All Chapters of DEVIL'S CURSE ต้องคำสาป: Chapter 41 - Chapter 50

“นายกำลังทำให้ฉันสับสนนะ”“สับสน?”“เพราะนายขอฉันเป็นแฟน บอกคิดถึงฉัน แต่ความจริงนายทำไปเพราะอ่านความรู้สึกของฉัน แบบนี้มันแฟร์กับความรู้สึกฉันเหรอเซส” เซเลน่ารู้สึกว่ามันไม่แฟร์กับเธอเลย เขาทำไปโดยไม่ได้คิดอะไร ในขณะที่เธอเอาแต่คิดวนเวียนจนขาดความเป็นตัวเองไปเธอพยายามหยุดคิดเรื่องของเขา ทั้งที่เกือบทำได้ แต่จู่ๆ เขาก็โผล่หน้ามาแบบไม่ได้ตั้งตัว“แล้วฉันต้องทำยังไง เธออยากให้ทำยังไง”“กลับไปได้มั้ย ฉันยังไม่พร้อมจะเจอนายตอนนี้”“ไม่ได้” ปีศาจหนุ่มปฏิเสธทันควัน ถ้าเขาอยากกลับ คงไม่อยู่รอเจอเธอตั้งแต่แรก ไม่แอบมองเธอเวลาไปไหนมาไหนกับใคร“แล้วจะถามทำไมว่าฉันต้องการอะไร นายนี่โคตรเห็นแก่ตัว ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกจริงๆ ของฉันเลย” หญิงสาวขึ้นเสียงใส่อย่างหมดความอดทน ยิ่งเห็นสีหน้าเรียบเฉยเหมือนคนเห็นแก่ตัวก็ยิ่งอยากหนีจากเซเวียสเสียเดียวนี้ “ล้อเล่นกับความรู้สึกฉันมันสนุกมากเลยใช่มั้ย”“ฉันล้อเล่นกับความรู้สึกของเธอตอนไหนเซล”“ตอนนี้แหละ! ตอนที่นายโผล่หน้ามาหาฉัน แล้วบอกว่าคิดถึง ทั้งที่นายต้องการแค่เซ็กซ์จากฉันอย่างเดียว มันทุเรศ ถ้าอยากนักก็ไปเอาคนอื่นไป!”เซเวียสมองคนตัวเล็กอย่างไม่เข้าใ

เนื่องจากเซเวียสยังไม่ได้สติ ทำให้หญิงสาวจำเป็นต้องมาเรียนคนเดียว โดยฝากเขาไว้กับมาลอส ด้วยเพราะใกล้จะถึงช่วงสอบไฟนอล เซเลน่าต้องตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม แม้ลึกๆ จะเป็นห่วงคู่ชะตาของตัวเองก็ตามทีหลังจากเลิกเรียนแล้วเธอก็มายังห้องสมุดของมหาวิทยาลัย เพื่อหาที่เงียบสงบอ่านหนังสือ ระหว่างที่นั่งทบทวนบทเรียนอยู่ในมุมหนึ่งของห้องสมุด เธอได้ยินเสียงเคาะเบาๆ ดังมาจากเบื้องหน้า ส่งผลให้ต้องละสายตาจากหนังสือ“มาอ่านหนังสือเตรียมสอบเหรอครับ”“ค่ะ แล้วคุณ?” เซเลน่าถามกลับตามมารยาท แม้ว่าจะขัดใจเล็กน้อยที่ริโอมารบกวนสมาธิของเธอ“ผมมาหาที่เงียบๆ อ่านนิยายน่ะครับ”“นิยาย?”“นิยายไลฟ์โนเวลครับ ช่วงนี้ผมกำลังติดเลย” ริโอคลี่ยิ้มพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเซเลน่านั่ง “ผมขอนั่งด้วยนะ”“เชิญค่ะ แต่อย่ารบกวนกันก็พอ”“ครับ”เซเลน่าให้ความสนใจชายหนุ่มเพียงเท่านั้น พลางก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ ทั้งที่รู้ว่าเซเวียสเป็นปีศาจ เขาไม่จำเป็นต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเซเลน่าก็พยายามสรุปเนื้อหาง่ายๆ ไว้ให้เขาอ่านริโอมองใบหน้าสะสวยแทนการอ่านหนังสือ บ่งบอกว่าสิ่งใดคือสิ่งที่น่าสนใจ ตั้งแต

