว้ที่หน้าท้องค้อมศีรษะเล็กน้อยยามเอ่ยทูล “เรียนฝ่าบาท เรื่องที่กระหม่อมกำลังจะกราบทูล เกี่ยวพันถึงองค์ชายใหญ่พะย่ะค่ะ” “องค์ชายใหญ่ไปเกี่ยวอะไรด้วย ใต้เท้าหวังรีบพูดให้กระจ่าง!” ฮ่องเต้หวงฝู่ฮุ่ยหมิ่นรับสั่งเสียงเข้ม สุรเสียงดุดัน ถึงจะทรงทราบอยู่ก่อนแล้วทว่าก็อยากลองเชิงอีกฝ่าย เรื่องที่หวังลู่เสียนตั้งครรภ์กับหวงฝู่ฮ่าวอวี่ ถูกถ่ายทอดจากปากของหวังเหลียง ฮ่องเต้หวงฝู่ฮุ่ยหมิ่นสีหน้าเย็นชา ทอดมองขุนนางตรงหน้าด้วยสายตาไม่บ่
Huling Na-update : 2025-04-17ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 37/1 ความโกลาหลในจวนตระกูลหวัง
บทที่ 37/1 ความโกลาหลในจวนตระกูลหวัง เสียงของหวังเหลียงดังกึกก้องไปทั้งโถงรับรอง ฮูหยินผู้เฒ่าหันขวับมองบุตรชายด้วยสีหน้าฉงนระคนตกใจ อ้าปากถามในสิ่งที่เพิ่งได้ยินเสียงสั่น “อะ..อาเหลียง เจ้าช่วยพูดอีกทีใหม่ซิ แม่อาจฟังผิดไป “ “ท่านแม่ฟังไม่ผิดหรอกขอรับ หลานสาวตัวดีของท่าน ไม่ได้ท้องกับองค์ชายใหญ่ นางโกหกพวกเรา!” สิ้นคำกล่าวของหวังเหลียง ฮูหยินผู้เฒ่าลมตีขึ้น ตาเหลือกหมดสติคาเก้าอี้ไท่ซือ “ว้าย ฮูหยินผู้เฒ่าหมดสติไปแล้วเจ้าค่ะ” เสียงตกอกตกใจของจูหมัวมัวดังขึ้นตามมา งานนี้เลยเดือดร้อนหมอหลวงให้มาช่วยปฐมพยาบาล หวังลู่เสียนตกตะลึงหน้าซีดเผือด สับสนในถ้อยคำของบิดา ในเมื่อบุรุษที่นางมีความสัมพันธ์ด้วยคืนนั้นคือองค์ชายใหญ่ พ่อของเด็กในท้องย่อมเป็นเขา! จะกลายเป็นคนอื่นไปได้อย่างไร แล้วไฉนบิดาถึงได้กล่าวว่านางพูดปด “ท่านพ่อ ไยกล่าวเช่นนี้เจ้าคะ ลูกตั้งครรภ์กับองค์ชายใหญ่จริงๆ เหตุใดท่านพ่อถึงไม่เชื่อในสิ่งที่ลูกบอกกับท่านเจ้าคะ ฮึก” หวังลู่เสียนเสียใจที่บิดาไม่เชื่อคำพูดของนาง น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะอาบสองแก้ม ทว่ายังคงยืนกรานเรื่องที่ตนตั้งครรภ์กับหวงฝู่ฮ่าวอวี่หนักแน่น พร้อมทั้งล้วงหยกชิ้
Huling Na-update : 2025-04-17ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 37/2 ความโกลาหลในจวนตระกูลหวัง
