Novels by ชวี่เหว่ย

บทที่ 42/2 งานเลี้ยงน้ำชาแสนรื่นเริง โดยปกติงานเลี้ยงน้ำชาในจวนขุนนางใหญ่ น้ำชาชงใหม่จะถูกนำมาเปลี่ยนทุกๆ สองเค่อ สาวใช้ผู้มีหน้าที่รินชาให้แขก นำถ้วยใหม่มาเปลี่ยนให้รวี่เยว่ก่อนรินชา จากนั้นจึงเปลี่ยนให้คุณหนูที่อยู่ข้างๆ เป็นลำดับต่อไป รวี่เยว่ยกชาขึ้นมาเป่าอย่างละเมียดละไม ก่อนจะนิ่งงันไปชั่วขณะ ดวงตาทอประกายกล้าวาบหนึ่ง มุมปากยกยิ้มมีเลศนัย ลดมือวางถ้วยชาลง ก่อนยกขึ้นมาโบกเอื่อยเฉื่อยคล้ายไล่ความร้อน ในเสี้ยวลมหายใจนั้น ทุกสิ่งรอบกายพลันหยุดนิ่ง ร่างบางแวบไปปรากฏอยู่หน้าวั่งเตี้ยนเถียน ก่อนกลับมานั่งยังที่ของตนในชั่วพริบตา ทุกสิ่งเคลื่อนไหวเหมือนปกติอีกครั้ง ราวกับไม่มีสิ่งใดผิดแผกเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ มือเรียวขาวผุดผาดของรวี่เยว่ ยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างสบายใจ ทุกอากัปกิริยาตกอยู่ภายใต้สายตาของวั่งเตี้ยนเถียน ซึ่งแววตาฉายประกายอันตรายวาบหนึ่งก่อนจางหายไป… ครึ่งเค่อต่อมาท้องไส้ของวั่งเตี้ยนเถียนเริ่มบิดมวน เหงื่อกาฬเม็ดเล็กผุดซึมทั่วกรอบหน้า ก้มมองถ้วยชาของตนด้วยสีหน้าฉงน ก่อนหันไปมองรวี่เยว่ที่กำลังเจรจาการค้า กับบรรดาคุณหนูหลายคนที่มาร่วมงานด้วยสีหน้าแช่มชื่น ไร้ซึ่งอาการผิดปกติใ

บทที่ 42/1 งานเลี้ยงน้ำชาแสนรื่นเริง วั่งเตี้ยนเถียนรู้สึกขายหน้าเป็นอย่างยิ่ง รีบยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่ออย่างมีจริต พลางเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มฝืดเฝื่อน “คงเป็นเพราะอากาศวันนี้ค่อนข้างร้อนไปบ้าง ขายหน้านายหญิงแล้ว” รวี่เยว่ลากเสียงอืมยาวในลำคอตาใสซื่อ พลางหันไปพยักหน้าให้หม่าลั่วและสาวใช้ผู้เงียบงัน ทั้งคู่ยื่นกล่องของขวัญสองใบให้สาวใช้ของวั่งฮูหยิน “กล่องสีแดงเป็นของขวัญแทนคำขอบคุณจากหอโอสถเยว่เสียง มอบให้แก่วั่งฮูหยินและคุณหนูเจ้าค่ะ ส่วนกล่องสีน้ำเงินขอมอบให้ท่านอัครมหาเสนาบดี” วั่งฮูหยินลอบพิจารณาอีกฝ่ายอยู่ในใจ จนถึงตอนนี้นางกระจ่างแจ้งแล้วว่า เพราะเหตุใดองค์ชายใหญ่ถึงได้พึงใจหญิงสาวผู้นี้นัก ‘ถึงจะถือดีไปบ้าง แต่ก็ต้องยอมรับว่านางเป็นหญิงสาวที่เลอโฉมและสง่างามจริงๆ การที่นางสามารถทำให้นักพรตระดับหยวนอิงยอมติดตามรับใช้ เบื้องหลังต้องไม่ธรรมดาแน่’ ครั้นตระหนักได้ดังนั้น วั่งฮูหยินจึงระบายยิ้มที่ดูจริงใจกว่าของวั่งเตี้ยนเถียนให้ผู้มาเยือน “ขอบใจนายหญิงมาก ไม่ทราบว่าท่านพอจะบอกชื่อเสียงเรียงนามของตนให้ข้าทราบได้หรือไม่” รวี่เยว่ไม่คิดปิดบัง เอ่ยบอกนามของตนกับอีกฝ่าย ทั้งยั

