สะพานข้ามไปยังตำหนักเหยียนจี
ใกล้ถึงตำหนักเหยียนจี อาลี่รีบกลับหวังจะเจอองค์ชายก่อนท่านจะกลับมา แต่ยังไปไม่ถึงไหน ..ก็เกิดเหตุการณ์ เลวร้ายขึ้น " อาลี่ พั๋ว!" อาลี่" ช่วยด้วยๆ ช่วยข้าด้วย ข้าว่ายน้ำไม่เป็น " " เจ้าจงเล่นอยู่ในนั้นก่อนนะ ดูท่าเจ้าจะชอบ" อาลี่ " อึก ! หายใจไม่ออก อาลี่ วนตีน้ำขึ่นๆลงๆใกล้จะหมดลมหายใจ แต่พวกนางยังยืนมองไม่สะทกสะท้าน แต่ทันใดนั้น หม่าสิงคงมาช่วยนางได้ทันเวลา ตนรีบพุ่งตัวเรียกอาลี่ อย่างเป็นหวง หม่าสิงคง"อาลี่ อย่าเป็นอะไรไป ข้าอยู่นี้" นางกำนัลคิดจะหนีจะแต่กลับถูกองค์รักษ์จับไปขังคุกไว้ แล้วจะมาคิดบันชีกับพวกนาง ... หม่าสิงคง" เจ้าเรียกหมอหลวง รึยัง เหตุใดถึงช้าเช่นนี้ องค์รักษ์" นั้นไง ขอรับมาแล้ว หมอหลวง" ยังหายใจอยู่ รีบพานางกลับตำหนักขอรับ" หม่าสิงคง" อืม ตำหนักเหยียนจี หมอหลวง"ชายาอาลี่ ปลอดภัยแล้วขอรับ อาจจะยังมีไข้...สักสามวัน คงจะเย็นลง. " หม่าสิงคง" ขอบใจเจ้ามาก เจ้ากลับไปพักเถิด" หมอหลวง รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง ยังงงๆเล็กน้อยเพราะ หม่าสิงคงไม่เคยขอบใจผู้ใด ตั้งแต่มีนางอาลี่เข้ามาหม่าสิงคงก็เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน ลานทำโทษ หม่าสิงคงสั่งให้องค์รักษ์ นำตัวต้นเรื่องมาสอบถามให้ชัดเจน หม่าสิงคง" เจ้านางกำนัลชั้นต่ำ บังอาจนักกล้าผลัก พระชายาของข้าตกน้ำ ทหาร นำตัวนางไปให้ทหารบำเร่อกาย "องค์ชายข้าผิดไปแล้ว อย่าส่งหม่อมฉันไปเลยเพ่ค่ะ ข้าขอร้อง" หม่าสิงคง" งันเจ้าก็ไปขอร้อง ชายาข้าสิ " " ไม่นะท่าน ท่านจะโบยข้าก็ได้ แต่อย่าเอาข้าไปให้ทำหารบำเร่อ " หม่าสิงคง" เอาตัวนางไป ให้ทหารบำเร่อ จนกว่าชายาข้าจะฟื้น แล้วชีวิตต่อจากนี้ของเจ้า จะขึ่นอยู่ชายาข้า " "ฮือ องค์ชาย ได้โปรด" สุดท้ายนางกำนัลก็โดนลงโทษสะใจยิ่งนัก หมู่บ้านจั๋วมู่ลาง หลิวเชียหนิง" วันเกิดเหตุป้ายหยกชิ้นนี้ถูกทิ้งร่วงบนพื้นต้องเป็นของ คนที่ทำร้ายพ่อข้าแน่ๆ แต่ว่าข้าจะถามผู้ใดถึงจะได้คำตอบ...หรือว่าจะลองไปเมืองต้าอี้อีกคร่า... เมืองต้าอี้ หลิวเชียหนิงลองเดินทางถามในคนเมืองแต่ไม่มีผู้ใดรู้จัก บางคนก็ว่า เหมือนเป็นป้ายของบุคคลลึกลับ จนคอนครึ่งวันยังไม่ได้คำตอบ...หลิวเชียหนิงจึงนั่งพักร้านอาหารสั่งบะหมี่มาหนึ่งชาม .....