"น่ารักดีนะปกรณ์" ท่านเดชาเอ่ยขึ้นเสียงเนิบมองตามร่างเล็ก ๆ ที่เดินออกไปพ้นรั้วแล้วแบกตะกร้าผ้าวิ่งกลับบ้าน
"น่ารักมากครับท่าน มารยาทดี เรียนดีแต่ก็น่าสงสารครับ" ปกรณ์มองตามหลังเด็กสาวเอ่ยกับอดีตเจ้านายเสียงทุ้ม
"น่าสงสาร?"
"ครับท่าน...." แล้วลุงปกรณ์ก็เล่าถึงชีวิตน้ำหวานให้ท่านเดชาฟังอย่างตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงความเป็นอยู่ปัจจุบันของเด็กสาว
"น่าสงสารจริง ๆ ตัวแค่นี้แล้วบอกว่ารู้จักกับพวกเจ้าโรมเพื่อนเจ้าศิลามันด้วย" ท่านเดชาว่าพลางมองเข้าไปในบ้านที่หลานสาวกำลังช่วยคุณป้าของเธอเตรียมอาหารเช้ากันอยู่
"ถ้าเป็น 3 หนุ่มที่มาบ้านตาน้อยบ่อย ๆ นั่นล่ะก็ น้ำหวานค่อนข้างจะสนิทครับ เด็กหนุ่ม 3 คนนั่นเอ็นดูเธอมากทีเดียว ช่วงสอบเข้า ม.1 มาติวให้จนสอบได้แล้วตอนงานศพน้องเพลงก็ได้ 3 หนุ่มนั่นล่ะครับมาช่วย แต่วันเผามากัน 4 คนไม่มั่นใจว่าใช่คุณศิลาหรือเปล่า ตัวสูง ๆ พอ ๆ กับตามาร์คน่ะครับแต่ร่างจะใหญ่กว่ากันนิดนึง คล้ำกว่านิดหน่อย" ลุงปกรณ์เล่าให้ท่านฟังยิ้ม ๆ
"ถ้า 4 คนคงจะเจ้าศิลานั่นแหละคนนึง ที่ตัวใหญ่กว่าแล้วก็คล้ำกว่ามาร์คเค้าหน่อย พอดีสินะน้องขวัญอ
Numwhan partบ้านลุงปกรณ์"ลุงกรณ์ หนูมาแล้วค่ะ" เสียงใสตะโกนเรียกเจ้าของบ้านอยู่หน้าบ้านแล้วหันไปมองรถหลายคันที่จอดอยู่ในรั้วบ้าน"ทำไมบ้านลุงกรณ์รถเยอะจัง?" คนตัวเล็กพึมพำอย่างสงสัย แล้วหันไปมองประตูบ้านที่มีคนเปิดออกมาพอดี"สวัสดีค่ะหนูมาหาลุงกรณ์ค่ะ เห็นตาบอกว่าลุงกรณ์เรียกใช้มีอะไรให้หนูทำหรือคะ" เด็กสาวยกมือไหว้หญิงวัยกลางคนอย่างนอบน้อมพร้อมกับเอ่ยถามอย่างสุภาพ"หนูชื่อน้ำหวานหรือเปล่าลูก" หญิงคนดังกล่าวเอ่ยถามอย่างเอ็นดู"ใช่ค่ะ หนูชื่อน้ำหวานค่ะ ลุงกรณ์ไม่อยู่บ้านหรือคะ" เด็กสาวตอบพร้อมกับถามหาคนที่เรียกให้ตัวเองมาทำงาน"งั้นเข้ามาก่อนลูก ลุงกรณ์ของหนูกำลังอาบน้ำอยู่จ่ะ" ผู้หญิงใจดีบอกพลางเปิดประตูออกกว้างให้เด็กสาวเดินเข้ามาในบ้าน และเธอต้องตกใจตาโตเมื่อปรากฎว่าบ้านนี้ไม่ได้มีแค่ลุงกรณ์กับผู้หญิงคนนี้แต่ยังมีคนสูงวัยที่เธอเจอเมื่อเช้า ชายวัยกลางคนรุ่นราวคราวเดียวกับลุงกรณ์แต่ดูหล่อกว่ามาก แล้วก็เด็กผู้หญิงตัวประมาณเธอนั่งอยู่ที่โซฟาอีกคน"มาหาปู่ซิลูก" ชายสูงวัยที่เรียกแทนตัวเองว่าปู่เอ่ยขึ้นเสียงอ่อนโยน ในขณะที่เด็กสา
