Semua Bab ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Bab 21 - Bab 30

ค่ำคืนนั้นซือซิงเพิ่งจะได้รู้ว่าการนอนหลับอย่างเป็นสุขนั้นมีอยู่จริง โดยที่เธอยังไม่รู้ว่ายามเช้าหลังจากที่เธอลืมตาตื่น ไม่ทันที่ฟ้าจะสว่าง ได้มีมารมาผจญถึงหน้าบ้าน“ออกมาเดี๋ยวนี้นังสะใภ้ตัวดี หนอยแกกล้ามากเลยนะปีกกล้าขาแข็งนักใช่ไหม คอยดูฉันจะให้ลูกชายฉันหย่ากับแก ดูสิถ้าแกถูกหย่าแกจะถูกตราหน้าว่ายังไง” เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของฉินเจียวดังแผดร้องอยู่ด้านนอกประตูบ้านซือซิงตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาเธอก็รู้สึกว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเพียงความฝัน และตอนนี้เธอได้ตื่นขึ้นมาเผชิญหน้ากับความจริงเสียแล้วซือซิงนั่งกอดผ้าห่ม โดยมือของเธอขยุ้มผ้าห่มจับแน่นอยู่ที่อกอย่างหวาดหวั่น ใบหน้าของเธอในยามนี้ไร้ซึ่งสีเลือดเพราะความวิตกเหงื่อมากมายไหลรินตั้งแต่หน้าผากไหลลงมาตามลำคอ ภายในเสื้อของเธอที่ทำมาจากผ้าป่าน ที่เก่าแล้วเก่าอีกเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ‘เธอควรจะทำอย่างไรดี ถึงจะหลีกเลี่ยงเสียงที่เธอได้ยินแบบนี้ได้กัน เธอไม่อยากกลับไปบ้านหลังนั้น ที่เป็นเหมือนนรกสำหรับเธออีกแล้ว’ ซือซิงคิดวนไปวนมาอย่างว้าวุ่นใจ‘วันนี้พี่อาจจะปกป้องเธอ

มู่หาน มู่อัน ได้พามู่จางเดินมาถึงบ้านผู้ใหญ่ฉีอัน ทางด้านฉินเจียวก็ได้ให้จิวเหลียนไปตามมู่ปิงมาเป็นพยานในครั้งนี้ด้วยจิวเหลียนผู้ที่ชื่นชอบเห็นหายนะของผู้อื่น เธอจึงได้รีบเดินพุงกระเพื่อมกลับบ้านไปตามคำสั่งของแม่สามีตนทันที“สามีคุณอยู่ที่ไหนคะ” เสียงจิวเหลียนที่ดัดเรียกสามีของตนเพื่อให้ดูอ่อนหวานได้ดังขึ้นเมื่อเธอได้เดินเข้าไปในบ้านที่แบ่งเป็นตะวันออกและตะวันตกบ้านหลังนี้เป็นบ้านดินก็จริง แต่จัดว่าเป็นบ้านที่ใหญ่และดีกว่าผู้คนในหมู่บ้าน เนื่องจากสมัยก่อนพ่อของมู่จางเป็นชาวประมงที่หาของทะเลยากๆ ได้เขาจึงได้นำเงินมาซื้อที่ดินและปลูกบ้านห้าห้องหลังนี้เอาไว้ ส่วนที่ดินก็แบ่งให้กับลูกทั้งสอง โดยที่ดินและบ้านมอบให้กับมู่จาง เนื่องจากแม่ของมู่จางไม่พอใจลูกชายคนโตที่หัวแข็ง“คุณมีอะไร เรียกผมทำไม คนกำลังจะนอน” เสียงอันเกียจคร้านดังขึ้นจากคนที่นั่งบนเก้าอี้ไม้โยก ที่หันหน้าไปทางต้นแปะก๊วยที่ใบกำลังร่วงหล่น“เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นนะสิคะ แม่สามีให้ฉันมาตามคุณไปที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน” จิวเหลียนก็จีบปากจีบคอพูดออกมาอีก

