บทที่ 6 แม่ผู้อ่อนโยน

ในตอนเช้าหลินเสี่ยวเหยารีบตื่น เพื่อมาทำอาหารเช้าและข้าวกล่องให้ลูกชาย ซาลาเปาน้อยในตอนนี้ตุ้ยนุ้ยเกินไป เธอเกรงว่าเขาจะอ้วนเกินมาตรฐานแล้วจะส่งผลเสียต่อสุขภาพ

เมื่อทำอาหารเสร็จเธอก็ขึ้นไปปลุกลูกชาย อาบน้ำแต่งตัวให้เด็กน้อย แล้วก็ให้เจียวหนิงช่วยดูแลตอนที่จางจ้าวเหวินทานข้าว ส่วนเธอรีบไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะว่าเธอจะไปส่งเจ้าตุ้ยนุ้ยที่โรงเรียน

"ทานข้าวอิ่มหรือยังคะคนเก่ง ?"

"อิ่มแล้วครับแม่"

"ถ้างั้นไปกันเถอะ วันนี้แม่จะไปส่งหนูที่โรงเรียน"

"จริงเหรอครับแม่ ?"

"จริงสิครับ"

ซาลาเปาน้อยแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เดินเข้าไปกอดผู้เป็นแม่อย่างดีใจ หลินเสี่ยวเหยาจึงนั่งคุกเข่าลงและกอดลูกชายเอาไว้แน่น เธอจูบแก้มป่องซ้ายขวาข้างละที ก่อนจะบอกกับลูกชายเสียงอ่อนโยน

"ต่อไปนี้แม่จะไปส่งหนูที่โรงเรียนทุกวัน"

เจียวหนิงมองภาพที่หลินเสี่ยวเหยากับจางจ้าวเหวินกอดกันแล้วก็น้ำตารื้น เธออยากเห็นภาพนี้มานานแล้ว และเธอก็สมหวังสักที

"ไปกันเถอะเดี๋ยวจะไปโรงเรียนสาย"

"ครับแม่"

สองแม่ลูกจูงมือกันเดินไปขึ้นรถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่หน้าคฤหาสถ์ ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถจางจ้าวเหวินจับมือแม่เอาไว้ตลอดเวลา เพราะกลัวว่าแม่จะหายไป

หลินเสี่ยวเหยาก็ดูเหมือนว่าจะเข้าใจความรู้สึกของลูกชาย เธอจึงดึงตัวของเขาเข้ามากอด สี่ปีที่ผ่านมาซาลาเปาน้อยโดดเดี่ยวมาตลอด ไม่รู้ว่าอ้อมกอดที่อบอุ่นนี้จะชดเชยให้เด็กน้อยได้หรือไม่

"หลินเสี่ยวเหยาล่ะ ?"

จางเหวินชิงเอ่ยถามเกาถาน เพราะวันนี้เขาไม่เห็นเธอเสนอหน้ามาส่งเขาไปทำงานเหมือนทุกวัน

"คุณนายไปส่งคุณชายน้อยที่โรงเรียนค่ะคุณผู้ชาย"

พอได้ยินคำตอบจากเกาถาน จางเหวินชิงก็ยิ้มเยาะออกมา พลางคิดกับตัวเองในใจ ไม่รู้ว่าหลินเสี่ยวเหยาจะมาลูกไม้อะไรกับเขาอีก การที่ไปส่งจางจ้าวเหวินที่โรงเรียนแบบนี้ คงจะมีแผนอะไรบางอย่างแน่นอน

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ก้าวยาว ๆ ไปขึ้นรถคันหรูที่มาจอดรอ

และพอเขามาถึงบริษัท จางเหวินชิงก็พบว่ากู่เยี่ยนถิงมารอเขาอยู่ก่อนแล้ว ร่างสมส่วนในชุดเดรสสีขาวนั้นเดินตรงเข้ามาหาเขา เธอส่งรอยยิ้มอ่อนโยนบริสุทธิ์นำมาก่อน

"เหวินชิง"

พร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อนโยนออกมา จางเหวินชิงส่งกระเป๋าแล็บท็อปให้ม่อหนานผู้ช่วยของเขา กู่เยี่ยนถิงเดินมาเกาะแขนแข็งแกร่งนั้น แล้วทั้งสองคนก็ก้าวเข้าไปในลิฟท์ โดยมีม่อหนานเดินตามเข้าไป

พนักงานในบริษัทต่างก็ซุบซิบกัน เพราะมีหลายคนรู้ว่ากู่เยี่ยนถิงเป็นใคร

"ว้าว..คนรักตัวจริงของประธานจางกลับมาแล้ว"

"ดูเหมาะสมกันมากเลยอ้ะเธอ"

"นั่นน่ะสิ ไม่เหมือนคุณหลินเสี่ยวเหยา"

พนักงานที่นี่ไม่มีใครชอบหลินเสี่ยวเหยาสักคน เพราะว่าเธอเคยมาเหวี่ยงวีนอาละวาด และสร้างวีรกรรมเอาไว้เยอะ ทั้งหยิ่งและหึงหวงจางเหวินชิงไปทั่ว

"คุณครู จางเหวินชิงเป็นยังไงบ้างคะที่โรงเรียน ?"

