Semua Bab แม่ผู้โศกเศร้า จะดูแลเจ้าเอง: Bab 11 - Bab 20

"คุณย่าคะใจเย็น ๆ"หลินเสี่ยวเหยาปลอบคุณย่า ส่วนจางจ้าวเหวินก็ลูบหลังคุณย่าทวดเพื่อให้ท่านระงับอารมณ์หลิวหานซื่อหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อที่จะตั้งสติ กู่เยี่ยนถิงผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจแถมยังเจ้ามารยา มิน่าล่ะจางเหวินชิงถึงไม่เคยลืมเธอ เวลาผ่านไปสักครู่ใหญ่คุณย่าก็สงบสติอารมณ์ได้ ท่านหันไปมองหน้าหลินเสี่ยวเหยา แล้วก็ลูบหัวเจ้าซาลาเปาน้อยเบา ๆ "คุณย่าคะอาหารเย็นหมดแล้ว หนูว่าเราทานข้าวกันเถอะ""คุณย่าครับ จ้าวเหวินหิวข้าว""ครับ ๆ ย่าขอโทษ ถ้างั้นเรามาทานกันเถอะ"แล้วทั้งสามคนก็ลงมือทานข้าวโดยไม่รอจางเหวินชิงกับกู่เยี่ยนถิง"เยี่ยนถิง ดีขึ้นหรือยัง ?"จางเหวินชิงเอ่ยถามกู่เยี่ยนถิง เขาขยับห่างออกจากตัวของเธอ"อืม..ดีขึ้นแล้วค่ะ สงสัยจะถ่ายงานหนักไปหน่อย เมื่อตอนกลางวันฉันก็ไม่ได้ทานข้าว""อย่าหักโหม สุขภาพสำคัญที่สุด ถ้าอย่างนั้นเราไปทานข้าวกันเถอะ"กู่เยี่ยนถิงพยักหน้า จางเหวินชิงจึงเดินนำเธอไปห้องอาหาร แต่ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นแล้ว เขาจึงทานข้าวเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร แม้ว่ากู่เยี่ยนถิงจะพยายามชวนเขาคุยก็ตาม เขาแค่เพียงพยักหน้าเล็กน้อยให้เธอเท่านั้นกู่เยี่ยนถิงแอบกำมือแน่นจนปลายเล็บจิกเ

พอได้คำตอบจากเจ้าหน้าที่ท่านนั้น หลินเสี่ยวเหยากับจางเหวินชิงก็เดินตรงไปที่ลิฟท์ พอเข้าไปในลิฟท์ได้ก็กดไปยังชั้น 15 จางเหวินชิงมองหน้าและสบตากับหลินเสี่ยวเหยา เขาพบแวววิตกกังวลอยู่ในนั้น เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่จางจ้าวเหวินคลอด เวลาที่เด็กน้อยไม่สบายเธอเจะเป็นอย่างไร เพราะไม่ค่อยได้สนใจมากนัก แต่มาวันนี้พอเขาได้เห็นแวววิตกกังวลของเธอแล้ว เขาก็พลอยเป็นกังวลไปด้วย อยากจะเอื้อมมือไปลูบไล้แก้มใสของเธอเพื่อปลอบโยน แต่ก็ไม่กล้า'ติ๊ง !"พอมาถึงชั้นที่ต้องการประตูลิฟท์ก็เปิดออก หลินเสี่ยวเหยากับจางเหวินชิงรีบก้าวยาว ๆ ตรงเข้าไปหานางพยาบาลที่เดินผ่านมาพอดี "มาหาจางจ้าวเหวินค่ะ""อยู่ในห้องนั้นค่ะ"ได้คำตอบจากนางพยาบาลแล้ว ทั้งสองคนก็เข้าไปในห้องนั้นทันที "จ้าวเหวิน"หลินเสี่ยวเหยาเรียกเด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียงเสียงแผ่ว เธอเอื้อมมือไปลูบใบหน้าเล็กและซีดเซียวนั้นอย่างอ่อนโยน น้ำตารื้นขึ้นมาทันที ทั้งเป็นห่วงและสงสารเจ้าตุ้ยนุ้ยจางเหวินชิงมองดูกิริยาท่าทางของหลินเสี่ยวเหยาแล้วก็รู้สึกแปลก ๆ หัวใจอ่อนยวบลง ตลอดสี่ห้าปีมานี้เขาไม่ได้ใกล้ชิดสองแม่ลูกเลย แทบไม่รู้เรื่องอะไรของทั้งสองคนมากนัก อีกอย่า