บทที่ 37/2 ความโกลาหลในจวนตระกูลหวัง เพียงครู่เดียวหมอหลวงก็ตรวจชีพจรของหวังลู่เสียนเสร็จ เอ่ยยืนยันว่านางมีชีพจรของสตรีตั้งครรภ์จริง เมื่อธุระทุกอย่างเสร็จสิ้นหวนกงกง หมอหลวงและองครักษ์ราชวังก็เตรียมยกขบวนกันกลับ แต่ก่อนกลับหวนกงกงได้เอ่ยปาก สั่งห้ามหวังเหลียงมิให้ลงโทษสาวใช้รุนแรง แต่ให้ขายพวกนางออกไปแทน …ราวกับฮ่องเต้ล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า ถึงได้มีคำสั่งให้เขาบอกกับหวังเหลียงเช่นนี้ แม้นว่าหวังเหลียงจะเดือดดาลแค่ไหน แต่ก็มิอาจขัดคำสั่ง เสี่ยวหลีและเสี่ยวลู่ถูกโบยคนละยี่สิบไม้ จากนั้นจึงให้พ่อบ้านขายพวกนางออกไป พ่อค้าทาสที่มารับซื้อ พาสาวใช้ทั้งสองไปส่งยังคฤหาสน์หลังหนึ่งต่อจากนั้น เรือนฝูหรง หวังซีซวนได้ยินข่าวเรื่องของหวังลู่เสียนจากปากเสี่ยวจี่ เด็กหนุ่มตกตะลึงไม่น้อย พลันนึกถึงคำพูดของมารดาเมื่อวันก่อน “ท่านแม่ทราบเรื่องนี้อยู่แล้วอย่างนั้นรึ มิน่านางถึงอารมณ์ดีนัก“ จากนั้นจึงนั่งเดินพลังฝึกฝนตบะต่ออย่างตั้งใจ หม่าฝานที่แอบดูพฤติกรรมของเด็กหนุ่ม ตามคำสั่งของรวี่เยว่อย่างเงียบๆ และผละไปในอีกชั่วอึดใจต่อมา “ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ” ชายหนุ่มแอบรำพึงเสียงเบาด้วยน้ำเสียงชื่
Huling Na-update : 2025-04-17ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 38/1 เผชิญความตกต่ำ
บทที่ 38/1 เผชิญกับความตกต่ำ “อาเหลียง หยุดเดี๋ยวนี้นะ! เจ้าจะมาลงไม้ลงมือกับลูกเมียเพราะอนุคนเดียวไม่ได้! พวกเจ้าสองคน มาแก้มัดให้ฮูหยินน้อยแล้วพาไปที่เรือนข้า” ฮูหยินผู้เฒ่าก้าวมายืนขวาง จ้องหน้าบุตรชายเขม็ง ก่อนหันไปบอกสาวใช้ให้แก้มัดเหวินไป๋เหลียน และพาตัวไปยังเรือนฟาหยาง หากหวังเหลียงคิดลงมือกับภรรยาจริง ก็ต้องข้ามศพมารดาอย่างนางไปก่อน หวังเหลียงกัดฟันกรอด ลดมือของตนลง ฝืนข่มกลั้นโทสะไม่ให้ปะทุขณะเอ่ยกับมารดา “ท่านแม่ เหวินไป๋เหลียนฝ่าฝืนคำสั่งข้า กลับลงมาจากวัดโดยพละการ ท่านดูสภาพของนางสิขอรับ ดูได้ที่ไหน” ฮูหยินเฒ่ามองลูกสะใภ้ด้วยสายตาเวทนา เพียงแค่ไม่กี่วันที่ถูกส่งออกไปจากจวน เหวินไป๋เหลียนถึงกับมีสภาพมิต่างจากคนเสียสติ “ก็เพราะสภาพของอาเหลียนเป็นเช่นนี้อย่างไรเล่า ข้าถึงต้องพานางกลับเรือนของข้า และข้าจะไม่ยอมให้เจ้าส่งนางกลับไปอยู่ที่วัดอีก เรื่องนี้ข้าตัดสินใจแล้ว เจ้าไม่ต้องมาห้าม! แล้วนี่ผู่หมัวมัวหายหัวไปอยู่เสียที่ใด ถึงได้ปล่อยให้เจ้านายอยู่ในสภาพกระเซอะกระเซิงขนาดนี้!” หญิงชราหาได้สนใจสีหน้าของบุตรชายแม้แต่น้อย ยังคงยืนกรานความคิดของตน หวังลู่เสียนร
