ชาย3 คนแต่งตัวเสื้อผ้าหลุดรุ่ยเดินเข้ามาเหมือนคนปกติ ยื่นมีดขู่อาเก้า ว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน
"มันอยู่ไหน?อาเก้า" ข้าไม่รู้ ว่าหมายถึงอะไร?" หึ ข้ารู้ว่าเจ้าซ้อนนางไวในร้าน"อาเก้า"ไม่มี?เฮ้ย พวกเจ้าของคน เข้าไปดูข้างใน ?อาเก้า " ช้าก่อน"หึ กลัวรึ"อาเก้าชักดาบฆ่า 2 คนนั้นตายในไม่เพียงกี่วินาที ....ทำให้มันลังเล เพราะคนที่มันเล่นด้วย มีฝีมืออันร้ายกาจ มันจึงตัดสินใจรีบถอยออกไปจากร้านเหล้า ทันทีอาเก้า" เจ้าออกมาได้แล้ว"แม่นางกลัวจนตัวสั่น ตกใจขวัญหาย กลัวว่าพวกมันจะกลับมาอีก" ข้านึกว่าจะไม่รอดเสียแล้ว (นางกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือในลำคอ)อาเก้า" เหตุใดชายพวกนี้ ถึงล่าเจ้า""พวกมันหน้าจะมาจากที่อื่น เห็นพวกมันเล่าว่า "หากได้หญิงไปขายให้พ่อค้า คงได้เงินดี"อาเก้า" ข้าก็พอได้ยินเรื่องพวกนี้มาบาง แต่ว่า ที่ซ้อนของพวกมันนั้นทำเป็นกระบวนการ จับตัวยาก"หลิวเชียหนิง" รึว่าจะเป็นผู้มียสสูงศักดิ์"อาเก้า" อาจจะเป็นไปได้"หมู่บ้านจั๋วมู่ลาง ดาบเล่มยาวๆหลายเล่มถูกพิฆาตที่คอของทุกคนให้อยู่นิ่งๆเสีย ถ้าไม่อยากตาย นั่งตัวติดกันเป็นกลุ่มหายใจแทบจะไม่ออกต้องมาหวาดกลัว ลูกเด็กเล็กแดงร้องไห้งอแง งื้อๆ ! ไม่หยุด ต้องกราบออนวอนแทบเท้าเพื่อให้ลูกของตนนั้นรอด .ผู้เป็นแม่ใจจะขาดแล้วยอมจำนนทุกอย่าง...อดไม่ได้ที่อยากจะเข้าไปอุ้มลูกกลับมา...หญิงสาวร้องเรียกรำไห ถูกขังในกรงอย่างสัตว์เลี้ยง กรงสั่นไหวไปมาเพราะพวกนางอยากจะหนี..ริดเยอะดีนัก ถูกตบจนปากแตกไปหลายคน...นั่งก้มหน้ากอดหัวเข่าน้ำตาไหลรินไม่หยุดเสียงสะอึนแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ... เสียงม้า....1เชือกทำให้เป็นจุดสนใจ ผู้คนมองอย่างมีความหวัง.... หลิวเชียหนิง" เหมียวเหรินเฟิ่ง เจ้าหยุดม้าทำไมรึ ( หลิวเชียหนิงขมวดคิ้วอย่างสงสัย) เหมียวเหรินเฟิ่ง" ที่นี้เงียบผิดปกติ มีรอยเท้าของม้าหลายตัว วิ่งมาที่หมู่บ้านเจ้า" หลิวเชียหนิง" จริงด้วย ชาวสวนไม่เห็นมีผู้ใดอยู่เลย หรือว่าจะเกิดเรื่องร้าย"(หลิวเชียหนิงร้อนใจอยากวิ่งลงรถม้าไปที่หมู่บ้าน) เหมียวเหรินเฟิ่ง" อย่า..ที่หมู่บ้านเจ้ามีเนินสูงภูเขาที่สามารถมองลงไ
โจรมองไปรอบๆ นึกยังไงไม่รู้อยากเดินไปหาพวกที่เฝ้าอยู่ด้านหลัง.... 1" เจ้าจะไปไหน" 2" ข้าจะไปดูพวกที่เฝ้าอยู่ด้านหลัง" 1" ไม่ต้องไป ไม่เป็นไรหรอก ( บอกพวกพ้องด้วยน้ำเสียงมั่นใจมาก) 2" อ่าๆ แล้วนี้คืออะไร" 1" ผลไม้ แบ่งๆให้ครบทุนคนแล้ว" 2" เจ้านำมาแต่ที่ใดกัน" 1" ของชาวบ้านพวกนี้แหละ ข้าเห็นมันวางกองอยู่ก็เลยหยิบมา " 2"ฮ่าๆ ดีๆ ของฟรีสะด้วย" 10 นาทีผ่านไป.... พวกมันค่อยล้มลงทีละคนจากนั้นเหมียวเหรินเฟิ่งและอาเก้า ก็จับพวกมันมัดจับแก้ผ้าให้หมด แล้วนำตัวพวกมันไปตั้งประจานอยู่ที่เมืองต้าอี้...