คู่หมั้นมาเฟีย [02] ระวังตัวเอาไว้

ลูเซียร์เดินตามแรงจูงของเพื่อนสาวคนสนิทเข้ามาในไนต์คลับที่ดังกระหึ่มไปด้วยเสียงเพลงจังหวะสนุก แสงไฟจากสปอร์ตไลท์ที่สาดส่องไปมาทำให้หญิงสาวมองทุกอย่างได้อย่างเลือนราง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาสัมผัสบรรยากาศแบบนี้

"ที่นี่คือที่ไหนเหรอปันปัน"

"มาเวลล์คลับ ทำไมแกทำหน้าแบบนั้น อย่าบอกนะว่าไม่เคยเที่ยวผับเลยตอนอยู่เมืองนอก"

"ไม่เคย"

"เพื่อนฝรั่งไม่เคยชวนแกไปเที่ยวผับเลยรึยังไง"

"ก็มีชวนบ้าง แต่ทุกครั้งที่พวกเขาชวน ฉันชอบไม่ว่าง"

"คิดซะว่านี่เป็นครั้งแรกที่แกได้ออกมาเปิดโลกก็แล้วกัน"

ปันปันพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะจูงมือพาลูเซียร์มายังโต๊ะของโซนวีไอพี ซึ่งมีเพื่อนสนิทอีกสองคนมานั่งรอก่อนหน้านี้อยู่แล้ว

"แม่บาร์บี้น้อยของฉันมาแล้ว ยัยเซียร์ มานั่งข้างฉัน" ลูเซียร์อดยิ้มกับท่าทางตื่นเต้นดีใจของชมพูไม่ได้ เธอเข้ามานั่งลงข้างกายเจ้าของประโยคนั้นที่เอ่ยชักชวน

"ฉันซื้อของขวัญต้อนรับกลับไทยไว้ให้แกด้วยนะ แต่ดันลืมเอามา"

"ไว้วันหลังค่อยเอามาให้ก็ได้" เธอตอบกลับนิวเยียร์ เพื่อนสาวคนสนิทอีกคน

"แล้วนี่แกกลับไทยคนเดียวหรือมากับครอบครัว"

"มาคนเดียว"

ครอบครัวเธอให้บินกลับไทยล่วงหน้าก่อนถึงพิธีวิวาห์ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เพราะอยากให้กลับมาสานความสัมพันธ์กับอังเดร แต่ดูทรงแล้วคงยาก เพราะอีกฝ่ายหยิ่งทะนงตนเหลือเกิน แถมยังเย็นชาใส่เธอเหมือนตอนเด็กๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้คู่หมั้นเห็นเธออยู่ในสายตา

"มาคนเดียวแล้วแกพักที่ไหน โรงแรมเหรอ?"

"เปล่า ฉันพักกับพี่เดย์"

"พี่เดย์ พี่เดย์ที่เป็นคู่หมั้นแกอะนะ?"

"ใช่ ที่ฉันต้องบินกลับมา เพราะครอบครัวอยากให้กลับมาสานความพันธ์ระหว่างเขาและฉัน"

"จากที่เคยฟังแกเล่าเรื่องเขาในกลุ่มให้ฟังบ่อยๆ ฉันว่าน่าจะยาก" ปันปันพูด อีกทั้งเวลาที่พวกเธอมาเที่ยวมาเวลล์คลับ มักเห็นคู่หมั้นลูเซียร์นั่งดื่มกับแก๊งเพื่อนแถมยังมีผู้หญิงมานั่งประกบข้าง นัวเนียร์กันต่อหน้าแก๊งเพื่อนก็มี แต่พวกเธอไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ลูเซียร์ฟัง เพราะกลัวเพื่อนจะเสียใจ ให้ค่อยๆ เรียนรู้ด้วยตัวเองไปดีกว่า

"ลองไหม?" นิวเยียร์ถามพร้อมยื่นแก้วเครื่องดื่มให้ลูเซียร์

"มันคืออะไรเหรอ?"