หนึ่งเดือนต่อมา...“วินเดอร์ออกมาหาเซลเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นจะไม่ให้กินข้าวแล้ว” เซเลน่าเรียกหาเจ้างูเผือกที่ควรจะนอนอยู่ในบ้านไม้ของตัวเอง แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้หนีไปแอบที่ไหน มันชอบเป็นแบบนี้ตั้งแต่เซเวียสไม่อยู่อะไรบางอย่างที่กำลังยุกยิกอยู่ใต้ผ้าห่มทำให้เซเลน่ารีบเดินไปที่เตียง แล้วจะกระชากผ้าห่มออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพบว่าเจ้าวินเดอร์นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนหมอนของเซเวียสที่เขาใช้หนุนนอนทุกคืน“คิดถึงเซสเหรอ” เธอถามมันด้วยความเอ็นดู นานนับเดือนแล้วที่เซเวียสลงไปจำศีลใต้ทะเลลึก จะคนหรือสัตว์ก็คิดถึงผู้ไกลห่างไม่ต่างกันเท่าไรเจ้างูเผือกชูคอขึ้นมามองหน้าเซเลน่าราวกับตอบคำถามของเธอ ก่อนจะนอนลงไปที่หมอนของเซเวียสอีกครั้ง“อีกไม่กี่เดือนเซสก็กลับมาแล้ว แต่วินเดอร์ต้องเชื่อฟังเซลนะ เพราะเซสฝากให้เซลดูแลวินเดอร์” หญิงสาวเดินเข้าไปลูบหัวมันอย่างอ่อนโยน อาจเพราะวินเดอร์ไม่เคยทำท่าทีดุร้ายใส่เธอ แถมพอดุก็รีบกลับเข้าบ้านตัวเองอย่างเชื่อฟัง เธอจึงไม่รู้สึกกลัวมันอีกแล้ว “เซลจะออกไปข้างนอกนะ แล้วจะกลับมาให้อาหารตอนหนึ่งทุ่ม อย่าออกไปไหนล่ะ”ฟู่!“ดีมาก” กล่าวชมมันเสร็จแล้วก็เดินไปปิดหน้าต่างที่เปิดไว

ความเงียบระหว่างเซเลน่ากับริโอเกิดขึ้นอีกครั้งหลังจากเธอพูดจบประโยค จนกระทั่งมาถึงท่าเรือควีนบีชส์โซนจอดเรือยอช์ตหรูหรา ท่าเรือดังกล่าวมีหลายโซน สำหรับเรือเฟอร์รีข้ามไปเกาะต่างๆ จนไปถึงโซนสำหรับเรือขนส่งสินค้าขนาดใหญ่“นี่เป็นเรือผมครับ” ริโอปรายตาไปยังเรือยอช์ตของตัวเอง จากนั้นก้าวขาขึ้นไปยืนบนเรือแล้วจึงหันกลับมายื่นมือให้เซเลน่า “จับมือผมนะครับ เรือมันโคลงเคลง”“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม หลังจากขึ้นมายืนบนเรือเรียบร้อยแล้ว เธอปล่อยมือออกจากอีกฝ่ายอย่างแนบเนียน ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งประจำที่คนขับ “คุณริโอจะขับเองเหรอคะ”“ใช่ครับ คุณไม่ต้องห่วงนะ ผมมีใบอนุญาตขับเรือแล้วก็ขับชำนาญแล้วด้วย”“อ้อ ค่อยยังชั่วค่ะ”“เสื้อชูชีพอยู่ตรงนั้นนะครับ เผื่อคุณอยากใส่”“ค่ะ” เซเลน่าเดินไปหยิบเสื้อชูชีพมาสวมเพื่อความปลอดภัย ก่อนจะเดินกลับมานั่งบนเบาะใกล้ๆ กับคนขับ “เราจะไปไหนกันเหรอคะ”“ผมว่าจะพาคุณไปขับเรือเล่นรอบเกาะมารีนสักหนึ่งรอบ แล้วเราค่อยจอดเรืออ่านหนังสือกันแถวๆ มารีนไทแองเกิล เห็นบอกว่าตรงนั้นจะมีโลมากับวาฬขึ้นมาทักทายคนด้วย…โอเคมั้ยครับ”มารีนไทแองเกิลคือจุดที่นักสำรวจใต้น้ำบอกว่

สามปีต่อมา…ก๊อก ก๊อก ก๊อก~“เข้ามาได้เลยค่ะ”“เซลว่างอยู่รึเปล่าลูก”“กำลังจะเลิกงานค่ะ แม่มีอะไรเหรอคะ”“แม่ได้ข่าวว่าเซลขอยื่นเข้าร่วมทีมปฏิบัติการเรือดำน้ำอควาโฟร์…จริงเหรอ”“จริงค่ะ” เซเลน่าพยักหน้าตอบไปด้วยสีหน้าเรียบยิ้มแย้ม ซึ่งเหตุผลที่เธอทำแบบนั้นเพราะอยากลงไปสำรวจใต้ทะเลลึก เผื่อว่าเธอจะเจอใครบางคนที่เฝ้ารอมานาน“แม่ไม่รู้หรอกนะว่าเซลกำลังคิดอะไรอยู่ แต่แม่ว่ามันอันตรายเกินไปสำหรับลูก ตัดสินใจใหม่อีกครั้งได้มั้ย” ซาร่าออกปากขอร้องลูกด้วยสีหน้าเป็นกังวล ถึงปัจจุบันเทคโนโลยีและความปลอดภัยจะมีวิวัฒนาการไปไกลแล้ว แต่การส่งลูกสาวลงไปใต้ทะเลมันเป็นเรื่องหนักหนาสำหรับคนเป็นแม่พอสมควรในเมื่อผู้เป็นแม่ขอร้อง เธอก็จะยอมทำสักครั้งหนึ่ง “หนูจะลองคิดดูอีกครั้งก็ได้ค่ะ แต่แม่ต้องเคารพการตัดสินใจของหนูนะ”“ได้ยินแบบนี้แม่ก็ดีใจแล้ว”“ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันที่บ้านค่ะ” หญิงสาวคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย ย่างเท้าเดินมาโน้มหอมแก้มผู้เป็นแม่หนึ่งครั้ง แล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของศูนย์วิจัยโคลงศีรษะทักทายเพื่อนร่วมงานมาตลอดทางจนกระทั่งมาถึงรถยนต์ จากนั้นก็ขับรถมาจอดที่บ้านตัวเอง แล้วเดิ