เมื่อพวกมันตื่นขึ่นมาก็พบว่า ตนไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว ถูกผู้คนหัวเราะเยาะ สนุกปาก ทั้งอาย จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน..." ผู้ใดกัน อย่าให้ข้ารอดไปได้นะ" ชาวบ้าน1" พวกเจ้าดูสิ น้องชายผู้นั้น เล็กเหลือเกิน ฮ่าๆๆ( นินทาต่อหน้าพวกชายโจร กันสนุกปาก ไม่ว่าหญิงใดก็ตำหนิพวกมัน แทบทุกคน) ชาวบ้าน2" ของสามีข้า ใหญ่กว่าพวกเจ้า
คุกใต้ดิน เวลา 19: 00 เหยียนจี"ทำไมนะทำไมท่านไม่เหลียวแลข้าทั้งๆที่ข้าแอบรักท่านมาเนิ่นนานข้าผิดพลาดตรงไหน" เฝ่ยเออร์" ถ้าไม่ได้รักท่านตั้งแต่แรกข้าเห็นท่านเป็นเพียงพี่ชายของสามีข้าก็เท่านั้น" ( นางเอ้ยด้วยความหนักแน่นในรักเดียว) เหยียนจี" เจ้าพูดเช่นนี้ทำร้ายถ้าจิตใจยิ่งนัก" เฝ้ยเออร์"คนอย่างท่านเจ็บไม่เป็นหรอกหากท่านเจ็บเป็นท่านจะพาบ้านเมืองชิบหายเช่นนี้หรือ" เหยียนจี"อย่าสะเออะมาสอนข้าดูตัวเองด้วยว่าเจ้าอยู่ในสภาพไหนข้า อยู่บนสูงสุด ผู้คุมอำนาจคนทั้งเมืองเจ้าไม่มีสิทธิ์แม้จะพูด" เฝ่ยเออร์" จะต้องมีสักวันที่มีผู้บารมีมากพอที่จะโค่นล้มเจ้า" เหยียนจี" มันจะไม่มีวันนั้น หึ (เหยียนจี บีบคอเฝ่ยเออร์ จ้องหน้าอาฆาตบีบจนจะหายใจไม่ออก แล้วปล่อยมือออกจนนางเกือบตาย) เมืองต้าอี้ 6.00 น.น (ประกาศโจรออกอาละวาดบุกเข้าหมู่บ้านลักพาสตรีจะนำไปขายโปรดให้ทุกท่านทุกหมู่บ้านระวังตัวด้วย ) ชาวบ้าน" เริ่มหนักขึ้นแล้วพวกเจ้าผู้ใดมีลูกสาวระวังตัวให้ดีๆ" ชาวบ้าน" ข้าต้องตักเตือนลูกสาวข้าแล้วว่าห้ามออกจากบ้านช่วงค่ำ" ชาวบ้าน" ลูกสาวข้าเพิ่งอายุเข้า 17 เป็นช่วงวัยเที่ยวเตร่ข้าต้องกำชั
จัดแจงความสารมารถ หลิวเชียหนิง" เอาล่ะบุรุษผู้ใดสนใจฝึกวรยุทธป้องกันตัว มาหาข้า 1" ข้าสนใจ" หลิวเชียหนิง" ได้อาเก้าจะสอนเจ้า" 1" ท่านอาเก้าผู้นี้เก่งทุกเรื่องเลยหรือ" หลิวเชียหนิง" มากๆเลย เจ้าเชื่อใจข้าเถิด" 1" ขอรับ" หลิวเชียหนิง" สตรีทั้งหลายเจ้าควรฝึกวรยุทธเพื่อป้องกันตนเองแต่ข้าเข้าใจว่ามันอาจจะยากข้าอยากถามพวกเจ้าว่าเต็มใจที่จะฝึกหรือไม่" 1" พวกข้าเต็มใจ ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย" 2"ข้าก็เต็มใจข้าอยากจะหันคอพวกมันเป็นชิ้นๆโยนให้อีแร้งกิน" 3" ข้าก็เช่นกันฆ่ามันเป็นพันครั้ง" 4" มันเห็นว่าข้าเป็นสตรีไม่มีทางสู้จึงข่มข้า แต่ต่อไปนี้ข้านี่แหละจะข่มมัน หลิวเชียหนิง" ทุกเจ้าจิตใจฮึกเหิมยิ่งนักข้าชอบ" อาเก้า" พวกเจ้าตามข้ามาข้าจะเริ่มฝึกสอน" เหมียวเหรินเฟิ่ง" หลิวเชียหนิงข้าต้องกลับหมู่บ้านข้าก่อนวันหน้าข้าจะแวะมาหาเจ้าใหม่" หลิวเชียหนิง "ได้แต่หายไปนานล่ะ" เหมียวเหรินเฟิ่ง" ถ้าสัญญาเข้ามาแน่นอน ข้าต้องรีบไปแล้ว" หลิวเชียหนิง" อืม" ป๋าบังบด พ่อของเหมียวเหรินเฟิ่งเป็นห่วงอย่างมากเพราะไม่ได้กลับบ้านมาตั้ง 1 วันไม่รู้ไปนอนค้างคืนที่ไหน....ออกล่าตามหาลูกชายไปทั่วป่าแต่ก็ไม่พบแต