ทุกวันน้ำหวานจะมาที่บ้านของลุงปกรณ์เพื่ออยู่เล่นหัดให้คิตตี้พูดภาษาไทยให้ได้มากที่สุด บางวันที่ก็เอามาลัยมาร้อยที่โต๊ะหน้าบ้านของลุงปกรณ์และสอนเพื่อนใหม่ของเธอร้อยมาลัยไปด้วยเธอเองก็หัดภาษาอังกฤษไปด้วย ซึ่งก่อนมาเธอได้เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ของคิตตี้ให้ตาน้อยฟังอย่างละเอียดตามที่ได้รู้มาจากคุณปู่ของเพื่อนใหม่และยังขอร้องตาว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับพี่ ๆ ทั้ง 3 ที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาหาเธอบ่อยนักและมันก็เป็นการดีเพราะเธอจะไม่ได้หลบหรือระแวงว่า 1 ใน 3 พี่จะรู้เรื่องเพื่อนใหม่ของเธอ จนถึงวันที่โรงเรียนของเธอเปิดเทอม ซึ่งในระดับชั้น ม.1 และ 4 นั้นเปิดก่อน เพราะต้องมีการปฐมนิเทศและรายงานตัวของนักเรียนและประชุมผู้ปกครองไปด้วยในวันเดียว มาร์คตื่นแต่เช้าเพื่อมาพาน้ำหวานไปโรงเรียนอย่างตั้งใจ"เอาแขนมานี่ซิ" มาร์คเอ่ยเสียงทุ้มกับเด็กในชุดนักเรียน ม. ต้น ที่เดินนออกมาจากบ้านทำให้เธอมองหน้างง ๆ แล้วเดินมายื่นแขนให้"อันนี้พี่ให้ ใส่ไว้จะได้รู้เวลากลับบ้าน อย่าเถลไถลที่ไหนล่ะ จำไว้ว่าตาอยู่บ้านคนเดียว" ชายหนุ่มพูดพลางเปิดกล่องนาฬิกาหยิบออกมาสวมที่ข้อมือเรียวเล็กของน้ำหวานแล้วจับข้อมื
"ห้อง Aครับ" ตาน้อยหันไปตอบยิ้มอย่างภูมิใจ"ตานี่ใช่...คนขายพวงมาลัยที่สี่แยกใหญ่มั้ยคะ ที่โดนรถกระบะชนปีก่อนน่ะค่ะ" ผู้ปกครองอีกคนยื่นหน้ามาถามจากทางด้านหลังอย่างใฝ่รู้พลางมองตาน้อยตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเหยียดยิ้มที่มุมปาก"ใช่ครับ ผมเองครับ" ตาน้อยตอบอย่างสุภาพ"หู... คนขายพวงมาลัยส่งหลานเรียนโรงเรียนแพงขนาดนี้เลยเหรอหาทันหรือตา" ผู้ปกครองคนเดิมว่าขึ้นเสียงดังจงใจให้คนอื่นได้ยินและได้ผลเมื่อมีหลายสายตามองมาที่ตาน้อยอย่างหลายความรู้สึก"ผมพิการ ผมไม่ได้หาให้เขาเท่าไหร่หรอกครับ หลานผมหาเองทั้งนั้นแหละ ผมก็แค่ทำส่งตามร้านพอได้ค่าน้ำค่าไฟนิดหน่อยล่ะครับ" ตาน้อยว่าขึ้นเสียงนิ่งพลางมองไปที่เวทีด้านหน้าอย่างไม่ละสายตา ตอนนี้บนเวทีผู้อำนวยการกำลังกล่าวเปิดงานและจะมีพิธีมอบทุนการศึกษาให้กับเด็กที่สอบได้ทุนในแต่ละปีและหลานสาวคนเก่งของตาก็เป็น 1 ในนั้นด้วย"ยังไงก็หนักไปนะคะ จะมีปัญญาถึงจบ ม.3 หรือเปล่าล่ะ แล้วดูสิจ๊ะเด็กที่นี่พ่อแม่เขามีเงินมีทอง อยู่บ้านหลังใหญ่ ขับรถหรู ๆ กันทั้งนั้น หลานตาจะกลายเป็นแกะดำได้นะโรงเรียนใกล้ ๆ นี่ก็มี ถึงจะ
"อ้าว...หวานล่ะ"มาร์คถามขึ้นทันทีที่เห็นเพื่อนเดินออกมาจากร้านแล้วมองเข้าไปในร้านเห็นเทนกำลังยืนอ่านหนังสืออยู่คนเดียว (เทนเป็นหนอนหนังสือถ้าได้หนังสือที่ชอบนางจะไม่มีโลกรอบด้านจนกว่านางจะนึกได้^_^)"เดินออกจากร้านก่อนกูอีกนะ นึกว่าไปหามึงกับตาซะอีก" โรมตอบพลางหันเข้าไปมองในร้าน "นั่งในร้านหรือเปล่าเดี๋ยวกูไปดูเอง พึ่งไอ้เทนไม่ได้หรอกถ้าได้หนังสือไอ้บ้านี่ตัดขาดจากโลกภายนอก" ว่าพลางหมุนกลับเข้าร้านหนังสือไปอีกรอบ"โทรหาน้องสิลูก" ตาน้อยว่าขึ้นเสียงนิ่งแล้วเหล่ตามองที่นั่งด้านข้างที่มีดอกไม้วางอยู่ท่วมหัวคนนั่งขำ ๆ"เออ...