มีนางคนเดียวที่นั่งในร้าน สักพักก็มีชายรุ่นใหญ่อายุ 45 ปีกว่า เดินเข้ามาสั่งบะหมี่ เช่นกัน แต่ไม่เปิดเผยใบหน้าแต่งตัวมิดชิด เห็นแค่ดวงตา "เปี้ยง! เฮ้ย บะหมี่สักชามสิเถ้าแก่ ฟรีนะ ข้าไม่จ่าย " พวกนักเลงหัวไม้ วางหมาดขมขู่ขอกินบะหมี่แบบนี้เป็นประจำ มันเห็นหลิวเชียหนิง มานั่งกินผู้เดียวเลยอยากเข้ามาร่วมโต๊ะ ด้วย... " แม่นาง เจ้ามาผู้เดียวรึ ให้ข้านั่งเป็นเพื่อนได้หรือไม่" หลิวเลียหนิง" ข้าเกรงว่ามันไม่เหมาะ ท่านกลับไปยังที่นั่งท่านเถิด" ในเมื่อหลิวเชียหนิงไม่ยอมมันจึงใช้น้ำเสียงข่มขู่ พยายามลวนลามเข้าใกล้ นางก็ถอยและสบัดตัวออกเข้ามาใกล้ชายปริศนา ชายปริศนา" เจ้ารังแก ผู้หญิง ไม่อายรึ" " ข้าว่าเรื่องนี้เจ้าอย่าแส้หาเรื่อง อยากลองดีรึ" ชายปริศนา" เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า " " ตายซะเถิด" มันใช้มีดอาบยาพิษหวังจะฆ่าชายผู้นี้ให้ตายทันนี้ แต่ถูกพลังลมปรานของชายปริศนาสะท้อนกลับไปหาเจ้าของ ของมัน จนตาย ชายปริศนากินบะหมี่ต่อไปไม่สนใจรู้สึกเฉยๆจนหลิวเชียหนิงอยากขอบคุณ จึงได้ทักทายทักถาม หลิวเลียหนิง" ท่านผู้อวุโส ขอบใจท่านยิ่งนัก....ที่ช่วยข้า หากไม่ได้ท่านข้าคงแย่" ชายปริศนา" เจ้าเป็นสาวเป็นนางควรระมัดระวังตัวให้มาก อย่ามาที่นี้คนเดียวหากไม่จำเป็น " หลิวเชียหนิง" แล้วท่านมีชื่อ หรือไม่ " ชายปริศนา" ข้าไม่มี เจ้าอยากเรียกข้าว่าอะไรก็ได้ ตามที่เจ้าต้องการ" หลิวเชียหนิง" งันข้าเรียกท่าน ท่านอาเก้า ชื่อนี้เป็นไง ท่านชอบหรือไม่" อาเก้า" ก็พอใช้ได้" หลิวเชียหนิง" แล้วท่านมาทำอะไรที่นี่" อาเก้า " ข้าแค่แวะมาแถวนี้ มาเดินดูสินค้าทั่วไป หลิวเชียหนิง" ส่วนข้าวันนี้ มาถามในคนเมืองต้าอี้ เรื่องป้ายหยก สีดำ ตัวนี้ ไม่มีผู้ใดรู้จักเลย" อาเก้า" ป้ายหยกงันรึ" หลิวเชียหนิง" ใช่ นี่ไง ท่านรู้ไหม ว่ามันเป็นของงผู้ใด " อาเก้าเห็นป้ายหยก ถึงกับบอกให้นางเก็บป้ายหยกอันนี้ซ้อนไว้ให้ดี มิเช่นนั้นมันจะเป็นอันตรายต่อหมู่บ้านของนาง หลิวเชียหนิง" จริงรึ งันข้าต้องซ้อนมันไว้แล้วละ " อาเก้า" แม้แต่ชื่อ สีของป้าย สัญลักษณ์ ห้ามเอ๋ยปากพูดเด็ดขาด ป้ายนี้มันคือของนักฆ่าไร้นาม " หลิวเชียหนิง" นักฆ่าไร้นามรึ เหตุใดมันต้องตัดลิ้นพ่อข้า รึพ่อข้ามีอริกับมัน" อาเก้า" เจ้าว่าไงนะ มันตัดลิ้นพ่อของเจ้ารึ" หลิวเชียหนิง" ใช่ ท่านอาเก้า มันตัดลิ้นพ่อข้า มันโหดเหี้ยมมาก" อาเก้า" ระวังตัวไว้ให้ดี ทำตามที่ข้าบอกแล้วเจ้าจะปลอดภัย " หลิวเชียหนิง" อืม" อาเก้า" ข้าลืมถาม เจ้าชื่ออะไร" "หลิวเชียหนิง ข้าชื่อ หลิวเชียหนิง " อาเก้า"ชื่อไพเราะดีนัก ผู้ใดเป็นคนตั้งให้ " หลิวเชียหนิง" ข้าเป็นเด็กกำพร้า พ่อข้ารับข้าเป็นรับบุญธรรม เลยตั้งชื่อให้ข้าว่า หลิวเชียหนิง อาเก้า" แล้วตอนเด็ก เจ้าชื่ออะไร" หลิวเชียหนิง" ข้าไม่รู้ ข้าจำอะไรไม่ได้ ข้าความจำเสื่อมตั้งแต่ อายุ 13 ปี แล้ว " อาเก้า" ความจำเสื่อมงั้นรึ ตอนนี้เจ้าอายุเท่าไรแล้ว หลิวเชียหนิง" ตอนนี้ข้า อายุ 20 ปีแล้ว อาเก้า " หากลูกสาวข้ายังอยู่ คงรุ่นราวคราวเดียวกันกับเจ้า" หลิวเชียหนิง" ลูกสาวท่าน จากไปรึ" อาเก้า" ข้าไม่รู้ รู้แต่เพียงว่านางหายตัวไป ข้าพยายามตามหาในทุกวันๆ ไม่เจอแม้แต่ศพ แต่ข้าก็ยังหวังว่านางยังมีชีวิตรอด" หลิวเชียหนิง" ข้าขอให้ท่านเจอลูกสาวท่าน ในเร็ววัน" อาเก้า" ขอบใจ " "ช่วยด้วย" หลิวเชียหนิง" แม่หญิง เจ้าวิ่งหนีอะไรมารึ" " แม่นางได้โปรดช่วยข้าด้วย มีชายที่ไหนมิรู้ไล่ล่าจะจับข้า ไปขาย" อาเก้า" เจ้าไปหลบอยู่ในร้านก่อน"ตอนที่1ตำหนักร่วมรักเสียงคอเคลียดัง ชอกๆ อึบ! อ๊า! "ฝ่าบาทเบาๆ สิเจ้าค่ะ..?พร้อมกับเสียงบนเตียงที่ดังกระหน่ำ..เหงื่อชุ่มไปทั่วตัว"ใกล้แล้ว..อ๊า!!!!! " "ฝ่าบาทมีความสุขไหมเพ่ค่ะ"... อ๊าๆๆๆๆๆ ..... "เจ้าอมให้ข้ามันดีมาก" " ฝ่าบาทอย่าจับศรีษะดันเข้ามาแรงสิเพ่ค่ะ""ก็มันเสี่ยว อ๊าๆ ใกล้แล้ว"ภาพอันแสนงดงามดังศิลปะติดตราตึงในดวงตาหลบซ้อนในที่ลับแอบเฝ้ามองอยู่เงียบๆ น้ำเหงื่อไหลย้อยผ่านริมฝีปาก..... "หม่าสิงคง เจ้าอยากร่วมด้วยหรือไม่""ท่านพ่อรู้ได้เช่นไรว่าข้าแอบดู""แต่ไหนแต่ไร เจ้ามันก็แค่เด็กไม่ได้เรื่อง แอบดูยังไงให้ข้าจับได้"ฟังแล้วรู้สึกเหมือนถูกมีดปักกลางอก ของหม่าคงสิงยิ่งนัก...ลูกที่พ่อไม่รักไม่เคยได้รับความชมเชยสักครั้ง..แล้วลูกคนไหนเล่าจะไม่อยากให้ท่านพ่อภูมิใจ..."ท่านพ่อ..ข้ามีเรื่องจะทูลให้ท่านทราบ"" เรื่องอะไรของเจ้า"" ลูกทำงานพลาด ข้อรับ"เหยียนจี...เคยชินกับคำพวกนี้..เขาสั่งทหารให้นำตัวลูกชายขังคุกใต้ดินเหมือนทุกคร่าที่ทำผิดพลาด..โดยไม่รู้สึกว่ามันคือการทารุณแม่แต่น้อย..กลับคิดว่าการทำเช่นนี้ เขาเห็นแล้วมันรู้สึกตื่นเต้น...(คุกใต้ดิน)หม่าสิงคงถูกทหารนำตัวเข้าห้องข
