All Chapters of ร่วมรักวิปริต สองพันธ์กลีบบุปผา: Chapter 1 - Chapter 10

หมู่บ้านจั๋วมู่ลางหลิวเชียหนิง ( นางเอก) ความฝันอยากมีพื้นที่หลานไร้ปลูกสวนผลไม้ทุกคนได้ยินดังนั้นต่างพากัน...เริ่งเข็นถามหลิงเชียหนิง ว่าเพราะเหตุใด" เหตุใดเจ้าถึงกล่าวเช่นนี้ ช่วยอธิบายให้กระจ่างเสียที"หลิวเชียหยิง" เกิดเหตุร้ายเมื่อคืนกับท่านพ่อของข้า หลังจากที่กลับออกมาจากป่ากลางดึก ในทุกๆ วันข้าจะเคาะประตูเรียกท่านพ่อ แต่ครั้งนี้ท่านพ่อไม่เปิดให้ข้า ข้าต้องยืนรออยู่สักพัก ท่านถึงมาเปิด แต่สิ่งที่ข้าเห็นคือ รอยเลือดบนใบหน้า กับลิ้นที่ถูกตัดทิ้ง ทำให้อาการท่านพ่อข้า ต้องอยู่ระหว่างการดูแลอย่างใกล้ชิด...."ทุกคนได้ฟังเหตุผลก็ไม่รอช้ารีบเดินทางไปยังบ้านหลิวเชียหนิงทันที ...เมื่อทุกคนมาถึง พ่อของหลิวเชียหนิงก็เดินออกมา ด้วยอาการอิดโรย" ท่าน ตออนี้อาการคงสาหัส ท่านช่วยเขียนลงในกระดาษ ได้หรือไม่ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"พ่อหลิวเชียหนิง จดสิ่งที่เกิดขึ้นในกระดาษให้ทุกคนได้อ่าน ในนั้นเขียนเล่าว่า " คืนนั้นข้านอนหลับอยู่บนเตียงข้าได้ยินเสียงไขประตูจึงตื่นขึ่นมาดู นึกว่าลูกสาวกลับจากล่าสัตว์ จู่มีเงาดำๆ ใช้ไม้ทุบหลังจนหมดสติ ข้าฟื้นขึ่นก็เจ็บปวดที่ลิ้นอย่างมาก พร้อมตอนนั้นข้าเสียเลือด

บุรุษ" แม่หญิง เจ้าทำแผลเก่งยิ่งนัก แถมยังจิตใจดี"" ท่านก็ชมเกินไป ข้าก็แค่หญิงธรรมดา เหมือนสตรีทั่วไป"การกระทำเช่นนี้ทำให้เหมียวเหรินเฟิ่งยืนแอบดูอยู่ไกลๆ ว่านางผู้นี้คือคนที่ตนช่วยไว้คืนนั้นเอง... จึงแต่งตัวโทรมๆ ใช้มีดกรีดแผลที่มือเพื่อเดินมาต่อคิวให้นางรักษา..ร้ายไม่เบาเลยนะ เหมียวเหรินเฟิ่ง! " แผลท่านลึกพอสมควร ท่านนั่งลงก่อน รอยแผลลึกนี้ต้องรักษาอย่างละเอียด"เหมียวเหรินเฟิงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง "โอ๊ย"หลิวเชียหนิง" เจ็บมากรึ งันข้าจะทำเบาๆ" นิดหน่อย ทำต่อไปเถอะท่านหญิง ข้าทนได้"มือนุ่มๆของนางนั้นชั่งหน้าสัมผัส แค่ถูกเนื้อต้องตัวส่วนหนึ่งของสตรีก็เสียอาการจะแย่ ยิ่งเป็นครั้งแรกของเหมียวเหรินเฟิ่ง ทำให้อาการยิ่งฮึกเฮิบในวัยหนุ่ม!เหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านหญิง อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านใดรึหลิวเชียหนิง" ข้าอาศัยอยู่หมู่บ้าน จั๋วมู่ลาง " เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" ข้าได้ยินมาว่าที่นั้นการปลูกพืชผักชักได้ผล ดีนัก "หลิวเชียหนิง" ก็พอได้ขายทำให้ชาวบ้านไม่อดยาก "เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" แล้วท่านปลูกพืชผลชนิดใดกันหลิวเชียหนิง" ข้าปลูกผักสวนครัวทั่วไป นอกนั้นข้าก็ต้องดูแล เรื่องภายในหมู่บ้านแทนท่านพ่อ"