Huling Na-update : 2025-04-17ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 38/2 เผชิญความตกต่ำ
บทที่ 38/2 เผชิญความตกต่ำ มหาเทพหวงหลงมีสีหน้าปลดปลงยามได้เห็นเรื่องราวทั้งหมด “เฮ้อ! นี่แหละหนา ที่เรียกว่าเวรกรรม ใครใช้ให้หวังลู่เสียนมีนิสัยหยิ่งยโส แถมปากเสียชอบดูถูกดูแคลนผู้อื่นกัน ฝ่ายชายก็ไม่น้อยหน้า มีนิสัยเสเพลแถมเจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นทุนเดิม หากนางรู้ว่าคืนนั้นได้เสียพรหมจรรย์ให้ใคร มีหวังได้อกแตกตายแน่” ”ข้าว่าทั้งคู่เหมาะสมกันออก ผีเน่ากับโลงผุ นรกสร้างสรรค์มาคู่กันโดยแท้” มหาเทพชิงหลงลอยหน้าลอยตาเอ่ยชื่นชม ซึ่งฟังดูแล้วทะแม่งชอบกล “…” มหาเทพหวงหลงและมหาเทวีเฟิ่งหนี่ว์ ชิงหลงเจ้าปากร้ายมาก! หากกล่าวว่าวันนี้ ถือเป็นวันวิปโยคของตระกูลหวังก็คงไม่ผิดนัก บรรยากาศภายในจวนกดดันอึมครึม ประหนึ่งพายุลูกใหญ่กำลังตั้งเค้าเตรียมถล่มใส่จวน หมอจี๋เค่อช่วยปฐมพยาบาลหวังเหลียงจนฟื้นคืนสติ จากนั้นก็จากไป ปล่อยให้หวังเหลียงอยู่คนเดียวตามคำขอ …เช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าวันนี้มืดครึ้มเต็มไปด้วยเมฆดำ บดบังแสงตะวันจนมิอาจเล็ดลอด ส่งผลให้จิตใจของหลายคนหม่นหมองซึมเศร้า หวังเหลียงยืนอยู่ริมสระบัว เงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยน้ำตาเอ่อคลอ ทอดถอนใจให้กับโชคชะตา เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับ
Huling Na-update : 2025-04-17
Pinakabagong kabanata
ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 51/2 คนร้ายตัวจริง
บทที่ 51/2 คนร้ายตัวจริง ถึงแม้ตัวเลี่ยวโร่เป้ยจะโดดเด่นเปี่ยมด้วยพรสวรรค์อย่างไร แต่กลับไม่มีสิทธิ์นั่งบัลลังก์ของอาณาจักรหวงซา ด้วยว่ามีมารดาเป็นสตรีจากอาณาจักรอู๋ซาง รวมถึงเรื่องที่นางเป็นเพียงบุตรีจากอนุ เมื่อเป็นเช่นนั้น เลี่ยวเจิงเวยจึงหารือกับสือเซิน วางแผนช่วยเขาพิชิตอาณาจักรอู๋ซาง หากทำสำเร็จเลี่ยวเจิงเวยสัญญาเป็นมั่นเหมาะว่า จะแต่งตั้งเลี่ยวโร่เป้ยขึ้นเป็นผู้ปกครองอาณาจักรอู๋ซางคนต่อไป ภายใต้ร่มเงาของอาณาจักรหวงซา เรื่องนี้วั่งเฉาหาได้รับรู้ เขาเข้าใจว่า หากหวงฝู่ฮ่าวอวี่ได้นั่งบัลลังก์ต่อจากพระบิดา สำนักกระบี่สวรรค์จะสนับสนุนวั่งเตี้ยนเถียน ให้ได้รับตำแหน่งฮองเฮาอย่างเต็มที่…ทั้งที่ความจริงตนเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งของสือเซิน …อาณาจักรหวงซาซึ่งตั้งอยู่ทางทิศใต้ของมหาพิภพทงเทียนเหอ มีสายแร่หลายชนิดเป็นตัวขับเคลื่อนเศรษฐกิจของอาณาจักร ทว่าพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นทะเลทราย และเต็มไปด้วยภูเขาหินจึงขาดแคลนพื้นทำการเกษตร หลายร้อยปีมานี้มักเข้าโจมตีเมืองติดชายแดนของอาณาจักรอู๋ซางอยู่เนืองๆ จุดประสงค์เพื่อแย่งชิงดินแดนอันอุดมสมบูรณ์ในเขตนั้นมาเป็นของตน เพิ่งจะมีการทำสัญญาสงบศึกไปเม
ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 51/1 คนร้ายตัวจริง
บทที่ 51/1 คนร้ายตัวจริง จวนอัครมหาเสนาบดี ภายในโถงรับรองของเรือนส่วนตัว วั่งเฉาเข่าทรุดกระอักเลือด รับแรงกดดันหนักหน่วงจากบุรุษในชุดผ้าไหมสีเงินที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ภายในใจอัดแน่นไปด้วยความหวาดหวั่นค่อนไปทางหวาดกลัว หวนรำลึกถึงเรื่องเมื่อสิบกว่าปีก่อน ในวันที่บุรุษผู้นี้เดินทางมาหาเขา พร้อมยื่นข้อเสนออันแสนหอมหวานยั่วยวนเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน สิ่งที่เขาต้องลงมือทำคือการกำจัดเด็กหญิงซึ่งมีชะตาหงส์ตามคำทำนายของหอพยากรณ์ในปีนั้น เด็กผู้หญิงอายุห้าหนาว ที่เกิดกลางฤดูวสันต์หลายคนถูกกำจัด ไม่ก็ถูกทำให้ไร้ซึ่งพลังธาตุ หากแต่คาดไม่ถึงว่า หนึ่งในนั้นจะรอดพ้นการคุกคามทั้งหมดทั้งมวลมาได้! กระทั่งเติบใหญ่ขึ้นมาและกลายเป็นธิดาเทพแห่งตำหนักเทวาอนธการผู้สูงส่ง แม้แต่พยัคฆ์อนธการยังยอมรับนางเป็นคู่พันธะ! “อาจารย์ หากวั่งเฉาตายจะมีคนสงสัยได้นะขอรับ โปรดยั้งมือด้วยเถิด” เสียงทุ้มของชายหนุ่มรูปงามที่นั่งกอดกระบี่อยู่บนเก้าอี้ดังขึ้น แรงกดดันหายไปตามคำขอ วั่งเฉาหอบหายใจรีบโกยอากาศเข้าปอดหนักหน่วง นึกว่าตนจะแดดิ้นด้วยมือบุรุษตรงหน้าเสียแล้ว เพียงแค่แรงกดดันยังทำเขากระอักเลือดไปหลายคำจนแทบสิ้นสติ
ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 50/2ความหวาดหวั่นและยำเกรง