หมู่บ้านจั๋วมู่ลางหลิวเชียหนิง ( นางเอก) ความฝันอยากมีพื้นที่หลานไร้ปลูกสวนผลไม้ทุกคนได้ยินดังนั้นต่างพากัน...เริ่งเข็นถามหลิงเชียหนิง ว่าเพราะเหตุใด" เหตุใดเจ้าถึงกล่าวเช่นนี้ ช่วยอธิบายให้กระจ่างเสียที"หลิวเชียหยิง" เกิดเหตุร้ายเมื่อคืนกับท่านพ่อของข้า หลังจากที่กลับออกมาจากป่ากลางดึก ในทุกๆ วันข้าจะเคาะประตูเรียกท่านพ่อ แต่ครั้งนี้ท่านพ่อไม่เปิดให้ข้า ข้าต้องยืนรออยู่สักพัก ท่านถึงมาเปิด แต่สิ่งที่ข้าเห็นคือ รอยเลือดบนใบหน้า กับลิ้นที่ถูกตัดทิ้ง ทำให้อาการท่านพ่อข้า ต้องอยู่ระหว่างการดูแลอย่างใกล้ชิด...."ทุกคนได้ฟังเหตุผลก็ไม่รอช้ารีบเดินทางไปยังบ้านหลิวเชียหนิงทันที ...เมื่อทุกคนมาถึง พ่อของหลิวเชียหนิงก็เดินออกมา ด้วยอาการอิดโรย" ท่าน ตออนี้อาการคงสาหัส ท่านช่วยเขียนลงในกระดาษ ได้หรือไม่ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"พ่อหลิวเชียหนิง จดสิ่งที่เกิดขึ้นในกระดาษให้ทุกคนได้อ่าน ในนั้นเขียนเล่าว่า " คืนนั้นข้านอนหลับอยู่บนเตียงข้าได้ยินเสียงไขประตูจึงตื่นขึ่นมาดู นึกว่าลูกสาวกลับจากล่าสัตว์ จู่มีเงาดำๆ ใช้ไม้ทุบหลังจนหมดสติ ข้าฟื้นขึ่นก็เจ็บปวดที่ลิ้นอย่างมาก พร้อมตอนนั้นข้าเสียเลือด
ท้องพระโรง หลังจากมีข่าวลือเรื่องชาวบ้านเด็กเล็กหนุ่มสาวหายไปอย่างไรร่องรอย เหยียนจีเรียกขุนนางทุกคนมาเข้าเฝ้า เพื่อช่วยกันหาสาเหตุที่เกิดขึ่น ให้กระจ่าง เสียงชุบชิบเบาๆถกเถียงกันเรื่องชาวบ้านหายตัวไป....เหยียนจี" ข้าอยากถามความเห็นของพวกเจ้า พวกเจ้ามีความคิดเห็นเช่นไรขุนนาง" เมื่อหลายวันก่อน ก่อนที่จะเกิดเรื่อง ทหารได้ฆ่าครอบครัว 1 เหตุเพราะลูกสาว มิยอมถวายตัวเข้าวังให้ฝ่าบาท จึงยอมฆ่าตัวตาย และครอบครัวนางเลยถูกฆ่าล้างยกครัว ขอรับ"ขุนนางก้มศรีษะ กลัวฝ่าบาทจะเขวี้ยงของใส่ ได้แต่ก้มหน้า แม้แต่เสียงลมหายใจยังเเผ่วเบาอย่างอึดอัดเหยียนจีได้ทราบสาเหตุจึงสั่งให้ขุนนางเลิกประชุม ไล่ขุนนางกลับออกจากท้องพระโรง...ทนไม่ไหวแล้วที่จะแสดงอารมณ์โกรธเกี้ยว " หึ บังอาจนัก หม่าสิงคง คิดว่าทำเช่นนี้มันดูฉลาดมากรึ ไม่ได้เรื่อง"หลังจากนั้นเหยียนจีได้เดินทางไปยังตำหนักหม่าสิงคง ด้วยความโทสะจึงใช้ไม้โบยที่หลังหม่าสิงคง 10 ครั้ง " ตั้งแต่มีเจ้าเข้ามา ก็เป็นตัวชวยแห่งราชวังฮั่น ทำอ่ะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่างเหยียนจีตำหนิพร้อมใช้ไม้โบยด้วยอารมณ์โทสะแบบไม่มีเหตุผล...หม่าสิงคงทนไม่ไหวเลยคว้าไม้ตีขุนนางจนตาย
