All Chapters of ออกแบบรักด้วยใจเธอ My love Design.: Chapter 21 - Chapter 30

22 อย่าหาว่าไม่เตือน หลังจากที่เมธาวินพาพิชชากับใบเฟิร์นไปโรงพยาบาลและไปสถานีตำรวจมาทั้งวันแล้ว เมธาวินก็ไปส่งพวกเธอกลับบ้าน แล้วตัวเองก็ได้ขับรถกลับมาที่บ้านเลย พอเขาเข้ามาในบ้านก็เดินมาที่โซฟา ถกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นมาถึงข้อศอกแล้วมานั่งพิงพนักโซฟานุ่ม ๆ พอเมธาวินนั่งพักไปได้ไม่เท่าไรก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา เมธาวินล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงและดูว่าใครโทรมา พอเอาขึ้นมาดูพบว่าเป็นเบอร์แปลก ๆ ที่เมธาวินไม่คุ้นกับเบอร์นี้ เขาจึงลองกดรับ “ฮัลโหล! สวัสดีครับ…ไม่ทราบว่าใครพูดสายครับ” [ฮัลโหลค่ะ] เมธาวินกระเด้งตัวขึ้นมานั่งตรงๆ เพราะปลายเสียงที่เขาได้ยินอยู่ในตอนนี้ก็คือ “ปุยฝ้าย” [ขอบคุณนะคะ…ที่ยังจำกันได้] “คุณเอาเบอร์โทรผมมาจากไหน” เมธาวินกดอารมณ์โกรธเอาไว้และเค้นถาม [คุณอย่าเพิ่งโมโหสิคะ!…คิมเป็นคนให้เบอร์คุณกับฉันมาเอง] เมธาวินบ่นเพื่อนในใจ ‘ไอ้คิม…ไอ้เพื่อนเลว’ [อย่าไปว่าคิมเลยนะคะ…ฉันเป็นคนขอร้องเขาเอง เพราะฉันอยากจะคุยกับคุณ] น้ำเสียงอ้อนวอน “แต่ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณอีกแล้ว…เลิกมายุ่งวุ่นวายกับผมสักที เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว…

24 ข่าวฉาว DND Clue… คิมหันต์ลงจากรถพร้อมกดรีโมตล็อกและเดินเข้าไปในไนท์คลับ พอผลักประตูเข้าไปด้านในและมองหาเมธาวินที่นั่งอยู่ที่โซฟาแถวหลังสุด คิมหันต์รีบเดินไปหาเขา พอคิมหันต์เดินเข้ามาใกล้ ๆ ก็ส่งเสียงทักทายและมานั่งลงที่โซฟาตรงกันข้ามกับเมธาวิน เมธาวินเอ่ยถามอย่างสงสัย “ทำไมนานจังวะ” “วางสายจากแก…ฉันก็รีบมาเลย” เด็กเสิร์ฟชายชงเหล้ามาเสิร์ฟและวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าคิมหันต์ คิมหันต์ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มเพียงครึ่งแก้วและมาวางบนโต๊ะตามเดิม จากนั้นก็เอ่ยถามเรื่องที่เมธาวินจะเล่าให้ฟัง “เรื่องที่แกบอกว่าจะเล่าให้ฉันฟัง…มันเรื่องอะไรวะ” เมธาวินลุกขึ้นมานั่งตัวตรงและเอ่ยพูด “คืองี้…ก่อนที่ฉันจะมารับพิ้งค์กับคุณมิน ฉันเจอฝ้ายที่หน้าโรงแรม ฝ้ายมาบอกว่ายังรักฉันและที่พีคกว่านั้น ซาบีน่ามาเห็นฝ้ายกำลังกอดกับฉัน” คิมหันต์ขมวดคิ้วสงสัยจึงถาม “ห๊ะ...แล้วซาบีน่าเกี่ยวอะไรด้วยวะ” “เฮ้อ…ก็ซาบีน่าเป็นคนถ่ายรูปที่ฝ้ายยืนกอดฉัน ส่งไปให้พิ้งค์ดูไง” เมธาวินยกแก้วขึ้นมาถือ “อ๋อ! เข้าใจแล้ว เฮ้อ….แล้วแกอธิบายเรื่องปุยฝ้ายให้พิ้งค์ฟังหรือยัง?” คิมหันต์ถามอย่างเป็นห่วง “ฉันเล่าให้พิ้งค

26 เด็กดื้อ DND Club… หลังจากที่พิชชาโดนซาบีน่าสาดไวน์แดงใส่ กลิ่นของไวน์แดงมันเริ่มจะฉุนจนทำให้เธอเสียอารมณ์และก็เหนียวตัวไปหมดเลยต้องขอกลับบ้านก่อน มินตราจึงขอเดินไปส่งพิชชาที่รถ พอเดินมาถึงรถแล้วพิชชาหันมาคุยกับมินตราก่อนจะขึ้นรถ “ขอบใจนะที่เดินมาส่งฉัน…แกกลับเข้าไปข้างในเถอะ” ยิ้มอ่อน ๆ “แกไม่เป็นไรใช่ไหม?” มินตราสังเกตสีหน้าของพิชชาว่าเหมือนเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวตลอด “แกคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาเลยพิ้งค์” พิชชาขมวดคิ้วแล้วมองหน้ามินตรา “ฉันกำลังคิดอยู่น่ะ…ว่าใครเป็นคนเอารูปพวกนั้นไปลง” มินตราทำหน้าเลิ่กลั่ก แต่พิชชาไม่ได้สังเกตเห็นหรือเอะใจอะไร พิชชาเลยบอกลาแล้วขึ้นรถขับออกไป ส่วนมินตรายืนโล่งอกเพราะเกือบหลุดปาก มินตรารู้สึกผิดมากที่ทำอะไรลงไปโดยไม่ปรึกษาพิชชาจนทำให้เพื่อนสาวต้องมาโดนแบบนี้ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำ … หลังจากที่ประชุมเสร็จก็แยกกับคิมหันต์ที่หน้าโรงแรม เมธาวินรีบขับรถออกไปหาพิชชาที่สถานบันเทิงพร้อมติดต่อพิชชา [ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้] เมธาวินกดวางแล้วโทรไปหามินตรา ~ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด~ เมธาวินรอยู่ไม่นานปลายทางก็รับสาย เสียงนุ่ม ๆ สวย ๆ ดัง