ใช่" มาร์คว่าอย่างนึกได้แล้วล้วงมือถือกดหาเด็กสาวทันที(ฮัลโล...) เสียงเล็ก ๆ ตอบมาจากปลายสายหลังจากมีเสียงรอสายดังแค่ 1 ครั้งเท่านั้น"ตัวเล็กอยู่ไหน"(อยู่ไกลมาก ๆ ค่ะ) น้ำหวานตอบเสียงเบาพร้อมกับโรมและเทนเดินหน้าตาตื่นออกมาจากร้านหนังสือ"ไม่เจอว่ะมาร์ค น้องเข้าห้องน้ำเปล่าวะ" โรมถามขึ้นทันทีที่มาถึง"หวานอยู่ในห้องน้ำเปล่าเนี่ย" มาร์คกรอกเสียงใส่มือถืออีกประโยค(เปล่าค่ะ ไม่ได้อยู่) คำตอบคนตัวเล
"เล่นตารางแบบนี้ใครก็กินไอ้มาร์คมันยากครับตา มันเคยเป็นตัวแทนมหาลัยไปแข่งระดับเอเชียมาแล้วได้เหรียญมาด้วย เห็นมันแบบนั้นไอ้นี่มันโคตรอัจฉริยะ เกรดมัน 4.00 ว่าที่เกียรตินิยมอันดับ 1 เลยนะ พวกผมยังงงเลยว่ามันเอาเวลาที่ไหนมาอ่านหนังสือทั้งที่มันทั้งเรียนทั้งทำงาน " เทนว่ากับตายิ้ม ๆ"โอ เก่งมากเลยสินี่ ถ้าเจ้าหวานรู้นี่ติดแจเลยเชียว เจ้านี่ชอบคนเก่งอยากเก่งเหมือนเค้า" ตาน้อยว่าพลางคิดถึงหลานสาว น้ำหวานจะชื่นชมคนที่เก่งกว่าเสมอและเอาเป็นแบบอย่างมาตั้งแต่เด็ก อย่างเช่นการทำกับข้าวเพราะตาบอกว่ายายทำกับข้าวเก่ง น้ำหวานก็จะตามยายเข้าครัวตั้งแต่เด็กเพื่อจะทำกับข้าวให้เก่งเหมือนยาย โตมาหน่อยลุงปกรณ์ข้างบ้านเมื่อก่อนทำงานที่บริษัทใหญ่ สามารถพูด อ่านเขียน ภาษาอังกฤษได้คล่องน้ำหวานก็จะไปเล่นกับหลานสาวลุงปกรณ์เพื่อให้ลุงปกรณ์สอนภาษาอังกฤษให้ จนเธอมีสำเนียงค่อนข้างดีเมื่อเทียบกับเด็กที่เรียนในห้องเรียนเดียวกัน"ไอ้มาร์คนี่ตัวท็อปของชั้นเลยครับตา ลุงมันเป็นคณบดีคณะ แกบอกว่าตอนเด็ก ๆ มันอยู่แต่กับกองหนังสือ มันทำข้อสอบเคมี ม.ปลาย ได้ถูกทุกข้อตั้งแต่ ม.1 ขนาดรุ่นพี่ข้างบ้านยังมาให
"เอ๊า... นั่งตาแป๋วอยู่ทำไมล่ะ ไปส่งพี่ ๆ เขาสิ" ตาน้อยสั่งหลานสาวที่นั่งมองตาแป๋วอยู่ ซึ่งเธอก็ลุกขึ้นเดินตามไปส่งทั้ง 3 หนุ่มแล้วกลับมานั่งดูของในถุงพลางถอนหายใจหนัก ๆ"แต่ละอย่างมีแต่แพง ๆ ทั้งนั้น พวกพี่เขาทำงานได้วันละเท่าไหร่ถึงได้กล้าจ่ายอะไรแพง ๆ แบบนี้ วันนี้บุฟเฟต์ที่พี่เทนเลี้ยงคนละตั้ง 599 เลยนะคะ เรากินได้ตั้งหลายมื้อ หวานกินจนพุงจะแตกยังคิดว่าไม่คุ้มเลย เสียดายตังค์จัง" น้ำหวานว่าขึ้นหงอย ๆ แล้วมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง"แล้วนาฬิกานี่ก็แบบเดียวกับคิตตี้ใส่เลย เย็นนี้หวานจะถามดูว่ามันแพงมั้ย ถ้าแพงมากหวานคงเก็บใส่กล่องไว้ใส่ตอนพี่มาร์คมาดีกว่าหวานกลัวมันหาย" เด็กสาวพูดขึ้นพร้อมกับลูบนาฬิกาเบา ๆ อย่างทะนุถนอม"แล้วมันจะไม่เป็นการเสียความตั้งใจพี่เขาหรือลูก พี่เขาซื้อให้เพื่อเอาไว้ดูเวลาไม่ได้ซื้อมาให้ใส่กล่อง แล้วถ้าพี่เขามาแล้วค่อยใส่แบบนั้นเขาเรียกว่าลิงหลอกเจ้า หน้าอย่างหลังอย่างมันไม่ดีของพวกนี้ก็เหมือนกัน ถ้าเราเห็นว่าสวยแล้วเก็บอย่างเดียวไม่ใช้ คนให้เขาก็เสียความรู้สึกเหมือนกับว่าเราไม่เห็นคุณค่าในสิ่งที่พี่เขาปร
