Semua Bab My honey น้องพี่ ที่รัก: Bab 21 - Bab 30

เกือบ 3 ทุ่มของวันเดียวกันรถยนต์คันหรูวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านตาน้อย ทำให้ 2 ตาหลานที่กำลังนั่งร้อยมาลัยเตรียมส่งให้แม่ค้าในวันรุ่งขึ้นเงยหน้าขึ้นสบตากันแล้วมองไปที่หน้าต่าง น้ำหวานวางมือจากมาลัยแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดผ้าม่านดูด้านนอกอย่างสงสัย"พี่มาร์คมาค่ะตา" น้ำหวานหันไปบอกตาน้อยเบา ๆ "ตาคะ พี่มาร์คนั่งอยู่ที่แคร่ไม่เข้ามาค่ะ""งั้นหนูก็เอายากันยุงไปให้พี่เขาหน่อยลูก ข้างนอกยุงมันเยอะ" ตาน้อยว่ายิ้ม ๆ แล้วก้มหน้าลงร้อยมาลัยต่อ"แต่ดูพี่มาร์คหน้าเครียด ๆ นะคะ" สาวน้อยว่าเบา ๆ แล้วเดินกลับมานั่งร้อยมาลัยพวงที่ค้างอยู่ต่อ"พี่เขาอาจมีเรื่องไม่สบายใจก็ได้นี่ลูก แล้วนี่ก็ใกล้ฝึกงานแล้วด้วยเขาคงมีเรื่องคิดหลายอย่าง ตาว่าตอนนี้หวานเอายากันยุงไปให้พี่เขาก่อนเถอะเดี๋ยวยุงจะสุมเอา" ตาน้อยพูดขึ้นเนิบ ๆ พลางสั่งให้เธอเอายากันยุงไปให้ชายหนุ่มอย่างเป็นห่วง"ค่ะตา" เด็กสาวลุกขึ้นไปหยิบยากันยุงมาจุดก่อนจะวางลงไปในถาดรองแล้วเปิดประตูเดินออกไปหาชายหนุ่มเงียบ ๆ วางยากันยุงลงใต้แคร่ก่อนจะถอยหลังออกมาเตรียมจะเดินเข้าบ้าน"หวานมาหาพี่หน่อย" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเ

"น่ารักดีนะปกรณ์" ท่านเดชาเอ่ยขึ้นเสียงเนิบมองตามร่างเล็ก ๆ ที่เดินออกไปพ้นรั้วแล้วแบกตะกร้าผ้าวิ่งกลับบ้าน"น่ารักมากครับท่าน มารยาทดี เรียนดีแต่ก็น่าสงสารครับ" ปกรณ์มองตามหลังเด็กสาวเอ่ยกับอดีตเจ้านายเสียงทุ้ม"น่าสงสาร?""ครับท่าน...." แล้วลุงปกรณ์ก็เล่าถึงชีวิตน้ำหวานให้ท่านเดชาฟังอย่างตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงความเป็นอยู่ปัจจุบันของเด็กสาว"น่าสงสารจริง ๆ ตัวแค่นี้แล้วบอกว่ารู้จักกับพวกเจ้าโรมเพื่อนเจ้าศิลามันด้วย" ท่านเดชาว่าพลางมองเข้าไปในบ้านที่หลานสาวกำลังช่วยคุณป้าของเธอเตรียมอาหารเช้ากันอยู่"ถ้าเป็น 3 หนุ่มที่มาบ้านตาน้อยบ่อย ๆ นั่นล่ะก็ น้ำหวานค่อนข้างจะสนิทครับ เด็กหนุ่ม 3 คนนั่นเอ็นดูเธอมากทีเดียว ช่วงสอบเข้า ม.1 มาติวให้จนสอบได้แล้วตอนงานศพน้องเพลงก็ได้ 3 หนุ่มนั่นล่ะครับมาช่วย แต่วันเผามากัน 4 คนไม่มั่นใจว่าใช่คุณศิลาหรือเปล่า ตัวสูง ๆ พอ ๆ กับตามาร์คน่ะครับแต่ร่างจะใหญ่กว่ากันนิดนึง คล้ำกว่านิดหน่อย" ลุงปกรณ์เล่าให้ท่านฟังยิ้ม ๆ "ถ้า 4 คนคงจะเจ้าศิลานั่นแหละคนนึง ที่ตัวใหญ่กว่าแล้วก็คล้ำกว่ามาร์คเค้าหน่อย พอดีสินะน้องขวัญอ

