กลั่นแกล้ง

สะพานข้ามไปยังตำหนักเหยียนจี

ใกล้ถึงตำหนักเหยียนจี อาลี่รีบกลับหวังจะเจอองค์ชายก่อนท่านจะกลับมา แต่ยังไปไม่ถึงไหน ..ก็เกิดเหตุการณ์ เลวร้ายขึ้น

" อาลี่  พั๋ว!"

อาลี่" ช่วยด้วยๆ ช่วยข้าด้วย ข้าว่ายน้ำไม่เป็น "

" เจ้าจงเล่นอยู่ในนั้นก่อนนะ ดูท่าเจ้าจะชอบ"

อาลี่ " อึก ! หายใจไม่ออก

อาลี่ วนตีน้ำขึ่นๆลงๆใกล้จะหมดลมหายใจ แต่พวกนางยังยืนมองไม่สะทกสะท้าน แต่ทันใดนั้น หม่าสิงคงมาช่วยนางได้ทันเวลา ตนรีบพุ่งตัวเรียกอาลี่ อย่างเป็นหวง

หม่าสิงคง"อาลี่ อย่าเป็นอะไรไป ข้าอยู่นี้"

นางกำนัลคิดจะหนีจะแต่กลับถูกองค์รักษ์จับไปขังคุกไว้ แล้วจะมาคิดบันชีกับพวกนาง ...

หม่าสิงคง" เจ้าเรียกหมอหลวง รึยัง เหตุใดถึงช้าเช่นนี้

องค์รักษ์" นั้นไง ขอรับมาแล้ว

หมอหลวง" ยังหายใจอยู่ รีบพานางกลับตำหนักขอรับ"

หม่าสิงคง" อืม

ตำหนักเหยียนจี

หมอหลวง"ชายาอาลี่ ปลอดภัยแล้วขอรับ อาจจะยังมีไข้...สักสามวัน คงจะเย็นลง. "

หม่าสิงคง" ขอบใจเจ้ามาก เจ้ากลับไปพักเถิด"

หมอหลวง รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง ยังงงๆเล็กน้อยเพราะ หม่าสิงคงไม่เคยขอบใจผู้ใด ตั้งแต่มีนางอาลี่เข้ามาหม่าสิงคงก็เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน

ลานทำโทษ

หม่าสิงคงสั่งให้องค์รักษ์ นำตัวต้นเรื่องมาสอบถามให้ชัดเจน

หม่าสิงคง" เจ้านางกำนัลชั้นต่ำ บังอาจนักกล้าผลัก พระชายาของข้าตกน้ำ ทหาร นำตัวนางไปให้ทหารบำเร่อกาย

"องค์ชายข้าผิดไปแล้ว อย่าส่งหม่อมฉันไปเลยเพ่ค่ะ ข้าขอร้อง"

หม่าสิงคง" งันเจ้าก็ไปขอร้อง ชายาข้าสิ "

" ไม่นะท่าน ท่านจะโบยข้าก็ได้ แต่อย่าเอาข้าไปให้ทำหารบำเร่อ "

หม่าสิงคง" เอาตัวนางไป ให้ทหารบำเร่อ จนกว่าชายาข้าจะฟื้น แล้วชีวิตต่อจากนี้ของเจ้า จะขึ่นอยู่ชายาข้า "

"ฮือ องค์ชาย ได้โปรด"

สุดท้ายนางกำนัลก็โดนลงโทษสะใจยิ่งนัก

หมู่บ้านจั๋วมู่ลาง

หลิวเชียหนิง" วันเกิดเหตุป้ายหยกชิ้นนี้ถูกทิ้งร่วงบนพื้นต้องเป็นของ คนที่ทำร้ายพ่อข้าแน่ๆ แต่ว่าข้าจะถามผู้ใดถึงจะได้คำตอบ...หรือว่าจะลองไปเมืองต้าอี้อีกคร่า...

เมืองต้าอี้

หลิวเชียหนิงลองเดินทางถามในคนเมืองแต่ไม่มีผู้ใดรู้จัก บางคนก็ว่า เหมือนเป็นป้ายของบุคคลลึกลับ จนคอนครึ่งวันยังไม่ได้คำตอบ...หลิวเชียหนิงจึงนั่งพักร้านอาหารสั่งบะหมี่มาหนึ่งชาม .....มีนางคนเดียวที่นั่งในร้าน สักพักก็มีชายรุ่นใหญ่อายุ 45 ปีกว่า เดินเข้ามาสั่งบะหมี่ เช่นกัน แต่ไม่เปิดเผยใบหน้าแต่งตัวมิดชิด เห็นแค่ดวงตา

"เปี้ยง! เฮ้ย บะหมี่สักชามสิเถ้าแก่ ฟรีนะ ข้าไม่จ่าย " พวกนักเลงหัวไม้ วางหมาดขมขู่ขอกินบะหมี่แบบนี้เป็นประจำ มันเห็นหลิวเชียหนิง มานั่งกินผู้เดียวเลยอยากเข้ามาร่วมโต๊ะ ด้วย...

