Tous les chapitres de : Chapitre 1 - Chapitre 10

คืนนั้นลูซี่กลับถึงห้องด้วยเสื้อผ้าที่เปียกโชก เธออุตส่าห์นั่งดื่มกับชายแปลกทั้งคืนหวังให้ฝนที่โปรยลงมาสงบลงแต่เธอคิดผิด ขนาดกลับมาถึงห้องแล้วฝนด้านนอกก็ยังไม่มีท่าทีจะสงบลงเลย เธอใช้เวลาในการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานก็รีบมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงใหญ่ทันที แต่ความรู้สึกประหลาดยังคงติดค้างอยู่ในใจ เหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่บาร์ไม่ได้เป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญลูซี่พยายามข่มตานอนเพราะมันดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เธอมีเรียนแต่เช้าแถมอาจารย์ที่สอนก็กำชับอยู่หลายครั้งไม่อยากให้นักศึกษามาสายเนื่องจากมีการบรรยายที่แสนจะวิเศษแต่ทันทีที่เธอหลับตาลง ภาพของชายหนุ่มในบาร์ก็ปรากฏขึ้นดวงตาสีแดงเรืองรอง ใบหน้าคมคายที่มาพร้อมกับรอยยิ้มลึกลับที่เหมือนจะซ่อนความลับอะไรบางอย่าง‘นี่หล่อขนาดที่เราต้องเก็บมาฝันเลยเหรอวะเนี่ย.....บ้าไปแล้ว ’ ลูซี่ส่ายหัวแรง ๆ เพื่อไล่ความคิดบ้าๆ นั้นออกไป เธอเอื้อมหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่หัวเตียงข้างๆ ขึ้นมาจิบเพียงเล็กน้อยก่อนจะพยายามทำให้ตัวเองหลับไปในที่สุดท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ถูกฉาบไปด้วยสีแดงฉานและเปลวไฟร้อนแรงที่ลุกโหมเหมือนทะเลเพลิง เสียงเปลวเพลิงแตกระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ลู

เมื่อวานทั้งวัน ออสตินอยู่ดูแลเธอไม่ไปไหนเลย เขาเอาแต่บอกว่าอยู่ห้องคนเดียวมันน่าเบื่อ มาอยู่ดูแลคนป่วยแบบเธอดีกว่าแม้ว่าจะโดนไล่อยู่หลายครั้งแต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ“เธอๆ เราขอเข้ากลุ่มด้วยได้ไหม” ชายหนุ่มเจ้าของเสียงนุ่ม ส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรพลางเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ข้างๆ กับลูซี่“เธอพึ่งเข้ามาเรียนวิชานี้เหรอ? ไม่เคยเห็นหน้าเลย หรือเป็นเด็กหลังห้อง” จินดาถามด้วยเสียงสดใสพลางหยิบกระดาษขึ้นมาเตรียมจดชื่อของชายหนุ่มเข้ากลุ่มไปด้วย“เราชื่อ มาร์คัส อยู่หลังห้องน่ะ” ชายหนุ่มหน้าตาดีตอบกลับพร้อมยักคิ้วหลิ่วตาอย่างกวนๆ ให้กับเจ้าของคำถามพลางหันมาส่งยิ้มหวานๆ ให้กับลูซี่ที่นั่งข้างๆ“โอเค! งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ ค่อยมานัดวันทำรายงานกันอีกที” ลูซี่บอกกับเพื่อนใหม่และเพื่อนสาวคนสนิทพลางรีบเก็บของอุปกรณ์การใส่กระเป๋าอย่างเร่งรีบราวกับนัดใครบางคนเอาไว้…แสงอาทิตย์ที่อ่อนลงทอประกายอบอุ่นเหนือสนามหญ้า อาคารเรียนและทางเดินยาว นักศึกษาต่างทยอยเดินสวนกันออกมาจากห้องหลังจากเรียนคาบสุดท้ายของวันได้จบลง“นักศึกษา 3 คนมาช่วยอาจารย์หน่อยสิ” เสียงสั่งการของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นจากลานจอดรถที่อยู

เสียงฝนกระหน่ำตกอย่างหนักในค่ำคืนที่มืดมิด ออสตินวางร่างของลูซี่อย่างนุ่มนวลลงบนเตียงในห้องพักของเขาที่ชั้นบนสุดของตึกสูง ร่างของเธอยังคงซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผาก และมีรอยเลือดจาง ๆ ที่ยังคงเปรอะเปื้อนอยู่“เธอจะต้องไม่เป็นอะไร...” ออสตินพึมพำกับตัวเอง ดวงตาแดงฉานมองดูเธอด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถปกป้องเธอได้เขาหยิบผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดใบหน้าของเธอ หยุดมือไว้ครู่หนึ่งที่แก้มของลูซี่ ความอ่อนโยนของเธอทำให้หัวใจที่เคยแข็งกร้าวของเขาสั่นไหว รู้สึกถึงความอ่อนแอในใจของตนที่ไม่ควรมีออสตินนั่งลงข้างเตียง มือหนาจับผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นแล้วบรรจงเช็ดใบหน้าที่ซีดเซียวของลูซี่อย่างแผ่วเบา เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและห่วงใย ผิวของเธอยังคงอุ่นจัดจากพิษไข้และผลกระทบจากพลังที่ถูกปลุกขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ“ นางเป็นยังไงบ้าง? ” อาคินปรากฏตัวในเงาสลัวของห้อง ใบหน้าเคร่งขรึมแต่ดวงตาฉายแววห่วงใยพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง“ก็อย่างที่เห็น....เธอสูญเสียพลังไปมาก” ออสตินตอบเสียงแผ่ว ดวงตายังคงจับจ้องที่ลูซี่ กุมมือของเธอเอาไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมพวกมันถึงหานางเจอ?” อ

ลูซี่สะดุ้งตื่นก่อนฟ้าสาง รอยสัมผัสจากออสตินยังคงตราตรึงในจิตใจและร่างกายของเธอ ความสับสนและความรู้สึกผิดโหมกระหน่ำจนยากจะรับไหว รอยสักรูปปีกนกที่ข้อมือซ้ายเรืองแสงอ่อนๆ ราวกับเตือนถึงพันธะที่เธอไม่อาจหลีกหนีได้เธอตัดสินใจหนีออกจากห้องของออสตินในขณะที่เขายังหลับสนิท จิตใจที่อ่อนแอผลักดันให้สร้างพลังป้องกันไม่ให้เขาตามหาเธอได้ง่าย เมื่อถึงเซฟโซน น้ำตาแห่งความสับสนก็ร่วงหล่นอย่างห้ามไม่อยู่ในชั้นเรียนช่วงเช้า ลูซี่แทบไม่อาจจดจ่อกับอะไรได้ เสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้นดูเลือนรางราวกับเธอถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ดวงตาคู่สวยของเธอจ้องมองรอยสักที่ข้อมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันย้ำเตือนว่าเธอไม่ได้เป็นเพียงนักศึกษาธรรมดาแต่มีชะตากรรมอันยิ่งใหญ่รออยู่แม้แต่จินดาก็ยังเห็นความผิดปกติของเธอ พยายามถามไถ่แต่ลูซี่ปฏิเสธทุกครั้ง กระนั้น แววตาของเธอไม่อาจหลอกเพื่อนคนนี้ได้“เย็นนี้ไปเที่ยว เปลี่ยนบรรยากาศหน่อยไหม? จะได้ไม่เครียด”“อือ ไปก็ไป”ลูซี่ลังเลครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าตอนรับเพื่อนสาว เธอต้องการหลีกหนีความคิดของตัวเองและหวังว่าการเปลี่ยนบรรยากาศจะช่วยให้จิตใจสงบขึ้นด้านของออสติน เขาสะดุ้งตื่นขึ้นในความ

หลังจากที่ผ่านเรื่องราวครั้งนั้นมาได้ ชีวิตของลูซี่ก็อยู่ยากขึ้นไปอีก ออสตินให้เธอสวมใส่สร้อยคริสตัลแห่งคาร์ซัสเอาไว้ เพื่อกักเก็บพลังของเธอไม่ให้แผ่ขยายคลื่นพลังออกมา มันเลยทำให้พวกปีศาจสัมผัสหาตำแหน่งของเธอไม่ได้ แต่ยังมีเรื่องของมาร์คัสที่เขายังเป็นกังวลอยู่“สองสาวกลับบ้านเลยเหรอ? ให้เราไปส่งไหม” มาร์คัสส่งยิ้มให้พร้อมกับแววตาที่มั่นคง“โอกาสหน้านะ ^_^ เย็นนี้พวกเรามีงานจ๊ะ”“งานอะไรอะ!? บาร์ของพวกเธอปิดปรับปรุงไม่ใช่เหรอ? ” น้ำเสียงสงสัยถามขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบจากจินดาแต่คราวนี้เธอกลับนิ่งเงียบไป“ก็เด็กเสิร์ฟเหมือนเดิมนั่นแหละ เจอกันนะมาร์คัส ” ลูซี่สวนขึ้นตอบคำถามของชายหนุ่ม เธอเลี่ยงตอบไปเพราะไม่อยากให้เขาไปส่ง ช่วงนี้ออสตินยิ่งยืนคำขาดห้ามไม่ให้เธอเข้าใกล้อีกฝ่ายงานใหม่ที่ว่าคืองานถ่ายแบบ ลูซี่แอบไปคุยเอาไว้ในวันที่ออสตินบอกว่าจะขอจีบเธอ และงานนี้ก็ได้เงินเยอะมากกว่าเด็กเสิร์ฟเสียอีกแม้ว่าสมบัติที่พ่อแม่ทิ้งเอาไว้ให้จะมหาศาลใช้ยังไงก็ไม่หมดแต่ลูซี่ไม่อยากอยู่เฉยๆ ก็เลยหางานทำเป็นเพื่อนจินดา“เลิกกองครับ!” เสียงทุ้มเข้มของผู้กำกับกังวานไปทั่วห้องสตูหลังจากที่เสื้อผ้าเซทชุดถ่าย