อาหนิงยี่" ท่านพี่แล้วข้าจะพักอยู่บ้านหลังใด" เหมียวเหรินเฟิ่ง" ออ งันให้หลิวเชียหนิง จัดการ " หลิวเชียหนิง" อาหนิงยี่ บ้านพักของเจ้า อยู่ในหมู่บ้านทางซ้ายมือ หลังที่1 " อาหนิงยี่" แล้วท่านพี่ ของข้า พักอยู่ที่ใดรึ ข้าอยากพักอยู่ใกล้ๆ จะได้ปลอดภัย" หลิวเชียหนิง" เหมียวเหรินเฟิ่ง พักอยู่หลังบ้านข้า ติดๆกัน" อาหนิงยี่" งันข้าขอไปพักที่นั้นได้หรือไม่" หลิวเชียหนิง" คงไม่ได้ ที่พักนั้น พ่อข้าไม่ให้ใครง่ายๆหรอก นอกจากเหมียวเหรินเฟิ่ง อีกอย่างเจ้าเป็นสตรี คงไม่เหมาะถ้าหากเจ้าเป็นภรรยา เหมียวเหรินเฟิ่งก็ว่าไปอย่าง" อาหนิงยี่" แล้วเวลากินข้าว พวกท่าน ก็กินรวมกันทั้ง3 เลยรึ" หลิวเชียหนิง" ใช่ ก็อยู่บ้านหลังเดียว ก็ต้องเป็นเช่นนั้น แต่ถ้าเจ้าอยากมารวมโต๊ะด้วย มาได้แค่ช่วงเช้า ยกเว้นช่วงเย็นเพราะที่นี่มีกฏห้ามสตรี ออกนอกบ้าน ยามวิกาล เจ้าเข้าใจนะ" อาหนิงยี่ไม่ว่านางจะคิดหาวิธีใด หลิวเชียหนิงก็ดักทางนางไวทุกทาง อาหนิงยี่" ข้าเข้าใจแล้ว งันข้าจะเก็บของส่วนตัวไปเก็บ แล้วกลับมาหาท่านพี่เหมียวเหรินเฟิ่ง" "อืม" หลิวเชียหนิง" คนสนิทของเจ้าผู้นี้ดูท่าจะไม่เคยห่างเจ้าเลย" เหมียวเหรอนเฟิ่ง
ลานฝึกวรุยุทรอาเก้า"พวกเจ้าอยากพักหรือยังไม่เหนื่อยกันหรือถือดาบก็หนักอยู่แล้วนะ""พวกข้ายังไม่อยากพักถ้าอยากจับมันให้คุ้นชิน"อาเก้า" อืม งั้นพวกเจ้าอยากพักเมื่อไหร่ก็พักเสียเถอะนะถ้าจะออกไปหาเหมียวเหรินเฟิ่งก่อน"เหมียวเหินเฟิ่งกลับมาจากเมืองต้าอี้ ก่อนที่ฝนจะตกพอดี..ทั้งสอง ช่วยกันยกข้าวของลงจากรถม้าจู่ก็มีเสียงแทรกเข้ามาอาหนิงยี่" ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้ว ได้ชื้ออะไรมาฝากข้าหรือไม่" เหมียวเหรินเฟิง" ออ นี่ข้าเห็นว่าเจ้าชอบขนมเลยชื่อมาฝาก" อาหนิงยี่" แล้วพี่หญิงละ ได้อะไรมาบ้าง"หลิวเชียหนิง" ก็ได้แค่ของที่ชาวบ้านสั่งให้ชื้อ อุย!!! เหมียวเหรินเฟิ่ง กำไรที่เจ้าชื้อให้ข้า อยู่ไหนก็ไม่รู้?เหมียวเหรินเฟิ่ง" นี้ไง ข้าเก็บไว้กับตัว"หลิวเชียหนิง" อยู่นี้เอง ขอบใจเจ้ามาก"อาหนิงยี่" งันข้าช่วยข้นของลงนะ" หลิวเชียหนิง" ได้สิ เหลือนิดเดียว งันข้ากับเหมียวเหรินเฟิ่ง ไปหาท่านอาเก้าก่อน ฝากเจ้าดูของพวกนี้ด้วย"อาหนิงยี่ อืม"อาหนิงยี่" คอยดูเถอะท่านพี่เป็นของข้าเมื่อไหร่ข้าจะจัดการเจ้า....ไม่มีใครแย่งท่านพี่ไปได้ เจ้าอย่าหวังเลย " คิดในใจ)หลิวเชียหนิง" ท่านอาเก้าพวกนางเป็นอย่างไรบ้างข้า
