ตอนที่1
ตำหนักร่วมรัก เสียงคอเคลียดัง ชอกๆ อึบ! อ๊า! "ฝ่าบาทเบาๆ สิเจ้าค่ะ..? พร้อมกับเสียงบนเตียงที่ดังกระหน่ำ..เหงื่อชุ่มไปทั่วตัว "ใกล้แล้ว..อ๊า!!!!! " "ฝ่าบาทมีความสุขไหมเพ่ค่ะ"... อ๊าๆๆๆๆๆ ..... "เจ้าอมให้ข้ามันดีมาก" " ฝ่าบาทอย่าจับศรีษะดันเข้ามาแรงสิเพ่ค่ะ" "ก็มันเสี่ยว อ๊าๆ ใกล้แล้ว" ภาพอันแสนงดงามดังศิลปะติดตราตึงในดวงตาหลบซ้อนในที่ลับแอบเฝ้ามองอยู่เงียบๆ น้ำเหงื่อไหลย้อยผ่านริมฝีปาก..... "หม่าสิงคง เจ้าอยากร่วมด้วยหรือไม่" "ท่านพ่อรู้ได้เช่นไรว่าข้าแอบดู" "แต่ไหนแต่ไร เจ้ามันก็แค่เด็กไม่ได้เรื่อง แอบดูยังไงให้ข้าจับได้" ฟังแล้วรู้สึกเหมือนถูกมีดปักกลางอก ของหม่าคงสิงยิ่งนัก...ลูกที่พ่อไม่รักไม่เคยได้รับความชมเชยสักครั้ง..แล้วลูกคนไหนเล่าจะไม่อยากให้ท่านพ่อภูมิใจ... "ท่านพ่อ..ข้ามีเรื่องจะทูลให้ท่านทราบ" " เรื่องอะไรของเจ้า" " ลูกทำงานพลาด ข้อรับ" เหยียนจี...เคยชินกับคำพวกนี้..เขาสั่งทหารให้นำตัวลูกชายขังคุกใต้ดินเหมือนทุกคร่าที่ทำผิดพลาด..โดยไม่รู้สึกว่ามันคือการทารุณแม่แต่น้อย..กลับคิดว่าการทำเช่นนี้ เขาเห็นแล้วมันรู้สึกตื่นเต้น... (คุกใต้ดิน) หม่าสิงคงถูกทหารนำตัวเข้าห้องขัง ถูกขึงแขนด้วยเชือกทั้งสองข้าง...เสื้อผ้าถูกเปลื้อยเปล่าแววตานั้นมิได้มีความตกใจแม้แต่น้อย...ไม่นานนัก นางบำเร่อที่ฝ่าบาทส่งมาให้ หม่าคงสิง..รูปโฉมงดงามไม่ซ้ำหน้าที่เข้ามาปฏิบัติหม่าคงสิง...บัดนี้ถึงเวลาแล้วสิ..เท้าน้อยๆ บางๆ ขาเรียวยาวลูบไล้ตั้งแต่ข้างล่างถึงปาก สวาท บุรุษชายหนุ่ม เปิดเกมส์รุกด้วยการดูดดื่มพร้อมปลดเชือกที่มัดแขนหม่าคงสิงออกอย่างช้าๆ "องค์ชายคืนนี้ข้าจะทำให้มีความสุข" นางบำเร่อ ใช้นิ้วมือเกยคางวาดลวดลายตามร่างกายจนถึง ลูกชายตรงกลางระหว่างขา "เจ้าอย่าจับเล่นสิ" พอพูดจบประโยคตาเริ่มเยิ้มความเสี่ยวเริ่มเเปล่งออกจากลำคอ...อย่างเบาๆ " องค์ชายเพ่ค่ะ อีกนิดเดียว" "อ๊า อ๊า!! " ในระว่างนั้นใช้นิ้วล่วงน้องรัก อย่างรัวๆ จนน้ำร่วมรัก สาดกระจาย " เจ้านั่งบนโต๊ะ ถ่างออกสิ " มือแห่งราคะ แหวกขาสตรีออกก้มหัวเลียน้องรักอย่างเสี่ยวซ่า " องค์ชายเพ่ค่ะ อ๊า!!" พร้อมแล้วที่จะสอดลูกชายเข้าหาน้องรักที่น้ำไหลเยิ้มรออยู่ อึบ!! " อ๊า! " " องค์ชายแรงๆ เลยเพ่ค่ะ " นางบำเร่อเสียวจนขอให้กะแทกสุดลำ ชักเข้าออกชักออกเร่งตามจังหวะการตามการเต้นหัวใจ...