DEVIL'S CURSE ต้องคำสาป のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 20

ริมฝีปากบางเผยอตอบรับเรียวลิ้นที่สอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก รสจูบไต่ระดับความเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าบทรักจะเพิ่งจบลง เธอมัวเมากับความฝันอย่างไม่คิดจะฉุดตัวเองกลับขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆ ผละจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตากลมโตจึงเปิดปรือมองเขา หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำหลังจากสบตากับดวงตาเรืองแสงสีอำพันทว่าสิ่งที่ทำให้เธอตกใจกับจินตนาการของตัวเองก็คือเขี้ยวแหลมคมของเซเวียสขณะเขาตวัดลิ้นเลียกลีบปาก เธอรู้ดีว่าจินตนาการของมนุษย์มันแฟนตาซี แต่เหตุจูงใจที่ทำให้เธอมองเห็นเขาเป็นเช่นนั้นมันคืออะไรกันแน่ทุกอย่างที่เธอคิดขณะนั้นถูกหยุดไว้ เมื่อชายหนุ่มถอนตัวตนออกไปจากร่างกายของเธอ แต่เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็จับเธอนอนอยู่ในท่าคลานเข่า แล้วสอดใส่สิ่งใหญ่โตเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว“อื้อ!” สติกระเจิดกระเจิงจนต้องผวาคว้าหัวเตียงเอาไว้ แต่อีกฝ่ายกลับยื่นมือมาประสานหลังมือของเธอ แล้วโถมกายเข้าใส่อย่างป่าเถื่อนเซเวียสสอดมือเข้าไปกุมลำคอระหงไว้ด้วยแรงอันน้อยนิดของเขา แต่มันทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเหมือนถูกบีบด้วยแรงมหาศาลแทบหายใจไม่ออก ใบหน้าหวานแดงก่ำจนปีศาจหนุ่มยอมปล่อยมือออกจากคอ แล้วเลื่อนลงมากอบกุมทรวงอกอวบแทน

“…ฉันไม่เข้าใจ นายพาฉันมาได้ยังไง” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสับสน เธอยังหาคำตอบไม่ได้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ด้วยวิธีใดถ้าไม่ใช้จินตนาการเพ้อฝันปีศาจหนุ่มหันหลังพาสัตว์เลี้ยงตัวโปรดกลับไปวางไว้ในบ้านไม้ของมัน ก่อนจะเดินกลับมาหาเจ้าของใบหน้าตื่นตระหนกอีกครั้ง“กำลังคิดว่าตัวเองอยู่ในความฝันเหรอ”“…” เธอพยักหน้าแทนการตอบคำถาม เพราะมันไม่น่าจะเป็นอย่างอื่นไปได้อีกแล้ว“เธอไม่ได้ฝัน…แต่ฉันบอกแล้วไงว่าเธอต้องแต่งงานกับฉัน”“แต่งงานบ้าบออะไรเซส เราไม่ใช่คนรักกัน นายกับฉันไม่ได้เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ”“เธอเป็นคู่ชะตาของฉัน”“เพ้อเจ้ออะไรของนาย” จากสับสนเริ่มกลายเป็นหวาดกลัว เซเวียสดูเหมือนคนมีอาการทางจิตอย่างที่เธอคิด เพราะคนปกติคงไม่พูดไร้สาระได้ขนาดนี้“เป็นแค่มนุษย์อย่าปากดี”“นายก็เป็นมนุษย์เหมือนฉันนะ” สิ้นคำพูดนั้นเหตุการณ์เมื่อคืนก็ประเดประดังเข้ามาในสมองของเซเลน่า เธอนึกถึงภาพใบหน้าเซเวียสที่เปลี่ยนไปก็เผลอกลืนน้ำลาย แต่ก็ยังเชื่อว่านั่นคือจินตนาการอันลึกล้ำของตัวเองอยู่ดี“อย่าเอาฉันไปเทียบกับมนุษย์น่ารังเกียจพวกนั้น เพราะฉันไม่ใช่”เซเวียสยึดติดกับคำว่าคู่ชะตาจนไม่สนใจว่าการกระทำข

เซเวียสนั่งอยู่มุมเดิมเหมือนทุกวัน…แม้ว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงต่อหน้าเซเลน่าไปแล้ว แต่เขาก็ยังเข้าเรียนตามปกติ สายตาคู่นั้นจับจ้องมาที่เธออย่างให้ความสนใจ ไม่ได้สบตาก็รับรู้ถึงแววตาของเขาได้หญิงสาวแทบไม่มีสมาธิในการเรียน ทำใจว่าเดี๋ยวความอึดอัดก็ผ่านไป แต่ยิ่งอยู่ในพื้นที่ปิดกลับฟุ้งซ่านจนเพื่อนข้างๆ สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอพิตต์ถาม “หล่อนเป็นอะไรนังเซล”“เปล่า แค่ปวดท้องนิดหน่อย” อันที่จริงเรียกว่ามวนท้องน่าจะถูก ไม่ใช่จากอาหารที่กินไปตอนเช้า แต่เป็นรังสีแปลกๆ ที่รู้สึกได้ต่างหาก“ไปห้องพยาบาลมั้ย”“ไม่เป็นไร อีกชั่วโมงเดียวก็เลิกคลาสแล้ว” เซเลน่าจะทนกับความน่าอึดอัดนี้ให้ได้ เพราะเรื่องเรียนสำคัญสำหรับเธอ แม้ว่ามันมีบางส่วนจะไม่เข้ามาในหัวเลยก็ตาม ดูเหมือนว่าเย็นนี้ต้องหลบมุมไปทบทวนบทเรียนเงียบๆ คนเดียวเสียแล้ววันนี้เธอมีเรียนแค่เพียงวิชาเดียวในช่วงเช้า ส่วนช่วงบ่ายทำกิจกรรมร่วมกับรุ่นน้องในชมรมดาราศาสตร์ ขณะที่เพื่อนอีกสามคนก็แยกย้ายกันเข้าชมรมที่ตัวเองสนใจ ไม่มีใครอยู่ชมรมเดียวกันเลยสักคน“พี่เซล”“ว่าไงอิงกิด” หญิงสาวขานรับรุ่นน้องคนนี้ใจดีกว่าปกติ ด้วยเพราะอิงกิดเป็

