All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

เช้าวันต่อมาคนในครอบครัวซูก็บอกลาบ้านหลังที่พวกเขาได้อยู่กันมาหลายปี โดยซูเหยาแนะนำให้คนในครอบครัวปิดบ้านที่ว่างเปล่า โดยเฉพาะหน้าต่างเอาไว้ให้แน่นหนายกเว้นประตูทางเข้าห้องโถงหลักของบ้าน เนื่องจากเธอต้องการให้ปิดไว้โดยไม่ต้องล็อค เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงพวกที่เข้ามาโดยมีเจตนามุ่งร้าย จะได้ไม่ทุบทำลายบ้านให้เสียหายมากนักเมื่อพวกเขาเปิดประตูแล้วมีแต่ห้องโล่งๆ เธอคิดว่ามันน่าจะออกไปโดยที่ไม่สนใจอะไรอีก ส่วนประตูหน้าบ้านหลักเธอก็ตั้งใจทำเช่นเดียวกัน“ลูกแน่ใจว่าจะไม่ล็อคจริงๆ ใช่ไหม” ซูป๋อถามย้ำกับลูกสาวเมื่อทุกคนออกมายืนอยู่หน้าบ้านในตอนนี้“ค่ะ พอเหตุการณ์ต่างๆ เข้าที่เข้าทางเราค่อยกลับมาดู      ถ้าหากเราล็อคคนพวกนั้นอาจจะทุบทำลายประตูบ้านเราเสียหายได้” ซูเหยาพูดออกมาอย่างหนักแน่นซูป๋อเมื่อได้ยินร่างเทพจำแลง (พ่อและครอบครัวเชื่อกันแบบนี้) พูดเขาก็ยินดีทำตามโดยไร้ข้อโต้แย้งคนบ้านซูทั้งหมดจึงได้เดินเท้าออกมาจ้างเกวียนที่สามารถบรรทุกสิ่งของพอให้ชาวบ้านได้เห็นนิดหน่อยว่าพวกเขาไม่ได้มาตัวเปล่าเพื่อหลีกเลี่ยงข้อครหา

ช่วงนี้คนในบ้านซูทั้งสามหลังและบ้านมู่อีกสองก็ใช้ชีวิตกันด้วยความสงบสุข เก็บตัวเงียบไม่ออกไปวุ่นวายกับใคร พวกเขาทำเหมือนเป็นคนไร้ตัวตนก็ว่าได้“พี่สะใภ้คะ ใส่ของเหลวที่พี่บอกลงในพิมพ์แบบนี้ใช่ไหมคะ ฉันทำถูกหรือเปล่า” ซือซิงถามซูเหยาในขณะที่เธอได้เทของเหลวที่พี่สะใภ้บอกลงในพิมพ์สี่เหลี่ยม“ใช่ทำอย่างนั้นแหละถูกต้องแล้ว” ซูเหยาหันหน้าไปมองตามเสียงเรียกแล้วจึงตอบกลับไป“น้องสามี พี่ใส่กลิ่นลงไปเท่านี้พอไหมจ๊ะ” ฟางหรงเองก็ถามซูเหยาที่กำลังกวนบางสิ่งที่อยู่บนเตาขึ้นมาบ้าง“พอแล้วค่ะ กลิ่นหอมลอยมาถึงนี่แล้ว” ซูเหยาที่ละสายตาจากหม้อที่อยู่บนเตาด้านหน้าตัวเองหันไปตอบ“เสี่ยวเหยา ดอกไม้แห้งพวกนี้ลูกจะใส่ลงไปตามสีและกลิ่นเลยใช่ไหม” หลวนชิงถามย้ำกับลูกสาวขึ้นมาอีกครั้งเพื่อให้เกิดความแน่ใจ หลังจากที่ลูกสาวเคยบอกตนไปแล้วหนึ่งครั้ง“ถูกแล้วครับคุณยาย ผมจำได้” เสียงเจ้าลูกชิ้นลูกใหญ่ที่ช่วยยายของตนแยกกลีบดอกไม้ตามชนิดพูดขึ้น“โอ้หลานยายช่างเก่งกาจ” หลวนชิงเองก็ไม่หว

