All Chapters of ออกแบบรักด้วยใจเธอ My love Design.: Chapter 1 - Chapter 10

2เพื่อนเก่าที่จากไป เพื่อนใหม่ที่กลับมามอลลี่นั่งจิบกาแฟร้อน ๆ แล้วเช็คข่าวบนโซเชียลในโทรศัพท์มือถือ มอลลี่ใช้นิ้วไถหน้าจอไปเรื่อยๆ จนเลื่อนมาเจอรูปจากโซเชียลของทิวากร เขาได้โพสต์รูปมือข้างซ้ายที่สวมแหวนนิ้วนางของพิชชาวางบนช่อดอกไม้ใต้ภาพเขียนบรรยายไว้ว่า “ขอบคุณที่ยอมเป็นเจ้าสาวของผมนะครับ” มอลลี่กลับมาดูที่รูปก็รู้สึกดีใจกับพิชชาด้วย แล้วตะโกนเรียกเอบีกับใบเฟิร์นที่อยู่ในห้องครัวออกมาดูรูป“นังมอลลี่! นี่หล่อนเป็นอะไรยะ...ถึงได้ตะโกนเรียกฉันกับเจ๊เฟิร์นเนี่ย”“ใช่ เดี๋ยวน้องพิ้งค์มา...จะโดนว่าเอานะ”“น้องพิ้งค์ไม่ว่าหรอก…นี่มาดูสิ”เอบีกับใบเฟิร์นนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ มอลลี่ แล้วเกย์หน้าหล่อก็ยื่นโทรศัพท์มือถือให้เอบีและแบ่งให้ใบเฟิร์นดูด้วยสักพักเสียงโมบายกระดิ่งก็ดังกระทบกรุ๊งกริ๊ง ทั้งสามคนหันหน้าไปทางประตู คนที่เดินเข้ามาคือดีไซน์เนอร์สาว เจ้านายของพวกเธอทั้งสามคนนั่นเองพิชชาเดินเข้ามาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส พวกรุ่นพี่สามคนลุกขึ้นมาเอ่ยพูดกันอย่างพร้อมเพรียงด้วยความดีอกดีใจ“พวกพี่ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ...”“พวกพี่รู้กันแล้วเหรอคะ” ดีไซน์เนอร์สาวหน้าแดงด้วยความกระดา

4ยินดีที่ได้รู้จักวันที่สามสิบกันยายน…ช่วงสายที่ห้องเสื้อพิชชา ดีไซน์เนอร์สาวกับพวกรุ่นพี่ทั้งสามคนกำลังง่วนอยู่กับชุดฟินาเล่ที่ใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้ว วันนี้พิชชาก็ต้องเอาชุดไปให้นางแบบลองสวมใส่เดินบนเวที“วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่ ต้องเอาชุดไปให้นางแบบลองนะคะ”“งั้นเดี๋ยวพี่ไปสวมถุงคลุมชุดให้นะคะ” เอบีและมอลลี่ช่วยกันถอดชุดออกจากหุ่นเพื่อเอาไปใส่ในถุงคลุม“พี่เอาชุดใส่ไว้ในถุงคลุมแล้ว…เดี๋ยวพี่เอาไปไว้ในรถตู้ให้นะคะ”“ขอบคุณค่ะ”พิชชาหยิบกระเป๋ามาคล้องแขน แล้วเดินออกไปขึ้นรถตู้ ใบเฟิร์น เอบีและมอลลี่เดินตามมาขึ้นรถ วันนี้ห้องเสื้อพิชชี่ปิดให้บริการสองวันเนื่องจากไปทำงานนอกสถานที่…พิชชากับใบเฟิร์นเดินนำเข้าไปถามพนักงานต้อนรับที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ เอบีกับมอลลี่ขนชุดราตรีและหยิบกระเป๋าอุปกรณ์ตัดเย็บเสื้อผ้า เดินตามพิชชาเข้าไปในโรงแรมSky-high“สวัสดีค่ะ...ไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องอะไรค่ะ” เสียงพนักงานสาวถามพิชชาด้วยน้ำเสียงที่สุภาพนอบน้อม“ไม่ทราบว่างานแฟชั่นโชว์เครื่องประดับเพชรของคุณหญิงดวงมณีกับคุณหญิงโสภิษนภาอยู่ชั้นไหนเหรอคะ ฉันเป็นทีมงานที่ออกแบบชุดสำหรับงานนี้ค่ะ”“ถ้างั้นเชิญทา

