All Chapters of คู่หมั้นมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

ครืด ครืด~อังเดรเดินออกจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วอยู่ในเสื้อคลุมสีดำแหวกให้เห็นแผงอกหนาอัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม นัยน์ตาดำขลับปรายมองเบอร์บนหน้าจอของเจ้าของสายเรียกเข้า ก่อนจะคว้ามาปัดหน้าจอรับสายอนาคิน(นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมป่านนี้แกยังไม่ไปรับหนูเซียร์สักที!) ปลายสายเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ อังเดรมองนาฬิกาบนผนังห้องนอน ก่อนที่ริมฝีปากหยักได้รูปจะเหยียดโค้งไปด้านข้างพร้อมเสียงในลำคอที่ดังเล็ดลอดออกมาเลทมาหนึ่งชั่วโมงแล้วที่เขาต้องไปรับลูเซียร์"ถ้ารีบมาก พ่อก็ส่งคนไปรับเด็กนั่นแทนผมสิ"(แกไม่ปั่นประสาทฉันสักวันจะตายไหม?) อนาคินพยายามระงับอารมณ์ฉุนเฉียวที่โดนปลุกเร้าโดยลูกชายเอาไว้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูก โดนยิงแสกหน้าไปนานแล้ว"ธุระของผมไม่ได้มีแค่ไปรับเด็กนั่นอย่างเดียว ธุระส่วนตัวของผมก็มี"(ทำหน้าที่คู่หมั้นให้มันดีๆ หน่อย รีบไปรับหนูเซียร์ด้วย แค่นี้แหละ)เขาโยนโทรศัพท์ลงเตียงนอน หลังจากสายถูกตัด เขาเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวเพื่อหาเสื้อผ้าสวมใส่อย่างไม่รีบร้อน ถ้าหากยัยเด็กนั่นรอได้ ก็ได้นั่งรถเขา ถ้ารอไม่ได้เขาก็ช่วยไม่ได้เช่นกัน เพราะเขาไม่ชอบให้ใครมาเร่งรัดใ

"ทำไมไปห้องน้ำนานจังยัยเซียร์"ชมพูที่เริ่มเมากรึ่มเอ่ยถามลูเซียร์ที่เดินกลับมายังโต๊ะ ก่อนหน้านั้นไม่กี่นาที พวกเธอเพิ่งพูดเรื่องเพื่อนคนนี้หยกๆ ว่าทำไมไปห้องน้ำนาน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า นี่ถ้ายังไม่กลับมา พวกเธอคงเดินไปตามแล้ว"พอดีคนเยอะนิดหน่อย เลยต้องต่อคิวเข้า" เธอตอบเพื่อนกลับ จังหวะกำลังนั่งลงที่เดิม สายตาเหลือบเห็นอังเดรที่เดินเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะกับชายหนุ่มหน้าตาดีสามคน ซึ่งก่อนหน้าเธอไม่เห็นเขาอยู่ตรงนั้น"เซียร์ ออกไปเต้นเป็นเพื่อนฉันหน่อย""ไม่เอาอะ ฉันไม่ถนัด แกชวนยัยนิวก็ไม่ชมพูไปเลย" เธอตอบกลับปันปันที่เอ่ยชวนออกไปเต้นหน้าเวที ซึ่งนั่นไม่ใช่สายเธอ แอบเต้นคนเดียวในห้องน้ำยังพอโอเค นี่เต้นท่ามกลางคนมากมาย เธอขอบายดีกว่า"ใครจะไปเต้นกับฉันแทนยัยเซียร์?""แกเมาแล้วก็นั่งลงสักทียัยปัน ไปเต้นเหยียบเท้าใครเข้า โดนตบมาไม่ช่วยนะ" นิวเยียร์พูด"นี่ใคร ฉันปันปัน หลานสาวเจ้าพ่อ ใครจะกล้ามีเรื่องด้วย""จ้า แม่คนเก่ง" เธอนั่งฟังปันปันและนิวเยียร์กัดกันแล้วอดขำตามไม่ได้ สายตาเธอหลุดโฟกัสไปยังโซนวีไอพีฝั่งอังเดร เธอแอบรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่มีผู้หญิงนุ้งน้อยห่มน้อยเข้าไปนั่งข้างคู่หมั้

ลูเซียร์ทำหน้างุนงงกับคำพูดกำกวมของอังเดร ด้วยความที่เมาบวกกับไม่มีสติทำให้เธอเอนตัวนอนหนุนหมอนใบใหญ่ที่คู่หมั้นหนุ่มใช้นอนทุกคืน เพียงแค่เริ่มหลับตาลง ก็รับรู้สึกถึงแรงยุบของเตียงนอน พอเปิดเปลือกตาขึ้นมาก็พบเข้ากับอังเดรซึ่งกำลังคร่อมร่างตัวเองอยู่"พี่เดย์อยากให้เซียร์กล่อมนอนเหรอ มาม๊ะ เดี๋ยวเซียร์จะกล่อมพี่เดย์นอนเองนะ" หญิงสาวพูดจบก็ใช้แขนทั้งสองโอบรัดลำคออังเดรแล้วรั้งลงมาเพื่อให้เขานอนแนบลงอก ทว่าเขากลับจับข้อมือทั้งสองของคู่หมั้นสาวแล้วกดลงเตียงนอน"พี่เดย์ทำอะไรคะเนี่ย ไม่อยากให้เซียร์กล่อมนอนแล้วเหรอ""อยากนอนกับฉันนักไม่ใช่เหรอ นี่ไง ฉันกำลังสงเคราะห์ให้""พี่เดย์ก็ลงมานอนข้างๆ เซียร์ดีๆ สิคะ" เหมือนกับว่าตอนนี้ลูเซียร์จะเข้าใจความหมายของอังเดรผิด รอยยิ้มบนริมฝีปากหยักได้รูปปรากฏขึ้นพร้อมเสียงในลำคอที่ดังลอดออกมาเบาๆคู่หมั้นของเขาช่างไร้เดียงสาจริงๆ นัยน์ตาสีดำมองต่ำมายังหน้าอกอวบอึ๋มของลูเซียร์ ร่องอกที่โผล่พ้นออกมาพลันทำให้อารมณ์ปรารถนาในตัวเขาตื่นขึ้น"หึ ตัวเล็กแต่ว่าซ่อนรูปดีเหมือนกันนิ" เขาพูดพร้อมเลื่อนสายตามามองใบหน้าแดงก่ำของลูเซียร์ ก่อนจะเริ่มเคลื่อนนิ้วมือมา