ทุกวันน้ำหวานจะมาที่บ้านของลุงปกรณ์เพื่ออยู่เล่นหัดให้คิตตี้พูดภาษาไทยให้ได้มากที่สุด บางวันที่ก็เอามาลัยมาร้อยที่โต๊ะหน้าบ้านของลุงปกรณ์และสอนเพื่อนใหม่ของเธอร้อยมาลัยไปด้วยเธอเองก็หัดภาษาอังกฤษไปด้วย ซึ่งก่อนมาเธอได้เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ของคิตตี้ให้ตาน้อยฟังอย่างละเอียดตามที่ได้รู้มาจากคุณปู่ของเพื่อนใหม่และยังขอร้องตาว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับพี่ ๆ ทั้ง 3 ที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาหาเธอบ่อยนักและมันก็เป็นการดีเพราะเธอจะไม่ได้หลบหรือระแวงว่า 1 ใน 3 พี่จะรู้เรื่องเพื่อนใหม่ของเธอ จนถึงวันที่โรงเรียนของเธอเปิดเทอม ซึ่งในระดับชั้น ม.1 และ 4 นั้นเปิดก่อน เพราะต้องมีการปฐมนิเทศและรายงานตัวของนักเรียนและประชุมผู้ปกครองไปด้วยในวันเดียว มาร์คตื่นแต่เช้าเพื่อมาพาน้ำหวานไปโรงเรียนอย่างตั้งใจ"เอาแขนมานี่ซิ" มาร์คเอ่ยเสียงทุ้มกับเด็กในชุดนักเรียน ม. ต้น ที่เดินนออกมาจากบ้าน ทำให้เธอมองหน้างง ๆ แล้วเดินมายื่นแขนให้"อันนี้พี่ให้ ใส่ไว้จะได้รู้เวลากลับบ้าน อย่าเถลไถลที่ไหนล่ะ จำไว้ว่าตาอยู่บ้านคนเดียว" ชายหนุ่มพูดพลางเปิดกล่องนาฬิกาหยิบออกมาสวมที่ข้อมือเรียวเล็กของน้ำหวานแล้วจับข้อมื

"อ้าว...หวานล่ะ" มาร์คถามขึ้นทันทีที่เห็นเพื่อนเดินออกมาจากร้านแล้วมองเข้าไปในร้านเห็นเทนกำลังยืนอ่านหนังสืออยู่คนเดียว (เทนเป็นหนอนหนังสือถ้าได้หนังสือที่ชอบนางจะไม่มีโลกรอบด้านจนกว่านางจะนึกได้^_^)"เดินออกจากร้านก่อนกูอีกนะ นึกว่าไปหามึงกับตาซะอีก" โรมตอบพลางหันเข้าไปมองในร้าน "นั่งในร้านหรือเปล่าเดี๋ยวกูไปดูเอง พึ่งไอ้เทนไม่ได้หรอกถ้าได้หนังสือไอ้บ้านี่ตัดขาดจากโลกภายนอก" ว่าพลางหมุนกลับเข้าร้านหนังสือไปอีกรอบ"โทรหาน้องสิลูก" ตาน้อยว่าขึ้นเสียงนิ่งแล้วเหล่ตามองที่นั่งด้านข้างที่มีดอกไม้วางอยู่ท่วมหัวคนนั่งขำ ๆ"เออ...ใช่" มาร์คว่าอย่างนึกได้แล้วล้วงมือถือกดหาเด็กสาวทันที(ฮัลโล...) เสียงเล็ก ๆ ตอบมาจากปลายสายหลังจากมีเสียงรอสายดังแค่ 1 ครั้งเท่านั้น"ตัวเล็กอยู่ไหน"(อยู่ไกลมาก ๆ ค่ะ) น้ำหวานตอบเสียงเบาพร้อมกับโรมและเทนเดินหน้าตาตื่นออกมาจากร้านหนังสือ"ไม่เจอว่ะมาร์ค น้องเข้าห้องน้ำเปล่าวะ" โรมถามขึ้นทันทีที่มาถึง"หวานอยู่ในห้องน้ำเปล่าเนี่ย" มาร์คกรอกเสียงใส่มือถืออีกประโยค(เปล่าค่ะ ไม่ได้อยู่) คำตอบคนตัวเล

"เอ๊า... นั่งตาแป๋วอยู่ทำไมล่ะ ไปส่งพี่ ๆ เขาสิ" ตาน้อยสั่งหลานสาวที่นั่งมองตาแป๋วอยู่ ซึ่งเธอก็ลุกขึ้นเดินตามไปส่งทั้ง 3 หนุ่มแล้วกลับมานั่งดูของในถุงพลางถอนหายใจหนัก ๆ "แต่ละอย่างมีแต่แพง ๆ ทั้งนั้น พวกพี่เขาทำงานได้วันละเท่าไหร่ถึงได้กล้าจ่ายอะไรแพง ๆ แบบนี้ วันนี้บุฟเฟต์ที่พี่เทนเลี้ยงคนละตั้ง 599 เลยนะคะ เรากินได้ตั้งหลายมื้อ หวานกินจนพุงจะแตกยังคิดว่าไม่คุ้มเลย เสียดายตังค์จัง" น้ำหวานว่าขึ้นหงอย ๆ แล้วมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง  "แล้วนาฬิกานี่ก็แบบเดียวกับคิตตี้ใส่เลย เย็นนี้หวานจะถามดูว่ามันแพงมั้ย ถ้าแพงมากหวานคงเก็บใส่กล่องไว้ใส่ตอนพี่มาร์คมาดีกว่าหวานกลัวมันหาย" เด็กสาวพูดขึ้นพร้อมกับลูบนาฬิกาเบา ๆ อย่างทะนุถนอม"แล้วมันจะไม่เป็นการเสียความตั้งใจพี่เขาหรือลูก พี่เขาซื้อให้เพื่อเอาไว้ดูเวลาไม่ได้ซื้อมาให้ใส่กล่อง แล้วถ้าพี่เขามาแล้วค่อยใส่แบบนั้นเขาเรียกว่าลิงหลอกเจ้า หน้าอย่างหลังอย่างมันไม่ดี ของพวกนี้ก็เหมือนกัน ถ้าเราเห็นว่าสวยแล้วเก็บอย่างเดียวไม่ใช้ คนให้เขาก็เสียความรู้สึก เหมือนกับว่าเราไม่เห็นคุณค่าในสิ่งที่พี่เขาปร