ในที่สุดทั้งสองก็เสร็จกิจ ตึกกลางดึกก็เปลี่ยนนางบำเรอคนใหม่...จนถึงรุ่งสาง เวลา 9:30 น.น ที่เขตนอกเมือง การค้าของราชวงฮั่นนั่นชั่งพิศดาร...แต่วันนี้เหยียนจีทรงมาพบปะผู้ชื้อโดยตรง... โดยใช้ผ้าคลุมปิดบังใบหน้าในการพบการชื้อขายท้้ง2 ฝ่าย "ของละ วันนี้ในรถมา4 เชือกมีกี่คนรึ" " ทั้งหมดมี10 คน เจ้าเป็นผู้ชื้อ เชิญลองสิน ค้าก่อนได้" " ดี สินของราชวงฮั่น มีให้ลองด้วย อย่างนี้ข้าคงไปหาชื้อที่อื่นไม่ได้เหมือนที่นี้" " เชิญลองเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่น " เสียงเล็กเสียงน้อยดิ้นสุดแรงเพื่อหาทางหนีพยายามตะโกนร้องแต่ถูกผ้าปิดปากไว้...ทำอะไรไม่นอกจากนั่งร้องไห้...ก๊อกๆ " ดูพวกเจ้าสิ รูปงามทั้งนั้น มากับมาสักคน มา! " " ปล่อยข้านะ ปล่อยข้าไปเถิด" ไอ้หื่นตบหน้านางจนสลบกระชากเสื้อผ้าด้านล่าง จับถ่างขาทั้งสองข้างออก มองน้องรักด้วยความกระหาย...รีบพุ่งเข้าไปอย่างไม่รอช้า....จนสำเร็จความใคร่ก็อุ้มนางมาไว้ในรถม้าดังเดิม.......... พวกนางที่อยู่ในรถม้า ยิ่งกลัวมากขึ่นกว่าเดิมเห็นมีรอยตบตีบนตัวเต็มไปหมด "ข้าลองสินค้าของท่านแล้ว ข้าพอใจยิ่งนัก" "ถ้าหากว่าของรอบนี้เสียแล้ว ก็เชิญมาเอารอบใหม่" "ข้าต้องมาแน่นอน ข้าลา" หมู่บ้านเขตนอกเมือง " ลูกแม่เจ้าต้องเข้าวังถวายตัวให้ฝ่าบาท หากเจ้าไม่ไปบ้านที่ดินที่อยู่อาศัยจะถูกยึด ครอบครัวเราจะกลายเป็นคนเร่ร่อน " ท่านแม่ข้ายอมตายดีกว่าเป็นทาสกามฝ่าบาทสารเลว มันต้องมีสักทางสิ ที่จะต้องไม่เข้าถวายตัว" " เจ้าเลิกหลอกตัวเองได้แล้ว ทหารรออยู่ ไป! คนเป็นแม่นั่น ใช้เชือกจับมัดลูกสาวลากมากับพื้น อย่างกับนางเป็นสัตว์ " ท่านเอานางไปได้เลย" ไม่คิดว่าคำนี้จะหลุดปากออกมาจากแม่แท้ๆ ..ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ นางจึงตัดสินใจจบชีวิตตัวเองด้วยการวิ่งปะทะบาดที่ทหารถืออยู่ เสียบเข้าร่าง ตายคาที่ " ชั่งกล้านัก ทุกคนดูให้ดี หากมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ่น คนในครอบครัวก็ต้องตายไปด้วย" ทหารพูดขมขู่ให้ชาวบ้านทุกคนได้ยิน ในวินาทีต่อมา ศรีษะของ ครอบครัวนางผู้นี้ ถูกนำไปปักที่หน้าหมู่บ้าน การกระทำนี้ชั่งโหดเหี้ยม. ไม่มีผู้ใดแม้แต่คัดค้านยืนเงียบๆ ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตาพวกมัน..จนพวกมันออกจากหมู่บ้าน....ทุกคนรวมใจพากันอาลัยศพเพื่อนบ้านอย่างหดหู่ใจ... หลังจากนั้นจึงรวมตัวกันเพื่อป้องกันสถาการณ์ หัวหน้าหมู่บ้าน" บัดนี้บ้านเมืองเรานับวันยิ่งแย่ลง...นี้เราอยู่ในนรกบนดิน..เราต้องหาทางหนี พวกเจ้าคิดเช่นไร " ถึงอยู่ก็ตาย หากหนี ยังมีหวังที่ลูกๆ จะรอด" " ข้าเห็นด้วย" " แล้วเราจะหนีไปที่ใด" " เราจะย้ายไปอยู่ในป่า ที่ผู้คนล่ำลือกันว่า ป่าบดบัง" " เราจะเดินทางในช่วงกลางคืน" " งันพวกเราเตรียม แผน กันก่อนเสียเถิด" ตกดึก ชาวบ้านกว่า 80 ครัวเรือน ทย่อยเดินทางเป็นแถว ใช้ไฟ1ครบเพลิงให้คนนำทางคนต่อๆ ไปมัดเชือกที่มือต่อๆ กันจนถึงสุดท้ายแถวเพื่อไม่ให้หลงทางเพราะมีครบเพลิงแค่ 1 อัน หากจะใช้มากกว่านี้อาจเป็นจุดสนใจของทหารผู้เฝ้าเขตนอกเมือง ทุกอย่างดำเนินการไปตามแผนมุ่งหน้าเข้าสู่ป่า บดบัง แต่ก่อนจะถึงนั้น อุปสรรคที่ทุกคนต้องช่วยกันแก้ไข......ทางข้างหน้าไม่มีสะพานข้ามไปยังฝั่งตรงข้ามแล้ว ทุกคนจะทำอย่างไร หัวหน้าหมู่บ้าน" หยุด ทางตัน " หัวหน้าหมู่บ้านได้ส่งบอกต่อคนที่2 ให้สื่อสารต่อกันไปเรื่อยไปจนกว่าทุกคนจะรู้ เมื่อทุกคนรู้แล้ว หัวหน้าหมู่จึงตัดสินใจให้ทุกคนแกะเชือกออก ยอมเสี่ยงจุดครบเพลิง เพื่อหาทางข้ามภูผาที่สะพานไม่มี.....ระหว่างที่ทุกคนกำลังถกเถียงกันเรื่องนี้....มีบุรุษชายลึกลับเข้ามาชี้แนะ.ทำให้ทุกคนแตกตื่นพร้อมเตรียมอาวุตจะสู้...ทันใดนั้น " ช้าก่อน ข้ามาดี "" (พระเอก เหมียวเหรินเฟิ่ง) " ข้าไม่เชื่อ" " หากท่านจะข้ามไป ป่าบังบด ข้ามีทางลับ" " ข้าจะเชื่อท่านได้อย่างไร ว่าไม่หลอกพวกเรา" " เพราะข้าอาศัยอยู่ที่นั้น" " ว่าไงนะ เจ้าอาศัยอยู่ป่าบังบดงันรึ" " ตามข้ามา...หรือเจ้าจะรอให้ทหารฆ่าฝั่งศพเจ้าอยู่ที่นี่"หมู่บ้านจั๋วมู่ลางหลิวเชียหนิง ( นางเอก) ความฝันอยากมีพื้นที่หลานไร้ปลูกสวนผลไม้ทุกคนได้ยินดังนั้นต่างพากัน...