All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

ซูเหยาที่อยู่ๆ ก็มีขนมตกลงมาจากฟ้า เธอก็อดรู้สึกดีใจออกมาไม่ได้ แต่ภายนอกเธอก็ยังคงทำท่าทางสุขุมต่อไป“เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะคะ ฉันจะเอาอาหารและก็ผ้ามาแลกกับหยกชุดนี้ คุณป้าอย่าปฏิเสธเลยค่ะแล้วถ้าคุณป้ามีของมีค่าแบบนี้อีกก็เก็บไว้เถอะค่ะเชื่อฉัน หรือถ้าไม่ต้องการจริงๆ หรือว่ามีคนรู้จักที่ต้องการแลกเปลี่ยนของเหล่านี้กับอาหารก็บอกฉันได้นะคะแต่ทำอย่างระมัดระวังและเลือกคนที่ไว้ใจได้เท่านั้นนะคะ ป้องกันภัยร้ายมาสู่ตัว” ซูเหยาพูดด้วยเจตนาแสดงจุดยืนของตนอย่างชัดเจน‘ถึงฉันจะเป็นคนที่งกเงิน แต่ฉันก็จะไม่เอาเปรียบคนอื่นเด็ดขาด’ ซูเหยาคิดในใจด้วยความมุ่งมั่น“เย็นนี้ฉันขอเชิญครอบครัวของคุณป้าไปทานข้าวเย็นที่บ้านนะคะ ส่วนอาหารที่ฉันจะเอามาแลกฉันจะให้มู่หานเอามาส่งค่ะ” ซูเหยาพูดขึ้นเมื่อเธอเห็นว่าคนบ้านเธอสร้างคอกหมูเสร็จเรียบร้อยโดยใช้เวลาไม่นาน“ขอบใจมากนะเสี่ยวเหยา ครอบครัวฉันช่างโชคดีเสียจริงที่ได้มาเจอครอบครัวของพวกคุณ” อู๋ซินพูดขึ้นพร้อมกับที่ครอบครัวของตนที่ตอนนี้ขาดเพียงหมิงไท่ซานต่างก้มห

นับตั้งแต่วันที่สร้างคอกหมูเสร็จระยะเวลาก็ผ่านมาหนึ่งเดือน ตอนนี้ได้เข้าสู่กลางเดือนหกเป็นช่วงที่ข้าวสาลีในท้องทุ่งกำลังสุกเมื่อได้มองไปในท้องทุ่งข้าวสาลีในช่วงที่แสงของวันได้โผล่พ้นขอบเหลี่ยมเขาขึ้นมา มันยิ่งเป็นภาพที่สวยงามจับใจที่  ซูเหยาคิดว่าภาพเหล่านี้ไม่สามารถหาได้จากในเมืองอย่างแน่นอนคนเมืองหลวงอย่างบ้านหมิงตอนนี้พวกเขาก็เริ่มที่จะปรับตัวเข้ากับงานที่ตนต้องทำเป็นประจำกันได้แล้ว ไม่ว่าจะงานเอกสารที่ไท่ซานต้องทำทุกวัน นอกจากจะลาหยุดเองหรืองานเลี้ยงหมูของถิงถิงที่จะต้องทำทุกวันโดยไม่มีวันหยุดโดยมีตงหยางเด็กหนุ่มร่างสูงผอม ที่ตอนนี้ผิวคล้ำแดดลงไปจนกลายเป็นตัวเกือบดำเห็นแต่ฟันขาวเวลายิ้มเป็นผู้รับหน้าที่ทำความสะอาดคอกและเก็บมูลหมู ที่ครั้งแรกเขารู้สึกผะอืดผะอมจนถึงขั้นอาเจียนออกมาอยู่หลายครั้ง แต่เขาก็ไม่คิดยอมแพ้เพราะหากเขาไม่ทำ แม่กับย่าก็จะต้องเป็นคนทำ ซึ่งเขาทนดูไม่ได้ ดังนั้นเขาจะต้องอดทนทำให้ได้ และความพยายามของเขาก็สำเร็จทุกวันนี้เขาจึงเริ่มชินกับกลิ่นและมูลของหมูตัวกลมพวกนี้ไปแล้ว แม้ว่าการทำงานหนักจะทำให้เขาผอมลง แต่เข