บทที่ 50/2 ความหวาดหวั่นและยำเกรง บัดนี้ เด็กคนนั้นกลายเป็นธิดาเทพแห่งตำหนักเทวาอนธการอันยิ่งใหญ่ สูงส่งห่างไกลจนมิอาจเอื้อมถึง เขาเคยปรามาสนางว่าเป็นเพียงแค่ขยะไร้ประโยชน์ ทั้งที่ความจริงนางคืออัจฉริยะ จะมีสักกี่คนบนมหาพิภพทงเทียนเหอ ที่สามารถบรรลุระดับหยวนอิงตั้งแต่อายุสิบห้า!… เขาและมารดาทำลายวาสนาอันยิ่งใหญ่ที่สมควรเป็นของตนลงกับมือ! ช่างน่าแค้นใจนัก… แต่หากว่าเขาทวงสิทธิ์ความเป็นบิดาของนาง กลับคืนมาต่อหน้าธารกำนัลในเวลานี้ ไม่แน่ว่าครั้งนี้อาจได้ผล! ด้วยเพราะฮ่องเต้ทรง ให้ความสำคัญเรื่องความกตัญญู ต่อบุพการีและผู้มีพระคุณเป็นอย่างยิ่ง หวังเหลียงหยัดกายลุกขึ้นก้าวออกมาที่ขอบกั้นอัฒจันทร์ กำลังจะอ้าปากเปล่งเสียงเรียกชื่อบุตรี ทว่ากลับถูกพลังลึกลับอันแข็งแกร่ง กระแทกเข้าที่ลำคอจนจุกแน่นก่อนกระอักเลือดออกมา ครั้นเหลือบมองขึ้นไปด้านบน สายตาพลันประสบเข้ากับดวงตาสีเขียวมรกต ทรงอำนาจดุดันของพยัคฆ์อนธการ พร้อมถ้อยคำส่งผ่านพลังปราณดังกึกก้องในโสตประสาท “หากไม่อยากสลายเป็นจุณ ก็เลิกคิดตอแยกับรวี่เยว่ซะ เพราะข้าหาใช่ผู้มีจิตใจเมตตา จำใส่กระโหลกหนาๆ ของเจ้าเอาไว้ให้ดี!” ร่างอรช
ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 50/1 ความหวาดหวั่นและยำเกรง
บทที่ 50/1 ความหวาดหวั่นและยำเกรง สุ้มเสียงแว่วหวาน เอื้อนเอ่ยแสดงความเคารพฮ่องเต้ของแคว้นอู๋ซางอย่างนอบน้อม วรกายสูงสง่าของโอรสสวรรค์ หยัดขึ้นจากเก้าอี้ประธาน ก้าวมาหาหญิงสาวด้วยรอยยิ้มประดับมุมปากบางเบา “ธิดาเทพ ยินดีที่ได้พบ” เขากล่าวรับคำทักทายของนาง ก่อนเอ่ยวาจาต่อจากนั้น “คล้ายมาก ช่างคล้ายมากจริงๆ ต้าอ๋อง ท่านเองก็คิดเหมือนข้าใช่หรือไม่” ฮ่องเต้หวงฝู่ฮุ่ยหมิ่นหันไปถามลูกพี่ลูกน้องของตน ผู้เป็นอ๋องปกครองแดนทักษิณ ต้าอ๋องหรือ หวงฝู่เจิ้งหยาง บุตรชายของต้าอ๋องผู้เฒ่าผู้ล่วงลับ ซึ่งมีศักดิ์เป็นพระปิตุลาของหวงฝู่ฮุ่ยหมิ่น “คล้ายอาลี่มากพะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมเห็นด้วยกับพระองค์” ต้าอ๋องลุกขึ้นจากที่นั่งก้าวมาสมทบกับฮ่องเต้ “ธิดาเทพ ข้าคงต้องขอละลาบละล้วงถามท่านซักคำถาม ไม่ทราบว่าพอจะบอกข้าได้ไหมว่า มารดาของท่านมีนามว่าอะไรหรือ” ต้าอ๋องเอ่ยถามสิ่งที่ต้องการทราบ ด้วยน้ำเสียงสุภาพและอ่อนโยน “เรียนต้าอ๋อง มารดาของหม่อมฉันมีนามว่า เยว่หนิงลี่เพคะ” คำตอบของนางสร้างความตื่นตะลึงอีกครั้งให้ใครหลายๆคนในสนามประลอง บุตรีรองแม่ทัพเยว่หนิงลี่! นั่นก็หมายความว่า หญิงสาวตรงหน้าคือเด
ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ท49/2 วันเปิดงาน
บทที่ 49/2 วันเปิดงาน ฮั่วเฮ่อฉีเองช่วงนี้ก็มัวแต่วุ่นวายอยู่กับพี่น้อง และศิษย์จากตำหนักเทพอนันต์ จนแทบไม่มีเวลาปลีกตัวมาพบรวี่เยว่ ชายหนุ่มถูกผู้อาวุโสขอให้ช่วยหลอมยา ให้บรรดาน้องๆ และศิษย์ตัวแทน จนตัวเขาแทบหมดเรี่ยวแรงทุกวี่วัน อี้หรงได้แต่มองคู่พันธะอย่างเห็นใจ ‘ใครใช้ให้ท่านอยากเป็นนักปรุงโอสถระดับเก้า ตั้งแต่อายุเท่านี้กันล่ะ ก้มหน้ารับชะตากรรมไปเถอะ ข้าเอาใจช่วย‘ สรุปว่าการเอาใจช่วยของอี้หรง ซึ่งหากฟังดีๆ จะคล้ายว่ากำลังสมน้ำหน้าเขา ทำให้มันโดนฮั่วเฮ่อฉีกัดหูไปหนึ่งทีจนน้ำตาร่วง… จากฤดคิมหันต์ย่างเข้าต้นฤดูสารท อากาศที่เคยร้อนอบอ้าวผันเปลี่ยนเป็นเย็นสดชื่นอีกครั้ง เวลาแห่งการประลองอันยิ่งใหญ่ของอาณาจักรอู๋ซางได้เริ่มต้นขึ้น ผู้คนจากทั่วทุกสารทิศเดินทางเข้าเมืองเทียนหวงเพื่อร่วมแข่งขัน หรือร่วมเป็นสักขีพยานในศึกของนักพรตรุ่นเยาว์ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่อึดใจ สนามประลองหลักที่ใช้ทำพิธีเปิดนี้ ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของเมืองหลวง สามารถจุผู้ชมได้มากถึงสองหมื่นคน ท้องฟ้าสีครามสดใสไร้เมฆบัง สายลมเย็นพัดเข้ามาเบาๆ ราวกับดนตรีที่เล่นโดยธรรมชาติ ท่ามกลางเสียงโห่ร้อง
ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 49/1 วันเปิดงานประลอง
บทที่ 49/1 วันเปิดงานประลอง สิบห้าวันต่อมา ตัวแทนจากตำหนักเทวาอนธการได้เดินมาถึง โดยมีผู้อาวุโสหนึ่งและสอง นำศิษย์มากฝีมือซึ่งมีอายุไม่เกินสิบแปด จำนวนทั้งหมดหกคนที่จะเข้าร่วมการประลอง เดินทางมาด้วยตนเอง ส่วนองค์ไท่จื่ออย่างองค์ชายใหญ่ และองค์หญิงรองมิได้เข้าร่วมการประลองในครั้งนี้ เพียงแค่มาร่วมชมความสนุกเฉยๆ ฮ่องเต้ทราบข่าวจากชินอ๋องอวี้เหวินเทียนหยา จึงมอบตำหนักรับรองริมทะเลสาบให้เป็นที่พักสำหรับคนจากตำหนักเทวาอนธการ ส่วนคนจากตำหนักเทพอนันต์ มีตำหนักใกล้ภูเขาทางทิศเหนือเป็นที่พักประจำอยู่แล้ว อวี้เหวินเทียนหยาและรวี่เยว่ไปรอรับพวกเขาอยู่ที่นั่นตั้งแต่ช่วงสาย