บุรุษ" แม่หญิง เจ้าทำแผลเก่งยิ่งนัก แถมยังจิตใจดี"" ท่านก็ชมเกินไป ข้าก็แค่หญิงธรรมดา เหมือนสตรีทั่วไป"การกระทำเช่นนี้ทำให้เหมียวเหรินเฟิ่งยืนแอบดูอยู่ไกลๆ ว่านางผู้นี้คือคนที่ตนช่วยไว้คืนนั้นเอง... จึงแต่งตัวโทรมๆ ใช้มีดกรีดแผลที่มือเพื่อเดินมาต่อคิวให้นางรักษา..ร้ายไม่เบาเลยนะ เหมียวเหรินเฟิ่ง! " แผลท่านลึกพอสมควร ท่านนั่งลงก่อน รอยแผลลึกนี้ต้องรักษาอย่างละเอียด"เหมียวเหรินเฟิงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง "โอ๊ย"หลิวเชียหนิง" เจ็บมากรึ งันข้าจะทำเบาๆ" นิดหน่อย ทำต่อไปเถอะท่านหญิง ข้าทนได้"มือนุ่มๆของนางนั้นชั่งหน้าสัมผัส แค่ถูกเนื้อต้องตัวส่วนหนึ่งของสตรีก็เสียอาการจะแย่ ยิ่งเป็นครั้งแรกของเหมียวเหรินเฟิ่ง ทำให้อาการยิ่งฮึกเฮิบในวัยหนุ่ม!เหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านหญิง อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านใดรึหลิวเชียหนิง" ข้าอาศัยอยู่หมู่บ้าน จั๋วมู่ลาง " เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" ข้าได้ยินมาว่าที่นั้นการปลูกพืชผักชักได้ผล ดีนัก "หลิวเชียหนิง" ก็พอได้ขายทำให้ชาวบ้านไม่อดยาก "เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" แล้วท่านปลูกพืชผลชนิดใดกันหลิวเชียหนิง" ข้าปลูกผักสวนครัวทั่วไป นอกนั้นข้าก็ต้องดูแล เรื่องภายในหมู่บ้านแทนท่านพ่อ"
เมื่อสองพ่อลูกเดินทางเข้ามาถึงหมู่บ้าน เห็นทุกคนช่วยกันทำอาหาร อย่างมีความสุข รอยยิ้มเล็กน้อยเหล่านี้ชั่งทำให้สุขใจ ยาย" พ่อหนุ่มมาชิมอาหารรสมือข้าสิ "เหมียวเหริ่นเฟิง"ไหน ยายทำอะไร หน้ากินจัง.เป็นภาพที่หน้าเอ็นดูและแสนอบอุ่นคนเป็นพ่อเห็นแล้ว ก็นึกถึงภรรยาที่รักของตนขึ่นมาทันที....หากนางยังอยู่ครอบครัวเราคงมีกันพร้อมหน้าพร้อมตา เหมียวเหรินเฟิ่งจะได้มีแม่อีกคน นั้นจึงจะสมบูรณ์แบบเหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านพ่อ ได้ยินข้าหรือไม่" "มีอะไร "เหมียวเหรินเฟิง" ข้ามาตาม่าน วันนี้มีสุราชั้นยอดมาด้วย มาเถอะ ท่านพ่อ""ได้ ไปกัน"เขตนอกเมืองทหารเฝ้ายามทำงานไม่ได้หลับได้นอนผลัดกันเปลี่ยนบ้าง ยื่นหลับบ้างเป็นเรื่องปกติ....แต่กลิ่นนั้นไม่สามารถดับได้หากได้สัมผัส ...."1" ผู้ใด ย่างอะไร "" 2"ข้าก็ไม่รู้""1"ได้กลิ่นแล้วข้าหิว""2"แต่แถวนี้ไม่มีหมู่บ้าน ผู้ใดจะมาย่างเนื้อ จมูกเจ้าพิการรึ"" 1"เจ้าจะบ้า เจ้าเองก็ได้กลิ่น"2" ข้าว่าลองเดินตามกลิ่นไป เจ้าคิดเช่นไร"