ราชวงฉินขุนนาง "ท่านมาได้ทันเวลาพอดีเลยถ้ามีเรื่องจะทนท่านเรื่องนี้ข้าว่าไปหาที่คุยกันลับๆเถอะ""อืม"ขุนนาง"เมื่อ 3 วันก่อนมีราชโองการจากราชวงศ์ฮั่นเก็บภาษีกับทางเราเพิ่มเป็น 3 เท่าหากเป็นเช่นนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ข้าว่ามันจะเป็นเรื่องไม่ดี อีกเรื่องมีผู้คิดค้นกบฏก่อการค้าสตรีในเมืองเราขอรับแต่ข้าไม่รู้ว่าพวกมันส่งสตรีเหล่านี้ไปยังที่ใด""เริ่มล้ำเส้น เห็นข้าตาย แล้วช่างกล้าทำเรื่องเช่นนี้เหยียนจี นะ เหยียนจี เจ้ากำแหงนัก อีกไม่นานพวกมันจะส่งคนในวังมาคุมราชวงศ์ฉิน" ขุนนาง" มันจะง่ายขนาดนั้นเชียวหรือขุนนางของเราทั้งจงรักภักดีขุนนางแต่ละสำนักยอดเยี่ยมทั้งนั้นจะเข้ามาแทรกแซงได้ง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ"" คนชั่วย่อมทำได้ทุกอย่างเจ้าต้องเตือนขุนนางทุกระดับให้ดีๆ ข้าเกรงว่ามันจะใช้ลูกสาวที่หายตัวไปแล้ว นำมาขู่หากไม่มีทายาทสืบทอดมันก็จะให้ข้าสละบัลลังก์ให้ผู้อื่นสืบทอดราชวงศ์ฉิน และให้ชาวบ้านเป็นพยานเพื่อให้ราชวงศ์ฉินมีกษัตริย์ต่อไป....ขุนนาง" ข้าจะเตือนพวกเขาให้รู้โดยเร็ว"" ดีแล้วมีเรื่องอื่นหรือไม่"ขุนนาง"นักสืบรายงานข้าว่า มีชายแปลกหน้าเข้าในหมู่บ้าน ทุกหมู่บ้านมีกองกำลังน
อาเก้ากลับมาจากฝึกวรยุทธบังเอิญเห็นเหมียวเหรินเฟิ่งทำแผลให้ อาหนิงยี่ จึงเดินเข้าไปถามอาเก้า" นางเป็นอะไรรึ"เหมียวเหรินเฟิ่ง" นางโดนชามบาดมือ ตอนแรกนางนึกว่าหลิวเชียหนิง โยนจานใสนาง เลยมีเหตุเข้าใจกันผิดเล็กน้อย"อาเก้า" เรื่องก็เป็นเช่น นี้เอง แผลก็ไม่ใหญ่มาก อาหนิงยี่เจ้าคงดูแลตัวเองได้นะ"อาหนิงยี่ยิ้มเฝือนแห้งเฮือดให้อาเก้า เล็กน้อย " ข้าดูแลตัวเองได้ แผลแค่นี้ไกลหัวใจข้านัก"อาเก้า" ดีแล้ว ข้ากับเหมียวเหรินเฟิ่งต้องไปธุระกันบ่อย เจ้าจะได้ไม่ต้องเป็นภาระ เพราะโตแล้ว"นางได้ยิน ถึงกับจุกอกพูดไม่ออก "ท่านพี่ ท่านอาเก้า ข้าขอตัวลา เหมือนพวกท่านจะมีเรื่องคุยกัน" ( นางขมน้ำเสียงเอ๋ยลาด้วยความโกรธเล็กน้อย)เหมียวเหรินเฟิ่ง" อืม" หลิวเชียหนิง" ท่านอาเก้า ท่านพอรู้จักหมอฝีมือดีหรือไม่"อาเก้า" ทำไมรึ ก็มีนะ"หลิวเชียหนิง" พ่อข้าจู่ๆท่านก็ไอกระอักเลือด ข้ากลัวว่าจะมีโรคร้ายแรง" อาเก้า " พรุ่งนี้ข้าจะตามหมอฝีมือดีมารักษาพ่อของเจ้า"หลิวเชียหนิง" ขอบใจท่านอาเก้า " (นางดีใจจนสังเกตเห็นเวลานางยิ้มเหมือนลูกสาวของ อาเก้าที่หายตัวไปยิ่งนัก)อาเก้า" เจ้าทำให้ข้านึกถึงลูกสาว "หลิวเชียหนิง" หา
