All Chapters of Just Love...แค่ได้รักเธอ: Chapter 21 - Chapter 30

ไลลาหลังจากทานข้าวกันเสร็จ ทุกคนก็ลงความเห็นกันว่าควรมาดื่มกันต่อโดยที่มิโน่จะเป็นคนเลี้ยง โชว์ป๋าเหลือเกินนะ..“พี่ๆ ของขวัญว่าเรามาเล่นเกมส์กันดีกว่า” เสียงน้องของขวัญพูดขึ้น“เกมส์อะไรย่ะ” พี่ช่างแต่งหน้าถาม“ก็ตั้งคำถามแล้วมาโหวตกัน ใครถูกเลือกมากที่สุดต้องดื่มเหล้าหมดแก้ว” ของขวัญอธิบายเสร็จก็ชงเหล้าใส่แก้วไว้“มา ใครเริ่มก่อนดี ให้บอสตั้งคำถามก่อนเลย” ทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอคำถามอย่างตื่นเต้น“ใคร...หล่อที่สุดในโต๊ะ” ทุกคนชี้ไปทีมิโน่ ซึ่งฉันเผลอชี้ไปที่เขาเหมือนกัน มิโน่มองหน้าฉันแล้วเขาก็ยิ้ม ไม่รู้จะยิ้มอะไรนักหนาเนี้ย.. มิโน่จับแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมดแก้ว“จะไม่ปฏิเสธหน่อยหรอกว่ะ” บอสแกล้งท่วงมิโน่“ก็เห็นๆ กันอยู่” แล้วบอสก็ใช้ไหล่กระแทกมิโน่หยอกล้อ“อ่ะ คุณมิโน่ตั้งคำถามต่อเลยครับ” พี่ตากล้องบอก“คิดว่าใคร...เคยมีแฟนเยอะที่สุด” ทุกคนชี้มาที่ฉันหมดเลย ยกเว้นมิโน่ เขาจ้องหน้าฉันนิ่งเหมือนเขาต้องการอะไรจากคำตอบของฉัน พอเห็นว่าทุกคนชี้มาที่ฉันหมดก็เลยเผลอตอบไปโดยไม่ทันคิด“ฉันยังไม่มีแฟนสักหน่อย^-^” และนั้นทำให้ฉันรู้ว่าได้พลาดท่าให้กับมิโน่แล้ว“จริงหรอเนี้ย น้องไลลายัง

“เฮ้อออ ลำบากเนอะ เกิดมาสวยเนี้ย” เสียงน้องชายฉันเองแหละ“นั้นสินะ ทำไงดีอ่ะ” ฉันหันไปทำหน้าแอ๊บแบ๊วใส่น้องชาย“ฮ่าๆ ๆ อารมณ์ดีแล้วนิ จะกลับยังล่ะ” ไดมอนด์ถามฉัน“อือ กลับเลยดีกว่า” ฉันตอบน้องชาย“งั้นไลลากลับก่อนนะค่ะ” ฉันหันมาบอกพี่ๆ ทีมงาน ที่ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งทำหน้าอึ้งกันทั้งโต๊ะ ออ คงจะอึ้งความหล่อน้องฉันล่ะสิหรืออาจจะอึ้งที่เราสองพี่น้องพูดหยอกล้อกัน“เค้าขอกลับด้วยนะตะเอง เขามิได้เอารถมาอ่ะ” พอเห็นคนมองเยอะไดมอนด์ก็เล่นใหญ่เข้าไปอีก“ได้สิค๊า..” ฉันหันไปดึงแก้มไดมอนด์ทั้งสองข้างอย่างหมั่นเขี้ยว“โอ๊ะโอ๊ยยย เค้าเจ็บนะ” ไดมอนด์โอดครวญลูบแก้มตัวเองปอยๆ แล้วฉันก็เดินควงแขนไดมอนด์ออกจากผับ โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตาหนึ่งจ้องมองพฤติกรรมของเราสองคนพี่น้องไม่วางตาฉันขับรถออกมาจากผับตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง“จะให้ไปส่งไหน” ฉันถามน้องชายตัวเอง“ไปส่งที่ค่ายเพลงก็ได้ครับ รถมอนด์จอดอยู่นั้น” ไดมอนด์ตอบ“แล้วเราไปผับกับใครล่ะ” ก็ถ้าจอดรถไว้นี่แล้วไดมอนด์จะไปกับใคร“ไปกลับพวกเฮียซัมดีเฮียเจนะครับ” สงสัยจะเป็นคนที่ทำงานด้วยกัน“แล้วไปรู้จักกับพี่เรย์ได้ไง” ฉันสงสัยตั้งแต่อยู่ในผับล่ะ

