Lahat ng Kabanata ng คู่หมั้นมาเฟีย: Kabanata 41 - Kabanata 50

ลูเซียร์ก้าวขึ้นมานั่งคร่อมบนร่างกายคู่หมั้นหนุ่ม มือเล็กจับแก่นกายขนาดใหญ่จ่อมายังกายสาว จากนั้นค่อยๆ ดันร่างบางลงมากระทั่งแก่นกายได้เข้ามาอยู่ในร่างกายของตัวเอง สร้างความอึดอัดปนเสียวซ่านให้เธอในเวลาเดียวกัน"อึก..." เธอวางมือเล็กทั้งสองสัมผัสลงหน้าท้องที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามของอังเดร ความรู้สึกต่างๆ ที่ประเดประดังเข้ามาเล่นงานในคราเดียวทำให้เธอไม่กล้าเคลื่อนไหวร่างกายไปไหน"ทำไมไม่ขยับ" เขาเอ่ยถาม เมื่อลูเซียร์เอาแต่นั่งแช่อยู่แบบนั้นไม่ยอมขยับอะไร"ขอทำใจก่อนได้ไหมคะ" "ทำใจ?" เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงเอ่ยถามด้วยความมึนงง เธอจะมาทำใจอะไรเอาตอนนี้อีก สอดใส่เข้ามาแล้วแท้ๆ แต่ไม่ยอมขยับตรงนั้นสักที ภายในร่องรักคับแคบที่กำลังตอดรัดแก่นกายสร้างความทรมานให้แก่ตัวเขาไม่น้อย"ค่ะ" "ทำใจทำไม" ถ้าลูเซียร์ยังไม่ขยับ เขาจะจับเธอกระแทกเองแล้วนะ ขืนนั่งแช่แบบนี้ไปนานๆ มีหวังได้เสร็จก่อนพอดี"เวลาเซียร์ออนท็อปให้พี่เดย์ มันเสียวแล้วก็จุก เซียร์เลยอยากทำใจก่อน""จะทำเองหรือให้ฉันกระแทกเข้าไป?"ลูเซียร์ทำหน้ามุ่ยเมื่ออังเดรขู่กลับด้วยคำพูดเดิมๆ เธอเชื่อว่าเขาไม่ได้แค่ขู่เท่านั้น แต่เขา...ทำจริง"ทะ...ท

"ฉันเองก็ไม่ชอบการจากลาเหมือนกันโดยเฉพาะการจากลาที่ไม่ได้แม้แต่จะร่ำลากัน""ขอโทษนะคะที่วันนั้นไม่ได้มาลาพี่เดย์ด้วยตัวเอง" พอได้ยินเขาพูดออกมาแบบนั้น ก็อดทำให้หวนนึกถึงวันที่ตัวเองบินกลับนิวยอร์กกะทันหันโดยไม่ได้ร่ำลาอังเดรสักคำ แม้จะผ่านมานานหลายปีแล้ว หาแต่เรื่องนี้กลับไม่ค่อยเลือนหายออกไปจากความทรงจำของเธอ"ช่างเถอะ มันผ่านไปนานแล้ว""ให้เซียร์อธิบายเรื่องที่บินกลับนิวยอร์กในวันนั้นได้ไหมคะ ถ้าหากเซียร์ยังเก็บมันเอาไว้แบบนี้โดยไม่ได้อธิบายให้พี่เดย์ฟัง...มันคงค้างคาใจเซียร์แบบนี้ไปตลอด" เธอเอียงใบหน้าไปพูดกับเขาพร้อมกับคาดหวังว่าเขาจะรับฟังในสิ่งที่ตัวเองอยากพูด"อืม ก็ได้" สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมให้ลูเซียร์ได้อธิบายเกี่ยวกับเรื่องนั้น แม้ไม่อยากขุดคุ้ยอดีตขึ้นมาอีก แต่ถ้าหากไม่ยอมให้เธอได้อธิบาย มันก็คงค้างคาใจเธออยู่แบบนี้"ที่เซียร์ต้องบินกลับนิวยอร์กในวันนั้นกับคุณพ่อโดยไม่ได้บอกลาพี่เดย์ เพราะคุณแม่ป่วย ถูกหามส่งโรงพยาบาลกะทันหัน พอไปถึงที่นั่นก็พบว่าคุณแม่ต้องเข้ารับการผ่าตัดด่วน"เขายืนฟังสิ่งที่ลูเซียร์พูดเงียบๆ ไม่คิดว่านี่คือสาเหตุที่ทำให้ลูเซียร์ต้องบินกลับนิวยอร์กกะทันหั