เริ่งเข็นถามหลิงเชียหนิง ว่าเพราะเหตุใด" เหตุใดเจ้าถึงกล่าวเช่นนี้ ช่วยอธิบายให้กระจ่างเสียที"หลิวเชียหยิง" เกิดเหตุร้ายเมื่อคืนกับท่านพ่อของข้า หลังจากที่กลับออกมาจากป่ากลางดึก ในทุกๆ วันข้าจะเคาะประตูเรียกท่านพ่อ แต่ครั้งนี้ท่านพ่อไม่เปิดให้ข้า ข้าต้องยืนรออยู่สักพัก ท่านถึงมาเปิด แต่สิ่งที่ข้าเห็นคือ รอยเลือดบนใบหน้า กับลิ้นที่ถูกตัดทิ้ง ทำให้อาการท่านพ่อข้า ต้องอยู่ระหว่างการดูแลอย่างใกล้ชิด...."ทุกคนได้ฟังเหตุผลก็ไม่รอช้ารีบเดินทางไปยังบ้านหลิวเชียหนิงทันที ...เมื่อทุกคนมาถึง พ่อของหลิวเชียหนิงก็เดินออกมา ด้วยอาการอิดโรย" ท่าน ตออนี้อาการคงสาหัส ท่านช่วยเขียนลงในกระดาษ ได้หรือไม่ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"พ่อหลิวเชียหนิง จดสิ่งที่เกิดขึ้นในกระดาษให้ทุกคนได้อ่าน ในนั้นเขียนเล่าว่า " คืนนั้นข้านอนหลับอยู่บนเตียงข้าได้ยินเสียงไขประตูจึงตื่นขึ่นมาดู นึกว่าลูกสาวกลับจากล่าสัตว์ จู่มีเงาดำๆ ใช้ไม้ทุบหลังจนหมดสติ ข้าฟื้นขึ่นก็เจ็บปวดที่ลิ้นอย่างมาก พร้อมตอนนั้นข้าเสียเลือด
ท้องพระโรง หลังจากมีข่าวลือเรื่องชาวบ้านเด็กเล็กหนุ่มสาวหายไปอย่างไรร่องรอย เหยียนจีเรียกขุนนางทุกคนมาเข้าเฝ้า เพื่อช่วยกันหาสาเหตุที่เกิดขึ่น ให้กระจ่าง เสียงชุบชิบเบาๆถกเถียงกันเรื่องชาวบ้านหายตัวไป....เหยียนจี" ข้าอยากถามความเห็นของพวกเจ้า พวกเจ้ามีความคิดเห็นเช่นไรขุนนาง" เมื่อหลายวันก่อน ก่อนที่จะเกิดเรื่อง ทหารได้ฆ่าครอบครัว 1 เหตุเพราะลูกสาว มิยอมถวายตัวเข้าวังให้ฝ่าบาท จึงยอมฆ่าตัวตาย และครอบครัวนางเลยถูกฆ่าล้างยกครัว ขอรับ"ขุนนางก้มศรีษะ กลัวฝ่าบาทจะเขวี้ยงของใส่ ได้แต่ก้มหน้า แม้แต่เสียงลมหายใจยังเเผ่วเบาอย่างอึดอัดเหยียนจีได้ทราบสาเหตุจึงสั่งให้ขุนนางเลิกประชุม ไล่ขุนนางกลับออกจากท้องพระโรง...ทนไม่ไหวแล้วที่จะแสดงอารมณ์โกรธเกี้ยว " หึ บังอาจนัก หม่าสิงคง คิดว่าทำเช่นนี้มันดูฉลาดมากรึ ไม่ได้เรื่อง"หลังจากนั้นเหยียนจีได้เดินทางไปยังตำหนักหม่าสิงคง ด้วยความโทสะจึงใช้ไม้โบยที่หลังหม่าสิงคง 10 ครั้ง " ตั้งแต่มีเจ้าเข้ามา ก็เป็นตัวชวยแห่งราชวังฮั่น ทำอ่ะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่างเหยียนจีตำหนิพร้อมใช้ไม้โบยด้วยอารมณ์โทสะแบบไม่มีเหตุผล...หม่าสิงคงทนไม่ไหวเลยคว้าไม้ตีขุนนางจนตาย