บทที่ 41/2 ทวงสินเดิมของมารดา “เจ้า!” หวังเหลียงหน้าแดงก่ำ ในอกเต็มด้วยความคับแค้นใจ “ข้าทำไมเจ้าคะ ก่อนที่ใต้เท้าหวังจะนำเงินทองที่ไม่ใช่ของตนไปใช้ ไยไม่คิดให้ถี่ถ้วนก่อน ว่าวันหนึ่งเจ้าของตัวจริงจะกลับมาทวงคืน ถึงจะโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อเป็นหนี้ก็ต้องใช้คืน รีบทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรกันดีกว่า สัญญาปากเปล่าข้าไม่เชื่อถือ” รวี่เยว่ร่างหนังสือสัญญา กำหนดระยะเวลาชดใช้หนี้ของหวังเหลียง รวมถึงระบุรายละเอียดทุกอย่าง โดยมีชางฮวน พ่อบ้านถัง และชุนอิ่งลงชื่อและประทับลายมือเป็นพยาน จากนั้นใต้เท้าชางและพวกนางจึงกลับออกมาจากจวนตระกูลหวัง พร้อมสินเดิมที่ยังคงหลงเหลือ… ส่วนเรื่องที่ฮูหยินผู้เฒ่ามีคำสั่งให้เผยคังสังหารนาง เรื่องนี้นางค่อยเก็บไปคิดบัญชีกับยัยแก่นั่นทีหลัง! ครั้นพ่อบ้านกลับมารายงานว่า ชางฮวนและหญิงสาวทั้งสอง ออกจากจวนไปแล้ว หวังเหลียงจึงเลิกข่มกลั้นโทสะ คำรามเสียงดังลั่น กวาดชุดน้ำชาบนโต๊ะตกแตกกระจาย ภายในอกร้อนรุ่มเหมือนมีไฟผลาญ กระอักเลือดออกมาในที่สุด 
 ราวหนึ่งชั่วยามถัดมา หลังจากสงบสติอารมณ์ลงได้บ้างแล้ว หวังเหลียงจึงขึ้นรถม้ามุ่งหน้าไปจวนสกุลจิ่ว เขา

บทที่ 41 ทวงสินเดิมของมารดา ทางด้านฮูหยินผู้เฒ่า รีบใช้ประตูด้านข้างออกจากจวนทันที หลังจากจูหมัวมัวกลับรายงานว่าหวังลี่ถิงยังชีวิตอยู่จริง นางต้องรีบไปรายงานคนผู้นั้นให้ทราบเรื่อง รวี่เยว่ยังคงไม่ขยับ เพียงแค่ยืนนิ่งๆ เหมือนกำลังรอบางสิ่งให้มาถึง อนุเสิ่นเองก็ตีมึนหันไปเสวนากับชุนอิ่ง ถามไถ่ถึงแม่นมชุนอย่างตั้งใจ ทางด้านหวังซีซวนทำเพียงยืนนิ่งๆข้างพี่สาว เพ่งพิศปานสีชาดบนใบหน้าของนาง คล้ายสังเกตเห็นความผิดปกติ ทว่ามิได้เอ่ยออกมา หากแต่มีบางสิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มข้องใจ… ‘หากข้าจำไม่ผิด เมื่อก่อนสีหน้าและแววตาของพี่สาวไม่ได้เย็นชาแบบนี้ แล้วกลิ่นอายสูงส่งน่าเกรงขามเช่นนี้คือสิ่งใดกัน นางไร้พลังธาตุฝึกบำเพ็ญไม่ได้ แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกหวาดหวั่น จนแทบอยากลงไปคุกเข่าให้นางกันนะ’ ในเสี้ยวลมหายใจต่อมา การรอคอยของรวี่เยว่ก็สิ้นสุดลง รถม้าของผู้ช่วยรองหัวหน้าศาลต้าหลี่ จอดเทียบหน้าจวนตระกูลหวัง การปรากฏตัวของเขา สร้างความตกตะลึงให้กับหวังเหลียงและจูหมัวมัว ดูท่าว่าเรื่องราวกำลังจะบานปลายใหญ่โต หากทางการยื่นมือเข้ามาข้องเกี่ยว
 รวี่เยว่รีบเดินเข้าไปกล่าวทักทายผู้ช่วยรองหัวหน้าศาลต้า

