All Chapters of วิวาห์พยศ: Chapter 31 - Chapter 40

“ เออ ขอแนะนำเป็นทางการนะคะนี่คุณธมกานต์ พิพัฒนพงค์ เจ้าของบ้านที่รินทร์ไปตกแต่งให้นี่ว่าที่ร้อยตำรวจตรีโตมร”ธมกานต์ แสยะยิ้มก่อนจะพูดว่า “ยินดีที่ได้รู้จักดูเหมือนเราจะเคยเจอกันแล้ขอผมนั่งตรงนี้สักพักพอดีมีธุระกับรินทร์เค้านิดหน่อยเมื่อวานก็คุยกันไม่จบเค้าหนีกลับบ้านไป ก่อน” ธมกานต์พูดแฝงความหมายทำเอาตรีรินทร์รีบแก้ตัวเป็นพัลวัน “พี่โตคะทานต่อเถอะค่ะ อาหารเย็นหมดแล้ว”พร้อมกับหันไปจ้องตาดุใส่ชายหนุ่มเหมือนจะพูดว่า “ หยุดรังควานสักที” ธมกานต์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่ทราบความหมายก่อนจะพูดว่า“บรรยากาศโต๊ะนี้น่าสบายจัง ขอผมย้ายมานั่งร่วมด้วยคนคุณโตมรคงไม่รังเกียจใช่ไหมครับ” นายตำรวจหนุ่มทำสีหน้าอึดอัดแต่ก็ตอบไปเพื่อมารยาทว่า “ ตามสบายผมกับรินทร์ไม่มีปัญหา” ตรีรินทร์ทำหน้าไม่พอใจเพราะทราบดีว่าชายหนุ่มกลั่นแกล้งแต่แสดงออกอะไรได้ไม่มากนัก “น้องๆ” ธมกานต์เรียกบริกร“ช่วยไปย้ายอาหารโต๊ะโน้นมารวมที่นี่แล้วเชิญผู้หญิงโต๊ะโน้นมาที่นี่ด้วยบอกว่าพี่เจอเพื่อนสนิทเลยอยากมานั่งคุยกัน”ธมกานต์วาดมือไปพาดที่เก้าอี้หญิงสาวมองดูเหมือนโอบกอดนายตำรวจหนุ่มมองท่าทางเจ้าของบ้านที่แฟนสาวไปตกแต่งอ

“พี่โต รินทร์อยากกลับบ้านแล้วแม่รอ” “ น้องๆ เก็บเงิน” นายตำรวจหนุ่มเรียกบริกร “ โต๊ะนี้จ่ายหมดแล้วครับพี่ผู้ชายเมื่อกี้จ่ายหมดแล้วครับ” “อ้าว ได้ไงน้องแยกบิลมา” นายตำรวจหนุ่มยังงงไม่หาย “ ไม่ได้หรอกครับพี่ อ้อพี่ผู้ชายคนนั้นฝากมาบอกให้พี่ผู้หญิงว่าพี่เค้ารออยู่ที่ลานจอดรถแล้ว” บริกรหันมาทางจามิกา นางแบบสาวอ้าปากหวอแปลกใจในพฤติกรรมของแฟนหนุ่มก่อนจะเดินสะบัดก้นออกจากร้านไป “บ้า จริงกานต์เนี่ยจะกลับก็ไม่บอกปล่อยให้เรานั่งรออยู่ได้ตั้งนานนี่ ถ้าไม่รวยแล้วชาติตระกูลไม่ดีฉันไม่ง้อหรอกนะเนี่ย” นางแบบสาวบ่นพร้อมกับก้าวเดินไปลานจอดรถ “ แล้วเราจะทำยังไงพี่เกรงใจคุณธมกานต์จังที่ต้องมาออกค่าอาหารให้พวกเรา” “เดี๋ยวรินทร์ถามให้ค่ะว่าเท่าไหร่ รินทร์ไม่อยากติดหนี้บุญคุณเค้าค่ะ” “งั้นรินทร์มาบอกพี่นะพี่จะจ่ายคืนให้” “ได้สิคะกลับบ้านกันเถอะแม่รอนานแล้ว” “รินทร์ฝันดีนะ” นายตำรวจหนุ่มขับรถมาส่งพร้อมกับกล่าวลา “ขอบคุณค่ะ” “งานเลี้ยงฉลองยศรินทร์ไปกับพี่นะ นะรินทร์นะ” “ได้สิคะพี่โตบอกมาก่อนนะรินทร์จะได้ขออนุญาตแม่” “ โอเค” “ นอนหลับฝันดี คนสวยฝันถึงพี่บ้างนะ” ตรีรินทร์ยิ้มแต่ไม่