รถเกวียนที่บรรทุกคนแปลกหน้าทั้งสี่คนได้มาหยุดยืนอยู่หน้าบ้านของผู้ใหญ่หมู่บ้านตงไห่ที่คนขับเกวียนได้เดินทางเข้ามาค่อนข้างบ่อยจึงได้คุ้นเคยโดยที่ไม่ต้องถามกับใครหลังจากที่ผู้ใหญ่สามเด็กชายหนึ่งได้ลงจากเกวียนพวกเขาก็ยืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้านของฉีอันอย่างเคว้งคว้างและไม่กล้าเรียกคนที่อยู่ด้านในคนขับเกวียนที่เห็นท่าทางของคนทั้งสี่แบบนี้เขาก็รู้สึกสงสาร จึงได้เดินลงมาจากเกวียนแล้วเดินไปที่หน้าบ้านของฉีอัน“มาแล้วๆ” ฉีอันได้เดินออกมาหน้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนดังขึ้น“ขอบคุณนะคะ/ครับ” คนทั้งสี่ได้กล่าวขอบคุณพร้อมกับก้มหัวให้แก่คนขับเกวียนด้วยความซาบซึ้งใจ“ไม่เป็นไรไม่ต้องเกรงใจ ผมไปก่อนนะ ขอให้พวกคุณโชคดี” ชายขับเกวียนกล่าวอวยพรหลังจากนั้นเขาก็ได้บังคับวัวของตนออกจากหมู่บ้านแห่งนี้“สวัสดีครับ/คะ ไม่ทราบว่าผู้ใหญ่บ้านของที่นี่อยู่หรือเปล่าครับ” เสียงแหบแห้งของชายวัยชราเป็นคนถามขึ้นมาเมื่อ   ฉีอันเปิดประตูบ้านแล้ว“ผมนี่แหละครับเป็นผู้ใหญ่บ้านของที่นี่ พวกคุณเป็นใคร

ตั้งแต่วันแรกที่ครอบครัวหมิงของตัวร้ายวัยเด็กได้ย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านตงไห่ เด็กชายตงหยางก็มักจะถูกเจ้าลูกชิ้นสามลูกชักชวนให้มาสอนหนังสือบ้างพากันเดินเข้าป่าที่อยู่หลังบ้านเพื่อเก็บฟืนในยามที่อากาศแห้งบ้าง หากวันไหนฝนตกเจ้าเด็กน้อยถึงจะมาอยู่กับแม่และผู้ใหญ่ภายในบ้านที่มักจะมาเล่นกับหลานสาวหลานชายตัวน้อยเป็นประจำแต่วันนี้ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นแล้ว เนื่องจากผู้ใหญ่บ้านได้ให้คนมาตามลูกบ้านในหมู่บ้านทุกหลังคาเรือนไปประชุมอย่างเร่งด่วนยามนี้คนบ้านซูสามหลังและบ้านมู่สองหลังต่างก็เดินมาประชุมพร้อมกัน เมื่อเดินผ่านบ้านของครอบครัวหมิง        เจ้าลูกชิ้นก็ไปเคาะประตูบ้านของคนบ้านนี้เพื่อที่จะได้เดินไปกับพี่ชายคนโตซูเหยาที่พอจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้อยู่แล้วไม่ได้มีความรู้สึกแปลกใจอะไรทั้งสิ้น เพราะเธอคิดอยู่แล้วว่าเหตุการณ์แบบนี้จะต้องเกิดขึ้นในสักวันครอบครัวทั้งหมดของเธอเมื่อเดินมาถึงลานดินบริเวณหน้าบ้านของผู้ใหญ่บ้าน ก็ได้เห็นยุวชนแดงที่ใส่ชุดสีเขียวเหมือนกับทหาร โดยมีแถบแดงคาดไว้ที่แขนเสื้อหลายคนซ

ซูเหยาได้จับจูงมือลูกน้อยเดินมาหามู่หานที่กำลังมองมาที่พวกเธอสี่คนแม่ลูกอย่างไม่วางตา“คุณนี่ร้ายนักนะคะ” ซูเหยากระซิบข้างหูของมู่หานที่กำลังยืนตัวแข็งกับการกระทำใกล้ชิดของภรรยาสาวแบบนี้“ผม...ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย คุณรอผมตรงนี้กับลูกนะครับ ผมจะไปลงชื่อทำงานก่อน” มู่หานรีบพูดแก้ตัวออกมาอย่างร้อนรน ตอนนี้มู่หานรู้สึกร้อนที่หูเป็นอย่างมากหลังจากที่เขาพูดจบ จึงได้รีบก้าวเท้ายาวๆ ของตนออกมาจากแม่และลูกน้อยที่มองเขาอย่างสงสัยว่าจะรีบไปไหนกันมีเพียงซูเหยาที่เข้าใจ ‘ดูๆ ไปผู้ชายคนนี้ก็น่ารักดีแฮะ เขินจนหูแดงหนีไปเลย ฮ่าๆ’ ซูเหยาที่มองตามมู่หานไปรู้สึกขำในใจการลงชื่อทำงานก็มาถึงครอบครัวของบ้านมู่หาน กับมู่อันโดยสองบ้านนี้เขาแสดงเจตจำนงของตนชัดเจนว่าจะเป็นผู้ทำงานเองคนเดียว“มันสองคนท่าจะบ้า สงสัยอยากอดตาย คนในครอบครัวมีตั้งหลายคน” เสียงชาวบ้านที่ยืนอยู่ต่างพูดวิจารณ์กันไปต่างๆ นาๆ ที่ได้ยินสิ่งที่มู่หานและมู่อันพูดและไม่ใช่เพียงแค่มู่หาน มู่อันเท่านั้น คนบ้านซูทั้งสามหลังก็ทำเช่นเดียวกัน ซู