"น้ำวิเศษ"

เธอรับเครื่องดื่มที่นิวเยียร์ยื่นให้มาถือไว้ ก่อนจะค่อยๆ ยกขึ้นดมกลิ่น กลิ่นของมันไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร

"ลองชิมดูสิ รับรองแกจะติดใจจนต้องขอเพิ่ม" ชมพูแล้วก็ยกดื่มเครื่องดื่มในมือตัวเอง ลูเซียร์ดึงสายตากลับมามองแก้วในมือ ก่อนจะค่อยๆ ยกขึ้นชิมตามที่เพื่อนแนะนำ

"อื้อ! ขมปี๋เลย"

"ตอนพวกฉันลองแรกๆ ก็อารมณ์เดียวกับแกเลย แต่พอได้ลองบ่อยๆ จนชินปาก มันก็จะอร่อยไปเอง"

"พวกเธอดื่มเข้าไปอึกใหญ่ได้ยังไงกัน"

"แกก็ดื่มบ่อยๆ สิจะได้ชิน"

"ใช่ แกใกล้จะแต่งงานแล้วนะ ดื่มไม่เป็นได้ยังไง หัดดื่มเข้าไว้จะได้ชิน มา ชนแก้วกันดีกว่า"

ปันปันยื่นแก้วมา ก่อนที่คนอื่นๆ จะยื่นแก้วในมือตัวเองไปชนจนเกิดเสียง สี่สาวนั่งดื่มและพูดคุยกันตามประสาผู้หญิง ส่วนมากจะคุยเรื่องการใช้ชีวิตในต่างประเทศของลูเซียร์

เวลาล่วงเลยมาเกือบสามชั่วโมงที่ลูเซียร์นั่งดื่มกับเพื่อนจนเริ่มรู้สึกกรึ่มๆ ถึงจะดื่มไปเพียงสองแก้วก็ตาม

"ห้องน้ำไปทางไหนเหรอ?"

"เดินตรงไปทางนี้แล้วเลี้ยวขวา จะเจอห้องน้ำ"

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวมานะ" เธอเอ่ยพูดกับเพื่อน ก่อนจะดึงตัวเองที่อยู่ในอาการมึนหัวขึ้น ตวัดเท้าไปตามทางเดินที่ชมพูได้บอกไว้

เธอเปิดประตูห้องน้ำออกมาล้างมือหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ ก่อนจะเดินออกมาแล้วต้องชะงัก เมื่อสายตาปะทะเข้ากับเจ้าของใบหน้าเย็นชาคุ้นเคย

"พี่เดย์" เธอเอ่ยเรียกคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่

"เธอดื่มมาเหรอ"

"นิดหน่อยค่ะ แล้วพี่เดย์จะไปไหนเหรอคะ"

"เรื่องของฉัน" พูดจบก็เดินออกไปทันที

ลูเซียร์ทำหน้ามุ่ยลง เป็นอีกครั้งที่อังเดรทำตัวเย็นชาใส่ เธอมองตามเขาซึ่งเดินหายไปมุมหนึ่งของไนต์คลับ ก่อนจะตัดสินใจเดินตามเพราะอยากรู้ว่าเขาจะไปไหน

เธอยืนเกาะขอบประตูมองอังเดรที่เดินลงมายังสถานที่หนึ่งภายในไนต์คลับ โดยในห้องนั้นมีชายคนหนึ่งซึ่งถูกมัดติดกับเก้าอี้ ไม่รู้ว่าคู่หมั้นตัวเองพูดอะไรกับชายคนนั้น เพราะในเวลาต่อมา อังเดรได้ยกปืนขึ้นจ่อหน้าอีกฝ่าย นั่นทำให้เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

ปัง!

เสียงปืนที่ดังขึ้น ทำให้ลูเซียร์ซึ่งยืนมองเหตุการณ์ดังกล่าวพลอยสะดุ้งตามแล้วใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ไม่อยากเชื่อว่าคู่หมั้นเธอจะโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้

แม้กระทั่งเพื่อนมนุษย์ด้วยกันยังไม่เว้น...

