Semua Bab แม่ผู้โศกเศร้า จะดูแลเจ้าเอง: Bab 1 - Bab 10

ร่างชุ่มเหงื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เพราะว่ามีเสียงอะไรมากระซิบที่ข้างหู“คุณนายคะ คุณนาย !”เสียงเล็ก ๆ ที่แฝงไว้ด้วยความกังวลดังแว่ว ๆ อยู่ข้างหูของนภา ทำให้เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา“คุณนาย คุณนายฟื้นแล้ว รีบไปตามหมอมาเร็ว”เสียงนั้นเปล่งออกมาอย่างดีใจ และได้บอกให้คนไปตามหมอมา เพื่อให้มาดูอาการของคนที่นอนอยู่บนเตียงนภากระพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับรูม่านตาให้เข้ากับแสง และความรู้สึกแรกที่รับรู้ได้ก็คืออาการปวดหัวอย่างรุนแรงแล่นขึ้นมาจู่โจมเธอ“โอ๊ย !?”เธอร้องโอ๊ยออกมาพลางเอามือกุมขมับและหลับตาลงทันที จำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอทานยาแก้ปวดไปแล้วหลายเม็ดนี่นา ทำไมยังไม่หายปวดหัวอีก“คุณนายคะ หมอมาแล้วค่ะ”หลังจากนั้นคุณหมอเสิ่นก็เข้ามาตรวจอาการของเธอ นภาปล่อยให้หมอตรวจแต่โดยดี เพราะว่าเธอปวดหัวมากจนลืมตาไม่ขึ้น“คุณนายจาง รู้สึกเป็นยังไงบ้าง ?”เสียงทุ้มนุ่มของคุณหมอผู้ใจดีเอ่ยถามออกมา เธอจึงฝืนลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกแปลกใจ หมอเรียกใครว่าคุณนายจางพอลืมตาขึ้นมาและมองไปรอบ ๆ เธอก็พบกับใครหลายคนที่เธอไม่คุ้นหน้า พลันเกิดความรู้สึกสับสน และเกิดคำถามมากมายขึ้นในหัว“คุณนายคะ !?”เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของผู

ในขณะที่จางเหวินชิงกำลังจะก้าวเข้าไปในบ้าน หูของเขาก็แว่วได้ยินเสียงหัวเราะของจางจ้าวเหวินและหลินเสี่ยวเหยาเขาจึงสอดส่ายสายตามองไปตามเสียงที่ได้ยิน ก็เห็นว่าในตอนนี้จางจ้าวเหวินกำลังปั่นจักรยานอยู่ โดยที่มีหลินเสี่ยวเหยาวิ่งตามหลัง"จ้าวเหวิน เก่งมากเลยลูก"เธอเอ่ยออกมาทั้งหัวเราะและปรบมือให้กำลังใจจางจ้าวเหวิน จางเหวินชิงรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก ที่เห็นท่าทางของหลินเสี่ยวเหยาเพราะปกติแล้วเธอแทบไม่เคยมองหน้าลูกชายของตัวเอง อย่าว่าแต่มาสอนลูกปั่นจักรยานแบบนี้เลยแต่ว่าจางเหวินชิงก็ไม่ได้สนใจอะไรสองแม่ลูกมากนัก เพียงแค่รู้สึกแปลกใจเพียงเท่านั้น แล้วเขาก็เดินเข้าบ้านไป พลางคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวาน"เหวินชิง คุณอย่าไปนะ ! ไม่อย่างนั้นฉันจะกินยาในขวดนั่นให้หมดเลย"หลินเสี่ยวเหยาบอกออกมาเสียงดัง เมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องนอนของเธอ หลังจากที่เกาถานไปบอกเขาว่าเธออาละวาดสาเหตุก็มาจากที่เธอรู้ว่า เขาจะไปรับกู่เยี่ยนถิงที่สนามบิน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจฟังเธอ"ไม่ต้องขู่หรอกนะเสี่ยวเหยา ยังไงฉันก็จะไป หยุดอาละวาดเถอะ"จางเหวินชิงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา แม้ว่าตอนนี้หลินเสี่ยวเหยาจะร้องไห้ฟูมฟายขนาด

ในตอนเช้าหลินเสี่ยวเหยารีบตื่น เพื่อมาทำอาหารเช้าและข้าวกล่องให้ลูกชาย ซาลาเปาน้อยในตอนนี้ตุ้ยนุ้ยเกินไป เธอเกรงว่าเขาจะอ้วนเกินมาตรฐานแล้วจะส่งผลเสียต่อสุขภาพเมื่อทำอาหารเสร็จเธอก็ขึ้นไปปลุกลูกชาย อาบน้ำแต่งตัวให้เด็กน้อย แล้วก็ให้เจียวหนิงช่วยดูแลตอนที่จางจ้าวเหวินทานข้าว ส่วนเธอรีบไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะว่าเธอจะไปส่งเจ้าตุ้ยนุ้ยที่โรงเรียน"ทานข้าวอิ่มหรือยังคะคนเก่ง ?""อิ่มแล้วครับแม่""ถ้างั้นไปกันเถอะ วันนี้แม่จะไปส่งหนูที่โรงเรียน""จริงเหรอครับแม่ ?""จริงสิครับ"ซาลาเปาน้อยแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เดินเข้าไปกอดผู้เป็นแม่อย่างดีใจ หลินเสี่ยวเหยาจึงนั่งคุกเข่าลงและกอดลูกชายเอาไว้แน่น เธอจูบแก้มป่องซ้ายขวาข้างละที ก่อนจะบอกกับลูกชายเสียงอ่อนโยน"ต่อไปนี้แม่จะไปส่งหนูที่โรงเรียนทุกวัน"เจียวหนิงมองภาพที่หลินเสี่ยวเหยากับจางจ้าวเหวินกอดกันแล้วก็น้ำตารื้น เธออยากเห็นภาพนี้มานานแล้ว และเธอก็สมหวังสักที"ไปกันเถอะเดี๋ยวจะไปโรงเรียนสาย""ครับแม่"สองแม่ลูกจูงมือกันเดินไปขึ้นรถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่หน้าคฤหาสถ์ ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถจางจ้าวเหวินจับมือแม่เอาไว้ตลอดเวลา เพราะกลัวว่าแม่จะหายไป

หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จหลินเสี่ยวเหยากับลูกชายก็เดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าคฤหาสถ์ ปล่อยให้จางเหวินชิงมองตามสองแม่ลูกไปด้วยใจโหวงเหวงเขารู้สึกอย่างไรก็ไม่อาจตอบตัวเองได้ เมื่อก่อนเขามักจะรำคาญที่หลินเสี่ยวเหยาคอยตามเกาะแกะเขา แต่พอเธอเมินแบบนี้กลับรู้สึกจี๊ด ๆ ในใจ ราวกับมีมดหลายตัวไต่อยู่ในนั้น"เหวินชิง เป็นอะไรคะ ?"กู่เยี่ยนถิงเอ่ยถามเขาออกมาเสียงอ่อนหวาน เพราะเห็นว่าเขาดูเหม่อลอยตั้งแต่สองแม่ลูกเดินออกไป"เปล่า ไม่มีอะไร เราก็ไปกันเถอะ"พูดจบจางเหวินชิงก็ลุกขึ้นยืนและก้าวเดินออกไปจากห้องอาหารทันที ทำให้กู่เยี่ยนถิงจำต้องรีบเดินตามเขาไปวันนี้เขาจะพากู่เยี่ยนถิงไปหาดูบ้านพัก เพราะเธอบอกกับเขาว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่ถาวรเลย เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ครั้นจะให้เธอพักด้วยที่คฤหาสน์ หากคุณย่ารู้ท่านคงไม่พอใจแน่ เขาจึงจำเป็นต้องหาที่พักให้เธอกู่เยี่ยนถิงแม้จะไม่อยากไปพักที่อื่น แต่ก็ต้องจำยอมโอนอ่อนตามเขาไปก่อน เพราะว่าเธอไม่อยากให้เขามองว่าเธอเป็นคนเรื่องมาก ซึ่งนั่นก็ทำให้จางเหวินชิงพอใจมากเขานึกเปรียบเทียบระหว่างหลินเสี่ยวเหยากับกู่เยี่ยนถิง หากว่าหลินเสี่ยวเหยามีนิสัยที่ไม่งี่เง่า

"เหวินชิงเจ้าหลานชั่ว !" หลิวหานซื่อที่วันนี้ลงทุนมาหาจางเหวินชิงถึงบริษัท ถึงแม้ว่าม่อหนานผู้ช่วยของเขาจะห้ามอย่างไรท่านก็ไม่ฟังท่านเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของประธานจาง แล้วก็ชี้หน้าด่าจางเหวินชิงเสียงดัง ม่อหนานรีบวิ่งเข้ามา แต่จางเหวินชิงโบกมือห้าม เขาจึงได้ถอยออกไป"คุณย่าครับ มีอะไร ?""แกยังมีหน้ามาถาม แกพาแม่ดารานั่นมาอยู่ร่วมบ้าน แถมยังซื้อบ้านให้หล่อนอีก แกเป็นบ้าอะไร หือ !?"แม้พอจะรู้ว่าที่คุณย่ามาหาเขาถึงที่นี่ คงจะไม่พ้นเรื่องนี้แน่ เพราะปกติแล้วท่านไม่ค่อยออกไปไหน อย่าว่ามาที่บริษัทเลย คงจะเป็นหลินเสี่ยวเหยาแน่ ๆ ที่นำเรื่องนี้ไปบอกกับท่าน "เสี่ยวเหยาคงฟ้องคุณย่า ?""แกไม่ต้องโทษเสี่ยวเหยา เธอไม่ได้ฟ้องอะไรย่าทั้งนั้น เพราะย่าก็มีหูมีตา"พอได้ฟังคำตอบของคุณย่า จางเหวินชิงแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง มีหรือคนอย่างหลินเสี่ยวเหยาจะไม่คาบข่าวเรื่องนี้ไปฟ้องคุณย่า เพราะทุกครั้งที่ผ่านมาแม้แต่เรื่องเล็กน้อยเธอก็นำไปรายงานท่าน แล้วคุณย่าก็มาเล่นงานเขาอีกที"แกจะทำอะไรคิดดี ๆ นะเหวินชิง ถ้าแกเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไปแล้วแกจะเสียใจ อย่าหาว่าย่าไม่เตือน"พูดจบคุณย่าหลิวหานซื่อก็เด