บทที่ 40/2 การกลับมาของหวังลี่ถิง ทั้งรวี่เยว่และชุนอิ่งหันกลับมา จ้องหน้าจูหมัวมัวด้วยสายตายากคาดเดา ครั้นจูหมัวมัวเห็นหน้าชุนอิ่งก็ชะงักค้าง แม้ไม่ได้พบมาหลายปี แต่นางยังจำหน้าอีกฝ่ายได้แม่นยำ หากนี่คือชุนอิ่ง เช่นนั้นอีกคนก็ต้องเป็น… รวี่เยว่ปลดผ้าคาดปิดหน้าออก ใบหน้าที่ดูละม้ายรองแม่ทัพเยว่หนิงลี่ถึงเจ็ดแปดส่วน เผยต่อสายตาของจูหมัวมัว ร่างบางเยื้องย่างเข้าไปหาช้าๆ กล่าวกับอีกฝ่ายเสียงเย็นเยียบ “จูหมัวมัว ท่านจำพวกข้าไม่ได้จริงๆ หรือว่าเสแสร้งว่าจำไม่ได้ตามคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่า หืมม?” จูหมัวมัวหนาวเยือกเข้าในไปกระดูก ร่างกายสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ ราวกับกำลังถูกแรงกดดันของนักพรตตบะสูงกดข่ม หญิงสูงวัยเข่าทรุดลงบนไปกองอยู่บนพื้น รีบเอ่ยสั่งบ่าวชายอีกสามคน ที่ฮูหยินผู้เฒ่าส่งมาสมทบเสียงตะกุกตะกัก “พะ..พวกนาง เป็นแค่คนแอบอ้าง เป็นพวกสิบแปดมงกุฎ หาใช่บุตรีของรองแม่ทัพเยว่หนิงลี่ รีบๆไล่พวกนางไปให้พ้นเดี๋ยวนี้ มัวรออะไรอยู่!” “ใครว่าพวกนางแอบอ้าง! ข้าคนนี้สามารถเป็นพยานให้ได้ ว่านางคือบุตรีของรองแม่ทัพเยว่หนิงลี่จริง!” เสียงของอนุเสิ่นดังขึ้นจากด้านใน นางเดินมาพร้อมกับห

บทที่ 40/1 การกลับมาของหวังลี่ถิง เวลานี้หน้าจวนตระกูลหวัง ปรากฏหญิงสาวสองนางแต่งกายธรรมดายืนอยู่ คนหนึ่งสวมผ้าคาดปิดหน้า บนใบหน้าด้านซ้ายที่โผล่พ้นผ้าขึ้น มีปานสีชาดพาดผ่านดวงตาไปถึงขมับ ร่างบางก้าวไปเคาะห่วงทองเหลืองหน้าประตู ผ่านไปไม่นานนักประตูใหญ่หน้าจวนก็เปิดออก ผู้ที่มาเปิดคือพ่อบ้านถัง เขามองสำรวจหญิงสาวทั้งสองก่อนเอ่ยถาม “ไม่ทราบว่าแม่นางทั้งสองมีธุระใดที่นี่อย่างนั้นหรือ หากจะมาขอบริจาค คงไม่มีให้หรอกนะ” รวี่เยว่เหยียดปากภายใต้ผ้าคาดปิดหน้า ไพล่คิดในใจว่า ถึงจะผ่านไปหลายปี พ่อบ้านถังยังคงแล้งน้ำใจไม่เปลี่ยน นายเป็นอย่างไรบ่าวก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ดวงตาคู่งามฉายประกายดูแคลนอย่างไม่ปิดบัง เปล่งเสียงดังให้ชาวบ้านที่หม่าลั่วจ้างมาได้ยินกันถ้วนหน้า “ข้าไม่ได้มาขอบริจาคเงิน แต่มาทวงสินเดิมของมารดาข้าคืนต่างหาก รบกวนพ่อบ้านถังช่วยไปบอกใต้เท้าหวังด้วย ว่าข้า เยว่ลี่ถิง มาขอสินเดิมของมารดา รองแม่ทัพเยว่หนิงลี่ ที่ใต้เท้าหวังยักยอกไว้กลับคืน!” ชุนอิ่งรอจังหวะอยู่แล้ว รีบก้าวมาข้างหน้า เอ่ยกับพ่อบ้านถังเสียงดังฟังชัดด้วยอีกคน “พ่อบ้านถัง ท่านคงจำข้าได้กระมัง หลายปีที่ผ่านม