บ้านมนัสสุกานต์ “ตายแล้วยัยรินทร์ทำไมใส่พริกเยอะขนาดนั้นใครจะกินจ๊ะลูก” “อ๋อถ้วยนี้พิเศษสำหรับแขกคืนนี้ค่ะเดี๋ยวของรินทร์กับแม่รินทร์ตำต่างหาก” “ ใครจะมาเหรอ เย็นนี้” “ เดี๋ยวแม่ก็รู้ค่ะ” ตรีรินทร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะตำน้ำพริกต่อ แม่แก้วมองลูกสาวด้วยสายตาไม่เข้าใจ “ ตายล่ะอาหารแต่ละอย่างเผ็ดๆทั้งนั้นวันนี้จะทานกันได้ไหมเนี่ย” “ อร่อยจะตายรินทร์ขอสามชามวันนี้” “ งั้นรินทร์ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ธมกานต์จอดรถหน้าบ้านหญิงสาวก่อนจะกดกริ่งด้วยหัวใจที่เต้นรัว ตรีรินทร์ในชุดอยู่บ้านสบายๆมาเปิดประตูก่อนจะส่ายหน้า“ จัดเต็มอีกแล้วแต่งมาซะเต็มขนาดนี้ทำเอาเราจืดไปเลย” “ นี่คุณมาทานข้าวบ้านฉันไม่ต้องใส่เต็มขนาดนี้ก็ได้มีไหมเสื้อผ้าอยู่บ้านสบายๆ คุณทำให้ฉันอึดอัดนะเนี่ย” “ ขอโทษ เดี๋ยวผมถอดสูทไว้ที่รถรองเท้าผมมีอีกคู่หลังรถกางเกงขาสั้นก็มีอยู่หลังรถเตรียมไว้ไปเล่นกีฬา” “ ค่อยยังชั่ว”“ รอแป๊ปหนึ่งเดี๋ยวเปลี่ยนที่ห้องคุณได้ไหม” “ อืม” แม่แก้วมองชายหนุ่มที่เดินตามลูกสาวมาก็ตาโตนี่มัน ลูกชายเพื่อนสนิทของเธอเองสองคนนี้ยังไงๆ เสียแล้วแม่แก้วมองมาด้วยสายตาค้นคว้า “ แม่คะคุณกานต์จะมาทา

บ้านพิพัฒนพงค์ “ เข้มไปเอาเหล้ามาอีก” เสียงตะโกนของเจ้านายหนุ่มทำเอาคนสนิทรีบวิ่งไปหยิบเหล้ามาอีกขวด “ นายครับนายเมาแล้วให้ผมพาขึ้นไปนอนนะครับ” “ ไม่ ใครว่าฉันเมาไม่เมา” ธมกานต์รู้สึกปวดใจไปกับคำพูดของหญิงสาวเมื่อตอนเย็นคำพูดแค่ไม่กี่ประโยคแต่มันทำเอาชายหนุ่ม รู้สึกน้อยใจเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหวและเป็นหนึ่งเหตุผลที่ตนเองต้องมานั่งเมาอยู่ตรงนี้ ตรีรินทร์กดส่งข้อความสั้นๆว่า ‘ ถึงบ้านแล้วไม่ต้องเป็นห่วง’ พร้อมกับบ่นพึมพำเบาๆ“ ปกติ อีตาบ้านี่ไม่เคยปิดเครื่องนี่นาเป็นอะไรของเค้าอีกนะ” ตรีรินทร์บอกความรู้สึกของตนเองไม่ถูกว่าทำไมต้องรู้สึกกังวลเมื่อไม่สามารถติดต่อชายหนุ่มได้ในตอนนี้อาจเป็นเพราะแววตาตัดพ้อที่คอยรบกวนอยู่ตลอดทั้งวันก็เป็นได้นึกไปนึกมาเค้าอาจจะลืมแล้วก็ได้ว่าสั่งอะไรเราไว้จะไปเครียดทำไมนอนดีกว่า วันรุ่งขึ้นตามเวลานัดสิบโมงเช้า ตรีรินทร์เดินเข้าบ้านแต่ปราศจากผู้คนมองสำรวจความเรียบร้อยซึ่งก็ครบร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มแล้วมองไปรอบๆด้วยความรู้สึกภูมิใจพร้อมกับถ่ายรูปเพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึกทั้งจากกล้องส่วนตัวและมือถือ “ อ้าวเข้มนั่นเอง ว่าไงจ๊ะคุณกานต์อยู่ไหมเค้านัดฉันมาส่งง

“ไม่ได้ผู้ใหญ่คุยกันแล้ว” “ ไม่ ไม่ ไม่ ฉันไม่ยอมให้คุณมาบงการฉันหรอก”ตรีรินทร์พูดด้วยอารมณ์แค้นแน่นอก “ จะงอแงอะไรก็ตามใจแต่คิดดูบ้างสิถ้าคุณไม่ทำตามแม่คุณจะเสียใจแค่ไหนแล้ว ผู้ใหญ่ที่เค้าคุยกันจะว่ายังไง” ตรีรินทร์ร้องไห้ด้วยความอัดอั้นสุดท้ายเธอก็ต้องแพ้เมื่อชายหนุ่มเอาแม่เธอมาอ้าง “ จริงสินะถ้าเรางอแงแม่ต้องไม่ยอมแน่ๆ” ธมกานต์ชะงักก่อนจะโอบหญิงสาวมากอด พร้อมกับลูบหลังไปมา“ ผมขอโทษที่รีบ ผูกมัดคุณช่วยไม่ได้คุณอยากน่ารักทำไม แล้วจะน่ารักกว่านี้ถ้าไม่งอแงแล้วทำตามที่ผมสั่ง” “ ฉันหมั้นก็ได้แต่เราอย่าพึ่งรีบแต่งได้ไหมเรามาศึกษากันสักสี่ห้าเดือนก่อนได้ไหมนะคะ คุณกานต์พบกันคนละครึ่งทาง” ตรีรินทร์ต่อรอง “ ไม่ได้ แล้วเราไม่ต้องศึกษากันแล้วค่อยไปศึกษากันตอนแต่งงานแล้วอยู่กันแล้วผมไม่อยากหมั้นไว้นาน” “ นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ ยอมฉันบ้างสิทำไมต้องบังคับไปทุกอย่าง”ธมกานต์นึกขำหญิงสาวก่อนจะลากหญิงสาวเข้ามากอดอีกครั้ง “ รินทร์ผมตามใจคุณไม่ได้เพราะผมเป็นผู้บริหารพูดคำไหนต้องคำนั้นแล้วอีกอย่างสำคัญมากผมสัญญากับแม่คุณไว้ว่าจะรีบจัดการทุกอย่างให้ถูกต้อง” ธมกานต์ลูบไล้ผมยาวสลวยของหญิงสา