"ปู่อยากให้มาร์คไปอยู่กับศิลาด้วย มาร์คสะดวกมั้ยลูก" คุณปู่เอ่ยถามเสียงเนิบพร้อมกับมองหน้าชายหนุ่มยิ้ม ๆ"ผม..." มาร์คอึกอักอย่างคิดไม่ตกการที่จะให้ไปอยู่ต่างประเทศในฐานะเด็กฝึกงานนั้น ถึงจะมีโอกาสได้งานที่ดีกว่า แต่เรื่องค่าใช้จ่ายก็มากกว่าอีกเหมือนกันแล้วเงินเก็บที่เขามีไม่มั่นใจว่าจะพอใช้จ่ายได้ถึงเมื่อไหร่"ปู่จะให้เงินเดือนเราเท่าพนักงานที่นั่นแล้วจะส่งเราเรียนด้วย ปู่ไม่อยากให้ศิลาอยู่ที่นั่นคนเดียว" คุณปู่พูดขึ้นเสียงเนิบมองหน้าชายหนุ่มอย่างอาทร ในบรรดาเพื่อนของศิลา มาร์คเป็นคนที่ฐานะทางบ้านด้อยกว่าเพื่อนที่สุด ชายหนุ่มดิ้นรนส่งตัวเองเรียนและรับผิดชอบอีกหลายอย่างเพียงลำพัง ซึ่งสิ่งพวกนี้ท่านเดชาให้คนไปเช็คประวัติมาร์คมาบ้างเพราะท่านก็ต้องการมั่นใจว่าคนที่ท่านจะส่งไปอยู่กับหลานชายนั้นต้องพึ่งพาได้จริง ๆ"จริงหรือครับคุณปู่ ขอบคุณครับคุณปู่ ขอบคุณครับ ผมสัญญาผมจะทำให้ดีที่สุดครับ" มาร์คถามขึ้นอย่างตื่นเต้นพร้อมกับยกมือไหว้คุณปู่หลาย ๆ รอบน้ำตาคลอหน่วยอย่างดีใจ"แต่มาร์คต้องช่วยปู่ดูแลศิลาให้ดีและเตือนสติมันทุกครั้งเกี่ยวกับผู้หญิง ศิลาถึง
"จะไปไหน มาเคลียร์กันก่อน" มาร์คลุกขึ้นคว้าเอวไว้ทันทีอย่างมันเขี้ยวทั้งอยากแกล้งร่วมด้วย"โอ๊ย... ตา ช่วยหนูด้วย ตาจะปล่อยพี่มาร์คทำแบบนี้กับหนูไม่ได้นะ โอ๊ะ! อย่าดึงเปียหนู" เด็กสาวโวยวายร้องให้ตาช่วยทันทีเมื่อมือใหญ่อีกข้างดึงหางเปียไว้"ทำอะไรไว้ล่ะ พี่เขาถึงได้มานั่งรอเคลียร์กันเองละกันตาไม่เกี่ยว ตาไปอาบน้ำรอกินข้าวดีกว่า" ตาน้อยว่าขำ ๆ แล้วค่อย ๆ ลุกเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี"เอ๊า... ตา ตาไม่รักหนูแล้วเหรอ พี่มาร์คมือหนักดึงหัวหนูจะหลุดแล้วนะ ตาไม่ดุพี่มาร์คล่ะคะ" คนตัวเล็กโวยวายพลางแกะมือใหญ่ออกจากหางเปียตัวเอง ไม่ได้สนใจอีกมือที่กอดตัวเองเอาไว้แน่นขณะที่รถของโรมวิ่งเข้ามาจอดในรั้วบ้านเพิ่มอีกคัน"ซวยแล้ว...พี่โรมกับพี่เทนก็มา โดนยำแน่เลย พี่มาร์คปล่อยหวาน พี่มาร์คอย่าแกล้งน้อง" เด็กสาวว่าพลางดิ้นหนีเต็มที่แต่ก็โดนมือใหญ่รวบเอวไว้ไม่ยอมปล่อย"น้ำหวาน..." เสียงเทนลากยาวมาก่อนตัว"อุ่ย ยาวมาเลย พี่เทน สวัสดีค่ะอุ่ย พี่โรมสวัสดีค่ะ มาครบเลยเน้อ... ว่างกันเหรอ" คนตัวเล็กอุทานเบา ๆ พลางยกมือไหว้ 2 ผู้มาใหม่พร้