สะพานข้ามไปยังตำหนักเหยียนจีใกล้ถึงตำหนักเหยียนจี อาลี่รีบกลับหวังจะเจอองค์ชายก่อนท่านจะกลับมา แต่ยังไปไม่ถึงไหน ..ก็เกิดเหตุการณ์ เลวร้ายขึ้น" อาลี่  พั๋ว!"อาลี่" ช่วยด้วยๆ ช่วยข้าด้วย ข้าว่ายน้ำไม่เป็น " " เจ้าจงเล่นอยู่ในนั้นก่อนนะ ดูท่าเจ้าจะชอบ"อาลี่ " อึก ! หายใจไม่ออก อาลี่ วนตีน้ำขึ่นๆลงๆใกล้จะหมดลมหายใจ แต่พวกนางยังยืนมองไม่สะทกสะท้าน แต่ทันใดนั้น หม่าสิงคงมาช่วยนางได้ทันเวลา ตนรีบพุ่งตัวเรียกอาลี่ อย่างเป็นหวงหม่าสิงคง"อาลี่ อย่าเป็นอะไรไป ข้าอยู่นี้" นางกำนัลคิดจะหนีจะแต่กลับถูกองค์รักษ์จับไปขังคุกไว้ แล้วจะมาคิดบันชีกับพวกนาง ...หม่าสิงคง" เจ้าเรียกหมอหลวง รึยัง เหตุใดถึงช้าเช่นนี้องค์รักษ์" นั้นไง ขอรับมาแล้ว หมอหลวง" ยังหายใจอยู่ รีบพานางกลับตำหนักขอรับ"หม่าสิงคง" อืม ตำหนักเหยียนจีหมอหลวง"ชายาอาลี่ ปลอดภัยแล้วขอรับ อาจจะยังมีไข้...สักสามวัน คงจะเย็นลง. "หม่าสิงคง" ขอบใจเจ้ามาก เจ้ากลับไปพักเถิด"หมอหลวง รู้สึกถึ

หมู่บ้านจั๋วมู่ลาง ดาบเล่มยาวๆหลายเล่มถูกพิฆาตที่คอของทุกคนให้อยู่นิ่งๆเสีย ถ้าไม่อยากตาย นั่งตัวติดกันเป็นกลุ่มหายใจแทบจะไม่ออกต้องมาหวาดกลัว ลูกเด็กเล็กแดงร้องไห้งอแง งื้อๆ ! ไม่หยุด ต้องกราบออนวอนแทบเท้าเพื่อให้ลูกของตนนั้นรอด .ผู้เป็นแม่ใจจะขาดแล้วยอมจำนนทุกอย่าง...อดไม่ได้ที่อยากจะเข้าไปอุ้มลูกกลับมา...หญิงสาวร้องเรียกรำไห ถูกขังในกรงอย่างสัตว์เลี้ยง กรงสั่นไหวไปมาเพราะพวกนางอยากจะหนี..ริดเยอะดีนัก ถูกตบจนปากแตกไปหลายคน...นั่งก้มหน้ากอดหัวเข่าน้ำตาไหลรินไม่หยุดเสียงสะอึนแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ... เสียงม้า....1เชือกทำให้เป็นจุดสนใจ ผู้คนมองอย่างมีความหวัง.... หลิวเชียหนิง" เหมียวเหรินเฟิ่ง เจ้าหยุดม้าทำไมรึ ( หลิวเชียหนิงขมวดคิ้วอย่างสงสัย) เหมียวเหรินเฟิ่ง" ที่นี้เงียบผิดปกติ มีรอยเท้าของม้าหลายตัว วิ่งมาที่หมู่บ้านเจ้า" หลิวเชียหนิง" จริงด้วย ชาวสวนไม่เห็นมีผู้ใดอยู่เลย หรือว่าจะเกิดเรื่องร้าย"(หลิวเชียหนิงร้อนใจอยากวิ่งลงรถม้าไปที่หมู่บ้าน) เหมียวเหรินเฟิ่ง" อย่า..ที่หมู่บ้านเจ้ามีเนินสูงภูเขาที่สามารถมองลงไ

คุกใต้ดิน เวลา 19: 00 เหยียนจี"ทำไมนะทำไมท่านไม่เหลียวแลข้าทั้งๆที่ข้าแอบรักท่านมาเนิ่นนานข้าผิดพลาดตรงไหน" เฝ่ยเออร์" ถ้าไม่ได้รักท่านตั้งแต่แรกข้าเห็นท่านเป็นเพียงพี่ชายของสามีข้าก็เท่านั้น" ( นางเอ้ยด้วยความหนักแน่นในรักเดียว) เหยียนจี" เจ้าพูดเช่นนี้ทำร้ายถ้าจิตใจยิ่งนัก" เฝ้ยเออร์"คนอย่างท่านเจ็บไม่เป็นหรอกหากท่านเจ็บเป็นท่านจะพาบ้านเมืองชิบหายเช่นนี้หรือ" เหยียนจี"อย่าสะเออะมาสอนข้าดูตัวเองด้วยว่าเจ้าอยู่ในสภาพไหนข้า อยู่บนสูงสุด ผู้คุมอำนาจคนทั้งเมืองเจ้าไม่มีสิทธิ์แม้จะพูด" เฝ่ยเออร์" จะต้องมีสักวันที่มีผู้บารมีมากพอที่จะโค่นล้มเจ้า" เหยียนจี" มันจะไม่มีวันนั้น หึ (เหยียนจี บีบคอเฝ่ยเออร์ จ้องหน้าอาฆาตบีบจนจะหายใจไม่ออก แล้วปล่อยมือออกจนนางเกือบตาย) เมืองต้าอี้ 6.00 น.น (ประกาศโจรออกอาละวาดบุกเข้าหมู่บ้านลักพาสตรีจะนำไปขายโปรดให้ทุกท่านทุกหมู่บ้านระวังตัวด้วย ) ชาวบ้าน" เริ่มหนักขึ้นแล้วพวกเจ้าผู้ใดมีลูกสาวระวังตัวให้ดีๆ" ชาวบ้าน" ข้าต้องตักเตือนลูกสาวข้าแล้วว่าห้ามออกจากบ้านช่วงค่ำ" ชาวบ้าน" ลูกสาวข้าเพิ่งอายุเข้า 17 เป็นช่วงวัยเที่ยวเตร่ข้าต้องกำชั