สะพานข้ามไปยังตำหนักเหยียนจีใกล้ถึงตำหนักเหยียนจี อาลี่รีบกลับหวังจะเจอองค์ชายก่อนท่านจะกลับมา แต่ยังไปไม่ถึงไหน ..ก็เกิดเหตุการณ์ เลวร้ายขึ้น" อาลี่ พั๋ว!"อาลี่" ช่วยด้วยๆ ช่วยข้าด้วย ข้าว่ายน้ำไม่เป็น " " เจ้าจงเล่นอยู่ในนั้นก่อนนะ ดูท่าเจ้าจะชอบ"อาลี่ " อึก ! หายใจไม่ออก อาลี่ วนตีน้ำขึ่นๆลงๆใกล้จะหมดลมหายใจ แต่พวกนางยังยืนมองไม่สะทกสะท้าน แต่ทันใดนั้น หม่าสิงคงมาช่วยนางได้ทันเวลา ตนรีบพุ่งตัวเรียกอาลี่ อย่างเป็นหวงหม่าสิงคง"อาลี่ อย่าเป็นอะไรไป ข้าอยู่นี้" นางกำนัลคิดจะหนีจะแต่กลับถูกองค์รักษ์จับไปขังคุกไว้ แล้วจะมาคิดบันชีกับพวกนาง ...หม่าสิงคง" เจ้าเรียกหมอหลวง รึยัง เหตุใดถึงช้าเช่นนี้องค์รักษ์" นั้นไง ขอรับมาแล้ว หมอหลวง" ยังหายใจอยู่ รีบพานางกลับตำหนักขอรับ"หม่าสิงคง" อืม ตำหนักเหยียนจีหมอหลวง"ชายาอาลี่ ปลอดภัยแล้วขอรับ อาจจะยังมีไข้...สักสามวัน คงจะเย็นลง. "หม่าสิงคง" ขอบใจเจ้ามาก เจ้ากลับไปพักเถิด"หมอหลวง รู้สึกถึ
เมื่อสองพ่อลูกเดินทางเข้ามาถึงหมู่บ้าน เห็นทุกคนช่วยกันทำอาหาร อย่างมีความสุข รอยยิ้มเล็กน้อยเหล่านี้ชั่งทำให้สุขใจ ยาย" พ่อหนุ่มมาชิมอาหารรสมือข้าสิ "เหมียวเหริ่นเฟิง"ไหน ยายทำอะไร หน้ากินจัง.เป็นภาพที่หน้าเอ็นดูและแสนอบอุ่นคนเป็นพ่อเห็นแล้ว ก็นึกถึงภรรยาที่รักของตนขึ่นมาทันที....หากนางยังอยู่ครอบครัวเราคงมีกันพร้อมหน้าพร้อมตา เหมียวเหรินเฟิ่งจะได้มีแม่อีกคน นั้นจึงจะสมบูรณ์แบบเหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านพ่อ ได้ยินข้าหรือไม่" "มีอะไร "เหมียวเหรินเฟิง" ข้ามาตาม่าน วันนี้มีสุราชั้นยอดมาด้วย มาเถอะ ท่านพ่อ""ได้ ไปกัน"เขตนอกเมืองทหารเฝ้ายามทำงานไม่ได้หลับได้นอนผลัดกันเปลี่ยนบ้าง ยื่นหลับบ้างเป็นเรื่องปกติ....แต่กลิ่นนั้นไม่สามารถดับได้หากได้สัมผัส ...."1" ผู้ใด ย่างอะไร "" 2"ข้าก็ไม่รู้""1"ได้กลิ่นแล้วข้าหิว""2"แต่แถวนี้ไม่มีหมู่บ้าน ผู้ใดจะมาย่างเนื้อ จมูกเจ้าพิการรึ"" 1"เจ้าจะบ้า เจ้าเองก็ได้กลิ่น"2" ข้าว่าลองเดินตามกลิ่นไป เจ้าคิดเช่นไร"
