บทที่ 5 เล่านิทาน

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ หลินเสี่ยวเหยากับจางจ้าวเหวินก็รีบตรงไปที่ห้องนอนของเด็กน้อย เธอบอกให้เขาแปรงฟันก่อนนอน เจียวหนิงทำท่าจะมาช่วยหนูน้อย แต่ว่าหลินเสี่ยวเหยาบอกว่าเธอจะทำเอง

"เจียวหนิง เธอไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะดูแลจ้าวเหวินเอง"

"แต่ว่า..ตอนคุณชายน้อยจะนอนล่ะคะ ?"

"ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป ฉันจะพาจ้าวเหวินเข้านอนเอง"

"ค่ะคุณหนู"

เจียวหนิงได้ยินแบบนั้นถึงแม้ว่าจะแปลกใจมาก แต่ก็ดีใจมากเหมือนกัน เธออยากให้คุณหนูของเธอเอาใจใส่คุณชายน้อยแบบนี้มานานแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคุณหนูของเธอจะไม่เคยทำมันเลย

เมื่อเจียวหนิงออกจากห้องไปแล้ว หลินเสี่ยวเหยาก็พาจางจ้าวเหวินไปแปรงฟัน พอแปรงฟันเสร็จแล้วทั้งสองคนก็ปีนขึ้นไปบนเตียง

"คืนนี้หนูจะฟังนิทานเรื่องอะไรคะ ?"

"อืม..เอาเรี่องลูกหมูสามตัวครับแม่"

หลินเสี่ยวเหยาจึงเอื้อมมือไปหยิบหนังสือนิทานเรื่องลูกหมูสามตัวที่วางอยู่ตรงหัวเตียง แล้วก็เริ่มอ่านให้เด็กน้อยฟัง

เธอทำเสียงสูงต่ำไปตามบทพูดของตัวละคร ซึ่งนั่นทำให้จางจ้าวเหวินชอบใจมาก เด็กน้อยไม่นึกเลยว่าแม่ของเขาจะเล่านิทานสนุกขนาดนี้

"สนุกจังเลยครับ ขออีกเรื่องหนึ่งได้ไหม ?"

เด็กน้อยอยากฟังนิทานอีก จึงขอให้แม่เล่าให้ฟังอีกเรื่อง หลินเสี่ยวเหยาเห็นว่ายังไม่ดึกมากจึงยอมตามใจ แต่ก่อนเล่าเธอได้กำชับกับจางจ้าวเหวินว่า

"เอาอีกแค่เรื่องเดียวนะครับ เพราะพรุ่งนี้หนูต้องไปโรงเรียน"

"ครับ"

หลินเสี่ยวเหยาจึงอ่านนิทานเรื่องเด็กเลี้ยงแกะให้ลูกชายของเธอฟัง พร้อมทั้งอธิบายถึงผลเสียของการเป็นคนขี้โหก

เมื่อนิทานเรื่องที่สองจบลง ซาลาเปาน้อยก็บอกกับแม่ของเขา

"แม่ครับหนูมีความสุขมาก แม่นอนกับหนูได้ไหม ?"

แม้จะไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ แม่ถึงได้เปลี่ยนไป แต่จางจ้าวเหวินก็ไม่สนใจหรอก ขอแค่แม่ใจดีแบบนี้ตลอดไปก็พอ เพราะตั้งแต่จำความได้ เด็กน้อยไม่เคยได้นอนในอ้อมกอดของแม่เลย

คนที่กล่อมเขานอนในทุกคืนที่ผ่านมาก็คือเจียวหนิง แต่ว่าอ้อมกอดของคนอื่น มีหรือจะอบอุ่นเท่าอ้อมกอดแม่

"ได้สิครับ ต่อไปนี้แม่จะนอนกับหนูทุกวันเลยดีไหม ?"

"ดีครับ"

หลินเสี่ยวเหยาก้มลงจูบหน้าผากนูนของลูกชาย แล้วก็เอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง แล้วทั้งสองคนก็นอนกอดกันอย่างมีความสุข

ไม่นานจางจ้าวเหวินก็หลับไป แต่ว่านภาในร่างหลินเสี่ยวเหยายังคงไม่หลับ เธอคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

ที่หลินเสี่ยวเหยาคนเดิมปฏิบัติต่อลูกชายแบบนั้น นั่นก็เป็นเพราะว่า จางจ้าวเหวินไม่สามารถทำให้จางเหวินชิงรักได้ เธอจึงพลอยเกลียดลูกชายไปด้วย

"เฮ้อ..!?"

