All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

“พี่สะใภ้คะ ฉันถามพี่ได้ไหม ว่าชุดแบบไหนกันที่ยอมให้นายหญิงเซียงถึงกับยอมจ่ายตั้งหนึ่งพันหยวน แบบไม่ต่อรองกับพี่เลยสักคำ” ซือซิงถามกับซูเหยาด้วยความอยากรู้ เมื่อพวกเขาทั้งสี่ได้กลับมาถึงบ้านแล้ว“เอาไปดูสิ เธอคิดว่าเย็บได้หรือเปล่า” ซูเหยาส่งแบบชุดนอนไม่ได้นอนให้กับซือซิงทันทีอย่างไม่คิดอะไรแปะ แปะ “มู่อัน” ซูเหยาตะโกนขึ้นเสียงดังเมื่อเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง“ครับพี่สะใภ้” มู่อันที่ยังคงไม่รู้สึกตัวขานรับซูเหยา“ละ..เลือด” ซูเหยาพูดได้คำเดียว พร้อมชี้นิ้วของตนไปยังเลือดที่ไหลออกจากจมูกของมู่อัน“ตายแล้ว” ซือซิงที่ตกตะลึงกับสมุดภาพที่ซูเหยาส่งมาให้ร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเธอเห็นว่ามีหยดเลือดมากมายหยดใส่ภาพในหนังสือเล่มนี้“ผะ...ผมเลือดออกได้ยังไงกัน” มู่อันที่เริ่มรู้สึกตัวเอามือของตนป้ายที่จมูกตามที่ซูเหยาชี้ ก็เห็นว่ามีเลือดมากมายออกจากรูจมูกของเขา‘โอ้ยพ่อหนุ่มน้อยเห็นภาพแบบนี้เลือดกำเดาไหลแล้ว และอย่างนี้จะทำลูกได้ยังไงกัน’ ซูเหยาค

“ว่าแต่พวกเธอมาทำไมกันอย่างนั้นหรือ แล้วเด็กคนนี้เป็นใครกัน” ฉีอันถามขึ้นกับผู้ใหญ่ทั้งสอง แล้วได้ถามถึงเด็กน้อยเสี่ยวเฉินด้วยซูเหยากับมู่หานจึงได้สลับกันเล่าเรื่องราวของเด็กน้อยที่พวกเธอสองคนต้องการจะรับเป็นลูกออกมา“โชคดีของเด็กคนนี้นะ ที่จะได้มาอยู่กับครอบครัวพวกเธอ ยุคนี้ใครๆ ต่างก็รัดเข็มขัดกันทั้งนั้น เรื่องเอกสารพวกเธอไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการให้วันนี้เลย” ฉีอันพูดออกมาจากใจ“เจ้าหนูต่อไปก็ต้องกตัญญูกับพ่อแม่ให้มากนะรู้ไหม อย่าทำตัวเกเรล่ะ” ฉีอันเมื่อพูดกับผู้ใหญ่จบเขาก็บ่ายหน้าไปพูดกับเด็กน้อยที่มองมาทางเขาตาแป๋ว“ครับ” เด็กน้อยรับครับเสียงดังการดำเนินการเรื่องเอกสารต่างๆ ก็ผ่านไป ซูเหยาก็ได้กลับมายังบ้านของตน เพื่อแบ่งงานให้กับซือซิงและพี่สะใภ้ทั้งสองซูเหยาตั้งใจที่จะสอนการแต่งหน้าทำผมให้กับพี่สะใภ้ เพราะเธอคิดว่าทุกคนจะได้มีงานทำโดยไม่ต้องแย่งงานกันเองส่วนเธอก็คอยเป็นผู้ชักจูง (ไม่ใช่สิคอยเป็นผู้แนะนำอยู่เบื้องหลังก็แล้วกัน) อะไรที่ต้องลงมือทำเองเหยาไม่ปลื้มเท่าไหร่นัก เธอขอแ