บุรุษ" แม่หญิง เจ้าทำแผลเก่งยิ่งนัก แถมยังจิตใจดี"" ท่านก็ชมเกินไป ข้าก็แค่หญิงธรรมดา เหมือนสตรีทั่วไป"การกระทำเช่นนี้ทำให้เหมียวเหรินเฟิ่งยืนแอบดูอยู่ไกลๆ ว่านางผู้นี้คือคนที่ตนช่วยไว้คืนนั้นเอง... จึงแต่งตัวโทรมๆ ใช้มีดกรีดแผลที่มือเพื่อเดินมาต่อคิวให้นางรักษา..ร้ายไม่เบาเลยนะ เหมียวเหรินเฟิ่ง! " แผลท่านลึกพอสมควร ท่านนั่งลงก่อน รอยแผลลึกนี้ต้องรักษาอย่างละเอียด"เหมียวเหรินเฟิงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง "โอ๊ย"หลิวเชียหนิง" เจ็บมากรึ งันข้าจะทำเบาๆ" นิดหน่อย ทำต่อไปเถอะท่านหญิง ข้าทนได้"มือนุ่มๆของนางนั้นชั่งหน้าสัมผัส แค่ถูกเนื้อต้องตัวส่วนหนึ่งของสตรีก็เสียอาการจะแย่ ยิ่งเป็นครั้งแรกของเหมียวเหรินเฟิ่ง ทำให้อาการยิ่งฮึกเฮิบในวัยหนุ่ม!เหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านหญิง อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านใดรึหลิวเชียหนิง" ข้าอาศัยอยู่หมู่บ้าน จั๋วมู่ลาง " เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" ข้าได้ยินมาว่าที่นั้นการปลูกพืชผักชักได้ผล ดีนัก "หลิวเชียหนิง" ก็พอได้ขายทำให้ชาวบ้านไม่อดยาก "เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" แล้วท่านปลูกพืชผลชนิดใดกันหลิวเชียหนิง" ข้าปลูกผักสวนครัวทั่วไป นอกนั้นข้าก็ต้องดูแล เรื่องภายในหมู่บ้านแทนท่านพ่อ"
ท้องพระโรง หลังจากมีข่าวลือเรื่องชาวบ้านเด็กเล็กหนุ่มสาวหายไปอย่างไรร่องรอย เหยียนจีเรียกขุนนางทุกคนมาเข้าเฝ้า เพื่อช่วยกันหาสาเหตุที่เกิดขึ่น ให้กระจ่าง เสียงชุบชิบเบาๆถกเถียงกันเรื่องชาวบ้านหายตัวไป....เหยียนจี" ข้าอยากถามความเห็นของพวกเจ้า พวกเจ้ามีความคิดเห็นเช่นไรขุนนาง" เมื่อหลายวันก่อน ก่อนที่จะเกิดเรื่อง ทหารได้ฆ่าครอบครัว 1 เหตุเพราะลูกสาว มิยอมถวายตัวเข้าวังให้ฝ่าบาท จึงยอมฆ่าตัวตาย และครอบครัวนางเลยถูกฆ่าล้างยกครัว ขอรับ"ขุนนางก้มศรีษะ กลัวฝ่าบาทจะเขวี้ยงของใส่ ได้แต่ก้มหน้า แม้แต่เสียงลมหายใจยังเเผ่วเบาอย่างอึดอัดเหยียนจีได้ทราบสาเหตุจึงสั่งให้ขุนนางเลิกประชุม ไล่ขุนนางกลับออกจากท้องพระโรง...ทนไม่ไหวแล้วที่จะแสดงอารมณ์โกรธเกี้ยว " หึ บังอาจนัก หม่าสิงคง คิดว่าทำเช่นนี้มันดูฉลาดมากรึ ไม่ได้เรื่อง"หลังจากนั้นเหยียนจีได้เดินทางไปยังตำหนักหม่าสิงคง ด้วยความโทสะจึงใช้ไม้โบยที่หลังหม่าสิงคง 10 ครั้ง " ตั้งแต่มีเจ้าเข้ามา ก็เป็นตัวชวยแห่งราชวังฮั่น ทำอ่ะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่างเหยียนจีตำหนิพร้อมใช้ไม้โบยด้วยอารมณ์โทสะแบบไม่มีเหตุผล...หม่าสิงคงทนไม่ไหวเลยคว้าไม้ตีขุนนางจนตาย