ติ๊ง!เสียงไลน์แจ้งเตือนขณะที่น้ำหวานกับของขวัญกำลังนั่งรถกลับบ้านโดยของขวัญเป็นคนขับทำเอาน้ำหวานสะดุ้งจนเพื่อนสาวหันมามองหน้าP mark พี่ซักผ้าปูที่นอนให้แล้วนะ พี่ขึ้นเครื่อง 6 โมงเย็นWhan ค่ะP mark ถ้าไม่สบายก็อย่าลืมกินยานะ หน้าซีด ๆ นะเรา (อ่านแล้ว)" เฮ้อ... อยู่อังกฤษทำยังกับอยู่รังสิตไปได้ คิดจะโผล่ก็โผล่ ต๊กใจโหม้ดหลาว" น้ำหวานพึมพำพลางถอนหายใจแรงจนเพื่อนมองหน้า"ใครน่ะ""พี่มาร์คน่ะ บอกว่าจะขึ้นเครื่อง 6 โมงนี่ก็คงอยู่แอร์พอร์ตแล้วมั้ง" คนตัวเล็กพยายามตอบเพื่อนอย่างปกติ"เมื่อคืนเราไม่อยู่หวานนอนคอนโด?" ของขวัญว่าขึ้นนิ่ง ๆ"อือ" น้ำหวานพยักหน้า"อยู่กับพี่มาร์ค?" "อือ" น้ำหวานพยักหน้าอีกรอบ"เฮ้อ... หมดห่วงไป เมื่อคืนพี่เจ้าบอกว่าหวานดื่มกับพวกอาร์มี่คณะศิลป์ น้องขวัญเป็นห่วงแทบแย่ กลัวเมาแล้วนอนคนเดียว แล้วพี่มา
"นี่แกพกยาคุมใส่กระเป๋าแบบนี้เลยเหรอ" น้ำหวานว่าตาโต *รู้เว้ยว่ามีแฟนแล้วแต่ไม่คิดว่าจะพกแบบนี้นี่หว่า*"โอ๋ย... เรียนยังไม่จบ ก็พกบ้างสิคะ เรียนก็ต้องเรียน ผัวก็ต้องตามใจด้วยค่ะแล้วต่อไปหวานก็ต้องพกเข้าใจมั้ย เผื่อพี่มาร์คแกแอบกลับไทยมาอีก" ว่าพลางขับรถออกถนนกลับทางเดิม"คงไม่กลับมาอีกมั้งอีกตั้งหลายเดือนกว่าจะประชุมประจำปี ถึงตอนนั้นเรานอนกับน้องขวัญแล้วอีกอย่างเราคิดว่าคงแค่วันไนท์อะแก จบแล้วคือจบ""ว่าได้เหรอ ของเคยกินนะจ๊ะ แล้วถ้าผู้เขาเคยกินเขาก็ต้องกินค่ะ ถ้าเราไม่ให้เขากิน เขาก็ไปหากินทางอื่นได้ค่ะ แล้วพี่มาร์คของคุณพรสิ จากในรูป (ที่เธอเคยเห็นอะนะ) หล่อ สูง ขาว ยาว ใหญ่ ขนาดนั้น การศึกษาเริ่ด โปรไฟล์เป็นที่ต้องการของตลาดขนาดนั้น เล่นตัวก็ได้แห้วค่ะคุณ ถึงพรสิจะสวย หวาน เอ๋อ... (อันนี้ชมเพื่อนนะคะ >///<) แต่ถ้าไม่ตามใจผู้ก็บินค่ะ เอ๊า... กินยาซะสิ จะถึงประตูมหาลัยแล้วเนี่ย จะนั่งสวยมึนอยู่ทำไมก่อน" ไข่มุกร่ายยาวพลางหันมาเน้นให้เพื่อนกินยาที่เธอให้"อะ...อ๋อ กิน ๆ กินก็กิน" ว่าพลางแกะยาใส่ปากแล้วหันไปหยิบขวดน้ำข้างประตูมาเปิดดื่มพลางมอง
มหาวิทยาลัย Bร่างบางในชุดนักศึกษาที่ถูกระเบียบตั้งแต่เล็บมือยันรองเท้าก้าวเข้ามานั่งลงที่โต๊ะไม้ยาวใต้อาคารคณะบริหาร ฝั่งตรงข้ามกับเพื่อนแล้วมองหน้าเพื่อนสาวนิ่ง ๆ ด้วยสีหน้ากังวล"เป็นพรือหลาว พรสิ" ไข่มุก สาวใต้ตาคมเพื่อนใหม่ของหญิงสาวเงยหน้ามองเพื่อนงง ๆ กับหน้าสวยบึ้งตึงและแววตาเชิงกังวลของเพื่อน"ไข่มุก ... หวานมีอะไรจะพูดแต่เรื่องนี้ห้ามให้น้องขวัญรู้เรื่องเด็ดขาด" น้ำหวานพูดขึ้นพลางจ้องหน้าเพื่อน"น้องขวัญรู้ไม่ได้?" "อือ (พยักหน้ายืนยันสีหน้าจริงจังขั้นสุด) เรื่องนี้มันเซนซิทิฟมากเดี๋ยวเราจะเล่าให้น้องขวัญฟังเอง โอเคมั้ย""เค...