หลินเสี่ยวเหยาเอ่ยถามครูประจำชั้นของซาลาเปาน้อย วันนี้เธออยู่รอพบคุณครูเพื่อจะสอบถามถึงพฤติกรรมของลูกชายตอนอยู่โรงเรียน

"ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงค่ะ แต่ว่าเหวินชิงไม่ค่อยมีความมั่นใจแล้วก็ไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่นัก"

"ขอบคุณมากค่ะคุณครู"

หลินเสี่ยวเหยาพูดคุยกับครูอีกเล็กน้อยก็ขอตัวกลับ ที่ซาลาเปาน้อยเป็นแบบนี้ก็เพราะผลพวงจากที่พ่อกับแม่ไม่ดูแลเอาใจใส่ และที่สำคัญไม่เคยมอบความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยให้เขาเลย

"คุณนายจะไปไหนต่อไหมครับ ?"

คนขับรถถาม ขณะที่หลินเสี่ยวเหยาก้าวขึ้นมานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว

"ไม่ล่ะค่ะ กลับบ้านเลย"

"ครับผม"

พอกลับมาถึงบ้าน หลินเสี่ยวเหยาก็ได้ค้นเอกสารสำคัญต่าง ๆ ทั้งของเธอเองและของลูกชาย เพราะเธอวางแผนบางอย่างเอาไว้ในใจ พอได้ครบทุกอย่างแล้วเธอก็มานั่งพิจารณาดูเอกสารเหล่านั้น โดยเฉพาะทะเบียนสมรสของเธอกับจางเหวินชิง

เขาให้เธอเก็บเอาไว้ทั้งสองเล่ม เพราะว่าไม่อยากมองเห็นให้ขวางหูขวางตา หลินเสี่ยวเหยามองทะเบียนสมรสในมือแล้วก็ถอนหายใจออกมา ที่เจ้าของร่างนี้มีชะตาแบบนี้อาจจะเป็นเพราะว่าเธอไปแทรกแซงชะตาชีวิตของจางเหวินชิงกับกู่เยี่ยนถิง

หลังจากนั้นก็เช็คดูเงินในแอพบัญชีธนาคาร พอเห็นตัวเลขจำนวนเงินแล้วเธอก็ตาโต มีเงินมากขนาดนี้มีชีวิตสองคนกับลูกโดยไม่ต้องทำงานทั้งชีวิตเลยก็ยังได้

เงินจำนวนนี้เป็นเงินที่เธอขายหุ้นของบริษัทในเครือสกุลหลิน ตั้งแต่วันที่แต่งเข้าสกุลจาง

หลินเสี่ยวเหยาไม่เคยสนใจดูเงินก้อนนี้เลย เพราะว่าค่าใช้จ่ายของเธอและของจางจ้าวเหวินนั้น ทางตระกูลจางเป็นคนจัดการ ในฐานะที่เธอเป็นภรรยาของจางเหวินชิง แต่ว่าในเร็ว ๆ วันนี้เธอคงต้องพึ่งเงินก้อนนี้

หลินเสี่ยวเหยามีบ้านหลังหนึ่งตรงแถบชานเมือง เป็นบ้านที่พ่อกับแม่ของเธอมอบให้ก่อนที่พวกท่านจะเสียชีวิต หากเธอคิดจะออกจากสกุลจางก็คงไม่ลำบากแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับธุระกิจของสกุลหลินก็ตาม

บริษัทของเครือสกุลหลินในตอนนี้มีหลินชุนเหิง ซึ่งเป็นน้องชายพ่อของเธอเป็นผู้บริหาร หุ้นในส่วนของเธอที่ตกทอดมาจากพ่อกับแม่เธอก็ขายหมดแล้ว

บางทีอาจจะใช้เงินส่วนนี้ลงทุนทำธุรกิจอะไรสักอย่าง หลินเสี่ยวเหยาร่างเดิมเรียนจบทางด้านแฟชั่นจากต่างประเทศ หรือเธอจะเปิดร้านตัดเสื้อผ้าดี

แต่ก่อนที่จะคิดถึงเรื่องการทำธุระกิจ เธอต้องจัดการเรื่องหย่าให้ได้เสียก่อน การที่จะหย่ากับจางเหวินชิงนั้นไม่ง่ายนัก เพราะคุณย่าของเขาคงไม่ยอมแน่

แต่ว่าถ้าเธอกับจางเหวินชิงช่วยกันพูดกับท่าน ก็คงพอจะมีหนทางอยู่บ้าง

เวลา 15:30 น. จางจ้าวเหวินรีบเดินออกมาที่หน้าประตูโรงเรียน เด็กน้อยสอดส่ายสายตามองหาแม่ของเขาด้วยใจเต้นระทึก กลัวว่าแม่จะไม่มารับเขาตามคำสัญญา

แต่ทว่าพอจางจ้าวเหวินเดินออกไปพ้นประตูรั้วโรงเรียน ความกลัวของเด็กน้อยก็หายไป เพราะว่าในตอนนี้แม่ของเขากำลังยืนยิ้มรอเขาอยู่

เด็กน้อยรีบวิ่งไปหาแม่ทันที แล้วก็กอดเอวของแม่เอาไว้แน่น

"ป้ะกลับบ้านกัน คนเก่งของแม่"

แล้วสองแม่ลูกก็เดินไปขึ้นรถ จางจ้าวเหวินหัวใจพองโตคับอกเพราะว่าแม่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ นั่นก็คือการที่แม่มารับเขา

หลินเสี่ยวเหยาพาลูกชายแวะทานหม้อไฟก่อนเข้าบ้าน เพราะอยากให้เจ้าตุ้ยนุ้ยได้เปิดหูเปิดตา