หมู่บ้านจั๋วมู่ลางหลิวเชียหนิง ( นางเอก) ความฝันอยากมีพื้นที่หลานไร้ปลูกสวนผลไม้ทุกคนได้ยินดังนั้นต่างพากัน...เริ่งเข็นถามหลิงเชียหนิง ว่าเพราะเหตุใด" เหตุใดเจ้าถึงกล่าวเช่นนี้ ช่วยอธิบายให้กระจ่างเสียที"หลิวเชียหยิง" เกิดเหตุร้ายเมื่อคืนกับท่านพ่อของข้า หลังจากที่กลับออกมาจากป่ากลางดึก ในทุกๆ วันข้าจะเคาะประตูเรียกท่านพ่อ แต่ครั้งนี้ท่านพ่อไม่เปิดให้ข้า ข้าต้องยืนรออยู่สักพัก ท่านถึงมาเปิด แต่สิ่งที่ข้าเห็นคือ รอยเลือดบนใบหน้า กับลิ้นที่ถูกตัดทิ้ง ทำให้อาการท่านพ่อข้า ต้องอยู่ระหว่างการดูแลอย่างใกล้ชิด...."ทุกคนได้ฟังเหตุผลก็ไม่รอช้ารีบเดินทางไปยังบ้านหลิวเชียหนิงทันที ...เมื่อทุกคนมาถึง พ่อของหลิวเชียหนิงก็เดินออกมา ด้วยอาการอิดโรย" ท่าน ตออนี้อาการคงสาหัส ท่านช่วยเขียนลงในกระดาษ ได้หรือไม่ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"พ่อหลิวเชียหนิง จดสิ่งที่เกิดขึ้นในกระดาษให้ทุกคนได้อ่าน ในนั้นเขียนเล่าว่า " คืนนั้นข้านอนหลับอยู่บนเตียงข้าได้ยินเสียงไขประตูจึงตื่นขึ่นมาดู นึกว่าลูกสาวกลับจากล่าสัตว์ จู่มีเงาดำๆ ใช้ไม้ทุบหลังจนหมดสติ ข้าฟื้นขึ่นก็เจ็บปวดที่ลิ้นอย่างมาก พร้อมตอนนั้นข้าเสียเลือด
ตอนที่1ตำหนักร่วมรักเสียงคอเคลียดัง ชอกๆ อึบ! อ๊า! "ฝ่าบาทเบาๆ สิเจ้าค่ะ..?พร้อมกับเสียงบนเตียงที่ดังกระหน่ำ..เหงื่อชุ่มไปทั่วตัว"ใกล้แล้ว..อ๊า!!!!! " "ฝ่าบาทมีความสุขไหมเพ่ค่ะ"... อ๊าๆๆๆๆๆ ..... "เจ้าอมให้ข้ามันดีมาก" " ฝ่าบาทอย่าจับศรีษะดันเข้ามาแรงสิเพ่ค่ะ""ก็มันเสี่ยว อ๊าๆ ใกล้แล้ว"ภาพอันแสนงดงามดังศิลปะติดตราตึงในดวงตาหลบซ้อนในที่ลับแอบเฝ้ามองอยู่เงียบๆ น้ำเหงื่อไหลย้อยผ่านริมฝีปาก..... "หม่าสิงคง เจ้าอยากร่วมด้วยหรือไม่""ท่านพ่อรู้ได้เช่นไรว่าข้าแอบดู""แต่ไหนแต่ไร เจ้ามันก็แค่เด็กไม่ได้เรื่อง แอบดูยังไงให้ข้าจับได้"ฟังแล้วรู้สึกเหมือนถูกมีดปักกลางอก ของหม่าคงสิงยิ่งนัก...ลูกที่พ่อไม่รักไม่เคยได้รับความชมเชยสักครั้ง..แล้วลูกคนไหนเล่าจะไม่อยากให้ท่านพ่อภูมิใจ..."ท่านพ่อ..ข้ามีเรื่องจะทูลให้ท่านทราบ"" เรื่องอะไรของเจ้า"" ลูกทำงานพลาด ข้อรับ"เหยียนจี...เคยชินกับคำพวกนี้..เขาสั่งทหารให้นำตัวลูกชายขังคุกใต้ดินเหมือนทุกคร่าที่ทำผิดพลาด..โดยไม่รู้สึกว่ามันคือการทารุณแม่แต่น้อย..กลับคิดว่าการทำเช่นนี้ เขาเห็นแล้วมันรู้สึกตื่นเต้น...(คุกใต้ดิน)หม่าสิงคงถูกทหารนำตัวเข้าห้องข