ต้อนรับผู้ลี้ภัย

เมื่อสองพ่อลูกเดินทางเข้ามาถึงหมู่บ้าน เห็นทุกคนช่วยกันทำอาหาร อย่างมีความสุข รอยยิ้มเล็กน้อยเหล่านี้ชั่งทำให้สุขใจ 

ยาย" พ่อหนุ่มมาชิมอาหารรสมือข้าสิ "

เหมียวเหริ่นเฟิง"ไหน ยายทำอะไร หน้ากินจัง.

เป็นภาพที่หน้าเอ็นดูและแสนอบอุ่นคนเป็นพ่อเห็นแล้ว ก็นึกถึงภรรยาที่รักของตนขึ่นมาทันที....หากนางยังอยู่ครอบครัวเราคงมีกันพร้อมหน้าพร้อมตา เหมียวเหรินเฟิ่งจะได้มีแม่อีกคน นั้นจึงจะสมบูรณ์แบบ

เหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านพ่อ ได้ยินข้าหรือไม่" 

"มีอะไร "

เหมียวเหรินเฟิง" ข้ามาตาม่าน วันนี้มีสุราชั้นยอดมาด้วย มาเถอะ ท่านพ่อ"

"ได้ ไปกัน"

เขตนอกเมือง

ทหารเฝ้ายามทำงานไม่ได้หลับได้นอนผลัดกันเปลี่ยนบ้าง ยื่นหลับบ้างเป็นเรื่องปกติ....แต่กลิ่นนั้นไม่สามารถดับได้หากได้สัมผัส ....

"1" ผู้ใด ย่างอะไร "

" 2"ข้าก็ไม่รู้"

"1"ได้กลิ่นแล้วข้าหิว"

"2"แต่แถวนี้ไม่มีหมู่บ้าน ผู้ใดจะมาย่างเนื้อ จมูกเจ้าพิการรึ"

" 1"เจ้าจะบ้า เจ้าเองก็ได้กลิ่น"

2" ข้าว่าลองเดินตามกลิ่นไป เจ้าคิดเช่นไร"

1" ก็ลองดู ไป"

ในขณะที่ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆทางไปนั้นกลับเป็นหน้าผาที่เคยไปกับองค์ชายหม่าสิงคงรอบที่แล้ว.....ในเวลาอันเงียบสงัดทั้งสองได้ยินเสียงคนคุยกันเข้ามาเป็นระยะๆ เป็นเสียงที่แผ่วเบามากจึงตกใจวิ่งหนีแหกกระเจิงไปคนละทิศละทาง 

รุ่งสาง

ถึงเวลาผลัดเปลี่ยนเฝ้ายามตามปกติในทุกๆวัน แต่วันนี้มันแปลกไปกว่าวันอื่นๆ " สองคนนั้นหายไปไหน ข้าวของก็อยู่ "

2" นั้นสิ รึว่าไปออกลาดตะเวนก่อนกลับ"

1" พวกมันนั้นรึ เจ้าฝันไปเถอะไม่มีทาง"

2" รึว่าพวกมันถูกฆ่าตาย" 

1" เจ้าก็พูดไปเรื่อย"

2" เจ้าๆ ดูนั้นรอยเท้า ข้าว่าลองเดินตามรอยเท้าไป"

1" อืม ข้าก็คิดเช่นเจ้า

2" หึ เจ้าดูสิ รอยเท้าเดินไปทางหน้าผา ต้องใช่แน่ๆ" 

1" ห๊ะ องค์ชายหม่าสิงคง รีบคำนับเร็ว

หม่าสิงคง" ทำท่าทางตื่นตระหนก มีอะไรรึ

1" องค์ชายทหารที่เฝ้ายามเมื่อคืนหายไปขอรับ

หม่าสิงคง" หายไปงั้นรึ"

1"ขอรับ เห็นแค่รอยเท้าเดินไปถึง หน้าภูผา ตรงข้ามกับป่าบังบด ขอรับ"

หม่าสิงคง" เรื่องนี้เอาไว้ก่อน ข้าจะกลับมาสะส่าง ตอนนี้มีเรื่องด่วน พวกเจ้าอยู่เฝ้ากันไปก่อน"

1" ขอรับ องค์ชาย"

เขตลับนอกเมือง

นักฆ่าชายทั้ง10 สุ่มแยกกันดักรอ คนของเหยียนจี หากมีการเล่นตุกติก พร้อมฆ่าตายทันที ในขณะนั้นหม่าสิงคงได้เดินทางมาถึงยังจุดหมายที่ท่านพ่อทรงมอมหมายให้มา

หม่าสิงคง" ข้ารู้สึกแปลกๆ "

องค์รักษ์" องค์ชาย เหตุใดไม่มีผู้คนเลย"

หม่าสิงคง" อยู่นิ่งๆเสียก่อน พวกมันจับตาดูเราอยู่

จู่ๆพวกมันก็กระโดดลอยตัวลงมาทั่ง10 คน.....