ว่ามาเลย หนูมุกจะเหยียบให้มิดเหมือนตีนจมทรายเลย สัญญาที่สุด" ไข่มุกว่าสีหน้าจริงจังพอกันในขณะที่มือด้านหลังแอบไขว้นิ้วไว้ไม่ให้เพื่อนเห็น"ก่อนอื่น หวานมีอะไรจะถามมุกมากมายก่ายกองมหาศาลอภิมหาศาล...""เดี๋ยว ๆๆ เอาแค่มากมายนี่ก็ตอบไม่ไหวแล้วนะ จะก่ายกองมหาศาลอภิมหาศาลด้วย ไม่ได้..." ไข่มุกเพื่อนสาวที่รู้จักกันตอนขึ้นปี 1 เบรกเพื่อนซะคนหลายคำถามอ้าปากค้าง "เอางี้ ก่อนถาม เกริ่นนำมาก่อน"...
ชายหนุ่มค่อย ๆ ลุกจากเตียงแล้วเดินไปหยิบมือถือของเด็กสาวที่ชาร์จแบตอยู่บนหัวเตียงเดินออกจากห้องอย่างเงียบเชียบแล้วจัดการโหลดแอปบางแอปที่เธอมีในเครื่องเดิมลงเครื่องใหม่ ย้ายซิม ลงทะเบียน แอปโซเซียลต่าง ๆ ให้เรียบร้อย (เครื่องเดิมพี่ก็เป็นคนลงให้เลยรู้รหัสผ่านหมดเลย) แล้วเอากลับไปใส่ไว้ในกระเป๋าของเด็กสาว ส่วนเครื่องเดิมจัดการปิดเครื่องแล้วเอาใส่กระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองไว้ ก่อนจะกลับเข้ามาที่ห้องนอนแล้วล้มตัวลงนอนข้างเด็กสาว ก่อนจะค่อย ๆ สอดแขนข้างที่มีแผลเข้าใต้เอวอย่างจงใจให้เลือดที่ยังซึมอยู่ติดที่ผ้าปูที่นอนหลายจุดแล้วดึงแขนออก ลุกขึ้นหยิบทิชชูเช็ดเลือดที่แขนทิ้งลงในตะกร้า ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีทึบไม่ติดกระดุมแล้วนอนลงไปใหม่สอดแขนเข้าที่ใต้คอคนหลับอีกครั้ง รั้งร่างบางเข้ามาแนบอกเบา ๆ ก่อนจะลงกดจมูกลงที่หน้าผากแล้วยิ้มที่มุมปากน้อย ๆ มองคนหลับที่พลิกตัวมากอดตอบอย่างลืมตัว"หึ... ตัวเล็กเอ๊ยจะรู้มั้ยว่าเป็นพี่น่ะ คงคิดว่าเป็นน้องขวัญล่ะสิถึงได้กอดแน่นขนาดนี้" ชายหนุ่มพึมพำเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ลูบบั้นท้ายสำรวจชุดนอนผ้าแพรลื่น ๆ ของหญิงสาวที่ปรากฎว่าปราศจากชั้นในชิ้นล่างและเดาได้ว่าน่าจะไม่ม
3 ปีต่อมาRo me Bar ชั้น 2 ห้อง VIP 1ร่างสูงโปร่งยืนทอดสายตามองลงมาที่ชั้น 1 ของร้านโซนแคชเชียร์พร้อมกับยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากทุกครั้งที่กลับมาไทยเขาจะรู้สึกว่าเด็กคนนี้เติบโตขึ้นและเข้มแข็งขึ้นตามกาลเวลาที่หล่อหลอม จากเด็กสาวตัวเล็ก ๆ สดใสเจื้อยแจ้วช่างเจรจาในวันวานเป็นสาวสะพรั่งร่าเริงแจ่มใสและอ่อนหวานน่ารักอยู่ในคนเดียวกันอย่างลงตัว ร่างบางในชุดกางเกงขายาวรัดรูปสีดำมันวาวกับเกาะอกแต่งระบายขนนกด้านบนสีขาว ดูน่ารักและเซ็กซี่ ผมยาวดำขลับที่ถักเปียเรียบร้อยเสมอตั้งแต่วัยเด็กในคืนนี้เธอปล่อยยาวสยายจนถึงเอว ขนตางอนยาวที่มีอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ถูกปัดมาสคาร่าให้งอนเด้งจนตาเธอกลมโตราวกับตาตุ๊กตาไม่มีผิด ริมฝีปากบางเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดขับกับผิวขาวใสของเธออย่างน่าหลงใหล ใบหน้าที่แต่งแต้มเพียงลิปสติกแท่งเดียวและมาสคาร่าอีก 1 สามารถดึงดูดสายตาชายหนุ่มจนไม่อยากละสายตาไปทางไหน นานเท่าไหร่แล้วที่เขาบอกตัวเองเสมอว่านี่คือน้องนุ่งตามที่ตาน้อยเคยพูดยิ้ม ๆ ในคืนนั้น นานเท่าไหร่ที่เขาดูแลเธออยู่ห่าง ๆ อย่างหวังดีและห่วงใยในฐานะพี่ชายร่วมโลก ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากพลางก้มมองแก้วเจียรนัยใบสวย
บนห้องนอนชั้น 2 ของมาร์ค"พี่มาร์ค พี่โอเคมั้ย?" น้ำหวานนั่งลงข้าง ๆ แล้วพูดเสียงเบากับชายหนุ่ม"อืม..." มาร์คพยักหน้าแล้วมองหน้าเด็กสาวนิ่ง ๆ "กลัวพี่เหรอ?" คนตัวเล็กพยักหน้าทันที"คนเห็นแก่ตัวที่ทำคนอื่นเดือดร้อนมันต้องโดนแบบนี้แหละ พี่ไม่เคยพึ่งพาคนพวกนั้น ฉะนั้นพี่ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ" มาร์คให้เหตุผลเสียงทุ้มพร้อมกับรั้งหัวคนตัวเล็กมาพิงไหล่ลูบหัวเธอเบา ๆ ตามองพื้นห้องอย่างใช้ความคิด"แต่พี่มาร์คก็เสียงดังเกินไปนะ" "เอ้อ... เรากับคิตตี้นี่ยังไงวะ เสียงดังหน่อยไม่ได้เลยไปนอนเลยจะไปมั้ยวัดน่ะ" คนตัวโตแกล้งว่าเสียงเข้ม"งือ...อย่าดุสิ พรุ่งนี้น้องขวัญมาจะไล่ไปนอนกับพี่เนสเลยนะ""โห...นี่เพื่อนมากะไล่เจ้าของห้องหนีเลยเหรอ มานอนจะ 3 ทุ่มแล้วเนี่ย" ว่าพลางล้มตัวลงนอนไปก่อนแล้วรั้งบ่าคนตัวเล็กให้นอนลงข้าง ๆ"พี่มาร์ค... (หือ... มาร์คในลำคอเบา ๆ) ขอดูซีรีส์ซักตอนได้มั้ย" คนตัวเล็กว่าอ้อน ๆ"ให้เลือก... ว่าจะนอนเดี๋ยวนี้หรือจะให้พี่พาทำอย่างอื่นก่อนนอน""นอนค่ะ นอนแล้ว" เด็กสาวรีบมุดเข้าไปในผ้าห่มจนมิดหัวแล้ว
มาร์คกลับเข้ามาในบ้านหลังจากออกไปสงบสติอารมณ์เกือบครึ่งชั่วโมง น้ำหวานที่เข้าไปช่วยแม่บ้านเก็บทำความสะอาดโต๊ะหลังอาหารรีบวางจานที่กำลังเช็ดอยู่แล้วถือน้ำเย็น ๆ มายื่นให้"พี่มาร์คน้ำค่ะ" เด็กสาวยื่นแก้วน้ำให้พลางรับไอแพดกับมือถือที่มาร์คถือเข้ามามาถือไว้เอง มองมือถือตัวเองแล้วยิ้มกว้างขึ้นมาทันที "พี่มาร์คเปลี่ยนเคสมือถือให้หวานใหม่ด้วย ขอบคุณค่า..." เด็กสาวว่าอย่างตื่นเต้นพลางยกมือไหว้ที่ต้นแขนแกร่งแล้วมองมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่มาร์คเพิ่งซื้อให้เมื่อคราวก่อนอย่างดีใจ"ชอบมั้ย?" ชายหนุ่มพร้อมกับจับหัวคนขี้เห่อโยกยิ้ม ๆ"ชอบมาก... หวานกำลังหาเคสใหม่อยู่เลยค่ะ เคสเดิมมันบางมากแล้วช่วงที่ตาไม่สบายเราก็ไม่มีเวลาไปดูที่ห้างกัน จะสั่งออนไลน์ก็กลัวไม่ตรงปก แล้วคุณป้าเพิ่งซื้อให้น้องขวัญรุ่นเดียวกันนี่ตอนติดโควตาค่ะ หยิบผิดหยิบถูกกันประจำเลย" คนตัวเล็กตอบพลางยิ้มจนตาหยี"โทรไปหาไอ้โรมตามที่พี่สั่ง บอกมันให้ส่งมาภายใน 10 นาที พี่จะได้คุยธุระให้เสร็จจะได้รีบนอนพรุ่งนี้จะได้ไปบุญให้ตาแต่เช้า ตอนเย็นน้องขวัญจะมา พี่ว่าเราใส่บาตรตอนเช้าแล้วไปร้านน้านารถรอน้องขวั