ในช่วงนี้จางจ้าวเหวินต้องหยุดโรงเรียนอยู่บ้าน เพื่อพักฟื้นร่างกาย คุณย่าก็มาอยู่ที่คฤหาสถ์ด้วย ท่านรู้สึกสบายใจมากขึ้นที่กู่เยี่ยนถิงย้ายออกไปแล้วจางจ้าวเหวินก็ยังคงยุ่งอยู่ที่บริษัท เขาไม่ได้กลับมาร่วมอาทิตย์แล้ว คุณย่าเดือดร้อนใจมากคิดว่าเจ้าหลานชายตัวดีน่าจะไปค้างกับกู่เยี่ยนถิง แม่ดาราจอมมารยานั่น"เสี่ยวเหยา ย่าว่าหนูไปหาเหวินชิงที่บริษัทดีไหม ?"ท่านอดรนทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยปากบอกกับหลานสะใภ้ แต่ว่าหลินเสี่ยวเหยาก็ยังคงมีทีท่าสงบ เธอไม่ได้โวยวายหรือแสดงท่าทางว่าไม่พอใจเลย"ไม่ดีกว่าค่ะคณย่า เหวินชิงเขาไม่ชอบให้หนูไปยุ่งวุ่นวายกับเขา งานเขาคงยุ่ง ม่อหนานก็บอกแล้วนี่คะว่าที่บริษัทมีปัญหา ถ้ายังไงคุณย่าโทรหาเขาลองดูไหมคะ ?"โทรศัพท์มือถือของจางเหวินชิงเขาให้ม่อหนานมาเอาแล้ว"ไม่ล่ะ"แต่ว่าคุณย่าก็ไม่ยอมโทร ท่านไม่ได้อยากคุยกับจางเหวินชิง แต่อยากให้เขากลับมาดูแลลูกมากกว่า หลินเสี่ยวเหยาเข้าใจความต้องการของท่าน แต่จะให้ทำยังไงได้ เขาก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เวลาจางจ้าวเหวินไม่สบายเขาก็ไม่เคยสนใจ รวมทั้งหลินเสี่ยวเหยาคนก่อนด้วย แต่คราวนี้ไม่เหมือนกัน เจ้าตุ้ยนุ้ยมีแม่คอยดูแลแล้ว แ

จางเหวินชิงและกู่เยี่ยนถิงคบหาเป็นคนรักกันตั้งแต่เรียนมหาลัยปีสอง ทั้งสองรักกันมากโดยเฉพาะฝ่ายชายนั้นดูจะรักและให้เกียรติฝ่ายหญิงมากที่สุด เพราะว่าเขาสงสารที่เธอเป็นเด็กกำพร้าแล้วอีกอย่างก็คือกู่เยี่ยนถิงเคยช่วยชีวิตของจางเหวินชิงเอาไว้ ในตอนที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีหนึ่ง จางเหวินชิงป่วยมีปัญหาเกี่ยวกับไต ต้องเปลี่ยนไตจึงได้ทำการขอรับบริจาคไต และคนที่บริจาคให้เขาก็คือกู่เยี่ยนถิงพอเขารู้เรื่องนี้จึงได้ขอคบเธอเป็นแฟน แต่ว่ากู่เยี่ยนถิงก็ไม่ได้ตอบรับเขาในทันที จางเหวินชิงตามจีบเธออยู่นานกว่าเธอจะยอมตกลงเป็นแฟนกับเขา โดยเธอให้เหตุผลว่าเธอเป็นเพียงเด็กกำพร้าเท่านั้น ไม่เหมาะกับคุณชายใหญ่ตระกูลจางหรอก นั่นยิ่งทำให้จางเหวินชิงรักและสงสารเธอเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน ถึงแม้ว่าพ่อแม่ แล้วก็ปู่กับย่าจะห้าม เขาก็ไม่ยอมฟังแต่ความจริงกู่เยี่ยนถิงนั้นวางแผนเข้าหาจางเหวินชิงเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เธอไม่ได้ใสซื่ออย่างที่แสดงให้ทุกคนเห็น การที่อยู่ในสถานสงเคราะห์ทำให้เธอต้องต่อสู้ดิ้นรนและทะเยอทะยานเธอมองออกว่าหากอยากหลุดพ้นจากวงจรชีวิตที่รันทดและมีแต่คนดูถูกแบบที่เป็นอยู่นี้ สิ่งแรกที่ควรจะมีนั่นก็คือก

จางเหวินชิงทำงานไปแบบไม่ค่อยมีสมาธินัก เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แค่ว่าไม่ค่อยสบายใจและรู้สึกวูบ ๆ โหวง ๆ ในใจอย่างแปลกประหลาดคิดอยากจะโทรหาหลินเสี่ยวเหยาตลอดเวลา แต่ว่าก็ไม่ได้โทร เพราะทิฐิในใจแล้วก็คิดว่าถ้าหากเขาโทรหาเธอแล้วเธอจะได้ใจหลินเสี่ยวเหยารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในห้องมืด ๆ ห้องหนึ่ง สิ่งแรกที่เธอทำก็คือมองหาร่างตุ้ยนุ้ยของลูกชายและร่างอวบท้วมของคุณย่า เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนนอนไม่ได้สติอยู่ข้าง ๆ เธอก็โล่งใจ เธอลองขยับร่างกายดูก็พบว่าตัวเองยังโดนมัดอยู่"จ้าวเหวิน ๆๆ"เธอจึงก้มหน้าลงกระซิบเรียกลูกชายเสียงเบา ๆ ที่ข้างใบหูเล็ก จางจ้าวเหวินค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาและเมื่อเห็นว่าเป็นแม่ของตัวเองเขาก็ดีใจมาก"แม่ครับ""ชู่ว์..เบา ๆ"เจ้าตุ้ยนุ้ยจึงเงียบและเริ่มจำได้แล้วว่าตัวเอง แม่และคุณย่าโดนจับตัวมา พอเห็นว่าลูกชายเงียบแล้วหลินเสี่ยวเหยาก็หันไปเรียกคุณย่า"คุณย่าคะ คุณย่า"หลิวหานซื่อค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาและก็เริ่มขยับตัว ปรากฎว่าเชือกที่มัดท่านอยู่นั้นเริ่มคลายออกแล้ว นั่นเป็นเพราะว่านภาในร่างหลินเสี่ยวเหยานี้ใช้ความรู้ตอนเรียนลูกเสือ ผูกเงื่อนให้ดูเหมือนแน่น แต่ความจริงแล้วถ้าแค