ซูเหยาผู้ที่นอนกอดอยู่กับลูกน้อยของตนในเวลานี้ ไม่ได้รับรู้เลยว่าตนเองกำลังจะมีงานและเงินเข้ามาหาอย่างรัวๆเช้าวันต่อมาหลังจากที่ทุกชีวิตของคนบ้านซูขายอาหารเช้าดั่งเช่นทุกวันหมดลงแล้ว ต่างก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของแต่ละคน ผู้ชายก็ไปสร้างบ้านกันตามเดิมโดยมีหว่านชิงเป็นคนไปทำหน้าที่ทำกับข้าวและคอยดูแลเด็กๆ ช่วยมู่จาง ที่ตอนนี้เริ่มมีอาการดีขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับเนื่องจากซูเหยาได้นำของบำรุงออกมาให้กินหนึ่งในนั้นมีเห็ดหลินจือที่เธอยังไม่ได้เอาไปขายรวมอยู่ด้วย เนื่องจากซูเหยาคิดว่าจะรอไปอีกสักพัก โดยอ้างอิงตามเนื้อเรื่องเดิมจะมีคนใหญ่คนโตมีอาการเจ็บป่วยและต้องการเห็ดชนิดนี้และผู้ที่นำเห็ดหลินจือไปขายก็คือนางเอกของเรื่องที่เป็นคนเก็บเห็ดได้ด้วยความบังเอิญ เมื่อได้มาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้นั่นเอง“แม่ครับ/คะ หอมพวกหนูด้วยค่ะ/ครับ” เจ้าลูกชิ้นทั้งสามได้พากันเดินมาหาซูเหยา ในขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พร้อมกับจับมือของเธอซูเหยาจึงได้ก้มหน้าของตัวเองลง และก็ได้เห็นเจ้าลูกชิ้นน้อยๆ ที่เงยหน้าขึ้นมองมาที่เธอ ดวงตาสื่อประกายเต็มไปด้วยควา

ฟางหรงและลี่มี่เมื่อได้รับเงินจากการแบ่งให้ของซูเหยาในวันนี้ พวกเธอถึงกับมือไม้สั่นน้ำตาคลอหน่วยเพราะพวกเธอไม่คิดว่าวันนี้ตนจะได้จับเงินถึงห้าร้อยหยวนในวันเดียวจะมีจริง และไม่ใช่แค่สองสาวนี้เท่านั้นที่รู้สึกตื้นตันกับเงินที่ได้รับเนื่องจากเช้าวันต่อมาซูเหยาก็นำเงินค่าชุดที่ได้ทั้งสองวันไปแบ่งให้กับซือซิงที่ก้มหน้าก้มตาเย็บชุดให้กับนายหญิงเซียงด้วย“พี่สะใภ้คะ นี่มันไม่มากเกินไปหรอกหรือ พี่คิดเงินให้ฉันผิดหรือเปล่า พี่จะทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเอาเปรียบพี่ไม่ได้นะคะ” ซือซิงเมื่อได้รับเงินที่ซูเหยามอบให้ เธอถึงกับต้องถามย้ำเพื่อให้เกิดความแน่ใจอีกครั้ง“ไม่ผิดหรอกเงินพวกนี้เป็นของเธอจริงๆ เธอเป็นคนเย็บเสื้อผ้าพวกนั้น รายได้เท่านี้ก็สมควรแล้วว่าแต่ชุดของนายหญิงเซียงเธอเย็บเสร็จหรือยัง” ซูเหยาตอบกลับซือซิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วจึงถามออกมา“เสร็จแล้วค่ะ ฉันเตรียมไว้ให้พี่เรียบร้อยแล้ว” ซือซิงตอบคำถามซูเหยาเสียงตื่น เมื่อเธอได้รับการยืนยันจากซูเหยาว่าเงินที่อยู่ในมือหนึ่งพันหยวนนี้เป็นของตนเองจริงๆ&ldquo

นับตั้งแต่ที่ซูเหยาทำการค้ากับขาทองคำในเรื่องตามที่นิยายได้กล่าวไว้ ตอนนี้ก็เข้าเดือนที่สี่แล้ว เวลาในตอนนี้เหลือไม่ถึงครึ่งเดือนก็จะเกิดเหตุการณ์ที่สะเทือนแผ่นดินที่เธออยู่ไม่ว่าจะเป็นการสูญเสียทั้งชีวิต ทรัพย์สิน บ้านช่องของผู้ที่อยู่ในชนชั้นศักดินา ซูเหยาเองก็รู้สึกใจหายอยู่ไม่น้อยเช่นกันแต่เธอก็เป็นแค่คนตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น แม้ว่าจะรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ก็ไม่สามารถที่จะไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้หรอกดังนั้นสิ่งที่เธอทำได้ก็คือเตรียมความพร้อมให้กับตัวเองและครอบครัวให้ได้มากที่สุด วันนี้เป็นวันที่เธอได้มาเยือนบ้านของลาสบอสเพื่อส่งชุดของฤดูใบไม้ผลิให้ภรรยาของบอสซูเหยาเคาะประตูอยู่ไม่นานก็ได้มีคนมาเปิดประตู เธอกับพี่สะใภ้ทั้งสองที่มักจะทำงานด้านนอกด้วยกันตลอดก็พากันเดินเข้าไปซูเหยารู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นว่าข้าวของมีค่าภายในบ้านหลังนี้ดูเหมือนจะหายไปพอสมควร ‘ใกล้แล้วสินะเหตุการณ์วิปโยค’ ซูเหยาคิดหากอ้างอิงตามนิยายเดิม เนื้อเรื่องจะให้ขาทองคำทั้งหลายรู้ถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดในกลางเดือนหน้า“เชิญคุณซูเหยาและพี่สะใ