"แม่นารถสวัสดีค่ะ คุณอาตรี อาเดือน พี่ (หันไปมองหน้ามาร์คเชิงคำถามแต่ชายหนุ่มก็ยังนิ่ง) สวัสดีค่ะ" เด็กสาวทักทายพลางยกมือไหว้อย่างนอบน้อม"หวัดดีจ่ะ นี่พาเข้าบ้านแล้วเหรอมาร์ค ยังไม่จบ ม. 6 ไม่ใช่เหรอ" คุณเดือนแรมว่าพลางเหยียดยิ้มที่มุมปาก"นี่บ้านผม ผมจะให้ใครเข้าใครออกมันก็สิทธิ์ของผมไม่ใช่หรือครับ ถ้าไม่เกรงใจอาตรี ผมจะเชิญคุณเดือนแรมออกไปตอนนี้ก็ทำได้ อย่ามาทำกิริยาเหยียดหยามมนุษย์ในบ้านนี้เพราะที่นี่ไม่มีชนชั้น" มาร์คว่าขึ้นเสียงดังอย่างไม่พอใจที่อาสะใภ้มาว่าน้องรักคนเล็กของตัวเอง"มาร์ค คือ..." "คุณเดือนแรมอย่าพยายามยกลูกตัวเองเหนือลูกคนอื่นสิ สงสารอาตรีบ้าง หน้าจะเหลือไม่ถึง 2 เซ็นอยู่แล้ว" มาร์คสวนขึ้นนิ่ง ๆ เขาพอรู้ว่าทุกวันนี้คุณมนตรีกดดันแค่ไหนตั้งแต่มารับช่วงงานต่อจากพ่อตาและถูกภรรยากดดันมาตลอด แต่ที่เขายังทนเพราะเห็นแก่ลูกและเขาเป็นคนที่ไม่มีอะไรติดตัวมาเลยเหมือนคุณพ่อของมาร์คเขาจึงจำต้องยอม"น้านารถผมจะพาน้องเข้าสวน มียากันยุงมั้ยครับ" มาร์คหันไปพูดกับคุณนงนารถ"มีลูก มัยหายากันยุงมาให้คุณมาร์คหน่อย" ตอบพลางเรียกแม่บ้านหายังกันยุงให้ช
"อ่อ... เดินเก่งซ่าได้แล้วว่างั้น" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามพลางกลั้นยิ้ม เขาดีใจมากที่คุณย่ากลับมาเดินได้อีกครั้งถึงแม้ต้องใช้ไม้เท้า 4 ขาค้ำยันก็ถือว่าแข็งแรงสมวัย 80 กว่า"เดินเก่งเชียวล่ะค่ะ บางวันยังชวนมัยกับพยาบาลเดินไปร้านเลยนะคะ ห้ามก็ไม่ฟัง กว่าจะถึงได้นั่งพัก 3 รอบ 4 รอบ" ละมัยคุยโวขึ้นมาทันที"เออ เห็นห้องรับรองข้างล่างเปิดทำความสะอาดใครจะมา""คุณตรีค่ะ เห็นโทรมาบอกคุณเนสเมื่อเช้าว่ากำลังจะมาเยี่ยมคุณย่า คุณเนสเลยสั่งทำความสะอาดห้องข้างล่าง ส่วนห้องข้างบนคุณนารถสั่งให้ทำไว้รอลูกสาว เห่อมาก... สั่งเปลี่ยนชุดเครื่องนอนยังไม่พอ เปลี่ยนผ้าม่านซะสวยหวานเลยเชียวค่ะ" ละมัยตอบพลางพูดถึงคุณนายของบ้านขำ ๆ"หึ ให้มาเยี่ยมแค่คุณผกาจริง ๆ เถอะ เออ...เดี๋ยวไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าในรถผมไปไว้ที่ห้องด้วยนะทั้งหมดเลย" ชายหนุ่มครางในลำคออย่างรู้ทันพลางสั่งงานละมัยก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้อง เตรียมจะเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าของตัวเองเพื่อจะไปดูสวนหลังบ้าน (จะแอบไปดูคุณย่าน่ะแหละ แต่พี่ก็ฟอร์มนิดนึง >//<)"พี่มาร์ค..." เสียงแหลมเล็กดังมาจากหน้าบ้านทำเอาชายห