เธอถอนหายใจออกมา มีแม่แบบนี้อยู่ในโลกด้วยเหรอเนี่ย ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสารซาลาเปาน้อยก้อนนี้ เธอหันไปจูบแก้มเด็กน้อย ก่อนจะข่มตาให้หลับลง

ทางด้านจางเหวินชิงนั้น เมื่อเห็นว่าทั้งหลินเสี่ยวเหยาและจางจ้าวเหวิน ลุกออกจากโต๊ะกินข้าวไปก่อน เขาก็รู้สึกแปลกใจ

เพราะปกติแล้วหลินเสี่ยวเหยาจะบอกให้จางจ้าวเหวินเข้ามาคุยเกาะแกะกับเขาเสมอ แต่ว่าวันนี้กลับไม่ได้เป็นแบบนั้น

ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะมองเมินเหมือนไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา เขาจึงรู้สึกแปลก ๆ

ความรู้สึกที่จางเหวินชิงมีต่อลูกชายนั้น แม้แต่ตัวเขาเองก็อธิบายไม่ถูก เป็นเพราะเขาเกลียดหลินเสี่ยวเหยาผู้เป็นแม่

จึงทำให้เขาเกิดความรู้สึกห่างเหินเย็นชากับผู้เป็นลูก เขาไม่เคยกอดอุ้ม หรือแม้กระทั่งจะพูดคุยกับลูกชายก็แทบนับคำได้

และทุกครั้งที่จางจ้าวเหวินเข้ามาคุยกับเขา เขาก็มักจะบอกว่างานยุ่ง ไม่มีเวลา แต่กระนั้นเด็กน้อยก็เพียรพยายามจะเข้าหาเขาอยู่เสมอ นั่นก็เป็นเพราะว่าเป็นคำสั่งของหลินเสี่ยวเหยา จึงทำให้เขารู้สึกเกลียดเธอมากยิ่งขึ้น

แต่จางเหวินชิงคงลืมนึกไปว่าบางครั้งสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกนั้น ไม่จำเป็นต้องคอยให้ใครมาสั่ง ถึงยังไงผู้เป็นลูก ย่อมต้องการความรักความอบอุ่นจากผู้เป็นพ่ออยู่แล้ว

จางเหวินชิงเดินเข้าห้องนอน เขายังไม่ได้นอนในทันที แต่เปิดแล็ปท็อบขึ้นมาเพื่อทำงานต่อ

ชีวิตของเขานั้นตั้งแต่ถูกกู่เยี่ยนถิงบอกเลิกเมื่อห้าปีก่อน ก็ดูเหมือนว่าเขาจะทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับงาน จนร่างกายเคยชิน ถึงแม้ว่าในตอนนี้บริษัทในเครือตระกูลจางจะมั่นคงแค่ไหนแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังทำงานจนดึกทุกวัน

ในระหว่างที่เขาทำงานกู่เยี่ยนถิงก็โทรมา จางเหวินชิงจึงกดรับ

"ว่าไง ? เยี่ยนถิง"

'เหวินชิง ฉันนอนไม่หลับเลย ที่โรงแรมนี่น่ากลัวมากเลย ยังไงพรุ่งนี้ฉันขอไปพักกับเธอที่บ้านได้ไหม?'

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ"

'อืม..ได้ ๆ ฉันคิดถึงเธอนะเหวินชิง'

จางเหวินชิงเงียบไปสักครู่ ก่อนจะกดวางสายแล้วก็ล้มตัวลงนอน

กู่เยี่ยนถิงปาโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงด้วยความโมโห เธอรู้สึกได้ว่าในตอนนี้จางเหวินชิงเริ่มเปลี่ยนไป เธอจะต้องรีบทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนไปมากกว่านี้

เมื่อห้าปีก่อนที่เธอทิ้งเขาไปนั้น ก็เป็นเพราะว่าในตอนนั้น จางเหวินชิงยังไม่ใช่ประธานจางเหมือนตอนนี้ ปู่ของเขายังเป็นผู้กุมบังเหียนธุระกิจของตระกูลจางอยู่

บวกกับที่มีผู้กำกับชาวต่างชาติมาเสนอกับเธอว่า หากเธอตามเขาไป เธอจะได้เป็นดาราฮอลลี่วู้ด เธอจึงบอกเลิกกับจางเหวินชิง และตามผู้กำกับชาวต่างชาติคนนั้นไป

แต่เมื่อไปถึงจริง ๆ แล้ว มันกลับไม่ใช่อย่างที่เธอคิด เธอต้องทนแสดงหนังเกรดบี แถมยังต้องคอยไปบำเรอกามให้ผู้กำกับหนังอีกหลายคน เพราะอยากได้บทดี ๆ แต่ผลสุดท้ายเธอก็ถูกหลอก

กู่เยี่ยนถิงทนอยู่ในสภาพแบบนั้นถึงห้าปี จนเธอเริ่มทนไม่ไหวในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเดินทางกลับประเทศ

เธอลองติดต่อหาจางเหวินชิงให้เขาไปรับเธอที่สนามบิน และเขาก็มาจริง ๆ แถมในตอนนี้เขาก็ยังเป็นประธานจางผู้ยิ่งใหญ่ เพราะปู่ของเขาเสียชีวิตเมื่อสี่ปีก่อน

เธอจึงคิดจะลองฟื้นความสัมพันธ์กับเขาอีกครั้ง เพราะเธอก็สืบทราบมาว่า จางเหวินชิงไม่ได้รักหลินเสี่ยวเหยาผู้เป็นภรรยาเลย

ถึงแม้ว่ากลับมาในครั้งนี้ เขาจะดูเย็นชากับเธอไปหลายส่วน แต่เธอเชื่อมั่นว่ายังไงถ่านไฟเก่าก็คุกรุ่นได้แน่นอน คิดมาถึงตรงนี้กู่เยี่ยนถิงก็ล้มตัวนอนลงบนเตียง และยิ้มออกมาเล็กน้อย