คนตัวเล็กนั่งเหม่อลอยท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มภายในไนต์คลับชื่อดัง แม้เสียงเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่จะสนุกสนานมากแค่ไหน แต่ทว่ามันกลับไม่ได้ช่วยดึงเธอออกจากภวังค์ความคิดได้เลย ดวงตาคู่สวยจ้องมองน้ำสีเหลืองอำพันของแก้วในมือด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ประเดประดังเข้ามาทำให้เธอรู้สึกกลัดกลุ้มหัวใจ ในหัวเอาแต่คิดเรื่องอังเดร ตั้งแต่เธอบอกเรื่องกลับนิวยอร์กกับเขา เขาก็ไม่พูดไม่จาอะไรกับเธอ ซึ่งมันทำให้เธอหวนนึกถึงอดีตเมื่อหลายปีก่อน "ยัยเซียร์ ลูเซียร์!""วะ...ว่าไง" เธอหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดเมื่อโดนปันปันเขย่าแขนเพื่อเรียกเธอ"แกเป็นอะไรเนี่ย เห็นนั่งเหม่อลอยมาตั้งนานแล้ว""เปล่า..." เธอตอบกลับไปสั้นๆ แล้วหลบสายตาปันปัน พลางยกน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นมาดื่ม"เคยบอกแล้วไงว่าแกโกหกไม่เนียน""เวลาแกโกหก แกจะชอบหลบสายตา" นิวเยียร์เสริมขึ้นมา หลังจากปันปันพูดจบ"กำลังเครียดหรือทุกข์ใจเรื่องอะไรอยู่รึเปล่า ระบายออกมาให้พวกฉันฟังได้นะ พวกฉันยินดีรับฟังแกทุกเรื่องเลย" ชมพูเอ่ยขึ้นมาอีกคน แววตาลูเซียร์ตอนนี้เหมือนคนกำลังแบกความทุกข์ใจบางเรื่องเอาไว้ ปกติเวลานัดเจอกัน ลูเซียร์จะพูดเยอะและหยอกล้อเพื

เธอเดินมานั่งรอลาเต้เย็นและขนมปังครัวซองต์ที่เพิ่งสั่งกับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ไปหมาดๆ พลางครุ่นคิดถึงเรื่องที่แก๊งเพื่อนสนิทอังเดรพูดคุยกันไปก่อนหน้านี้ ยอมรับว่าตอนได้ยินครั้งแรกแอบตกใจเหมือนกัน เธอเคยได้ยินเรื่อง 'สามีแพ้ท้องแทนภรรยา' ผ่านหูมาบ้าง พอเจอเหตุการณ์นี้กับตัวเอง เริ่มทำให้พลอยคิดว่า หรือเธอจะท้องจริงๆ เธอสลัดไล่ความคิดเหล่านั้นออกไปจากหัว พยายามมองโลกในแง่ดีว่าตัวเองอาจไม่ท้องก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็อดหวนกลับไปคิดเรื่องนั้นอีกไม่ได้อีกอยู่ดี"อ้าวเซียร์ มาทำอะไรที่นี่เหรอ?" เสียงทุ้มของใครบางคนทำให้เธอที่กำลังนั่งคิดเรื่องนั้นหลุดออกมาจากภวังค์ความคิด"พี่ภูริช..." เธอเงยหน้าขึ้นมองภูริชที่หย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม คาดไม่ถึงว่าจะเจอเขาที่โรงพยาบาล"บังเอิญจังเลยนะ ไม่คิดว่าจะเจอเซียร์ที่โรงพยาบาล""เหมือนกันค่ะ""แล้วนี่มาทำอะไรเหรอ หรือแค่ผ่านมาซื้อกาแฟเฉยๆ?""พอดีพี่เดย์ไม่สบายน่ะค่ะ ต้องนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล แล้วพี่ภูริชล่ะคะ มาทำอะไรที่นี่""พี่สาวพี่ลืมของเอาไว้ที่บ้าน พี่เลยต้องขับรถเอามาให้ที่โรงพยาบาลน่ะ" "พี่สาวพี่ภูริชทำงานที่โรงพยาบาลนี้เหรอคะ?""ใช่ เป

หลายชั่วโมงต่อมาคนตัวเล็กที่นอนหลับใหลบนเตียงนอนหนานุ่มขนาดใหญ่เริ่มขยับตัวไปมา เปลือกตาสีขาวค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างยากลำบาก ข้างกายที่เคยมีคู่หมั้นหนุ่มซึ่งนอนด้วยกันมาตั้งแต่แรก ตอนนี้กลับว่างเปล่าไร้ซึ่งวี่แววของเขาคนนั้นเธอดึงตัวเองขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงในอาการง่วงซึมพลางยกมือขึ้นมาขยี้ดวงตาตัวเองเบาๆ หลังจากนั้นจึงกวาดสายตามองหาอังเดร แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าเช่นเดิม เริ่มคิดแล้วว่าเรื่องราวก่อนหน้านั้นคือความจริงหรือความฝัน ทว่าช่วงล่างที่รู้สึกเจ็บแปลบเล็กน้อยมันทำให้เธอได้คำตอบว่า...นี่ไม่ใช่ความฝัน"ถ้าเขาอยู่ที่นี่จริงๆ แล้วเขาหายไปไหนแล้ว...ช่างเถอะ" เธอสะบัดไล่ความคิดที่อยู่ในหัวออก ก่อนจะเหวี่ยงขาทั้งสองข้างลงจากเตียงนอนแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าหลังจากเสร็จจากตรงนั้น เธอเดินออกมาจากห้องน้ำออกมานอกห้องนอน แต่ทว่าต้องชะงัก เมื่อสายตาพลันเห็นคนที่ตัวเองมองหาตอนตื่นนอนใหม่ๆ ซึ่งตอนนี้เขากำลังยืนกินมะม่วงคนเดียวตรงเคาน์เตอร์ครัวเขาไม่ได้หายไปไหน...แต่แค่ออกมาหาอะไรกินเท่านั้น"ตื่นแล้วเหรอ" เขาเอ่ยทักทายลูเซียร์พลางยกมะม่วงขึ้นมากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย"พี่เดย์เอาม