ครั้นพอได้เวลามวลอากาศบนท้องฟ้าเหนือตำหนักก็แยกออกเป็นช่องกว้างขนาดใหญ่ คณะเดินทางทั้งหมดจากตำหนักเทวาอนธการก็ทยอยกันออกมา ทันทีที่อวี้เหวินอิงเอ๋อร์เห็นหน้ารวี่เยว่ นางก็ขี่กระบี่พุ่งตรงมาหา ใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราจดจ้องธิดาเทพผู้เป็นสหายรักด้วยแววตาน้อยอกน้อยใจ “รวี่เยว่ คนใจร้าย ท่านทิ้งข้าไว้คนเดียวตั้งหลายเดือน ข้าเหงามากเลยรู้ไหม ฮึก ไม่มีใครเล่นสนุกกับข้าเลย ทุกคนเอาแต่เก็บตัวฝึกวิชา…ท่านสัญญาได้หรือไม่ว่าต่อไป
ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บททค่ 48/2 ความเปลี่ยนแปลง
บทที่ 48/2 ความเปลี่ยนแปลง ในที่สุดก็ครบกำหนดจ่ายหนี้ที่ค้างไว้ ทั้งหวังเหลียงและฮูหยินผู้เฒ่าต่างอ้อนวอนหญิงสาว ขอให้นางเห็นแก่ความเป็นพ่อลูก ยอมให้พวกเขาอาศัยอยู่ที่จวนหลังนี้ต่อไป เพราะอย่างไรเสียพวกเขาก็คือครอบครัวของนาง รวี่เยว่หัวเราะเย้ยหยัน ก่อนกล่าววาจาตอบโต้จนคนฟังหน้าชา “ฮ่าๆๆ ให้ข้าเห็นกับความเป็นพ่อลูกอย่างนั้นรึ! ช่างพูดออกมาได้ไม่อายปาก หากไม่ตกที่นั่งลำบากคงยังมองว่าข้าเป็นเพียงขยะไร้ประโยชน์อยู่สิท่า หึ! หน้าหนาไร้ยางอาย ข้าหาใช่บุตรหลานของพวกท่านนานแล้ว จำมิได้รึ?! เสมียนหวัง ท่านยังจำได้หรือไม่ หลังจากท่านส่งหนังสือตัดขาดไปให้ข้าเมื่อหกปีก่อน ท่านก็หยุดส่งเสียข้า ไม่สนใจว่าข้าจะมีที่ซุกหัวนอนหรือมีข้าวกิน โชคดีที่เจ้าของบ้านเช่าหลังนั้นเวทนาข้า แม่นมชุน และพี่ชุนอิ่ง ถึงได้ยอมให้พวกข้าอยู่โดยไม่เก็บเงินค่าเช่าเป็นเวลาสามเดือน! ไฉนตอนนั้นพวกท่านถึงไม่คิดว่าข้าเป็นคนในครอบครัวบ้างเล่า ทั้งๆ ที่เสวยสุขอยู่บนทรัพย์สินของมารดาข้าแท้ๆ! ข้าให้เวลาพวกท่านเก็บของหนึ่งวัน พรุ่งนี้เช้ายามเฉิน (07:00-08:59) พวกท่านทุกคนต้องย้ายออกไปจากที่นี่! หากไม่ยอมไปข้าจะไปแจ้งทาง
ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บทที่ 48/1 ความเปลี่ยนแปลง