6ดวงตาเป็นประกายสองวันต่อมา...ทิวากรไปร่วมงานวันเกิดเพื่อนที่ผับย่านหนึ่ง เขาเดินเข้าไปข้างใน แสงไฟหลากสีสันและเสียงเพลงดังอึกทึกครึกโครมเป็นจังหวะมันส์ ๆ ภายในผับ“อ้าว! ไอ้ทิม...ทางนี้”เพื่อนของทิวากรโบกมือตะโกนเรียกเขาที่กำลังมองหาโต๊ะของเพื่อน พอเจอก็รีบเดินเข้าไปที่โต๊ะ“เห้ย! ยินดีด้วยนะเพื่อนทิม” ฌอห์นกล่าวทักทายทิวากรนั่งลงบนโซฟาโซนวีไอพี ก่อนจะเอ่ยตอบพร้อมยิ้มน้อย ๆ “ขอบใจมาก”เด็กเสิร์ฟสาวที่ยืนอยู่ก็กำลังชงเหล้า แล้วยกมาเสิร์ฟให้ทิวากร ธามยื่นแก้วเหล้าไปตรงกลางวง“เฮ้! พวกเรามาดื่มฉลองให้กับว่าที่เจ้าบ่าวกันหน่อย”ทิวากร ฌอห์นและเจน...แฟนสาวของธาม ยกแก้วเหล้าขึ้นมาชนและดื่มจนหมด...ท่ามกลางแสงไฟหลากสีสันและเสียงนักร้องสาวสวยกำลังยืนร้องเพลงอยู่บนเวทีอย่างไพเราะ แต่ทันใดนั้นมีเสียงหญิงสาวดังมาจากด้านหลังของโต๊ะโซนวีไอพี“ไฮ! เจน...”พอเจนได้ยินเสียงนี้ก็คุ้นๆ จึงหันหลังไปมอง...ก็พบว่าเป็นซาบีน่ากำลังยืนยิ้มให้กับเจนที่นั่งอยู่“ไฮ! ซาบีน่า”ชายหนุ่มทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นมามองตาไม่กะพริบ ตั้งแต่ซาบีน่าเดินเข้ามาหาเจนที่โต๊ะโซนวีไอพีฌอห์นกระเถิบเข้ามานั่งชิดและกระซิบถามธา

8สัญญาณอันตราย…หลายวันต่อมาที่ห้องเสื้อพิชชาในเวลาแปดโมงเช้า ทุกคนก็มานั่งทำงานอยู่ในห้องตัดเสื้อดีไซน์เนอร์สาวนั่งเย็บผ้าอยู่ แต่สายตาเหม่อลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนถูกเข็มทิ่มนิ้วชี้ของเธอ โอ๊ย! พวกรุ่นพี่สามคนรีบเดินมาดูเธอด้วยความเป็นห่วง“ตายแล้ว! เจ็บมากไหมค่ะ” ใบเฟิร์นเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาซับเลือดให้ของพิชชา“พิ้งค์ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”มอลลี่เอ่ยถามอย่างใส่ใจ “มีอะไรหรือเปล่าค่ะ พี่เห็นนั่งเหม่อลอยมาตั้งนานแล้ว”“ขอบคุณนะคะ...ที่เป็นห่วง”พิชชาคิดหนักว่า...เธอจะเล่าเรื่องนี้ให้พวกรุ่นพี่ฟังดีไหม ทว่ามันเป็นเรื่องที่คาใจเธออยู่ ถ้าไม่พูด...วันนี้เธอคงจะทำงานไม่ได้“วันก่อน...ทิมไปรับพิ้งค์ที่บ้าน แล้วพิ้งค์เจอลิปสติกมันตกอยู่ข้างล่างเบาะนั่งค่ะ” เธอหยิบลิปสติกแท่งนั้นออกมาจากกระเป๋าเอบีหยิบลิปแท่งนั้นมาเปิดและหมุนดู “พี่เหมือนจะเคยเห็นลิปแท่งนี้จาก... อ๋อ! พี่นึกออกแล้ว ของคุณซาบีน่าที่มาหาน้องพิ้งค์คราวก่อนค่ะ”“ซาบีน่าเหรอคะ....พี่เอบีจำผิดหรือเปล่าค่ะ”“พี่จำไม่ผิดหรอกค่ะ...เธอบอกกับพี่ว่าซื้อมาจากต่างประเทศ ก่อนที่จะกลับมา เพราะที่ไทยยังไม่มียี่ห้อนี้ค่ะ”พิชชาฟังที่เอบี

10 ดื่มเพื่อลืม เมธาวินนั่งอยู่ในห้องทำงานที่บ้าน และกำลังอ่านเอกสารในแฟ้มอย่างเคร่งเครียดอยู่ จนรู้สึกปวดตาเลยวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะและเอนหลังพักสายตาสักครู่หนึ่ง แล้วเมธาวินก็นึกอะไรออกจึงลืมตาขึ้นมาและนั่งตัวตรง เอื้อมมือมาเปิดลิ้นชักหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งขึ้นมาดู มันคือรูปถ่ายรวมกลุ่มตอนที่ไปค่ายอาสา เมื่อสมัยมัธยมปลาย เมธาวินนั่งมองและยิ้มให้กับรูปถ่ายใบนั้น เขาเอานิ้วมือมาลูบตรงที่มีพิชชายืนอยู่ในรูปแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน… พิชชานั่งดื่มเหล้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความชอกช้ำและความรู้สึกผิดหวังผลันโถมใส่กลางใจจนน้ำตารินไหล เพราะความเจ็บปวดในใจ ยิ่งเธอเสียใจมากเท่าไรก็ยิ่งต้องดื่มเพื่อลืมเรื่องราวในวันนี้ให้หมด มินตราเดินเข้ามาในร้านเห็นเพื่อนสาวนั่งอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์คนเดียว...ก็ปรี่เข้าไปหาอย่างเร็ว มินตราเดินมานั่งลงข้าง ๆ เพื่อนสาวเธอและหันไปมองหน้าเพื่อนสาวเห็นว่ากำลังร้องไห้อยู่ก็เอ่ยถามอย่างตกตะลึง “พิ้งค์! นี่แกเป็นอะไร” “มิน...เพื่อนรัก แกมาแล้วเหรอ” พิชชาหันหน้ามาโอบกอดเพื่อนสนิทที่เข้าใจเธอมากที่สุดและเอ่ยปากบอกมินตราด้วยน้ำเสียงสะอื้นบวกก