บทที่ 9 ถกเถียง

"เสี่ยวเหยา ฉันขอคุยด้วยหน่อย"

ในขณะที่หลินเสี่ยวเหยากำลังจะเล่านิทานให้เจ้าตุ้ยนุ้ยฟัง จางเหวินชิงก็เดินเข้ามาในห้องนอนของลูกชายและบอกกับเธอ เธอมองหน้าเขานิดหนึ่งก่อนจะพูดออกมา

"ได้..แต่ขอกล่อมจ้าวเหวินให้หลับก่อน คุณไปรอฉันที่ห้องนั่งเล่นแล้วกัน"

จางเหวินชิงรู้สึกแปลกใจกับคำตอบของเธอ ถ้าเป็นเมื่อก่อนหากเขาพูดแบบนี้ เธอจะรีบทิ้งทุกอย่างเพื่อไปคุยกับเขา หรือนี่จะเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจของเธออีกแบบหนึ่ง

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันนั่งรอที่นี่"

ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็อยากรู้ว่าเธอจะมาไม้ไหน จึงคิดจะนั่งรอเธอในห้องนี้

"พ่อครับ มาฟังนิทานกับหนูไหม ? แม่เล่าสนุกมาก"

ซาลาเปาน้อยเอ่ยชวนพ่อ เด็กน้อยรู้สึกดีใจมากที่พ่อเข้ามาในห้องนอนของเขา เพราะปกติแล้วจางเหวินชิงไม่เคยย่างกรายมาที่นี่เลย

"อืม..ก็ดีเดี๋ยวพ่อฟังด้วย"

หลินเสี่ยวเหยามองหน้าเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะเริ่มเล่านิทานเรื่องกระต่ายกับเต่าให้ลูกชายฟัง พอนิทานจบเด็กน้อยก็หลับปุ๋ย เธอก้มลงจูบแก้มยุ้ยของเจ้าตุ้ยนุ้ย ห่มผ้าให้และปิดไฟตรงหัวเตียง แล้วก็ลงจากเตียงเดินนำจางเหวินชิงไปที่ห้องนั่งเล่น

เขาจึงต้องรีบก้าวยาว ๆ ตามหลังเธอไป กิริยาที่หลินเสี่ยวเหยาปฏิบัติต่อลูกชายเมื่อกี้ ทำให้ใจของจางเหวินชิงเต้นแปลก ๆ

"มีอะไร ?"

พอมาถึงห้องนั่งเล่นแล้ว หลินเสี่ยวเหยาก็เอ่ยปากถามเขาทันที เธอกอดอกยืนห่างจากเขาราวสองสามเมตร เพราะจำได้ดีว่าเขามักจะบอกให้เธอยืนห่าง ๆ อย่าเข้าใกล้เขามากเกินไป

"สองสามวันมานี้เธอดูแปลก ๆ วางแผนชั่วอะไรหรือเปล่า แล้วเรื่องที่ฉันพาเยี่ยนถิงมาอยู่ที่นี่หวังว่าเธอคงไม่นำไปบอกคุณย่าหรอกนะ ?"

พอจบคำพูดของจางเหวินชิง หลินเสี่ยวเหยาก็เกิดอาการปรี๊ดขึ้นมาในหัวสมอง นอกจากความหล่อเหลาแล้วเขาไม่มีอะไรดีเลย ไม่เข้าใจเลยว่าเจ้าของร่างนี้หลงรักเขาเข้าไปได้อย่างไรหัวปักหัวปำ จนยอมทำร้ายตัวเองและที่สำคัญยอมทำร้ายแม้แต่ลูกชายที่แสนน่ารักอย่างจางจ้าวเหวิน

"ฮึ!..ในสมองของคุณ ฉันคงจะชั่วร้ายมากสินะ ไม่ต้องห่วงหรอก นับจากนี้ไปฉันกับจ้าวเหวินจะอยู่ห่างคุณให้มากที่สุด คุณจะพาใครมาอยู่ด้วยก็เรื่องของคุณ อีกอย่างคุณเตรียมตัวเรื่องหย่าเอาไว้ได้เลย"

พูดจบหลินเสี่ยวเหยาก็หมุนตัวกลับ เตรียมจะเดินหนีเขาไปจากตรงนี้ แต่จางเหวินชิงกลับคว้าแขนของเธอเอาไว้เสียก่อน

"อุ๊ย !"

เพราะเขาคว้าแขนเธอเอาไว้อย่างกะทันหันยังไม่ทันตั้งตัว อีกอย่างหลินเสี่ยวเหยาก็คาดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ จึงส่งผลให้เธอเสียหลักเกือบหงายหลังล้มลงไป แต่ว่าจางเหวินชิงก็คว้าเอวเล็กของเธอเอาไว้ได้ทัน

ร่างบอบบางของเธอจึงได้เข้าไปอยู่ในวงแขนแกร่งของเขา แผ่นหลังนุ่มนิ่มแนบชิดกับหน้าอกแกร่ง หลินเสี่ยวเหยารู้สึกราวกับถูกกระแสไฟฟ้าช็อต แม้ว่าวิญญาณของนภาจะมาอาศัยอยู่ในร่างนี้ แต่ทว่าความทรงจำและความรู้สึกแปดส่วนในสิบส่วนยังคงเป็นของหลินเสี่ยวเหยาคนเดิม

"เป็นอะไรหรือเปล่า ?"

