All Chapters of Just Love...แค่ได้รักเธอ: Chapter 11 - Chapter 20

ไดมอนด์ติ่งต่อง.......ติ่งต่อง.......ติ่งต่อง.....เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น“ใครมาแต่เช้าล่ะเนี้ย” เสียงแม่ผมพูดขึ้น“เดี๋ยวผมไปดูให้ครับ”ผมกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในครัว นาน น๊าน ผมจะได้กลับมานอนบ้านสักที ที่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านเนี้ยไม่ใช่ว่าผมเที่ยวเถลไถลนะครับ เพราะว่าผมมีงานมีการทำต่างหาก ผมเป็นศิลปินของค่ายเพลง LayMusic ปีนี้เป็นทองของผมล่ะครับ ทัวร์คอนเสิร์ตตลอด ก็อย่างว่า คนมันกำลังฮอตแล้วผมก็กำลังสนุกกับงานของตังเองด้วย ตอนนี้ผมอยู่ในช่วงพักผ่อน ทางค่ายเห็นว่าผมลุยงานมาตลอดก็เลยให้พักเป็นเวลาหนึ่งเดือนผมเดินออกมาหน้าบ้านเพื่อดูว่าใครมา“อ้าว...นึกว่าใคร พี่มิโน่นี่เอง หวัดดีครับ” ผมกล่าวทักทาย“หวัดดี หายหน้าหายตาไปนานเลยนะ”“คนหล่อก็งี้แหละครับ ไม่ค่อยได้เจอตัวง่ายหรอก” ผมตอบแล้วก็ส่งยิ้มกวนๆ ไปให้พี่มิโน่“คร๊าบบบ...พ่อรูปหล่อ” พี่มิโน่แขวะผม“แล้วพี่มีไร มากดกริ่งหน้าบ้านเค้าแต่เช้าเนี้ย” ผมถาม“ก็มารับพี่สาวเราไปเรียนไง” พี่มิโน่ตอบ“อ๋อ..แต่ว่าวันนี้พี่ไลลาไม่ไปเรียนนะ เห็นว่าไม่สบาย” ผมบอก“อ้าว..แล้วไลลาเป็นไรมากไหม” พี่มิโน่ถามแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน“นี่แ

“แกหายดีแล้วหรอไลลา” เฌอรีนถามพร้อมกับดึงฉันเข้าไปกอดทำให้ฉันต้องปล่อยมือจากมิโน่“อืม...ไม่เป็นไรแล้วล่ะ” ฉันตอบพร้อมกับยิ้มให้เฌอรีน“เข้าเรียนกันเถอะ” เสียงมิโน่บอก ฉันหันไปมองหน้ามิโน่เขาก็ยิ้มอบอุ่นส่งมาให้ ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าไม่ควรคิดอะไรมากมายอีกต่อไป เพราะในสายตาของมิโน่มีแค่ฉันสามเดือนต่อมา....ฉันกับมิโน่ก็ยังคบกันอยู่แต่ก็ยังไม่มีใครรู้เหมือนเดิม ฉันอยากจะเรียนให้จบก่อนแล้วค่อยบอกพ่อว่าฉันคบกับมิโน่ อีกไม่กี่วันก็ถึงวันรับปริญญาแล้ว อยากให้ถึงเร็วๆ จัง คิดดังนั้นฉันก็นั่งยิ้มให้กับตัวเองอยู่หน้ากระจกในห้องนอนติ่งเสียงแอพพลิแคชั่นไลน์ดังขึ้น ฉันหันไปมองที่หน้าจอโทรศัพท์ “มิโน่” ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูมิโน่ : นอนยังไลลา : กำลังจะนอน มีไรหรอมิโน่ : ฉันปวดหัวอ่ะ ยาแก้ปวดก็หมดด้วยอ้าวเขาไม่สบายหรอเนี้ยไลลา : แล้วเป็นไรมากเปล่าฉันรีบพิมพ์กลับไปถามด้วยความเป็นห่วงมิโน่ : ถ้าได้กินยาก็คงดีขึ้นแล้วล่ะ แต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยจะไปซื้อยาเองก็ไปไม่ไหวไลลา : งั้นเดี่ยวไลลาเอายาไปให้นะรอแป๊บฉันค่อยๆ ย่องออกจากบ้านกลัวพ่อกับน้าภาตื่น ดีนะที่พ่อเข้านอนแล้ว ฉันเข้าไป