บุรุษ" แม่หญิง เจ้าทำแผลเก่งยิ่งนัก แถมยังจิตใจดี"" ท่านก็ชมเกินไป ข้าก็แค่หญิงธรรมดา เหมือนสตรีทั่วไป"การกระทำเช่นนี้ทำให้เหมียวเหรินเฟิ่งยืนแอบดูอยู่ไกลๆ ว่านางผู้นี้คือคนที่ตนช่วยไว้คืนนั้นเอง... จึงแต่งตัวโทรมๆ ใช้มีดกรีดแผลที่มือเพื่อเดินมาต่อคิวให้นางรักษา..ร้ายไม่เบาเลยนะ เหมียวเหรินเฟิ่ง! " แผลท่านลึกพอสมควร ท่านนั่งลงก่อน รอยแผลลึกนี้ต้องรักษาอย่างละเอียด"เหมียวเหรินเฟิงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง "โอ๊ย"หลิวเชียหนิง" เจ็บมากรึ งันข้าจะทำเบาๆ" นิดหน่อย ทำต่อไปเถอะท่านหญิง ข้าทนได้"มือนุ่มๆของนางนั้นชั่งหน้าสัมผัส แค่ถูกเนื้อต้องตัวส่วนหนึ่งของสตรีก็เสียอาการจะแย่ ยิ่งเป็นครั้งแรกของเหมียวเหรินเฟิ่ง ทำให้อาการยิ่งฮึกเฮิบในวัยหนุ่ม!เหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านหญิง อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านใดรึหลิวเชียหนิง" ข้าอาศัยอยู่หมู่บ้าน จั๋วมู่ลาง " เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" ข้าได้ยินมาว่าที่นั้นการปลูกพืชผักชักได้ผล ดีนัก "หลิวเชียหนิง" ก็พอได้ขายทำให้ชาวบ้านไม่อดยาก "เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" แล้วท่านปลูกพืชผลชนิดใดกันหลิวเชียหนิง" ข้าปลูกผักสวนครัวทั่วไป นอกนั้นข้าก็ต้องดูแล เรื่องภายในหมู่บ้านแทนท่านพ่อ"
เมื่อสองพ่อลูกเดินทางเข้ามาถึงหมู่บ้าน เห็นทุกคนช่วยกันทำอาหาร อย่างมีความสุข รอยยิ้มเล็กน้อยเหล่านี้ชั่งทำให้สุขใจ ยาย" พ่อหนุ่มมาชิมอาหารรสมือข้าสิ "เหมียวเหริ่นเฟิง"ไหน ยายทำอะไร หน้ากินจัง.เป็นภาพที่หน้าเอ็นดูและแสนอบอุ่นคนเป็นพ่อเห็นแล้ว ก็นึกถึงภรรยาที่รักของตนขึ่นมาทันที....หากนางยังอยู่ครอบครัวเราคงมีกันพร้อมหน้าพร้อมตา เหมียวเหรินเฟิ่งจะได้มีแม่อีกคน นั้นจึงจะสมบูรณ์แบบเหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านพ่อ ได้ยินข้าหรือไม่" "มีอะไร "เหมียวเหรินเฟิง" ข้ามาตาม่าน วันนี้มีสุราชั้นยอดมาด้วย มาเถอะ ท่านพ่อ""ได้ ไปกัน"เขตนอกเมืองทหารเฝ้ายามทำงานไม่ได้หลับได้นอนผลัดกันเปลี่ยนบ้าง ยื่นหลับบ้างเป็นเรื่องปกติ....