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปพ่อว่าเราไปสร้างบ้านให้กับมู่อันก่อนก็แล้วกัน ในระหว่างสร้างบ้านก็ล้อมรั้วไปด้วยเลย ทุกคนมีความเห็นว่ายังไง” ซูป๋อถามกับคนที่นั่งอยู่ด้วยกันหลังกินข้าวกลางวัน“พ่อคะ พรุ่งนี้ฉันว่าจะพาน้องสะใภ้และน้องสามีไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลค่ะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้พ่อก็สร้างบ้านของพ่อหรือพี่ใหญ่ พี่รองไปก่อนก็ได้ดีไหมคะ” ซูเหยาบอกกับทุกคน“พี่สะใภ้ครับผมไม่ได้ป่วยอะไรนะครับ หรือว่าซือซิงจะป่วย” มู่อันถามขึ้นด้วยความตกใจ พร้อมกับหันมองไปทางซือซิงด้วยสายตาแห่งความเป็นห่วง“ฉะ..ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่พี่สะใภ้บอกว่าให้ไปตรวจร่างกายว่าระ..เราจะมีลูกได้ไหม” ซือซิงพูดเสียงเบาออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำจากการเขินอาย“อะ..เอ่อ” มู่อันอึกๆ อักๆ ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆ ตัดกับใบหน้าคล้ำแดดของเขา‘คนยุคนี้น่ารักกันจริงๆ แฮะ พูดเรื่องเกี่ยวกับในห้องหับแบบนี้ก็ถึงกับหน้าแดงกันเสียแล้ว’ ซูเหยาที่มองท่าทางทั้งสองคนคิดในใจ“ซูเหยาผมขอบคุณคุณมากนะครับ ที่ใส่ใจเรื่องของน้องชายและน้

คุณหมอเฉินได้ทำการตรวจให้กับสามีภรรยาคู่นี้อีกครั้ง  ฝ่ายสามียังไม่เท่าไหร่ แต่กับภรรยาถ้าอยากตั้งครรภ์มันค่อนข้างจะยากลำบากเล็กน้อย กับสถาณการณ์ที่อาหารยังไม่ค่อยมีพอหมอเฉินแม้จะทราบถึงอาการภายในของหญิงสาวที่อายุน้อยกว่าตนตรงหน้าเป็นอย่างดี แต่เธอก็ไม่ได้แสดงสีหน้าหนักใจหรือวิตกกังวลอะไรออกมาให้คนไข้เห็น“คุณทั้งสองออกไปรอด้านนอกก่อนนะคะ แล้วฉันรบกวนคุณช่วยเรียกพี่สะใภ้ของคุณเข้ามาด้วย” หมอเฉินกล่าวกับคนทั้งสองอย่างสุภาพที่เธอเรียกซูเหยาเข้ามานั้น เป็นเพราะเธอคิดว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะช่วยหาของบำรุงน้องสะใภ้ของตนได้“สวัสดีค่ะหมอเฉิน คุณหมอต้องการคุยกับฉันเรื่องน้องสะใภ้ใช่ไหมคะ” ซูเหยาเมื่อเดินเข้าห้องตรวจมาแล้วเธอก็ถามขึ้นอย่างไม่อ้อมค้อมทันที“ใช่ค่ะ โชคดีที่น้องสะใภ้ของคุณอายุยังน้อยอยู่ แต่ว่าปัญหาภายในและเรื่องของการขาดสารอาหารรุนแรงก็มีผลมากเช่นกันถ้าอยากให้เธอตั้งครรภ์ คุณจะต้องหาสิ่งเหล่านี้มาบำรุงหล่อน ที่ฉันไม่ได้บอกกับน้องสะใภ้ของคุณไปตามตรง         ก็เพ

เมื่อคนลากรถรู้ว่าพวกเธอจะไปที่ไหนเขาถึงกับตกใจ   เพราะไม่คิดว่าคนที่แต่งตัวดูดีอย่างซูเหยาจะไปเยือนสถานที่แบบนั้น แต่ในเมื่อเขาจ้างและจ่ายเงิน คนลากก็มีหน้าที่คือพาไปซูเหยาที่ได้เปลี่ยนเครื่องแต่งกายและการแต่งหน้าของตนแล้ว ในยามนี้กลับเป็นสาวเปรี้ยวยุคหกศูนย์ไปเสียแล้ว  ชนิดที่ว่ารับรองไม่มีใครสามารถทำตามเธอได้แน่นอนเมื่อลงจากรถลาก มู่อันก็ไปเดินข้างซือซิง ซูเหยาซึ่งได้ใส่ชุดกี่เพ้าสีแดงเพลิง ได้ก้าวเดินนำหน้าคนทั้งสองอย่างมุ่งมั่นไปข้างหน้า โดยที่ไม่สนใจสายตาของคนที่มองทางเธอเลยสักคนสายตาที่มองมาที่เธอมีทั้งหญิงและชาย ผู้ชายบางคนมองด้วยสายตาหยาบโลน ส่วนผู้หญิงก็มองมาอย่างอิจฉา บางคนมองด้วยความสงสัยซือซิงและมู่อันที่เห็นท่าทางการเดินของพี่สะใภ้ พวกเขาก็อดที่จะก้มมองตัวเองไม่ได้ ทำไมพวกเขาถึงได้ทำตัวขี้ขลาดแบบนี้กัน“พี่มู่อัน ฉันต้องการเป็นอย่างพี่สะใภ้ ที่เดินอย่างไม่หวาดกลัวต่อสิ่งใด” ซือซิงพูดกับสามีออกมาด้วยความมุ่งมั่นมู่อันเองก็พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงสูดเอาลมเข้าปอดของตัวเองลึกๆ เพื่อเ