เมืองต้าอี้

ท้องพระโรง 

หลังจากมีข่าวลือเรื่องชาวบ้านเด็กเล็กหนุ่มสาวหายไปอย่างไรร่องรอย เหยียนจีเรียกขุนนางทุกคนมาเข้าเฝ้า เพื่อช่วยกันหาสาเหตุที่เกิดขึ่น ให้กระจ่าง 

เสียงชุบชิบเบาๆถกเถียงกันเรื่องชาวบ้านหายตัวไป....

เหยียนจี" ข้าอยากถามความเห็นของพวกเจ้า พวกเจ้ามีความคิดเห็นเช่นไร

ขุนนาง" เมื่อหลายวันก่อน ก่อนที่จะเกิดเรื่อง ทหารได้ฆ่าครอบครัว 1 เหตุเพราะลูกสาว มิยอมถวายตัวเข้าวังให้ฝ่าบาท จึงยอมฆ่าตัวตาย และครอบครัวนางเลยถูกฆ่าล้างยกครัว ขอรับ"

ขุนนางก้มศรีษะ กลัวฝ่าบาทจะเขวี้ยงของใส่ ได้แต่ก้มหน้า แม้แต่เสียงลมหายใจยังเเผ่วเบาอย่างอึดอัด

เหยียนจีได้ทราบสาเหตุจึงสั่งให้ขุนนางเลิกประชุม ไล่ขุนนางกลับออกจากท้องพระโรง...ทนไม่ไหวแล้วที่จะแสดงอารมณ์โกรธเกี้ยว " หึ บังอาจนัก หม่าสิงคง คิดว่าทำเช่นนี้มันดูฉลาดมากรึ ไม่ได้เรื่อง"

หลังจากนั้นเหยียนจีได้เดินทางไปยังตำหนักหม่าสิงคง ด้วยความโทสะจึงใช้ไม้โบยที่หลังหม่าสิงคง 10 ครั้ง 

" ตั้งแต่มีเจ้าเข้ามา ก็เป็นตัวชวยแห่งราชวังฮั่น ทำอ่ะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่าง

เหยียนจีตำหนิพร้อมใช้ไม้โบยด้วยอารมณ์โทสะแบบไม่มีเหตุผล...หม่าสิงคงทนไม่ไหวเลยคว้าไม้ตีขุนนางจนตายต่อหน้าต่อหน้า

" ใช่ ข้ามันเป็นลูกไม่ได้เรื่อง แต่ข้าโตแล้ว ท่านไม่มีสิทธิมาทำร้ายร่างกายข้า "

" เจ้ากล้าขู่ข้ารึ"

"ไม่ใช่แค่ขู่ ท่านค่อยดูเถิด "

" เดี๋ยวนี้เจ้ากล้าสู้ข้า ได้ !!!"

หลังจากที่เหยียนจีจากไป ด้วยความโมโหอยากระบายความโกรธ จึงเปลี่ยนชุดเผยให้เห็น รูปร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้างอกผายขาเรียวแข็งแรงได้สัดส่วนใบหน้ารูปไข่คมสัน จมูกโด่ง ริมฝีปากยักสวย รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ชวนหลงไหล พร้อมออกเดินทางไปยังเมืองต้าอี้ พร้อมองค์รักษ์ส่วนตัว 

เมืองต้าอี้

หอนางโลมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองต้าอี้

คนตรีบรรเลงในห้องโถงพิเศษที่ไพเราะเสนาะหู เต้นรำบนโต๊ะอาหารวาดลวดลายสีหน้าแววตาดั่งต้องมนสะกด...เศษเงินทองร่วงโรยเต็มพื้นห้อง ดนตรีเร่งจังหวะเร็วขึ่นร่างกายขยับตามเสียงดนตรีอย่างเป็นจังหวะ พร้อมขยับเข้าหาชายรอบๆอย่างช้าๆให้แขกได้เชยชม  เมื่อเสียงบรรเลงจบเหล่านางโลมพร้อมมอบความสุขให้กับแขกห้องพิเศษ แบบหมู่คณะอย่างสุขสำราญความใคร่

เหล่าสตรีนางโลมทั้งหลายเห็นบุรุษรูปงามเดินฉายเดี่ยวเข้ามาอย่างละสายตามิได้เลย..สายตาแต่ละคู่จ้องจะกินหม่าสิงคง ให้ได้ 

แม่เล้า" ท่านชาย วันนี้ต้องการแบบไหนก็บอกหม่อมฉัน ได้เพ่ค่ะ " ( แม่เล้าขี้ประจบสอพอ นางก็อยากได้หม่าสองคงเช่นกัน)

หม่าสิงคง" หาหญิงให้ข้าที เอาที่สวยที่สุดดีที่สุด "

แม่เหล้า" ข้าจะหาให้ท่านชายอย่างดี โปรดท่านั่งรอที่ห้องพิเศษ เพ่ค่ะ" 