" แม่นาง เจ้ามาผู้เดียวรึ ให้ข้านั่งเป็นเพื่อนได้หรือไม่"

หลิวเลียหนิง" ข้าเกรงว่ามันไม่เหมาะ ท่านกลับไปยังที่นั่งท่านเถิด"

ในเมื่อหลิวเชียหนิงไม่ยอมมันจึงใช้น้ำเสียงข่มขู่ พยายามลวนลามเข้าใกล้ นางก็ถอยและสบัดตัวออกเข้ามาใกล้ชายปริศนา

ชายปริศนา" เจ้ารังแก ผู้หญิง ไม่อายรึ"

" ข้าว่าเรื่องนี้เจ้าอย่าแส้หาเรื่อง อยากลองดีรึ"

ชายปริศนา" เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า "

" ตายซะเถิด"

มันใช้มีดอาบยาพิษหวังจะฆ่าชายผู้นี้ให้ตายทันนี้ แต่ถูกพลังลมปรานของชายปริศนาสะท้อนกลับไปหาเจ้าของ ของมัน จนตาย ชายปริศนากินบะหมี่ต่อไปไม่สนใจรู้สึกเฉยๆจนหลิวเชียหนิงอยากขอบคุณ จึงได้ทักทายทักถาม

หลิวเลียหนิง" ท่านผู้อวุโส ขอบใจท่านยิ่งนัก....ที่ช่วยข้า หากไม่ได้ท่านข้าคงแย่"

ชายปริศนา" เจ้าเป็นสาวเป็นนางควรระมัดระวังตัวให้มาก อย่ามาที่นี้คนเดียวหากไม่จำเป็น "

หลิวเชียหนิง" แล้วท่านมีชื่อ หรือไม่ "

ชายปริศนา" ข้าไม่มี เจ้าอยากเรียกข้าว่าอะไรก็ได้ ตามที่เจ้าต้องการ"

หลิวเชียหนิง" งันข้าเรียกท่าน ท่านอาเก้า ชื่อนี้เป็นไง ท่านชอบหรือไม่"

อาเก้า" ก็พอใช้ได้"

หลิวเชียหนิง" แล้วท่านมาทำอะไรที่นี่"

อาเก้า " ข้าแค่แวะมาแถวนี้ มาเดินดูสินค้าทั่วไป

หลิวเชียหนิง" ส่วนข้าวันนี้  มาถามในคนเมืองต้าอี้ เรื่องป้ายหยก สีดำ ตัวนี้ ไม่มีผู้ใดรู้จักเลย"

อาเก้า" ป้ายหยกงันรึ"

หลิวเชียหนิง" ใช่ นี่ไง ท่านรู้ไหม ว่ามันเป็นของงผู้ใด "

อาเก้าเห็นป้ายหยก ถึงกับบอกให้นางเก็บป้ายหยกอันนี้ซ้อนไว้ให้ดี มิเช่นนั้นมันจะเป็นอันตรายต่อหมู่บ้านของนาง

หลิวเชียหนิง"  จริงรึ งันข้าต้องซ้อนมันไว้แล้วละ "

อาเก้า" แม้แต่ชื่อ สีของป้าย สัญลักษณ์ ห้ามเอ๋ยปากพูดเด็ดขาด ป้ายนี้มันคือของนักฆ่าไร้นาม "

หลิวเชียหนิง" นักฆ่าไร้นามรึ เหตุใดมันต้องตัดลิ้นพ่อข้า รึพ่อข้ามีอริกับมัน"

อาเก้า" เจ้าว่าไงนะ  มันตัดลิ้นพ่อของเจ้ารึ"

หลิวเชียหนิง" ใช่ ท่านอาเก้า มันตัดลิ้นพ่อข้า มันโหดเหี้ยมมาก"

อาเก้า" ระวังตัวไว้ให้ดี ทำตามที่ข้าบอกแล้วเจ้าจะปลอดภัย "

หลิวเชียหนิง" อืม"

อาเก้า" ข้าลืมถาม เจ้าชื่ออะไร"

"หลิวเชียหนิง ข้าชื่อ หลิวเชียหนิง "

อาเก้า"ชื่อไพเราะดีนัก ผู้ใดเป็นคนตั้งให้ "

หลิวเชียหนิง" ข้าเป็นเด็กกำพร้า พ่อข้ารับข้าเป็นรับบุญธรรม  เลยตั้งชื่อให้ข้าว่า หลิวเชียหนิง

อาเก้า" แล้วตอนเด็ก เจ้าชื่ออะไร"

หลิวเชียหนิง" ข้าไม่รู้ ข้าจำอะไรไม่ได้ ข้าความจำเสื่อมตั้งแต่ อายุ 13 ปี แล้ว "

อาเก้า" ความจำเสื่อมงั้นรึ ตอนนี้เจ้าอายุเท่าไรแล้ว

หลิวเชียหนิง" ตอนนี้ข้า อายุ 20 ปีแล้ว

อาเก้า " หากลูกสาวข้ายังอยู่ คงรุ่นราวคราวเดียวกันกับเจ้า"

หลิวเชียหนิง" ลูกสาวท่าน จากไปรึ"

อาเก้า" ข้าไม่รู้ รู้แต่เพียงว่านางหายตัวไป ข้าพยายามตามหาในทุกวันๆ ไม่เจอแม้แต่ศพ แต่ข้าก็ยังหวังว่านางยังมีชีวิตรอด"

หลิวเชียหนิง" ข้าขอให้ท่านเจอลูกสาวท่าน ในเร็ววัน"

อาเก้า" ขอบใจ "

"ช่วยด้วย"

หลิวเชียหนิง" แม่หญิง เจ้าวิ่งหนีอะไรมารึ"

" แม่นางได้โปรดช่วยข้าด้วย มีชายที่ไหนมิรู้ไล่ล่าจะจับข้า ไปขาย"

อาเก้า" เจ้าไปหลบอยู่ในร้านก่อน"