Semua Bab คู่หมั้นมาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

ลูเซียร์เม้มริมฝีปากเข้าหากัน พยายามไม่สบสายตากับอังเดรที่กำลังถอดกางเกงขาสั้นของเธอออกตามด้วยชั้นใน หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อจุดอ่อนไหวไร้สิ่งปกปิด "อื้อ!" หญิงสาวสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจทันทีที่นิ้วของมาเฟียหนุ่มเขี่ยไปมาตรงติ่งเกสร มือเล็กเริ่มกำหมอนใบใหญ่ที่ตนหนุนนอนแน่น ใบหน้ารู้สึกร้อนผ่าวเพราะมีสายตาคมเข้มคอยจ้องมองความสวยงามไม่ละไปไหนมาเฟียหนุ่มใช้นิ้วแยกกลีบกุหลาบสีระเรื่อจนสามารถมองเห็นทุกส่วนของความสวยงามนั้นอย่างชัดเจน สิ่งนี้ยังคงบวมช้ำไม่หายดีอย่างที่เธอบอกไว้ คืนนั้นเขาค่อนข้างทำรุนแรงโดยไม่ได้สนใจว่านี่คือครั้งแรกของเธอ"พี่เดย์ ซะ...เซียร์เจ็บ" เธอร้องประท้วงขึ้นมาเมื่ออังเดรดันนิ้วเข้าไปในร่องรักบวมช้ำที่ไร้น้ำหล่อลื่น"ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใคร เพราะฉะนั้นฉันจะลองทำกับเธอ"ลูเซียร์ทำหน้างงงวยหลังจากอังเดรพูดประโยคนั้น ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจทันทีที่เห็นคู่หมั้นหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปยังกายสาว ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดเนินสามเหลี่ยมอวบอูมพลันทำให้หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้อง"อื้อ!" หัวใจเธอกระตุกวาบเมื่อถูกลิ้นร้อนชื้นสัมผัสลงจุดอ่อนไหว เนื้อตัวพลันสั่นเกร็ง

วันต่อมา@Marvel Clubลูเซียร์นั่งเหม่อลอยท่ามกลางเสียงเพลงภายในไนต์คลับชื่อดัง น้ำเสียงผู้หญิงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์อังเดรเมื่อวานยังคงลอยวนเวียนอยู่ในหัวของเธอไม่หายไปไหน คำถามมากมายถูกตั้งขึ้นมาอัตโนมัติผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?เป็นแฟนพี่เดย์จริงอย่างที่หล่อนแอบอ้างไหมเขากับผู้หญิงคนนั้นแอบซุ่มคบกันโดยไม่บอกใครหรือเปล่าเธอคิดเรื่องอังเดรจนพลอยส่งผลให้ตัวเองปวดหัว ภาวนาขอให้เรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นพูดไม่ใช่เรื่องจริง เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะยกน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นดื่ม"แกเป็นอะไรยัยเซียร์ เห็นนั่งเหม่อลอยมานานแล้ว" ปันปันเอ่ยถาม หลังจากแอบนั่งสังเกตเพื่อนสนิทมาสองนาน"นั่นสิ มีอะไรเล่าให้พวกฉันฟังได้นะ" นิวเยียร์เสริมขึ้นอีกคน ตั้งแต่มาถึงไนต์คลับ ลูเซียร์เอาแต่นั่งเหม่อลอยราวกับคนกำลังมีเรื่องอะไรในใจแต่พูดออกมาไม่ได้ "ฉันถามอะไรพวกแกหน่อยสิ" สุดท้ายลูเซียร์ตัดสินใจปรึกษาเพื่อนสนิทของตัวเอง ไม่อยากเก็บไว้ให้คาราคาซังใจตัวเอง"ถามอะไรเหรอ?" ชมพูพูด"ถ้ามีผู้หญิงโทรมาหาแฟนพวกแกแล้วอ้างว่าเป็นแฟน พวกแกจะเชื่อในสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดไหม""จากประสบการณ์โดยตรงของฉัน เคยมีเคสแบบนี้โทรมา