ซางเจี้ยงหมิง" แสดงว่าท่านพี่รู้ทุกอย่าง "เหยียนจี " ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น"ซางเจี้ยงหมิง" หากท่านไม่รู้ แล้วเหตุใด ท่านถึงบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน"เหยียนจีเริ่มเก็บอาการไม่อยู่ " ทหารนำตัวชายไร้สติผู้นี้ออกไปเสีย"ซางเจี้ยงหมิง" ข้าไม่ได้ไร้สติ ท่านต่างหากที่สติพิการ แอบค้าขายสตรี บ้าตัณหา ชอบทารุณหญิงสาว นี่แหละที่เรียกว่าไร้สติเหยียนจี" เจ้าอย่ามาใสความข้า "ซางเจี้ยงหมิง" ลากพยานออกมา"เหยียนจี เห็นชายสองคนที่ตนนั้นจ้างให้นำศพหญิงสาวไปทิ้ง ถึงกับต้องใช้สายตาข่มขู่สายทั้งสอง ซางเจี้ยงหมิง" ท่านพี่มองอะไรรึ"เหยียนจี" ชายสองคนนี้ข้าไม่รู้จัก"ซางเจี้ยงหมิง" แต่ชายสองคนผู้นี้รู้จักท่าน ไหนพวกเจ้าสองคน เล่ามา"ชาย1" ฝ่าบาทจ้างพวกข้า ให้นำหญิงสาวที่ถูกทารุณไปทิ้งในแม่น้ำ ขอรับ "เหยียนจี" พวกเจ้าใสความข้า เหลวไหล"ชาย2" ฝ่าบาททำเช่นนี้ มาตลอดระยะเวลาหลายปี ขอรับ"ซางเจี้ยงหมิง" เห็นไหม ท่านพี่ รึว่าแค่นี้ไม่พอ "เหยียนจี" เจ้าจะทำอะไร"ซางเจี้ยงหมิง" เมือคืนนี่ท่านพี่พึ่งทารุณหญิงสาวนางสนมที่เข้ามาวันแรก จำไม่ได้รึเหยีนนจี " เจ้า ไม่มีหลักฐานอย่ามาใสความข้า ซางเจี้ยงหมิง"
ตกดึก 21.00เหยียนจี" พวกเจ้าทั้ง5 คนเข้ามาใกล้เข้าสิ "เพ่ค่ะ ฝ่าบาท"เหยียนจี" มาเล่นเกมส์กับข้ากันเถอะ"" เหตุใดต้องมาห้องใต้ดินด้วย "เหยียนจี" ทำไม ห้องใต้ห้องนี้มันไม่สวยรึ"สวยมากเพ่ค่ะ แต่ข้าแค่สงสัย"เหยียนจี เพื่อสร้างความแปลกใหม่ ให้เหมือนสมัยที่ข้ายังเป็นหนุ่ม มาๆปิดตาทีละคน มัดแขนขึงไว้คนมุมฝ่าบาท" ทำไมเงียบเช่นนี้"เหยียนจี" ข้ากำลังนำความสุขมาให้เจ้า เข้ามา หนุ่มๆ 5 คนเข้า ของดีๆรอพวกเจ้าอยู่"...........................หลังจากนั้นสภาพ มีรอยช้ำ ร้องไห้โหยหวนลั่นคุกใต้ดิน กลัวจนตัวสั่น เหยียนจี" ของพวกนี้งานดีมาก แต่ว่าท่าดูจะหมดสภาพแล้ว ทหารนำหญิงพวกนี้ไปฆ่าทิ้งเสีย "" ขอรับ" องค์รักษ์" ฝ่าบาท จะตามพวกมันไปหรือไม่"หม่าสิงคง" ตามไป ข้าเกรงว่าพยานแค่นี้อาจไม่พอ"องค์รักษ์" ขอรับ"ทหารนำหญิงสาวทั้ง5 ขุดหลุมฝั่งร่างทั้งเป็นแต่องค์รักษ์มาได้ทันเวลา จึงฆ่าทั้งทหารทั้งสองทิ้งเสีย และนำพวกนางขึ่นรถม้าไปซ่อนไว้ในป่าบังบดเช่นเคยซางเจี้ยงหมิง" เจ้าเหตุถึงได้มาที่นี่ยามดึกเช่นนี้"หม่าสิงคง" ท่านพ่อข้าทารุณหญิงสาว ในคุกใต้ดินอาการสาหัส ได้โปรดท่านซางเจี้ยงหมิง ช่วยพวกนางด้วย
ซางเจี้ยงหมิง" แต่เจ้าก็ไม่ควรทำร้ายตัวเองเช่นนี้"หลังจากนั้นเหมียวเหรินเฟิ่งก็สลบไปอีกครั้งเพราะริทเหล้า หม่าสิงคงจึงแบกร่างกายเข้าไปที่บ้านเหมียวเหรินเฟิ่งองค์รักษ์" ท่านคิดอะไรอยู่รึ"หม่าสิงคง" ข้าก็กลัวว่าวันหนึ่ง ข้าก็จะเป็นเช่นนี้" องค์รักษ์"ข้าว่าอย่าคิดมากเลยขอรับ ไปหาภรรยาท่านเถิด นางไม่รู้ว่าท่านมา หากรู้คงดีใจมาก "หม่าสิงคง" เจ้าก็ไม่ต่างกัน อยากเจออาหนิงยี่ใจจะขาดแล้วใช่หรือไม่"องค์รักษ์" ขอรับ ข้อนี้ข้าไม่ปฎิเสธ"หลังจากนั้นต่างฝ่ายก็ไปหาเมียของตน..