เป็นครั้งแรกที่เซเลน่าได้มีโอกาสเดินเข้ามาในปราสาทลึกลับอย่างมีสติ หลังจากถูกเจ้าของพามาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว จะบอกว่าเธอยินยอมก็ไม่ใช่เสียทีเดียว แต่เธอจำเป็นต้องมาตามคำสั่งของเซเวียสโคมไฟตามผนังจะสว่างขึ้นตามการก้าวเดินของเซเวียส ขณะที่เซเลน่ากำลังทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น กระทั่งมาถึงประตูห้องพักส่วนตัว เธอไม่ได้คุ้นชินแต่คุ้นเคย เพราะจำได้ว่ามันเป็นห้องที่เซเวียสใช้กักขังเธอไว้ครั้งที่แล้วหญิงสาวเดินตามร่างสูงเข้ามาอย่างว่าง่าย หยุดยืนอยู่กลางห้อง ส่วนเขาเดินไปทักทายสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของตัวเอง ซ้ำยังพามันเดินกลับมาหาเธออีก“ยะ…อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”“กลัวอะไร เคยเจอกันแล้ว”“…” เซเลน่ากัดริมฝีปาก มองเจ้างูตัวสีขาวอย่างระแวง เธอไม่ได้ถึงกับกลัวมากมายขนาดนั้น แต่ไม่ไว้ใจงูที่มีเจ้าของเป็นเซเวียสก็เท่านั้น“มันชื่อวินเดอร์ เธอควรจะทำความรู้จักมันเอาไว้”“มันจะไม่กัดฉันใช่มั้ย”“วินเดอร์นิสัยดี”“แต่เจ้าของมันนิสัยเสีย” เซเลน่าบ่นอุบในลำคอ แต่ต่อให้เธอจะคิดอยู่ในหัวคนเดียวเงียบๆ เซเวียสก็รู้อยู่ดี “เอาเป็นว่าฉันรับรู้แล้ว แต่ขอไม่รู้จักกับมันดีกว่า”“ตามใจ” เซเวียสไม่บังคับอะไรเธ

ปีศาจหนุ่มมองแผ่นหลังบางของหญิงสาวเดินห่างออกไปผ่านแววตาเย็นชาระคนหงุดหงิด ทั้งที่เซเลน่าหายหน้าหายไปร่วมสามวัน แต่กลับไม่ยอมชดเชยเวลาให้กับเขา รู้แบบนี้เขาคงไม่ทำตัวมีมารยาทแล้วเข้าไปหาเธอที่ศูนย์วิจัยแห่งนั้นให้รู้แล้วรู้รอดเซเวียสย่ำเท้าเดินมาบริเวณซอกตึกเพื่อหลบหนีจากสายตามนุษย์รอบตัว จากนั้นก็หายตัวกลับมายังปราสาทของตัวเอง เขาหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ริมระเบียงแล้วนำโทรศัพท์มือถือขึ้นมาใช้งานไม่เคยใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ชนิดนี้มาก่อน เพราะไม่จำเป็นต้องติดต่อกับใคร ถ้าเป็นอุปกรณ์ชิ้นอื่นเคยใช้มาบ้างในช่วงปีที่เรียนแพทย์ แต่เคยเห็น ‘มาลอส’ ลูกสมุนมือขวาหยิบมันขึ้นมาใช้บ้าง เพราะมาลอสก็เป็นอีกคนที่วนเวียนอยู่ในโลกร่วมกับมนุษย์ และมีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์ยิ่งกว่าเขาด้วยเขาไม่เคยได้ยินชื่อแอปพลิเคชันไลน์ แต่ถ้าเป็นอินสตราแกรมเคยได้ยินหู เพราะมนุษย์ที่มีสถานะเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนพูดคุยกันบ่อยนิ้วเรียวยาวเลื่อนไปบนหน้าจอทัชสกรีน แล้วมองหาคำว่า ‘Line’ เมื่อเจอก็กดเข้าไป แต่มึนงงว่าควรทำอะไรต่อไป จะส่งข้อความหาเซเลน่าได้อย่างไรใช้เวลาทำความเข้าใจกับโทรศัพท์เครื่องนี้ราวๆ ครึ่งชั่วโม