" วันนี้ที่ข้านัดพบ มาเพื่อส่งข่าวสาร เจ้าคงเป็นตัวแทนของเหยียนจี สินะ"

หม่าสิงคง" ใช่ ท่านมีข่าวอะไรรึ 

" ฝากไปบอกเหยียนจีว่า พวกเราเริ่มทำงานกันยากขึ้น เพราะมีนักฆ่าที่มีฝีมือกว่าพวกข้า ขัดขว้างงาน จนเสียหาย ข้าต้องการให้ท่านเหยียนจีจัดการเรื่องนี้ ไม่เช่นนั้น เราจะไม่ทำการค้าด้วย "

หม่าสิงคง" เรื่องแค่นี้เองรึ"

" ใช่ เรื่องแค่นี้ ที่เจ้าอุทานออกมานั่น มันคงเป็นเรื่องตลก ..หึ ค่อยดูเถิด ไป! พี่น้องข้ากลับถิ่น!!

หม่าสิงคง" ข้าว่าเรื่องนี้ ต้องไม่ใช่แค่เรื่องการค้า "

องค์รักษ์" ขอรับ มันต้องมีอย่างอื่นอยู่เบื้องหลัง" 

หม่าสิงคง" กลับไปที่เขตนอกเมืองต่อ "

องค์รักษ์" ขอรับ"

เขตนอกเมือง

นายทหารทั้งสองคนบังเอิญเดินไปเจอทหารที่หายไปเมื่อคืนหลบซ่อนตัวอยู่ที่ถ้ำเล็กๆในป่าไม่ลึกมากนักพวกทหารทั้งสองตัวสั่นพูดจาติดขัดไม่รู้ความ...ทหารผลัดเช้าจึงนำทหารผลัดดึกเข้ามาที่เขตเฝ้ายาม"

1" เหตุใดอยู่ๆก็กลายเป็นสภาพเช่นนี้"

2" รึว่าพวกมันถูกผีหลอก"

1" ผีเผอลอะไรกัน พวกเราก็เฝ้าที่นี้มาหลายปีไม่มีเหตุการณ์ ผีมาหลอกคนหรอก

2" แต่อาการพวกมัน ไม่ต่างจากโดนผีหลอก"

1" องค์ชายมาพอดี "

หม่าสิงคงกลับจากพบปะนักฆ่า ก็ต้องมาสะส่างเรื่อง ที่เขตนอกวังต่อ ในขณะที่เดินทางมานั้น ก็นึกอยู่ในใจว่า มันกี่รอบแล้วเรื่องบนหน้าผา...ตนตะงิดใจว่ามันต้องมีอะไรยู่ที่นั้น จึงเข็นถามนายทหารทั้งสอง 

หม่าสิงคง" เจ้าทั้งสองไปเจออะไรเข้า"

พวกมันทั้งสองไม่พูด เป็นบางคำ พูดจับใจความไม่ได้มากนัก

"1 กลิ่นอาหาร....ข้าตามไป ....ได้ยินเสียง เสียงคน เสียงคน 

หม่าสิงคง" เอาละ ข้าพอจับใจความได้ แต่เรื่องนี้ ต้องค่อยสังเกตดหตุการณ์จะสืบให้ได้วันนี้คงไม่ได้ ส่วนเจ้าเฝ้ายามดึก ก็ค่อยสังเกต ก็แล้วกัน มีอะไร รายงานมาให้หมด"

2" ขอรับ องค์ชาย "

ตำหนักเหยียนจี

อาลี่เห็นว่าหม่าสิงออกไปทำงานบางอย่าง เลยอยากทำน้ำชาและของว่างให้ ยามกลับมาจะได้หายเหนื่อย ....นางเดินตรู่เข้าไปในครัวใหญ่ของวัง....อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว....นางสนมที่นั้นเห็นเข้าจึงอยากแกล้งนางยิ่งนัก เลยเดินมาหาเรื่อง...ชวนทะเลาะจนได้

สายตาเย้ยยัน มองต่ำลงพื้น วางอำนาจบาดใหญ่ เดินมั่นใจมาหาอาลี่ ที่ห้องครัว

" เห้อ ได้ข่าวว่า องค์ชายหม่าสิงคงรับผู้ใดมิรู้เป็นภรรยาเอก รากเง้ามาจากที่ใด ก็ยังไม่แน่ใจ" 

อาลี่ได้ยินเช่นนั้น ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ตั้งใจทำอาหารว่างให้องค์ชาย นางกำนัลเห็นอาลี่ไม่มีการตอบโต้....เลยโยนผลไม้ปาใสหัว...แม่ครัวและคนอื่นไม่สนใจไม่ช่วยอะไรเลย 

อาลี่" แม่หญิง ท่านโยนผลไม้ใสหัวข้า ทำไมรึ

" มือข้ามันลื่น ข้าไม่ได้ตั้งใจ ไหนๆก็โดนไปแล้ว ก็ถือสะว่าเป็นบทเรียนให้เจ้า

อาลี่" ขอบใจท่านนักที่เตือนสติข้าด้วยวิธี ต่ำๆเช่นนี้ "

"นี้เจ้าว่าข้ารึ"

อาลี่" ข้าว่าท่านตรงไหน เมื่อครู่ข้าเพึ่งจะชมท่านไป อีกอย่างท่านก็แค่นางกำนัล ส่วนข้าเป็นชายา หากเรื่องนี้เล่าลือออกไป คงเสียชื่อเสียง ของราชวงค์ฮั่น เป็นแน่"

นางกำนัลโดนชม เชย ที่เจ็บที่สุดเท่าที่เคยพบเจอ นางกำมือหมัดสั่นริกๆ อยากจะทำร้ายแต่ก็ต้องกลั้นไว้ หลังจากที่อาลี่ จากไป...ทุกคนในครัวจึงวางแผนทำร้ายในขณะที่ อาลี่เดินกลับวัง