อังเดรวางลูเซียร์ลงเบาะข้างคนขับ จากนั้นเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ พาตัวเองเข้ามานั่งหลังพวงมาลัยรถพลางดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดลำตัว ก่อนจะเบือนสายตาไปมองคนข้างกายที่เอาแต่นั่งเงียบ เขาถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดลำตัวให้ลูเซียร์ เหตุการณ์เมื่อกี้คงส่งผลกระทบต่อจิตใจเธอไม่น้อย "ขอบคุณนะคะที่ช่วยเซียร์" ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจมาช่วยหรือเพียงแค่บังเอิญผ่านมาเห็น แต่อย่างน้อยเธอก็รอดมาเพราะเขา เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นกับเธอตอนเรียนม.ปลาย คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้ตัวเองจะโดนแบบนี้อีก ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้น้ำตาได้ซึมผ่านดวงตาหยดลงมายังพวงแก้ม"ฉันช่วยเธอในฐานะคู่หมั้น ถ้าเธอไม่ได้เป็นคู่หมั้นของฉัน ป่านนี้..."ลูเซียร์ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วโผกอดอังเดร มาเฟียหนุ่มที่ยังพูดไม่จบประโยคต้องชะงักกับการกระทำนี้ของคู่หมั้นสาว รับรู้ถึงของเหลวอุ่นที่ซึมผ่านเสื้อเชิ้ตเข้ามาสัมผัสกับร่างกายบ่อน้ำตาแตกหรือยังไง ถึงเอาแต่ร้องไห้ไม่เลิกแม้ภายในใจจะบ่นออกไปแบบนั้น ทว่ากลับยอมนั่งนิ่งๆ เป็นที่พักพิงความอ่อนแอให้ลูเซียร์ชั่วคราว"ฮึก...""ปล่อยได้รึยัง เสื้อฉันเปียกห

รถหรูสีดำราคาหลายล้านขับแล่นเข้ามายังคฤหาสน์หลังงามแห่งหนึ่ง ลูเซียร์มองออกไปนอกกระจกรถด้วยความตื่นเต้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เหยียบย่ำเข้ามาในเขตที่พักของครอบครัวอังเดร บริเวณตามจุดต่างๆ มีชายชุดดำยืนประจำ โดยแต่ละคนมีอาวุธครบมือ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่ต่างจากหลายปีที่แล้ว ภาพในวันวานผุดขึ้นมา จำได้ว่าตอนนั้นเธอและอังเดรเคยวิ่งเล่นกันที่สนามแห่งนี้ เธอเบือนสายตามามองอังเดรที่เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดจาอะไร น่าแปลก...ตอนนั้นเขาเคยเป็นพี่ชายที่แสนดีและคอยช่วยเหลือเธอทุกอย่าง หากแต่วันนี้กลับกลายเป็นคนเย็นชาที่ทำตัวห่างเหินราวกับคนไม่เคยรู้จักกัน"เดย์จำได้ไหมคะ เราเคยวิ่งเล่นด้วยกันที่สนามตรงนั้น" เธอพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ นิ้วพลางชี้ไปยังสนามดังกล่าวที่เคยมีความทรงจำกับคนข้างกาย"จำไม่ได้""เซียร์ก็นึกว่าพี่เดย์จำได้ซะอีก" "ฉันลืมมันไปหมดแล้ว" ลูเซียร์นิ่งเงียบไปกับประโยคนั้นของอังเดร เธอมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาที่อ่อนไหว เขาบอกว่าลืมทุกอย่างไปหมดแล้วจริงๆ อย่างนั้นเหรอ เขาลืมไปแล้วจริงๆ หรือว่า...แกล้งจำไม่ได้กันแน่คนสนิทมาเฟียทั้งสองคนเดินลงมาเปิดประตูให้อังเดรและ

ลูเซียร์เดินเข้ามาในห้องแต่งตัวของห้องนอนอังเดร ดวงตากลมโตมองแผ่นหลังกว้างที่กำลังยืนเลือกเสื้อผ้าสำหรับสวมใส่ไปข้างนอกเงียบๆ ไม่กล้าเอ่ยพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดมาก่อนหน้านั้นอังเดรหมุนตัวกลับมาหลังจากได้เสื้อผ้าที่ต้องการ สายตาคมเข้มมองลูเซียร์ซึ่งยืนอยู่หน้าประตูห้องแต่งตัว ราวกับต้องการพูดบางอย่างด้วย"มีอะไร" "เอ่อ...เซียร์.." ถ้าหากเธอขอไปด้วย เขาจะอนุญาตไหมนะ นี่แหละคือสิ่งที่ต้องการพูดแต่ไม่กล้าเอ่ยเอื้อนออกมาเพราะกลัวเขา...ไม่อนุญาตอังเดรยืนมองคู่หมั้นตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ ด้วยความเหนื่อยหน่าย สองเท้าตวัดตรงไปหาลูเซียร์ ดึงตัวเธอเข้ามาในห้องแต่งตัวแล้วเลื่อนประตูปิด หมับ"อ๊ะ!" ลูเซียร์ถูกเขาดึงเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว แผ่นหลังบางแนบชิดลงประตูห้องแต่งตัว โดยมีสองมือหนาคอยยันประตูข้างหลังเอาไว้ เพื่อกันไม่ให้หญิงสาวหนีไปไหน"ว่ายังไง ที่ตามฉันเข้ามามีอะไร""เซียร์อยากไปด้วย..." เธอตัดสินใจเอ่ยเอื้อนสิ่งที่ต้องการพูดออกมาแผ่วเบา สายตาเสหลบมองไปทางอื่นแทนการมองใบหน้าหล่อเหลาของคนตัวโต"ไปกับฉัน?""ค่ะ" เธอตอบพร้อมพยักหน้าไปด้วย เธอไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียว อย่างน้อยๆ ได้ออก