จางเหวินชิงถามเธอออกมา หลินเสี่ยวเหยารีบเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนของเขาทันที

"ไม่เป็นไร"

พูดจบเธอก็วิ่งตรงเข้าไปในห้องของลูกชาย ปิดประตูลงกลอนทันที จางเหวินชิงมองตามหลังเธอไปด้วยความรู้สึกไม่ต่างกันกับหลินเสี่ยวเหยา เมื่อกี้เขาเองตอนที่สัมผัสร่างกายของเธอก็รู้สึกราวกับว่าโดนกระแสไฟฟ้าช็อตเช่นเดียวกัน

ที่เขาคว้าแขนเธอไว้แบบนั้นเพราะตั้งใจจะถามเธอเรื่องหย่า แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะว่าเธอหายเข้าไปในห้องของจ้าวเหวินและหากให้เดาเธอคงจะปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย

จางเหวินชิงเหม่อลอย เดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เมื่อสักครู่นี้เหมือนหลินเสี่ยวเหยาจะพูดถึงเรื่องหย่า เขาไม่รู้ว่าเธอพูดจริงหรือแค่เรียกร้องความสนใจ เพราะยังไงคุณย่าก็คงไม่ยอมแน่ ๆ แต่พอได้ยินแบบนี้เขากลับรู้สึกไม่พอใจ ได้แต่บอกกับตัวเองว่าควรเป็นเขามากกว่าที่จะเอ่ยคำว่าหย่าออกมา

"ชิ !"

กู่เยี่ยนถิงที่ยืนแอบมองจางเหวินชิงและหลินเสี่ยวเหยาคุยกันอยู่ สบถออกมาด้วยความไม่พอใจ ไหนบอกว่าไม่เคยรักภรรยาคนนี้ไงล่ะ แต่ท่าทางเมื่อกี้ดูยังไงมันก็ไม่ใช่

"สงสัยเราคงต้องรีบเริ่มแผนการณ์แล้วล่ะ"

กู่เยี่ยนถิงพึมพำบอกกับตัวเองเบา ๆ อีกไม่ถึงอาทิตย์เธอก็จะต้องย้ายออกจากที่นี่ เพราะว่าจางเหวินชิงได้ซื้อบ้านให้เธอแล้ว

ถึงแม้จะรู้สึกดีที่เขาซื้อบ้านหลังใหม่ในหมู่บ้านหรูให้เธอ แต่เธออยากอยู่ที่นี่มากกว่า เพราะคนที่สมควรจะไปจากคฤหาสน์หลังนี้ ควรจะเป็นหลินเสี่ยวเหยากับจางจ้าวเหวินไม่ใช่เธอ

แต่ว่าในตอนนี้กู่เยี่ยนถิงคงทำได้แค่เพียงยอมโอนอ่อนไปก่อน เธอไม่อยากทำตัวเรื่องมากให้จางเหวินชิงรำคาญใจ

อุปสรรคใหญ่ของเธอนอกจากสองแม่ลูกนั่นแล้ว เธอยังสืบทราบมาอีกว่ายังมีอีกคนก็คือคุณย่าของเขา เพราะฉะนั้นเธอควรจะกำจัดอุปสรรคนี้ให้หมดสิ้นไปเสียก่อน

กู่เยี่ยนถิงล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง เธอนึกถึงคำพูดที่เธอพูดกับจางเหวินชิงเมื่อตอนกลางวัน ตอนที่ไปดูบ้านหลังใหม่

"เหวินชิงคะ บ้านที่นี่มันราคาแพงมากไป เราไปดูที่หมู่บ้านอื่นดีกว่าค่ะ"

"ไม่แพงหรอก เอาที่นี่แหละสะดวกสบาย ความปลอดภัยก็สูงด้วย"

พอเขาพูดจบเธอก็ยิ้มกว้าง แล้วก็เดินไปเกาะแขนเขาอย่างออดอ้อน พร้อมกับพูดออกมาเสียงอ่อนหวาน

"ขอบคุณมากเลยนะเหวินชิง ฉันรักคุณ"

จางเหวินชิงชะงักไปเล็กน้อย เขาแกะแขนของเธอออกอย่างสุภาพ แล้วก็เดินไปดูห้องอื่นภายในบ้าน กู่เยี่ยนถิงจึงจำต้องรีบเดินตามเขาไป

"เหวินชิงคะ ดูท่าทางคุณไม่สบายใจ เป็นเพราะฉันหรือเปล่า ?"

พอเดินทันเขา เธอก็เอ่ยถามออกมาเสียงแผ่ว จางเหวินชิงจึงเอื้อมมือมาลูบศีระษะเธอเบา ๆ

"ไม่มีอะไรหรอกอย่าคิดมาก แค่เธอกลับมานี่ฉันก็ดีใจมากแล้ว ตกลงเอาหลังนี้นะ ?ฉันจะได้ทำสัญญาซื้อขายเลย"

"ตามใจคุณค่ะ"

พูดจบเธอก็ทำท่าจะเดินไปเกาะแขนเขาอีกครั้ง แต่ว่าจางเหวินชิงกลับรีบเดินตรงไปหาเจ้าหน้าที่ของโครงการหมู่บ้านโดยที่ไม่รอเธอ

"หรือว่าเวลาห้าปีที่เหวินชิงกับเสี่ยวเหยาอยู่ด้วยกัน มันอาจจะนานเกินไป ?"

กู่เยี่ยนถิงตั้งคำถามกับตัวเอง แต่ว่ายังไงในตอนนี้เธอก็คงถอยไม่ได้แล้ว เพราะว่าจางเหวินชิงคือบ่อเงินบ่อทองของเธอ