ครืด ครืด~หน้าจอโทรศัพท์ของลูเซียร์ซึ่งกำลังเขี่ยเล่นถูกแทนที่ด้วยเบอร์จากคนเป็นแม่ เธอปัดหน้าจอเพื่อรับสายแล้วแนบเอาลงใบหู"ว่าไงคะแม่"(เป็นยังไงบ้างเซียร์ ไม่เห็นโทรมาหาแม่กับพ่อเลย)"ขอโทษค่ะ พอถึงไทยเซียร์ก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนเลย ขอโทษที่ไม่ได้โทรบอกคุณพ่อคุณแม่นะคะ"(เดี๋ยวนี้ลูกสาวแม่เที่ยวเป็นกับเขาแล้วเหรอ) ปลายสายตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ปกติลูเซียร์ไม่ค่อยออกไปเที่ยวหรือสังสรรค์กับเพื่อนเท่าไร ทางบ้านไม่ได้เคร่งเรื่องพวกนี้ ปล่อยให้ใช้ชีวิตได้เต็มที่ แต่ต้องรู้หน้าที่ของตัวเองด้วย"เซียร์ชอบนะคะ สนุกดี"(เห็นลูกมีความสุขพ่อกับแม่ก็ดีใจ แล้วอยู่กับอังเดรลูเซียร์ดื้อไหม พี่เขาดูแลเซียร์ดีรึเปล่า)"เซียร์ไม่ดื้อค่ะ พี่เดย์ดูแลเซียร์ดีมากๆ แถมยัง...ใจดีอีกด้วย" เธอเลือกที่จะไม่พูดความจริงเพราะไม่อยากทำให้คุณแม่พลอยกังวลตามไปด้วย (ได้ยินแบบนี้แม่ก็สบายใจ ถ้าขาดเหลืออะไรโทรมาหาแม่ได้ทุกเมื่อเลยนะ แค่นี้แหละ แม่จะออกไปประชุมแล้ว)"ค่ะ" เธอวางสายลงจากคนเป็นแม่ จากนั้นดันร่างตัวเองขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินไปหายามาทาน เพราะรู้สึกเริ่มครั่นเนื้อครั่นตัว "จำได้ว่าเอามาด้วยนะทำไมไม่มี" เธ

@โกดังเก็บสินค้าตุ้บ! ผัวะ! ผัวะ!อังเดรยืนมองภาพชายสี่คนที่กำลังโดนลูกน้องตัวเองรุมกระทืบด้วยสายตาเย็นชา เขายกบุหรี่ขึ้นมาดูดก่อนจะพ่นควันสีเทาออกมาอย่างใจเย็น มุมปากหยักได้รูปปรากฏรอยยิ้มเล็กๆ ด้วยความพอใจ คนพวกนั้นคิดผิดที่กล้าลอบวางเพลิงโกดังเก็บสินค้าของเขา เขามองภาพตรงหน้าสองนาน สภาพแต่ละคนแทบแยกไม่ออกว่าเป็นใครเพราะเนื้อตัวเต็มไปด้วยคราบเลือด เขาส่งสัญญาณบางอย่างให้ลูกน้อง ไม่นานนักชายฉกรรจ์ก็ถือถังน้ำผสมเกลือไปสาดใส่ชายทั้งสี่คน บาดแผลเมื่อเจอกับน้ำเกลือมักไม่เป็นมิตรต่อกัน เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดเรียกรอยยิ้มจากมาเฟียหนุ่มได้ดีไม่น้อย"ใครจ้างพวกมึงมา" เนิ่นนานกว่าอังเดรจะยอมปริปากเอ่ยถามชายกลุ่มนั้น"ปะ...ปล่อยพวกผมไปเถอะครับ" หนึ่งในสี่คนเอ่ยพูดพลางประนมมือขึ้นขอชีวิตจากอังเดร เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว "กูถามว่าใครจ้างพวกมึงมา" น้ำเสียงอังเดรเริ่มเย็นลงทำเอาคนฟังพานเสียวสันหลังวาบตามไปด้วย"ถ้าพวกเราบอก คุณจะปล่อยพวกเราไปใช่ไหมครับ""อยู่ที่ว่าคำตอบของพวกมึงจะมีประโยชน์มากน้อยแค่ไหน""พวกเราไม่รู้ว่าใครเป็นคนจ้าง ส่วนมากพวกเรารับงานผ่านการโทรเท่านั้น จะไม่เป