หลังจากที่มู่หานลุกนั่งขัดสมาธิเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้รับผ้าชุบน้ำเย็นที่ซูเหยายื่นให้ เขาก็รับมาเช็ดตามหน้าและลำคอของตน มู่หานในเวลานี้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมากแล้วและเขาก็ได้คิดถึงความฝันนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เขานิ่งค้างไป เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเขาจึงได้ฝันไปในทางร้ายแบบนั้นตอนนี้ภรรยาของเขาออกจะแสนดี บ้านหลังนั้นกับเขาก็ตัดขาดกันมานานแล้ว ดังนั้นเรื่องเลวร้ายในฝันจะต้องไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ๆ“พี่มู่หานไปทำงานกันเถอะครับ หากช้าจะโดนตัดคะแนนได้” เสียงมู่อันที่เขากำลังจะเดินไปที่ทุ่งนาตะโกนเรียกพี่ชายที่ยังนั่งมึนอยู่“รู้แล้ว” มู่หานตะโกนตอบน้องชายกลับไปเช่นกัน“ผมไปก่อนนะครับ ตอนเย็นเลิกงานแล้วผมจะรีบกลับ”      มู่หานบอกภรรยา แล้วสิ่งที่ซูเหยาคาดไม่ถึงก็คือมู่หานได้หอมแก้มเธอ“แก้มคุณหอมมาก ผมมีแรงขึ้นเยอะเลย” มู่หานพูดจบเขาก็รีบวิ่งไปทางทุ่งนาทันที โดยทิ้งให้ซูเหยาเอามือลูบแก้มของตนด้วยอาการตกตะลึงปนเขินอยู่คนเดียว“แม่ครับ ฮือๆ น้องๆ” เสียงเสี

ครอบครัวของซูเหยาและแม่ของเสี่ยวหยางพากันเดินมาที่คอมมูน เพื่อจะได้ว่าจ้างรถไถของคอมมูนให้พาเด็กทั้งสี่คนเข้าไปหาหมอที่โรงพยาบาลเนื่องจากปัจจุบันในหมู่บ้านตอนนี้ยังไม่มีศูนย์สุขภาพ ชาวบ้านส่วนใหญ่เวลาเจ็บป่วยจึงมักจะปล่อยให้หายเองหรือไม่ก็เข้าป่าไปหาสมุนไพรที่รู้จักมารักษาตามมีตามเกิดตัวอย่างก็เช่นพ่อของมู่หานตามนิยายเดิมก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน ผลสุดท้ายตัวเองถึงต้องตาย ทั้งๆ ที่โรคที่เป็นอยู่หากไปหาหมอทันก็จะรักษาหายเหมือนกับตอนนี้การไปหาหมอในโรงพยาบาล มีซูเหยากับมู่หานที่ลางานพาเด็กๆ ทั้งสี่ไปเอง โดยที่ถิงถิงเองก็อยากจะไปกับลูกชายด้วยแต่ได้ถูกลูกชายห้ามไว้ก่อน“แม่ไม่ต้องไปเป็นเพื่อนผมหรอกครับ ผมไปกับน้องๆ และน้าเหยาได้ หากแม่ไปย่าก็จะต้องอยู่บ้านคนเดียว เพราะปู่ก็ยังต้องทำงาน” ตงหยางพูดเหตุผลออกมาให้แม่ฟัง“พี่ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะดูแลเสี่ยวหยางเอง รับรองว่าจะไม่ให้มีปัญหาอะไรแน่นอน” ซูเหยาเองก็พูดรับรองอย่างแข็งขัน“ถ้าอย่างนั้นพี่ฝากลูกด้วยนะอาเหยา แล้วนี่ก็เงิน พี่ไม่รู้ว่าเท่าไหร่ ถ้าขาดเหลือเท่าไหร่เ

เมื่อสัญญาณเลิกงานดังขึ้น คนที่ทำงานในทุ่งนาก็พากันเดินมาที่คอมมูนเพื่อรายงานสิ่งที่ตัวเองทำสมาชิกทุกคนในครอบครัว ที่มู่หานได้ไปตามก็มาอยู่พร้อมหน้ากันครบหมดทุกคน ทางด้านครอบครัวทั้งสามบ้านเองก็พาลูกๆ ของตนมาด้วยใจจริงพวกเขาไม่ได้อยากพามาสักนิด ถ้าไม่ติดว่าหัวหน้าหน่วยพูดย้ำออกมา อย่าหวังเลยว่าเขาจะพาเด็กในครอบครัวของตนออกจากบ้าน“นี่เป็นรายการค่าใช้จ่ายทั้งหมดค่ะ และฉันจะเรียกค่าปลอบขวัญให้เด็กๆ ด้วย คนละสามสิบหยวน นี่ฉันถือว่าเรียกน้อยแล้วนะคะ” ซูเหยาไม่พูดพร่ำทำเพลง เมื่อเธอเห็นหัวหน้าหน่วยเดินเข้ามาเธอจึงรีบยื่นใบรายการที่จ่ายไปทั้งหมดแล้วก็รีบพูดในสิ่งที่ต้องการออกมาทันที โดยไม่สนใจใครว่าจะคิดกันอย่างไร ฉันต้องการแบบนี้ใครจะทำไม“มันจะไม่มากไปหน่อยอย่างนั้นเหรอ พวกเราจะต้องจ่ายทั้งค่ายา แล้วยังต้องจ่ายค่าทำขวัญบ้าบออะไรอีก นี่มันขูดเลือดปูกันชัดๆ” เสียงแหลมของฉินเจียวดังขึ้นด้วยความไม่พอใจ“ไม่อยากจ่ายก็ได้นะคะ แค่ส่งตัวเด็กพวกนั้นมา แล้วฉันจะทำให้เขาเป็นเหมือนเด็กสี่คนของบ้านฉัน และฉันจะจ่ายเงินค่ายารวม