ครืด ครืด~

"ซวยแล้ว"

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ทำให้อังเดรหมุนตัวกลับไปมองยังจุดเนิดเสียง ริมฝีปากหยักได้รูปเหยียดโค้งไปด้านข้างพร้อมเสียงในลำคอที่ดังออกมาเบาๆ เมื่อได้สบตากับคู่หมั้นสาวเข้าพอดี

ลูเซียร์รีบเดินออกจากตรงนั้น หลังจากโดนจับได้ว่าแอบดูเหตุการณ์นั้น โทรศัพท์เจ้ากรรมดังขึ้นมาอะไรตอนนี้ เธอรีบหยิบออกมาหมายจะปิดเครื่อง แต่ทว่า...

หมับ

"อ๊ะ!"

แรงกระชากมหาศาลทำให้โทรศัพท์เครื่องหรูหล่นตกพื้นจนหน้าจอแตก วินาทีที่ได้สบตากับเจ้าของนัยน์ตาดำขลับเย็นชา หัวใจดวงเล็กก็พลันไหววูบ

"พี่เดย์..โอ๊ย!" เขาจับเธอเหวี่ยงใส่ผนังปูนซีเมนต์จนรู้สึกเจ็บแผ่นหลัง เขายังคงมีนิสัยรุนแรงและป่าเถื่อนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

"เมื่อกี้เธอเห็นอะไร"

"พี่เดย์ทำอะไรก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ แล้วมาถามเซียร์ทำไมว่าเห็นอะไร"

"ต่อปากต่อคำ?"

"พี่เดย์ไม่ได้ความจำเสื่อมสักหน่อย ทำอะไรก็น่าจะรู้..." คำพูดทุกคำค่อยๆ หายไป เมื่ออังเดรยกปืนที่ใช้ปลิดชีพผู้ชายคนนั้นมาจ่อขมับบางของเธอ ความกลัวที่ครอบงำทำให้เธอแทบลืมหายใจ

เขาชักจะน่ากลัวเกินไปแล้ว

นี่หรือคือสิ่งที่เขาปฏิบัติต่อคู่หมั้นตัวเอง

"อย่าปากดีให้มันมาก ฉันไม่ได้ใจดีกับทุกคนขนาดนั้น"

"พี่เดย์กล้ายิงเซียร์เหรอคะ" เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมเอ่ยถามอย่างไม่เกรงกลัว

"เป็นแค่คู่หมั้นที่ฉันไม่ต้องการ อย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้าทำอะไร"

ลูเซียร์แอบใจกระตุกไปกับประโยคนั้นของคู่หมั้นหนุ่มคนที่ตัวเองมีใจให้ตั้งแต่ยังเด็ก

"ถ้าทำให้ฉันหมดความอดทนกับเธอเมื่อไหร่ เธออาจจะมีจุดจบเหมือนไอ้คนเมื่อกี้ก็ได้"

"เซียร์เชื่อว่าพี่เดย์ไม่กล้าทำอะไรเซียร์"

"อย่ามั่นใจให้มันมาก"

"อย่าลืมสิคะ ว่าเซียร์เป็นลูกสาวเพื่อนคนสนิทของคุณพ่อพี่เดย์ ถ้าพี่เดย์ทำอะไรเซียร์ เท่ากับพี่เดย์ประกาศสงครามกับครอบครัวเซียร์"

"หึ ปากเก่งขนาดนี้ อยากรู้จริงๆ ว่าเวลาโดนฉันเอา จะครางเก่งขนาดไหน"

เขาไม่พูดเปล่า พลางเลื่อนหลังมือขึ้นลูบไล้กรอบหน้าจิ้มลิ้มของลูเซียร์ จนกระทั่งมาถึงลำคอระหง นัยน์ตาดำขลับมองต่ำไปที่ร่องอกซึ่งโผล่พ้นคอเสื้อออกมา

"พะ...พี่เดย์มองอะไร" เธอยกมือปิดหน้าอกตัวเอง เมื่อโดนอีกฝ่ายมอง

"ระวังตัวไว้ให้ดี อย่าเผลอก็แล้วกัน"

คู่หมั้นหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเก็บปืนแล้วเดินออกไป การกระทำของอังเดรเมื่อกี้ทำให้เธอรู้สึกร้อนฉ่าที่ใบหน้า พอยกมือขึ้นทาบอกซ้าย พบว่าก้อนเนื้อข้างในกำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนแทบหลุดออกมา