บทที่ 1

1

Anniversary

ฉันชื่อ พิชชา เป็นดีไซน์เนอร์ที่ประสบความสำเร็จในวัยยี่สิบห้าปี ได้แจ้งเกิดจากผลงานชิ้นโบว์แดง การออกแบบชุดราตรีในงานประมูลเครื่องเพชรของมาดามคริสต้า

แล้วต่อมาจึงได้เปิดห้องเสื้อและทำแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเอง ในนามว่า 'พิชชี่' มาได้สองปี

และก่อนที่จะมามีห้องเสื้อเป็นของตัวเอง ฉันมีรุ่นพี่สามคนที่คอยเป็นผู้ช่วยให้ฉันในทุก ๆ งานตอนนี้ได้มาเป็นพนักงานในห้องเสื้อของฉันแล้ว

ส่วนลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการก็จะมีเซเลบ ดาราและคุณหญิงในแวดวงไฮโซเป็นจำนวนมาก

...

พิชชาถอนสายตาจากหุ่นลองเสื้อไปมองนอกหน้าต่าง ตอนนี้เกือบมืดเต็มที ดีไซน์เนอร์สาวเห็นหมู่อาคารเป็นแค่เงาดำทาบทับกับท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม

พอก้มดูนาฬิกาข้อมือเป็นเวลาหนึ่งทุ่มเศษ ๆ เธอจึงเดินออกไปหาพวกรุ่นพี่ที่อยู่หน้าร้าน “พวกพี่ ๆ ...ดึกแล้วพวกพี่กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ”

“แต่งานยังไม่เสร็จเลยนะคะ” มอลลี่(เกย์หน้าหล่อ) เงยหน้าขึ้นมองพิชชาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรค่ะ...เดี๋ยวพิ้งค์จัดการเอง”

“แต่พวกพี่ยังอยากอยู่ช่วยน้องพิ้งค์นะคะ” เอบี(กระเทยสวย) ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“ขอบคุณนะคะ พวกพี่นี่...น่ารักกันจริง ๆ เลย”

ในระหว่างที่พวกสาว ๆ คุยกันอยู่ เสียงโมบายกระดิ่งดังกระทบกันกรุ๊งกริ๊งเตือนว่ามีลูกค้าเข้าร้าน

มือหนาผลักบานประตูกระจกใส แล้วก้าวเข้ามาในร้าน ดวงตาเรียวตวัดมามองคนที่อยู่ข้างใน ทุกคนก็ต่างหันมาต้อนรับ และขณะนั้นพิชชาก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นทิวากร ซึ่งเป็นแฟนหนุ่มของเธอนั่นเอง

ทิวากรเดินก้าวยาวๆ เข้ามาทักทายทุกคนอย่างสนิทสนม จากนั้นก็หันมาคุยกับพิชชา เขายกมือกุมแก้มของเธออย่างอ่อนโยน มองด้วยสายตารักใคร่หวงแหน

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนระคนเอาอกเอาใจ “เหนื่อยไหมคะ?” พอได้ยินที่ทิวากรพูด มอลลี่กับเอบีถึงกับเขินแทนพิชชา

“ไม่เลยค่ะ….อ๊ะ! แล้วทิมมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ” ดีไซน์เนอร์สาวจ้องหน้าแฟนหนุ่มแล้วยิ้มหวาน

ทิวากรมองหน้าพิชชาอย่างแปลกใจพลางสงสัยว่าเธอคงจะลืมนัดสำคัญไปแล้วจริง ๆ หรอกนะ แฟนหนุ่มจึงทบทวนความจำของเธอสักหน่อย

“พิ้งค์ลืมวันครบรอบของเราสองคนไปแล้วเหรอครับ”

“คะ!...” ดีไซน์เนอร์สาวเงียบไปสักพักและนึกคิด “เอ่อ... พิ้งค์ขอโทษนะคะ พิ้งค์ลืมไปซะสนิทเลย”

“ไม่เป็นไรครับ…ผมรู้ว่าพิ้งค์งานเยอะ ผมก็เลยมารับพิ้งค์ไปฉลองวันครบรอบด้วยกันไงครับ”

พิชชา อ้า ๆ หุบ ๆ ปากตัวเอง อยากจะพูดก็ไม่กล้าพูด แต่แล้วใบเฟิร์น (ผู้หญิงเก่งและอ่อนโยน) พูดกล่อมเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วนุ่มดุจใยไหมเพื่อให้เธอยอมไปโดยดี “ไปเถอะค่ะ… เดี๋ยวงานในร้านพวกพี่จัดการเอง”

“ก็ได้ค่ะ” ดีไวน์เนอร์สาวหันกลับมาบอกแฟนหนุ่ม “รอก่อนนะคะ…เดี๋ยวพิ้งค์ขึ้นไปหยิบกระเป๋าก่อน”

“ครับ”

พิชชาเดินขึ้นไปห้องทำงานส่วนตัว พอเข้ามาก็ไปหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมมาสะพายข้างและเดินออกไปจากห้องทำงาน

---

ร้านอาหารในโรงแรมสุดหรู…

ร้านอาหารชั้นยี่สิบสี่ของโรงแรมSky-high สไตล์การตกแต่งในร้านดูเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความทันสมัย อาหารรสชาติยอดเยี่ยม รับลม ชมวิว ชิลล์เอาท์กับบรรยากาศท่ามกลางท้องฟ้าและหมู่ดาวในยามค่ำคืน เหมาะกับพาคนพิเศษมาที่นี่

พนักงานต้อนรับพาทั้งสองคนมานั่งตรงมุมสวยๆ  บรรยากาศดี เด็กเสิร์ฟชายเดินมารับออเดอร์ที่โต๊ะ เด็กเสิร์ฟชายก็เอาหนังสือเมนูมาวางไว้บนโต๊ะข้างหน้าทั้งสองคน

พิชชาหยิบหนังสือเมนูขึ้นมาดู... “ฉันเอาสเต๊กปลาแซลมอนค่ะ”

“งั้น...ผมเอาทีโบนสเต็กกับไวน์แดงขวดหนึ่งครับ”

เด็กเสิร์ฟชายจดเมนูที่ลูกค้าสั่งเรียบร้อย ก็เก็บหนังสือเมนูและบอกให้ทั้งสองคนกรุณารอสักครู่ และก็เดินออกไปจากโต๊ะ

พิชชาแหงนมองท้องฟ้ามีจันทร์เต็มดวงและดวงดาวพร่างพราว แล้วในขณะเดียวกันเสียงเปียโนบรรเลงคลอเคล้าไปกับสายลมในยามค่ำคืน

ทิวากรกุมมือพิชชาที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างอ่อนโยนและสบตากันอย่างหวานซึ้ง

ทิวากรเห็นเด็กเสิร์ฟกำลังเดินเอาของที่เขาสั่งมาให้แต่ไม่ใช่อาหาร ทิวากรลุกพรวดขึ้นไปรับช่อดอกไม้ แล้วเดินมามอบให้พิชชาที่ยังนั่งยิ้มอยู่ด้วยความมึนงง

พอเธอรับไปถือไว้ในมือ แฟนหนุ่มบอกให้เธอลุกขึ้นและจูงมือเธอเดินออกมาจากเก้าอี้

หลังจากนั้นทิวากรก็นั่งคุกเข่า พิชชาเหลือบตามองเขาอย่างแปลกใจ แต่ทันใดนั้นเธอก็เห็นเขาหยิบกล่องสีแดงออกมาจากเสื้อสูทด้านใน เปิดกล่องสีแดงโชว์ให้เธอดู เป็นแหวนเพชรหนึ่งกะรัต

ดีไซน์เนอร์สาวถึงกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปาก น้ำตาก็คลออย่างตกตะลึง

“พิ้งค์… แต่งงานกับทิมนะ”

“ค่ะ” ดีไซน์เนอร์สาวตอบทันทีด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น

ทิวากรม่เสียเวลา...เขาหยิบแหวนออกจากกล่องแดงและจับมือเรียวยาวข้างซ้ายขึ้นมา บรรจงสวมแหวนเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของพิชชา จากนั้นจูบลงบนหลังมือเบา ๆ

‘ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย...ว่าทิมจะมาขอฉันแต่งงาน’ ดีไซน์เนอร์สาวคิดในใจอย่างตื้นตัน

หนุ่มเจ้าของโรงแรมSky-high มาทานอาหารกับพวกเพื่อนๆ พอเดินเข้ามาในร้านอาหารก็มีเสียงปรบมือดังเจี้ยวจ้าว เขามองหาว่าคนเหล่านี้กำลังปรบมือกันด้วยเหตุใด

หนุ่มเจ้าของโรงแรมลองมองเข้าไป...ก็เห็นผู้ชายนั่งคุกเข่าสวมแหวนให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง พอเขาเบิกตามองที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน

‘พิ้งค์! พิ้งค์จริง ๆ ด้วย’ หนุ่มเจ้าของโรงแรมพูดในใจพร้อมกับสองตามองเธออย่างไม่ละสายตา