“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ” ฉันท่วงเขาอีกครั้งหวังให้เขามีสติ“อย่าทำเป็นอินโนเซ้นท์หน่อยเลย ดูก็รู้ว่าน้องไลลานะผ่านการทดสอบมาเยอะ” คำพูดของเขาเหมือนน้ำมันราดไฟ อยากจะข่วนหน้าเขานัก“ไลลาจะเป็นยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับพี่ เพราะฉะนั้นหยุดทำเรื่องต่ำๆ สักที!” ฉันพ่นคำใส่หน้าพี่เรย์อย่างเหลืออด ถ้าคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นจะมายุ้งกับฉันทำไมพี่เรย์ดึงเสื้อฉันขึ้นไปกองไว้ที่ข้อมือที่เขาใช้สายไฟมัดไว้ ริมฝีปากหนาก้มลงมาชิดกับหน้าอกฉัน ลิ้นหนาค่อยๆ เขี่ยกระแซะบราซิลิโคนฉันออกทีล่ะนิด สร้างความปั่นป่วนในท้องน้อยทำให้รู้สึกสยิวขนลุกชันไปทั้งตัว“อือ...” เสียงเขาครางออกมาอย่างพอใจเมื่อบราซิลิโคนได้หลุดออกเผยให้เห็นก้อนเนื้อที่ใหญ่เกินตัวขาวเนียน“อย่า..มอง..” ฉันรู้สึกอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนที่เขาได้เห็นมันเต็มตา พยายามใช้แขนปิดแต่ก็ปิดไม่สนิท“ปิดทำไม สวยดี” คำพูดของพี่เรย์ทำให้ใบหน้าฉันรู้สึกร้อนผ่าว นี้ฉันเขินหรอเนี้ยบ้าไปแล้วร่างกายฉันอ่อนเปรี้ยทันทีที่ริมฝีปากหนากำลังครอบครองยอดอกที่เต่งตึงของฉัน มือข้างหนึ่งก็ทั้งบีบ นวด เคล้น คลึง อย่างสนุกมือ“อ๊ะ...อือ..” ฉันเผลอครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่“พ

เช้า....ฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอความมืดสนิทหันไปมองนาฬิกาดิจิตอลเรืองแสงที่แขวงไว้ที่ฝาผนังสูงบอกเวลาตอนนี้ 06:20 เช้าแล้วนี่ รู้สึกหนักที่เอวคอดเหมือนมีอะไรทับอยู่ แขนพี่เรย์นี่เอง เขานอนกอดฉันทั้งคืนเลยหรอ ฉันค่อยๆ จับแขนพี่เรย์ออกจากเอว โอ๊ย..เจ็บช่วงล่างจัง พอขยับตัวความเจ็บก็แล่นปิ๊ดจนขาสั่นเล็กน้อย อยากข่วนหน้าเขานัก รังแกคนอื่นแล้วยังนอนสบายใจอยู่ได้ฉันรีบหาเสื้อผ้าตัวเองมาใส่อย่างรวดเร็ว ต้องรีบออกไปก่อนที่จะมีคนมาเห็น และก็ไม่ลืมหยิบถุงกระดาษสีดำออกมาด้วย แต่ฉันไม่ได้หยิบไอ้กล่องเจ้าปัญหานั้นออกมาด้วยหรอก เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัดฉันขับรถออกมาจากค่าย LayMusic ก็สวนกับรถสีดำคันหนึ่งมีผู้ชายนั่งมาสองคนที่มองเห็นก็เพราะเขาลดกระจกรถลงคงจะเป็นเพื่อนของพี่เรย์ แล้วทำไมต้องนึกถึงด้วยเขาเนี้ย ฉันรีบสลัดหัวให้เขาออกไปจากความคิดฉันขับช้าลงเพื่อมองหาร้านขายยาแล้วก็เจอ แรดได้ก็ต้องดูแลตัวเองด้วยจริงไหม“สวัสดีค่ะ” เสียงทักทายจากเภสัชกร“ยาคุมฉุกเฉินค่ะ” ฉันรีบบอกเภสัชกร เขามองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มให้ หน้าฉันมีอะไรหรอ ฉันหันไปสองหน้าที่ตู้กระจกก็แทบจะเอาหน้าแซกแผ่นดินหนี จะอะไรซะอีกล่ะ ก็รอยคิสมา

“ไลลา” เขากอดฉันจากด้านหลังมือหนากุมอยู่ที่หน้าท้องฉัน ฉันใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกไม่อยากให้เขาเห็น“พี่ขอโทษ...ที่รุนแรงเกินไป” นี่เขาเห็นฉันเป็นเด็กรึไง ตบหัวแล้วลูบหลังงั้นหรอ“ชั่งเถอะค่ะ” ฉันลุกขึ้นนั่งหันหลังให้เขา“หิวข้าวแล้วค่ะ จะอาบน้ำก่อน” พูดจบฉันก็เดินเข้าห้องน้ำไปโดยที่ไม่ใส่อะไรเลย ยังไงเขาก็เห็นหมดแล้วนิจะใส่หรือไม่ใส่ก็ไม่ต่างกันฉันเดินออกมาจากน้องน้ำก็ไม่เจอพี่เรย์อยู่ในห้องนอน เสียงจากทีวีด้านนอกบ่งบอกว่าเขายังอยู่ในห้องฉัน“กินข้าวกันพี่อุ่นให้แล้ว” พี่เรย์เดินมาจูงมือฉันไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว เราต่างนั่งกินข้าวกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร“เมื่อไรจะกลับค่ะ” ฉันถามขึ้นหลังจากกินข้าวเสร็จ“โอเคร พี่กลับก็ได้ แต่ไลลาต้องเอาเบอร์มาให้พี่ก่อน” พี่เรย์ยกมือขึ้นเกาหัวอย่างหงุดหงิด“ทำไมต้องให้” ฉันกอดอกจ้องหน้าเขานิ่ง เห็นเขาชอบทำท่านี้เลยทำมั้ง“อย่าดื้อกับพี่” พี่เรย์พูดด้วยเสียงดุฉันแบมือขอโทรศัพท์พี่เรย์ ซึ่งเขาก็ยื่นให้อย่างรู้งาน ฉันกดแค่เบอร์ให้ส่วนเขาจะแม้มว่าอะไรก็ให้แม้มเองแล้วกัน“พี่กลับล่ะนะ” เขาเดินมายืนอยู่ตรงหน้า หอมแก้มดังฟอดแล้วก็จุ๊บที่ปากหนึ่งทีจู่ๆ ใจฉัน