แถมพาไปร่วมรัก ในที่ลับๆอาลี่คิดถึงหม่าสิงคงกอดไม่ยอมปล่อย" ข้านึกว่าท่านไปมีหญิงอื่นเสียแล้ว"หม่าสิงคง " หญิงอื่นข้าไม่ชายตามอง ข้ามีแต่เจ้าเพียงผู้เดียว"อาลี่" ข้าก็มีแต่ท่านผู้เดียวเช่นกัน"อยู่กันสองต่อสองเช่นนี้ มังกรผงาดเริ่มแข็งตัวขึ้นมือไม้เริ่มคล้ำๆร่างกายทีละน้อยจนไปสัมผัสที่ส่วนล่างร่องรักจนอีกฝ่ายดิ้นสั่นครางเสียว น้องชายพร้อมจะเปิดศึกแล้วจึงกระชาก เสื้อผ้าออกหมด ขบเม้นดูดกลืนที่ยอดอก มือเรียวๆหนาๆ ลวงเข้าช่องน้องสาวอย่างเร้าร้อน " ท่านพี่ "หม่าสิงคง " นอนลง ข้าจะพาเจ้าขึ้นสวรรค์""ของท่านพี่ ใหญ่จัง "มัง
เมื่อนางเดินนางถึงราชวงค์ฉิน....แต่ความรู้สึกกลับว่างเปล่าแม้จะมีสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแปลกใหม่ ก็ไม่อาจรังสายตานางได้ อาเก้า" เข้าไปข้างในเถิด ขุนนางรอต้อนรับเจ้าอยู่"นางพยักหน้าดั่งดอกไม้ถูกแดดแผดเผาจนแห้งเหี่ยว" เพ่ค่ะ "ในท้องพระโรงราชวงค์ฉินชั่งใหญ่โต อลังการงามตา..ขุนนางทั้งหลาย น้อมคำนับองค์หญิงด้วยความปลื้มปิติ ขุนนาง" ขอต้อนรับการกลับมาขององค์หญิงแห่งราชวังฉิน "อาเก้า" ตั้งแต่วันนี้ไป องค์หญิงหลิวเชียหนิงคือผู้สืบทอดบัลลังค์คนต่อไป ข้าอยากให้ขุนนางทุกท่านเป็นพยาน ลงนามด้วยความเห็นชอบ ที่จะให้หลิวเชียหนิงครองบัลลังค์คนต่อไป"ขุนนางพร้อมใจกันลงความเห็นโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ หลิวเชียหนิง" ข้าหลิวเชีย จะตั้งใจพยายามเป็นราชิณีที่ดี ไม่ทำให้ชาวบ้านต้องอดยากแร้งแค้น มีแต่จะทำให้รุ่งเรืองขึ่น"ขุนนาง ทรงพระเจริญองค์หญิงหลิวเชียหนิง (การมาครั้งนี้เป็นการเปิดตัวอย่างสมบูณร์)อาเก้า" ลูกพ่อ นางกำนัลคนนี้ จะเป็นนางประจำตัวของเจ้า (นางหันมองท่านพ่อตนอย่างเมอลอย พยักหน้าตอบรับที่ไร้ความสุข) " เพ่ค่ะ"อาเก้า" พวกเจ้า พาลูกสาวข้าไปตำหนักใหญ่" "เพ่ค่ะ ฝ่าบาท""องค์หญิงเพ่ค่ะ กระหม่อมทั้งสอง
รุ่งส่างตำหนักเหนียนจีแม่เล้าเร่งเดินทางด้วยท่าทางกระวนกระวายจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวขอพบเข้าเฝ้าฝ่าบาทในยามเช้าตรู่เหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนขอบตาดำคล้ำผมยุ่งเหยิงเสื้อผ้าเมื่อคืนยังไม่ได้เปลี่ยนแม่เล้า" ท่านขุนนางข้าอยากเข้าพวกฝ่าบาทข้ามีเรื่องจะทูลข้าต้องเข้าก็ฝ่าบาทเดี๋ยวนี้"ขุนนาง" ออกไปนี่ไม่ใช่เวลาจะมาเข้าเฝ้าวันนี้เข้าเฝ้าไม่ได้ "ทหาร ลากนางออกไป"แม่เล้า" แต่ข้ามีเรื่องสำคัญจริงๆ หากไม่เข้าเฝ้าตอนนี้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่แน่หากท่านขุนนางไม่เชื่อก็ตามใจท่านเถิดข้ายอมกลับก็ได้"เหยียนจี" เสียงเอะอะโวยวายอะไรกันดังไปถึงข้างในจนข้านอนไม่ได้"ขุนนาง" มีผู้หนึ่งบอกว่าจะขอเข้าเฝ้าท่านให้ได้หากไม่เฝ้าวันนี้พรุ่งนี้เรื่องอาจจะบานปลายขอรับ"เหยียนจี" ไปตามนางกลับมาเข้าเฝ้า"ขุนนาง" ขอรับฝ่าบาท"ขุนนางเร่งฝีเท้าเดินตามหาหญิงผู้นั้นอยู่หลายคราจนกว่าจะพบก็เล่นซะเหงื่อตกหายใจหอบเหนื่อยอยู่หลายคร่า"ขุนนาง" ข้าหาเจ้าอยู่นานเจ้ามานั่งพิงกำแพงอย่างกับคนขอทานอยู่นี้นี่เอง