แต่กลิ่นนั้นไม่สามารถดับได้หากได้สัมผัส ...."1" ผู้ใด ย่างอะไร "" 2"ข้าก็ไม่รู้""1"ได้กลิ่นแล้วข้าหิว""2"แต่แถวนี้ไม่มีหมู่บ้าน ผู้ใดจะมาย่างเนื้อ จมูกเจ้าพิการรึ"" 1"เจ้าจะบ้า เจ้าเองก็ได้กลิ่น"2" ข้าว่าลองเดินตามกลิ่นไป เจ้าคิดเช่นไร"
เมื่อสองพ่อลูกเดินทางเข้ามาถึงหมู่บ้าน เห็นทุกคนช่วยกันทำอาหาร อย่างมีความสุข รอยยิ้มเล็กน้อยเหล่านี้ชั่งทำให้สุขใจ ยาย" พ่อหนุ่มมาชิมอาหารรสมือข้าสิ "เหมียวเหริ่นเฟิง"ไหน ยายทำอะไร หน้ากินจัง.เป็นภาพที่หน้าเอ็นดูและแสนอบอุ่นคนเป็นพ่อเห็นแล้ว ก็นึกถึงภรรยาที่รักของตนขึ่นมาทันที....หากนางยังอยู่ครอบครัวเราคงมีกันพร้อมหน้าพร้อมตา เหมียวเหรินเฟิ่งจะได้มีแม่อีกคน นั้นจึงจะสมบูรณ์แบบเหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านพ่อ ได้ยินข้าหรือไม่" "มีอะไร "เหมียวเหรินเฟิง" ข้ามาตาม่าน วันนี้มีสุราชั้นยอดมาด้วย มาเถอะ ท่านพ่อ""ได้ ไปกัน"เขตนอกเมืองทหารเฝ้ายามทำงานไม่ได้หลับได้นอนผลัดกันเปลี่ยนบ้าง ยื่นหลับบ้างเป็นเรื่องปกติ....แต่กลิ่นนั้นไม่สามารถดับได้หากได้สัมผัส ...."1" ผู้ใด ย่างอะไร "" 2"ข้าก็ไม่รู้""1"ได้กลิ่นแล้วข้าหิว""2"แต่แถวนี้ไม่มีหมู่บ้าน ผู้ใดจะมาย่างเนื้อ จมูกเจ้าพิการรึ"" 1"เจ้าจะบ้า เจ้าเองก็ได้กลิ่น"2" ข้าว่าลองเดินตามกลิ่นไป เจ้าคิดเช่นไร"
บุรุษ" แม่หญิง เจ้าทำแผลเก่งยิ่งนัก แถมยังจิตใจดี"" ท่านก็ชมเกินไป ข้าก็แค่หญิงธรรมดา เหมือนสตรีทั่วไป"การกระทำเช่นนี้ทำให้เหมียวเหรินเฟิ่งยืนแอบดูอยู่ไกลๆ ว่านางผู้นี้คือคนที่ตนช่วยไว้คืนนั้นเอง... จึงแต่งตัวโทรมๆ ใช้มีดกรีดแผลที่มือเพื่อเดินมาต่อคิวให้นางรักษา..ร้ายไม่เบาเลยนะ เหมียวเหรินเฟิ่ง! " แผลท่านลึกพอสมควร ท่านนั่งลงก่อน รอยแผลลึกนี้ต้องรักษาอย่างละเอียด"เหมียวเหรินเฟิงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง "โอ๊ย"หลิวเชียหนิง" เจ็บมากรึ งันข้าจะทำเบาๆ" นิดหน่อย ทำต่อไปเถอะท่านหญิง ข้าทนได้"มือนุ่มๆของนางนั้นชั่งหน้าสัมผัส แค่ถูกเนื้อต้องตัวส่วนหนึ่งของสตรีก็เสียอาการจะแย่ ยิ่งเป็นครั้งแรกของเหมียวเหรินเฟิ่ง ทำให้อาการยิ่งฮึกเฮิบในวัยหนุ่ม!เหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านหญิง อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านใดรึหลิวเชียหนิง" ข้าอาศัยอยู่หมู่บ้าน จั๋วมู่ลาง " เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" ข้าได้ยินมาว่าที่นั้นการปลูกพืชผักชักได้ผล ดีนัก "หลิวเชียหนิง" ก็พอได้ขายทำให้ชาวบ้านไม่อดยาก "เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" แล้วท่านปลูกพืชผลชนิดใดกันหลิวเชียหนิง" ข้าปลูกผักสวนครัวทั่วไป นอกนั้นข้าก็ต้องดูแล เรื่องภายในหมู่บ้านแทนท่านพ่อ"
ท้องพระโรง หลังจากมีข่าวลือเรื่องชาวบ้านเด็กเล็กหนุ่มสาวหายไปอย่างไรร่องรอย เหยียนจีเรียกขุนนางทุกคนมาเข้าเฝ้า เพื่อช่วยกันหาสาเหตุที่เกิดขึ่น ให้กระจ่าง เสียงชุบชิบเบาๆถกเถียงกันเรื่องชาวบ้านหายตัวไป....เหยียนจี" ข้าอยากถามความเห็นของพวกเจ้า พวกเจ้ามีความคิดเห็นเช่นไรขุนนาง" เมื่อหลายวันก่อน ก่อนที่จะเกิดเรื่อง ทหารได้ฆ่าครอบครัว 1 เหตุเพราะลูกสาว มิยอมถวายตัวเข้าวังให้ฝ่าบาท จึงยอมฆ่าตัวตาย และครอบครัวนางเลยถูกฆ่าล้างยกครัว ขอรับ"ขุนนางก้มศรีษะ กลัวฝ่าบาทจะเขวี้ยงของใส่ ได้แต่ก้มหน้า แม้แต่เสียงลมหายใจยังเเผ่วเบาอย่างอึดอัดเหยียนจีได้ทราบสาเหตุจึงสั่งให้ขุนนางเลิกประชุม ไล่ขุนนางกลับออกจากท้องพระโรง...ทนไม่ไหวแล้วที่จะแสดงอารมณ์โกรธเกี้ยว " หึ บังอาจนัก หม่าสิงคง คิดว่าทำเช่นนี้มันดูฉลาดมากรึ ไม่ได้เรื่อง"หลังจากนั้นเหยียนจีได้เดินทางไปยังตำหนักหม่าสิงคง ด้วยความโทสะจึงใช้ไม้โบยที่หลังหม่าสิงคง 10 ครั้ง " ตั้งแต่มีเจ้าเข้ามา ก็เป็นตัวชวยแห่งราชวังฮั่น ทำอ่ะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่างเหยียนจีตำหนิพร้อมใช้ไม้โบยด้วยอารมณ์โทสะแบบไม่มีเหตุผล...หม่าสิงคงทนไม่ไหวเลยคว้าไม้ตีขุนนางจนตาย