28 อดีตเพื่อน เมธาวินยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบไล้แก้มเนียนๆ ของเธอพร้อมกับเอ่ยปากชม “ตอนหลับก็น่ารักไปอีกแบบนะ” เมธาวินโน้มตัวลงไปใกล้ ๆ และเอียงคอลงอย่างช้า ๆ แล้วจูบลงที่ริมฝีปากเธอ ในระหว่างนั้นพิชชาก็ลืมตาขึ้นมาและสองมือเธอยันอกเขาออกห่าง แล้วเธอเอ่ยถามอย่างตกใจ “พี่วินทำอะไรคะ” “พี่ก็ทำโทษเด็กขี้โกหกอย่างพิ้งค์ไง” เมธาวินจับมือพิชชาที่ยันอกของเขาอยู่มาวางลงบนตักและค่อย ๆ โน้มตัวลงมาจูบเธออีกครั้ง พิชชาก็ไม่ได้ขัดขืนยอมให้เขาจูบแต่โดยดี ช่างเป็นจูบที่แสนอบอุ่น หลังจากนั้นเธอและเขาก็ถอยห่างออกมาอย่างช้า ๆ เมธาวินยกมือข้างหนึ่งมาจับผมทัดหูให้พิชชาและก็เอามือมาแนบไว้บนแก้ม แล้วพิชชาก็เอ่ยถามขึ้นมา “พี่วินรู้แล้วเหรอคะ” เมธาวินพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มให้เธอ พิชชายืนขึ้นมาและกอดคอเขา เมธาวินโอบเอวเธอ แล้วทั้งคู่ก็มอบจูบให้กันและกันอย่างเต็มใจ แต่ในตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์เมธาวินดังขึ้นขัดจังหวะทำให้เมธาวินต้องละสายตาจากพิชชา ไปล้วงเอามือถือขึ้นมาดู เป็นคิมหันต์ที่โทรมาขัดจังหวะ แล้วพิชชาก็ถอยออกจากเมธาวินและให้เขาไปรับสายเผื่อคิมหนต์จะมีธุระด่วน เมธาวินยิ้มอ่อน ๆ ให้พิชชาแล้วเดินไปตร

30 บาร์เทนเดอร์ เช้าวันที่สอง… เมื่อคืนนี้พวกผู้ชายดื่มหนักก็เลยตื่นสาย มินตรา เอบี ใบเฟิร์นและมอลลี่ อยู่ในห้องครัวกำลังเตรียมอาหารให้กับทุกคน ตื่นมาจะได้ทานกันเลย แล้วในขณะนั้นณิชาก็วิ่งเข้ามาในห้องครัวพร้อมตะโกนเสียงดังจนทุกคนที่อยู่ในครัวต่างตกใจ “ข่าวเด็ดค่ะ! ข่าวเด็ด!” “ชู่ว…! เสียงเบา ๆ หน่อยสิ เดี๋ยวทุกคนก็ตื่นมาด่าแกหรอก” มอลลี่ง้างมือหมายจะตีณิชาที่เสียงดัง “ข่าวเด็ดที่ว่าเนี่ย สรุปคืออะไร…ถ้าไม่เด็ดจริงเธอโดนแน่” แล้วทุกคนก็วางมือเพื่อหันมาฟังเรื่องที่ณิชากำลังจะเล่า “พวกพี่ ๆ ตั้งใจฟังที่หนูจะเล่าให้ดี ๆ นะ รับรองว่าเด็ด” [ย้อนกลับไปเมื่อคืนนี้] ซาบีน่า “หาตั้งนานมานั่งอยู่นี้นี่เอง” พิชชา “ตามฉันมา…มีธุระอะไร” ซาบีน่า “เดี๋ยวนี้ร้ายขึ้นเยอะนะ…รู้จักต่อปากต่อคำ” พิชชายืนขึ้น “ฉันก็ไม่ได้เป็นคนดีสักเท่าไหร่หรอก ฉันแค่เลือกที่จะดีกับคนที่ดีตอบ ส่วนพวกที่ดีแต่เปลือก ข้างในมีแผนการชั่วร้ายอะไรซ่อนอยู่ คนจำพวกนี้…ฉันก็มีวิธีรับมืออย่างดี กลับไปบอกเพื่อนใหม่แกด้วย…ว่าอย่ามารื้อฟื้นความหลังที่มันเป็นไปไม่ได้กับผู้ชายของฉันอีก ไม่งั้น…อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”