All Chapters of ออกแบบรักด้วยใจเธอ My love Design.: Chapter 11 - Chapter 20

12 ข่าวดี พิชชากำลังนั่งคิดแบบชุดราตรี แล้วเธอก็ลุกขึ้นเดินไปเดินมาอยู่นาน จนเดินไปเห็นหุ่นลองเสื้อที่สวมชุดสูทเจ้าบ่าว พิชชาเดินมาดูใกล้ๆ เธอยกมือมาลูบเนื้อผ้าที่ปกเสื้อสูทก็คิดถึงใบหน้าของทิวากรที่เคยบอกว่ารักและเข้าใจเธอเป็นอย่างดี แต่มันเป็นแค่เรื่องโกหกทั้งนั้น เธอรู้สึกโกรธที่เขาโกหกเธอมาตลอด พิชชากำมือแน่นทุบลงที่อกหุ่นลองเสื้อสุดกำลัง...แล้วหยาดน้ำตาก็รินอาบแก้มของเธอ เอบีและมอลลี่เดินเข้ามาในห้องตัดเสื้ออย่างเงียบๆ แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นพิชชากำลังยืนร้องไห้อยู่ในห้อง หัวใจของพวกเธอเจ็บแปลบ เมื่อได้เห็นรุ่นน้องอย่างพิชชาร้องไห้สะอื้นจนหัวไหล่สั่น เอบีและมอลลี่ได้แต่ยืนมองเธอร้องไห้จนพวกเธอจะร้องตาม พิชชาเหมือนได้ยินเสียงคนซุบซิบกัน เธอจึงใช้หลังมือปาดน้ำตา แล้วหันหน้ามายิ้มให้กับเอบีและมอลลี่อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอกลับมานั่งที่เก้าอี้ เอบีกับมอลลี่เข้ามานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ เอบีเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “คุณน้องค่ะ...เป็นอะไรหรือเปล่า” “พิ้งค์ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” ดีไซน์เนอร์สาวตอบส่งๆ ไปเพราะไม่อยากให้พวกเธอต้องเป็นห่วง “พี่มอลลี่ค่ะ...พิ้งค์รบกวนพี่อย่างหนึ่งไ

14 มือที่สาม ...เมธาวินขับรถมาจอดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง พิชชาก้าวลงจากรถเดินเข้าไปในสวนสาธารณะอย่างคุ้นเคย เมธาวินลงมาจากรถและเดินตามพิชชาไปอย่างช้าๆ ดีไซน์เนอร์สาวเดินมานั่งที่ม้านั่ง แล้วเธอก็มองไปรอบ ๆ พลางถอนหายใจอย่างเต็มที่ เมธาวินยืนอยู่ด้านหลังของเธอและเอ่ยถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง “คุณยังไม่สบายใจอีกเหรอครับ” เมธาวินพูดจบก็เดินอ้อมจากด้านหลังมานั่งข้าง ๆ เธออย่างห่าง ๆ “อ๋อ...ฉันสบายใจขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงและก็...ขอบคุณทุก ๆ อย่างที่คุณทำเพื่อช่วยฉัน” “เรื่องไหนเหรอครับ ถ้าเป็นเรื่องที่ผมพูดว่า...ผมกำลังจีบคุณอยู่ ขอให้คุณสบายใจได้เลยนะครับ...ผมแค่พูดเพื่อจะไล่ผู้ชายคนนั้นไปไกล ๆ คุณเท่านั้นครับ” ดีไซน์เนอร์สาวได้ยินแล้วถึงกับยิ้มไม่ออก เพราะความจริงแล้วที่เขาพูดมาทั้งหมดก็แค่จะช่วยเธอเฉย ๆ ไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย “ดูเหมือนคุณจะคุ้นเคยกับที่นี่มากนะครับ” “ใช่ค่ะ...ฉันชอบมานั่งที่นี่ตอนที่ฉันเซ็งๆ หรือคิดงานไม่ออกค่ะ” พิชชานั่งมองดูไฟทางสวย ๆ และบรรยากาศดี ๆ จนเมธาวินก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง “คือ...ผมขอเสียมารยาทถามเรื่องผู้ชายคนนั้น...ว่าเขามาทำร้ายคุณด้วยเรื่องอ