ฝ่าบาทเรียกเจ้าเข้าพบ "แม่เล้า" จริงหรือได้ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้"ตำหนักเหยียนจีเหยียนจี" เจ้ามีธุระอันใดเหตุใดสภาพ
ภูเขาลูกที่สองทุกนางเดินทางมาถึงภูเขาที่ 2 แล้วสงสัยใช่ไหมว่าเหตุใดทำไมหม่าสิงคงถึงให้พวกนางเดินทางมาที่ภูเขาลูกที่ 2 โดยใช้ทางลัด....เหตุเพราะที่นี่เป็นทางที่หม่าสิงคงใช้ในการลัดพบปะศัตรูอยู่บ่อยครั้งถึงไม่ค่อยมีชาวบ้านหรือผู้อื่นใช้ทางเส้นนี้กันเพราะทางเส้นนี้มีทางสลับซับซ้อนมากมายแต่ที่พวกนางมาได้เพราะองครักษ์ได้ติดป้ายลูกศรในระหว่างเดินทางเมื่อเจอลูกศรให้ดึงลูกศรออกเพื่อจะได้ไม่เหลือร่องรอยหม่าสิงคง" เจ้าช่วยข้าคิดเสียทีว่าจะนำพวกนางทั้งหมดไปได้เช่นไร"องค์รักษ์" รถม้าใหญ่สัก 50 เชือกก็น่าจะพอขอรับ" หม่าสิงคง" เจ้ามีคนที่พอไว้ใจที่จะนำมา 50 เชือกมาให้ข้าได้หรือไม่" องค์รักษ์" ถ้าพอมีอยู่บ้างรับรองไว้ใจได้ขอรับ"หม่าสิงคง" งั้นไปนำมาข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่""ขอรับ"2 ชั่วโมงผ่านไปหม่าสิงคง" คนที่เจ้าหามา พอใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย นี่ใกล้ถึงภูผาแล้ว"องค์รักษ์" ท่าน นั้นเหมียวเหรินเฟิ่ง"หม่าสิงคง" หยุดม้าก่อนข้าจะ พูดเอง"เหมียวเหรินเฟิ่ง" องค์ชายหายดีแล้วหรือแล้วนี่ขนสิ่งใดมา ใช้ม้าตั้ง 50 เชือก"หม่าสิงคง" ข้าขนสตรีมา 500 คน"เหมียวเหรินเฟิ่ง" เจ้าจะฆ่าพวกนางหรือเจ้ามันชั่วช้า"
ตำหนักเหยี่ยนจีขุนนาง" ฝ่าบาทชาวบ้านพากันแยกย้าย กลับไปแล้วข้อเสนอของท่านได้ผลขอรับ""ดีอีกไม่นานข้าคงได้สักนางสนม 2,000 แผลพุพองของสตรีอีกกี่วันจะหาย"ขุนนาง" อีก 7 วันขอรับ""ฮ่าๆๆดีใกล้แล้วสิแต่ข้าเกรงว่าจะมีอะไรมาขัดขวางข้าก็ต้องเตรียมการล่วงหน้าไว้ให้ดี"ขุนนาง" ฝ่าบาทมีแผนอะไรรึ""ตอนนี้ข้ายังคิดไม่ออกข้าต้องการพักนั่งคิดอยู่คนเดียวคราวนี้คงหมดเรื่องแล้วสินะคงไม่มีอะไรมากวนใจข้าอีกเจ้าออกไปเถิด"ขุนนาง" ทูลลา ฝ่าบาทตำหนักหม่าสิงคงอวงค์รักษ์" องค์ชายกลับมาคราวนี้ข้าว่าผู้ที่คิดร้ายต่อท่านคงไม่อยู่เฉยแน่""เจ้าคิดว่ามันเป็นผู้ใดกันถึงอยากจะฆ่าข้าเช่นนี้"องค์รักษ์" เรื่องนี้ข้าก็เดาไม่ออกหาตัวยากเสียจริงแต่ว่าถ้าพบของสิ่งสำคัญพวกมันทำตกขอรับข้าลืมบอกท่านไปเลย""มันคืออะไรหรือ"องค์รักษ์" ลายมือเซ็นยินยอมเบิกจ่ายการใช้เงินขอรับ""แสดงว่าพวกนักฆ่าได้รับเงินมาจากคนในนั้น"องค์รักษ์" หรือว่าคนที่เบิกได้ก็มีแค่ขุนนางเจ้าของตำหนักแต่ละที่แค่นี้แหละขอรับ"" ขุนนางงั้น? ใช่ลายมือนี้เป็นของขุนนางแต่ข้าไม่รู้เป็นของขุนนางท่านใด"องค์รักษ์" หากจะสืบเรื่องนี้คงไม่ยากอีกต่อไปขอรับ""ช่วงนี้