บทที่ 48/1 ความเปลี่ยนแปลง หวังเหลียงกระดกจอกสุราเข้าปากจนหมด ก่อนหันมามองมารดาด้วยสายตาว่างเปล่า “ท่านแม่จะถามข้าทำไมขอรับ ในเมื่อท่านบอกเองว่าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งสิ้น” “อาเหลียง นี่มันใช่เวลาที่เจ้าจะมาประชดประชันข้าไหม ลองตรองดูให้ดี บางทีเรื่องนี้อาจเชื่อมโยงกัน เริ่มจากการที่เจ้ามาถามข้าเรื่องพิษ ต่อมาลุงของเจ้าก็หายตัว จากนั้นพลังของเจ้าก็…เฮ้อออ “ฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจยาวในท้ายประโยคและเริ่มกล่าวต่อ “เจ้าไม่คิดว่ามันน่าแปลกหรอกรึ แต่ที่ข้ามาถามเจ้า เป็นเพราะวันนี้ทั้งเสียนเอ๋อร์และเหยียนเอ๋อร์ จู่ๆ ก็ไข้ขึ้นสูงอย่างไม่มีสาเหตุ หมอกี่คนมาตรวจต่างบอกว่าเป็นไข้ไม่ได้ถูกพิษ อาการเหมือนกับเจ้าก่อนหน้านี้ไม่มีผิด” คำพูดของหญิงชรามีความเป็นไปได้อยู่หลายส่วน หากนำมาเชื่อมโยงกันให้ดีๆ ก็จะเห็นจุดที่น่าสงสัย ทว่าในเอกสารที่เขาเคยอ่านผ่านตา ระบุไว้ชัดเจนเรื่องพิษเพลิงอสูรสดับปราณ ว่าจะออกฤทธิ์ได้ดีกับเด็กเล็กเท่านั้น ทั้งไม่เคยปรากฏในบันทึกไว้ว่าพิษนี้มีผลกับผู้ใหญ่ แต่หากตัวเขาถูกพิษชนิดนี้จริง นั่นก็หมายความว่า ต้องมีนักปรุงโอสถระดับสูง ที่สามารถปรุงพิษเพลิงอสูร
ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง บททค่ 47/2 สองตำหนักเปิดใจ
บทที่ 47/2 สองตำหนักเปิดใจ ครั้งนี้ฮั่วเฮ่อฉีดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ หากองค์ราชาอวี้เหวินเทียนเหิงมีความสามารถพิเศษนี้จริง นั่นก็หมายความว่ารวี่เยว่คือองค์หญิงของตำหนักเทวาอนธการ และอวี้เหวินเทียนหยาก็คือพระปิตุลาของนาง! มิน่าเล่าเขาถึงกล่าวว่า สวรรค์เล่นตลกกับเขา! รอยยิ้มงดงามเจิดจ้าราวแสงตะวันยามเช้า ที่ส่งไปถึงดวงตาของฮั่วเฮ่อฉีผุดพรายเต็มดวงหน้า มือใหญ่ยกมากุมต้นแขนทั้งสองข้างของอวี้เหวินเทียนหยาพร้อมเขย่าเบาๆ “หลานเขยคงต้องขอฝากตัวกับท่านแล้ว พระปิตุลาของรวี่เยว่” เขาลอยหน้าลอยตาเอ่ยวาจาฝากฝังตัวเองกับอีกฝ่ายแบบเนียนๆ อวี้เหวินเทียนหยาคิ้วกระตุก ก้าวถอยหลังให้หลุดจากการเกาะกุมของฮั่วเฮ่อฉี ก่อนเอ่ยวาจาน้ำเสียงเนิบนาบระคนหมั่นไส้อย่างอดไม่อยู่ “หึ! อย่าเพิ่งหลงระเริงนัก ข้ายังไม่ได้บอกว่าท่านผ่านการทดสอบแล้วเสียหน่อย เรื่องนี้คงต้องดูกันอีกนาน และที่สำคัญเสด็จพี่ของข้าฝากมาบอกท่านว่า” “ธิดาของข้าจะเป็นเพียงภรรยาคนเดียวในชีวิตของสามีนาง หากบุรุษผู้นั้นทำไม่ได้ ก็ไสหัวไปไกลๆ เพราะข้าจะไม่มีวันยกนางให้เด็ดขาด!” อวี้เหวินเทียนหยาถ่ายทอดวาจาของ