เฌอรีนปกติฉันจะให้คนขับรถมาส่งที่มหาลัย แต่วันนี้อยากเอารถมาเองกะว่าจะไปรับไลลาที่บ้านเพื่อมาเรียนพร้อมกัน แต่ว่าฉันต้องเห็นฉากกุ๊กกิ๊กของเพื่อนกับผู้ชายที่ฉันแอบรักตั้งแต่ปีหนึ่งแทน มิโน่“หึ เจ็บดีไมล่ะเฌอรีน” ฉันพึมพำกับตัวเองแบบนี้คงหายดีแล้วล่ะได้ยาดีขนาดนั้น ฉันเหยีบคันเร่งออกมาจากหมู่บ้านของเพื่อนทันที ใช่ว่าฉันดูไม่ออก ฉันรู้อยู่หรอกว่ามิโน่รู้สึกยังไงกับไลลา คืนนั้นเป็นวันเกิดของมิโน่ ฉันลงทุนซื้อนาฬิกาสุดหรูให้ หวังว่ามิโน่จะเห็นฉันอยู่ในสายตาบ้าง แต่ก็เปล่าเลยเขาไม่เคยสนใจฉันเลย ทั้งที่ฉันก็ไม่ได้ด่อยไปกว่าไลลาเลยสักนิดแถมดีกว่าด้วยซ้ำ ไลลาก็แค่เด็กต่างจังหวัดบ้านก็ไม่ได้รวยอะไร ส่วนฉันเป็นถึงลูกผู้ดีมีเงิน แต่ก็สู้อะไรเธอไม่ได้เลย แต่แล้วก็เหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างฉันบ้าง วันนั้นฉันโดนไอ้ชั่วสองตัวนั่นมอมยา ฉันคิดว่าตัวเองไม่รอดแน่ๆ ยังดีที่มิโน่เข้ามาช่วยไว้ได้ทัน พอได้เห็นหน้าคมเข้มของมิโน่บวกกับฤทธิ์ยา แล้วฉันก็ดื่มเหล้าหนักด้วยมันทำให้อดใจไม่ไหว ฉันได้ยินมิโน่เอ่ยชื่อไลลา ฉันมองหน้าเขาอย่างงุนงง นี่เขาคิดว่าฉันเป็นไลลาหรอเนี้ย แต่ว่าก็ช่างมันเหอะตอนนี้เขาอยู่ตรงนี้แล้ว

วันนี้เป็นวันรับปริญญาของบัณฑิตจบใหม่ เหล่าผู้ปกครองและญาติของบัณฑิตใหม่ต่างก็มารอถ่ายรูปและแสดงความยินดีกันอย่างล้นหลาม ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีครอบครัวฉันด้วย“พี่ไลลามาถ่ายรูปกัน” เสียงไดมอนด์น้องชายสุดที่รักของฉัน เรียกให้มาถ่ายรูปกับครอบครัว วันนี้แม่ฉันก็มาด้วยนะ ทุกคนพร้อมใจกันมาแสดงความยินดีกับฉัน“ไลลา” เสียงมิโน่เรียกฉัน ฉันจึงหันไปยิ้มให้ วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันมีความสุขเพราะฉะนั้น ฉันไม่อยากคิดอะไรให้รกสมอง“นี่ๆ ไลลา มิโน่มาถ่ายรูปกัน” เสียงเฌอรีนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส“ไดมอนด์ ถ่ายให้หน่อยสิ” เฌอรีนบอกพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ไปให้ไดมอนด์เราสามคนมายื่นอยู่ที่หน้าซุ้มดอกไม้ซุ้มหนึ่ง มิโน่ยืนอยู่ตรงกลางฉันอยู่ทางซ้ายเฌอรีนยืนอยู่ทางขว้า“เอาล่ะนะ หนึ่ง สอง สา..” จู่ๆ เสียงนับเลขของไดมอนด์ก็ขาดหายไป ฉันหันไปตามสายตาของไดมอนด์ก็ถึงกับยืนอึ่งไปชั่วขณะ เมื่อเฌอรีนเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อหอมแก้มมิโน่ ฉันรีบเบือนหน้าหนีทันที“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันรีบเดินหนีไปจากตรงนั้นทันที ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงต้นไม้ใหญ่ด้านหลังหอประชุม ฉันยืนแอบที่หลังต้นไม้ใหญ่แล้วร้องไห้ออกมาในที่สุด เมื่

หนึ่งปีผ่านไป....แสงแดดยามเช้าส่องลอดช่องหน้าต่างกระจกเข้ามากระทบกับใบหน้าสวยรูปไข่ พอโดนแสงแดดแยงตาก็ทำให้เธอลืมตาขึ้น มองออกไปนอกหน้าต่างกระจกเห็นพระอาทิตย์สาดแสงสีส้มอ่อนทำให้บรรยากาศยามเช้าของเมืองกรุงดูสวยงามยิ่งนัก นี่อุตส่าห์ซื้อห้องที่อยู่สูงๆ แล้วนะเนี้ย พระอาทิตย์ก็ยังตามมาส่องแสงจนได้ ฉันนั่งยิ้มให้กับตัวเองที่กระจกสะท้อนเงา ไม่ว่าคนเราจะอยู่สูงแค่ไหนก็ไม่มีใครจะอยู่สูงกว่าพระอาทิตย์ได้นั้นคือความสัจจริงคลื่น.......คลื่น........คลื่น........เสียงโทรศัพท์ที่หัวเตียงดังขึ้น ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย“ไลลาพูดสายอยู่ค่ะ” กรอกเสียงลงไป“ตื่นหรือยังค๊า คุณลูกสาว” เสียงพี่แมนนี่สาวประเภทสองผู้จัดการส่วนตัวฉันเอง“ตื่นแล้วค๊า” ฉันตอบพี่แมนนี่“วันนี้เวลาบ่ายสองครึ่ง มีถ่ายแบบให้เสื้อผ้าแบรนด์หนึ่งนะ ทำหน้าทำตามาสวยๆ นะค่ะคุณสาว เดี่ยวพี่ส่งโลเคชั่นไปให้” พี่แมนนี่บอกเสร็จก็วางสายไปติ่ง!พี่แมนนี่ :สตูดิโอ Mไลลา : ^-^เปิดอ่านข้อความเสร็จ ฉันก็หยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป ตั้งแต่เรียนจบฉันก็ขอพ่อซื้อคอนโดโดยให้เหตุผลว่ามันสะดวกต่อการไปท