น้ำใสๆในไห่ไหลลงแก้วล่อลื่นลงคอ อย่างลื่นไหล แก้วแรกไม่พอต้องมีแก้วต่อไปถึงจะคล้ายความเครียด ความรู้สึกคับแค้น ความน้อยใจ มองว่าตนนั้นไร้ค่า ไม่มีความสำคัญต่อให้พยายามก็ไม่อยู่ในสายตาบิดาของตน 

แม่เล้า" มาแล้ว แม่นางคนนี้ ชื่อ อาลี่ ถูกใจท่านรึไหม

หม่าสิงคง" ถูกใจมาก ดอกท้อหน้าขย้ำเสียจริง"

แม่เล้า" งันท่านเชิญตามสบาย ข้าลา" 

หม่าสิงคง" อืม"

อาลี่สาวน้อยที่ทำให้หม่าสิงคงถูกตาต้องใจไม่ว่าจะหน้าตารูปร่าง ทุกส่วนหน้ากินไปเสียหมด

หม่าสิงคง" เจ้ามาทำงานที่นี้ หน้าเสียดาย รูปร่างหน้าตาชั่งงดงามยิ่งนัก"

หม่าสิงคงพูดไปลูบขาไปด้วย

อาลี่"ข้าไม่มีทางเลือกเพ่ค่ะ ฐานะที่บ้านข้าชั่งยากจน"

หม่าสิงคง" งันข้าให้โอกาสเจ้า หากคืนนี้ เจ้าทำให้ข้าพอใจ ข้าจะรับเจ้าเข้าวัง"

อาลี่" จริงรึเพ่ค่ะ"

หม่าสิงคง" ข้าไม่โกหกเจ้าหรอก"

หม่าสิงคงจ้องไปที่หน้าอกอันอวบอิ่ม ใช้มือสองข้างบีบยั่วอารมณ์เบาๆ มือนุ่มๆของนางจับท่อนชายอย่างเสียว จนน้องชายตั้งแข็งโด้ นางเห็นดังนั้นจึงก้มลงทำความสะอาดให้หมดจด " ท่านชาย น้องชายท่าน ใหญ่ยิ่งนัก ข้าชอบ"

" หากเจ้าชอบงันก็ค่อยดูแลมันให้ดีๆ อ๊าๆ "

และหลังจากนั้นทั้งสองก็ก็ใสไม่หยัง จนต่อ 2-5 รอบ คงถูกใจหม่าสิงคงยิ่งนัก

ตลาดเมืองต้าอี้

อู๊ดๆๆ เสียงร้องดังก้องทั่วบริเวณตลาดได้เวลาเป็นอาหารของลูกค้า สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่หมูตัวเดียวกัน ใครเร็วใครได้แต่หารู้ไหม ว่าหายยะนะกำลังมาเยือน....เสียงกระทบดาบฟาดหันกันบนหลังคากลายเป็นจุดสนใจคนผู้คน นักฆ่า10 คนสู้ นักฆ่าคนเดียวไม่ได้....ยิ่งทวีความรุนแรงขึ่น ข้าวของในตลาดเสียหาย หลายหลังคาเรือน ผู้คนได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์ครั่งนี้เป็นส่วนมาก แม้แต่พ่อค้าขายหมูยังทิ้งหมูไว้รีบหนีออกจากตลาด ...ส่วนหมูที่เหลือ ชาวบ้านข้นหนีกันไปหมด หายนะ เสียจริง ในเมื่อยังสู้กันไม่จบ เลยต้องล่อศัตรูออกมาสู้ที่ชายป่าชาวบ้านถึงไม่เดือดร้อนหนักไปมากกว่านี้ เมื่อเหตุการณ์สงบลง พ่อค้าขายหมูกลับมาก็ไม่เหลือแม้แต่หมูตัวเดียวให้ดูต่างหน้า....

" โธ่เอ๋ย หมูข้า มันจะฆ่าทำไมไม่ไปที่อื่น ฮือๆ "

" เกิดอะไรขึ้นรึ "

" แม่หนูเมื่อครู่เกิดการสู้รบกัน ผู้คนบาดเจ็บมากมาย ตลาดหลายหลังคาเสียหาย ส่วนหมูข้าก็หายเช่นกัน ฮือๆ

" ข้าเสียใจด้วย " 

หลิวเชียหนิงสงสารผู้คนที่บาดเจ็บ จึงอยู่ช่วยรักษาบาดแผล เพราะนางชำนาญเรื่องการรักษาแผล อยู่บ้าง...นางแสนอ่อนโยนเช่นนี้ชายใดเล่าจะไม่อยากผูกมิตรไมตรี....บุรุษยื่นรอต่อแถวให้หลิวเชียหนิงทำแผล แม้คนจะเยอะบุรุษทั้งหลายก็ยอมรอ....