16 แฟนใหม่ พิชชากับมินตรายกกล่องของขวัญและเค้กช็อกโกแลตมาถึงหน้าร้านกำลังเดินเข้ามาข้างใน เด็กเสิร์ฟชายเดินเข้ามาต้อนรับพวกเธอสองคน “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามีโต๊ะกันหรือยังครับ” พิชชาตอบเด็กเสิร์ฟชายกลับไป “มีแล้วค่ะ โต๊ะวันเกิดที่ชื่อมอลลี่ค่ะ” “อ๋อ...งั้นเชิญทางนี้เลยครับ” พิชชาเอ่ยพูดกับเด็กเสิร์ฟชาย “น้องค่ะ...รบกวนน้อง ช่วยไปบอกให้ดีเจเปิดเพลง Happy birthday ได้มั้ยคะ” “ได้ครับ...รอสักครู่นะครับ” เด็กเสิร์ฟชายก็เดินเข้าไปหาดีเจใกล้ ๆ แล้วกระซิบข้างหู “พี่ครับ!...ลูกค้าขอให้ช่วยเปิดเพลงวันเกิดหน่อยครับ” ดีเจได้ยินก็พยักหน้าแล้วยกมือทำสัญลักษณ์โอเค เด็กเสิร์ฟชายก็เดินกลับมาหาพิชชา ทั้งสองสาวก็เปิดกล่องเค้กช็อกโกแลตที่เขียนชื่อมอลลี่กับคำอวยพรไว้ มินตราปักเทียนลงบนเค้กและจุดเทียน พอเพลงเปิดขึ้น พิชชาเดินถือเค้กตามมินตราและเด็กเสิร์ฟชายไปยังโต๊ะของมอลลี่ มอลลี่ได้ยินเสียงเพลงวันเกิดดังขึ้นก็ตื่นเต้นมาก มินตราและพิชชาถือเค้กช็อกโกแลตเดินเข้ามาเซอร์ไพรส์เกย์หน้าหล่อ มอลลี่อ่านคำอวยพรบนเค้กถึงกับน้ำตาคลอ ครู่หนึ่งเพลงก็ดับ เอบีกับใบเฟิร์นส่งเสียงบอกเธอว่าให้อธิษฐานและเป่าเทียนเ

18 ดินเนอร์ เมธาวินกำลังเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ไปดินเนอร์กับดีไซน์เนอร์สาวสวยในเย็นพรุ่งนี้ เขาลองใส่สูทและกางเกง เดินไปส่องกระจกบานใหญ่ว่าดูดีหรือยัง เขาลองมาหลายตัวแล้วก็ยังไม่ถูกใจสักที โสภิษนภาเคาะประตูห้องนอนของเมธาวินและเปิดประตูเดินเข้ามาก็ไม่เจอหลานชายจึงเอ่ยปากเรียก “วิน!...อยู่ไหนลูก” แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว “อ้าว! วิน...อยู่นี้นี่เอง” เธอเดินมายืนอยู่ตรงหน้าตู้เสื้อผ้าพร้อมมองหลานชายสลับกับเสื้อผ้าที่วางกองอยู่บนเคาน์เตอร์ “นี่วินรื้อเสื้อผ้าออกมาทำไมลูก?” “คือ...พรุ่งนี้ผมมีนัดครับ” เมธาวินอมยิ้มอย่างเขินอาย “ย่าเห็นว่าเวลาที่วินมีนัดเมื่อไหร่...ก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องกระวนกระวายอะไรเลยนี่ หรือว่านัดในวันพรุ่งนี้จะเป็นนัดพิเศษ ใช่ไหมลูก?!” โสภิษนภาลุ้นจนหัวใจแทบจะกระเด็นออกมาอยู่ข้างนอกแล้ว “ครับ...ผมมีนัดจะไปดินเนอร์กับสาว” เขายกมือขึ้นลูบท้ายทอย คลี่ยิ้มอย่างขัดเขิน โสภิษนภาดีใจเป็นอย่างมาก เพราะในที่สุดเธอก็ได้เห็นหลานชายมีความสุขอีกครั้ง เธอเดินเข้าไปกอดเมธาวินพร้อมเอ่ยพูด “ย่าไม่เคยเห็นวินในมุมนี้เลยนะ” เธอยิ้มให้หลานชายสุดที่รัก “แล้วสาว

20 หมดอนาคต ในขณะที่พิชชากำลังนั่งตัดชุดอยู่ก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังมาจากเสื้อสูทของเธอที่แขวนไว้ เธอวางกรรไกรตัดผ้าและลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท “ฮัลโหล...ว่าไงค่ะคุณเพื่อน” มินตราได้ยินเสียงพิชชา เธอก็บ่นเป็นชุดเลย [พิ้งค์! นี่แกไม่คิดจะบอกฉันเลยหรอ แกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่ไหม] “โอ้ย!... แกใจเย็น ๆ ก่อนนะ แกเห็นแล้วหรอ” [ไม่เห็นก็ต้องเห็นแล้วปะ คุณวิน...เขาเล่นแท็กแกมาขนาดนี้] “คือ...เรื่องมันยาวน่ะ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังทีหลังนะ” [ก็ได้!...แต่แกต้องเล่าให้ละเอียดเลยนะ] “โอเค...” พิชชากดวางสายและเก็บโทรศัพท์มือถือใส่ในกระเป๋ากางเกงไว้ แล้วเดินกลับมานั่งตัดชุดต่อ ใบเฟิร์นกำลังนั่งเคลียร์บิลที่ลูกค้าสั่งซื้อและสั่งจองเพื่อเอาไปให้พิชชาตรวจอีกที แล้วมอลลี่กำลังจัดชุดเดรสที่อยู่ในราวผ้าให้เรียบร้อย และในขณะนั้นก็มีลูกค้าเปิดประตูเดินเข้ามา มอลลี่ได้ยินเสียงประตูจึงเดินมาต้อนรับ แต่แล้วมอลลี่เห็นหน้าลูกค้าคนนี้ จากที่หน้าตายิ้มแย้มกลับต้องหุบยิ้ม เพราะลูกค้าที่ยืนอยู่ตรงหน้ามอลลี่ก็คือซาบีน่า ศัตรูหัวใจตัวฉะการ์ดของเจ้านายเธอนั่นเอง “คุณบีน่ามาที่นี่ทำไมค