หมู่บ้านจั๋วมู่ลางสวนผลไม้ลูกดกในสวนเต็มไปด้วยผีเสื้อมาดอมดม ดอกไม้ ส่งกลิ่นความเป็นธรรมชาติขนานไปกับท้องฟ้าใสกระจ่างตาทามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจี แสงแดดอ่อนๆส่องลงมากระทบหน้าผากคู่รักที่กำลังจูมพิษกันอย่างดูดดื่ม ทามกลางผีเสื้อมาเป็นพยานรักของทั้งสองส่งสายตารักบันทึกทุกวินาทีด้วยความปรารถนา " ข้าอยากมองเจ้านานๆ"" ข้าก็ยืนให้เจ้ามองอยู่"เหมียวเหรินเฟิ่ง" แววตาเจ้างดงามนัก?" จริงรึ"เหมียวเหรินเฟิ่งยื่นหน้าจูบหน้าผาก อย่างอ่อนโยน " ใช่ สายตาเจ้ามีไว้ให้ข้ามองเพียงผู้เดียว""ข้าก็เช่นกัน สายตาของท่านเป็นของข้า"เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" ข้าอยากมีลูกสัก10 คน "หลิวเชียหนิงมองหน้าด้วยความหมั่นเขี้ยวตบหน้าอกไป1ที" ท่านพูดอะไรก็ไม่รู้"เหมียวเหรินเฟิ่งกระชิบพร้อมอ้าปากกัดหูเล็กน้อย " ข้าไม่เคยล้อเล่น" หลิวเชียหนิงรู้สึกร่างกายร้อนวูบวาบ" จะเลี้ยงไหวรึ"เหมียวเหรินเฟิ่งคว้าเอวนางมานั่งตัก" ข้าไหว"หลิวเชียหนิงจะลุกขึ่นออกจากตักแต่กลับถูกรังไว " ท่านพี่ จะไม่ให้ข้าเดินรึไง"เหมียวเหรินเฟิ่งอุ้มนางเข้าห้องนอนตนล็อกประตูอย่างหนาแน่น รุกฆาตจู่โจมด้วยการดูดดื่ม มือไม้คล้ำคลึงทั่วหน้าอกอันอวบอิ่มเต็มไม
อาหนิงยี่เดินเร่งรีบเข้ามาหลิวเชียหนิงด้วยความกังวลใจ "ท่านพี่ ข้าอยากกลับเข้าป่า ข้าไม่อยากถูกคัดเลือกนางสนม เพราะตอนนี้ฝ่าบาท รู้วิธีรักษาแผลพุพองแล้ว "หลิวเชียหนิง " ได้ เจ้ากลับเข้าป่าได้ ข้าจะให้เหมียวเหรินเฟิ่งไปส่งเจ้า"อาหนิงนี่" ข้าว่าข้าไปเองดีกว่าข้าจำทางได้ คงไม่มีผู้ใดดักรอข้าหรอก"หลิวเชียหนิง " เจ้าแน่ใจรึ เป็นหวงกลัวว่าเจ้าจะได้รับอันตราย"อาหนิงยี่" ท่านพี่ไม่ต้องเป็นหวง ข้าต้องไปเก็บของแล้ว "อืม"จากนั่นอาหนิงยี่ขี่ม้าเดินทางไปยังหน้าภูผา นำม้าเข้าป่าบังบดไปด้วย ในขณะนั้นนสงรู้สึกอยาก นอนพักเลยแวะนอนที่ป่าบังบด ที่ยังเดินทางไม่ถึงหมู่บ้าน""เจ้าม้า ข้าล้าเหลือเกิน จ้าขอนอนก่อนนะ ยังไงก็เข้าเขตป่าบังบดแล้ว อีกอย่างที่นี้มีต้นไม้วิเศษเต็มไปหมด บรรยากาศราวกับอยู่บนสวรรค์"3 ชั่วโมงผ่านไปกลิ่นกายชายลอยกระทบจมูกบางๆของนาง จึงเอ๊ะใจลืมตาอย่างช้าๆ มองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีผู้ใด..อาหนิงยี่"ข้าคงคิดมากไปเอง เอ๊ะ? เสียงเดิน ของผู้ใด ออกมานะ"องค์รักษ์" ข้าเอง"อาหนิงนี่" เจ้า เจ้ามาอยู่ที่นี้ได้เช่นไร รึว่าเจ้ามาฆ่าคนในหมู่บ้าน (อาหนิงยี่ตกใจตื่นตัวรีบขึ่นขี่ม้าแต่ถูกแขนชายชาต