หมู่บ้านจั๋วมู่ลางหลิวเชียหนิง ( นางเอก) ความฝันอยากมีพื้นที่หลานไร้ปลูกสวนผลไม้ทุกคนได้ยินดังนั้นต่างพากัน...เริ่งเข็นถามหลิงเชียหนิง ว่าเพราะเหตุใด" เหตุใดเจ้าถึงกล่าวเช่นนี้ ช่วยอธิบายให้กระจ่างเสียที"หลิวเชียหยิง" เกิดเหตุร้ายเมื่อคืนกับท่านพ่อของข้า หลังจากที่กลับออกมาจากป่ากลางดึก ในทุกๆ วันข้าจะเคาะประตูเรียกท่านพ่อ แต่ครั้งนี้ท่านพ่อไม่เปิดให้ข้า ข้าต้องยืนรออยู่สักพัก ท่านถึงมาเปิด แต่สิ่งที่ข้าเห็นคือ รอยเลือดบนใบหน้า กับลิ้นที่ถูกตัดทิ้ง ทำให้อาการท่านพ่อข้า ต้องอยู่ระหว่างการดูแลอย่างใกล้ชิด...."ทุกคนได้ฟังเหตุผลก็ไม่รอช้ารีบเดินทางไปยังบ้านหลิวเชียหนิงทันที ...เมื่อทุกคนมาถึง พ่อของหลิวเชียหนิงก็เดินออกมา ด้วยอาการอิดโรย" ท่าน ตออนี้อาการคงสาหัส ท่านช่วยเขียนลงในกระดาษ ได้หรือไม่ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"พ่อหลิวเชียหนิง จดสิ่งที่เกิดขึ้นในกระดาษให้ทุกคนได้อ่าน ในนั้นเขียนเล่าว่า " คืนนั้นข้านอนหลับอยู่บนเตียงข้าได้ยินเสียงไขประตูจึงตื่นขึ่นมาดู นึกว่าลูกสาวกลับจากล่าสัตว์ จู่มีเงาดำๆ ใช้ไม้ทุบหลังจนหมดสติ ข้าฟื้นขึ่นก็เจ็บปวดที่ลิ้นอย่างมาก พร้อมตอนนั้นข้าเสียเลือด
ตอนที่1ตำหนักร่วมรักเสียงคอเคลียดัง ชอกๆ อึบ! อ๊า! "ฝ่าบาทเบาๆ สิเจ้าค่ะ..?พร้อมกับเสียงบนเตียงที่ดังกระหน่ำ..เหงื่อชุ่มไปทั่วตัว"ใกล้แล้ว..อ๊า!!!!! " "ฝ่าบาทมีความสุขไหมเพ่ค่ะ"... อ๊าๆๆๆๆๆ ..... "เจ้าอมให้ข้ามันดีมาก" " ฝ่าบาทอย่าจับศรีษะดันเข้ามาแรงสิเพ่ค่ะ""ก็มันเสี่ยว อ๊าๆ ใกล้แล้ว"ภาพอันแสนงดงามดังศิลปะติดตราตึงในดวงตาหลบซ้อนในที่ลับแอบเฝ้ามองอยู่เงียบๆ น้ำเหงื่อไหลย้อยผ่านริมฝีปาก..... "หม่าสิงคง เจ้าอยากร่วมด้วยหรือไม่""ท่านพ่อรู้ได้เช่นไรว่าข้าแอบดู""แต่ไหนแต่ไร เจ้ามันก็แค่เด็กไม่ได้เรื่อง แอบดูยังไงให้ข้าจับได้"ฟังแล้วรู้สึกเหมือนถูกมีดปักกลางอก ของหม่าคงสิงยิ่งนัก...ลูกที่พ่อไม่รักไม่เคยได้รับความชมเชยสักครั้ง..แล้วลูกคนไหนเล่าจะไม่อยากให้ท่านพ่อภูมิใจ..."ท่านพ่อ..ข้ามีเรื่องจะทูลให้ท่านทราบ"" เรื่องอะไรของเจ้า"" ลูกทำงานพลาด ข้อรับ"เหยียนจี...เคยชินกับคำพวกนี้..เขาสั่งทหารให้นำตัวลูกชายขังคุกใต้ดินเหมือนทุกคร่าที่ทำผิดพลาด..โดยไม่รู้สึกว่ามันคือการทารุณแม่แต่น้อย..กลับคิดว่าการทำเช่นนี้ เขาเห็นแล้วมันรู้สึกตื่นเต้น...(คุกใต้ดิน)หม่าสิงคงถูกทหารนำตัวเข้าห้องข