All Chapters of เมียเฮียเดลเป็นเด็กเอ็น: Chapter 11 - Chapter 17

"เฮีย...."ชะเอมตื่นมาแล้วรับรู้ได้ว่าพื้นที่โดยรอบเงียบสนิท คนตัวเล็กทุบหัวตัวเองสองสามที เมื่อคืนไม่น่าดื่มเยอะเลย ตอนนี้ปวดหัวจนแทบจะระเบิดออกมาให้ได้ เปิดผ้าห่มขึ้นดูถึงรู้ว่าตัวเองใส่ชุดนอนแล้ว ส่วนข้างล่างเหมือนว่าจะถูกทำความสะอาดให้ด้วยเอื้อมหยิบโทรศัพท์มาดูเวลาก็พอจะเข้าใจว่าเหตุผลที่ตื่นมาแล้วไม่เจออาเดลเพราะอะไร สายป่านนี้เขาน่าจะเข้าไปที่สนามแล้ว เพราะวันนี้มีนัดประชุมกับคนอื่นๆ เธอเอามือแตะที่หน้าผากตัวเองหลังตื่นเต็มตาแล้วรู้สึกได้ถึงอาการไม่สู้ดีนักขอบตารู้สึกร้อนผ่าวทั้งลมหายใจที่ออกมาก็ร้อนมากด้วย มันบอกกับเธอได้ชัดเจนว่าเธอกำลังจะถูกอาการป่วยเล่นงานเข้าแล้ว พอพยุงตัวเองลุกขึ้นก็ได้แต่ทิ้งตัวกลับไปนอนอย่างเดิมเพราะเวียนหัวจนไม่สามารถลุกได้ฝืนตัวเองลองดูอีกครั้งเพราะเธอรู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวไปหมดเลยอยากอาบน้ำสักหน่อย แถมตามตัวยังมีกลิ่นเหล้าหึ่งอยู่ ยิ่งได้กลิ่นก็ยิ่งเวียนหัวเลยอยากจะกำจัดมันออกให้หมดขาเรียวหย่อนลงจากเตียงแล้วลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เธอจับนั่นจับนี่รอบข้างเพื่อประคองให้ตัวเองเดินไปได้ ก่อนจะทรุดลงที่พื้นอย่างห้ามไม่ได้ อ่า...ไม่น่าฝืนตัวเองเลย รู้สึ

"ยังไม่กลับมาอีก"อาเดลยกนาฬิกาขึ้นดูทันทีที่เข้ามาในห้องแล้วรู้สึกได้ถึงความเงียบกับไฟที่ไม่ได้เปิดสักดวง รีบกดโทรออกหาคนตัวเล็กของเขาในตอนที่เห็นว่าในห้องนอนไม่มีเธออยู่แต่ปลายสายก็ไม่ได้กดรับโทรศัพท์ เขามองผ่านกระจกออกไปนอกตัวห้องด้วยความร้อนใจ ฝนตกหนักขนาดนี้จะไปติดฝนอยู่ที่ไหนหรือเปล่านะ นึกเป็นห่วงแปลกติ๊ด แกร็กเสียงสแกนนิ้วเพื่อเข้าห้องทำให้เขาถอนหายใจโล่งอกออกมา เพราะเธอคงจะกลับมาพอดี อาเดลเดินออกไปหาอีกคนด้วยรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่เธอปลอดภัย ก่อนจะต้องไปยืนขมวดคิ้วมองในตอนที่เห็นว่าชะเอมในชุดนักศึกษากำลังยืนตัวเปียกโชกอยู่"ทำไมหนูถึงเปียกแบบนี้ละ วิ่งตากฝนมาหรอ?""เฮีย ฮึก"เสียงสั่นไหวกับดวงตาบวมช้ำที่ยังมีหยดน้ำตาไหลลงมาทำเอาอาเดลใจหล่นไปถึงตาตุ่ม แม้จะงุนงงอยู่มากแต่เขาก็ยังก้าวเดินไปกอดเธอเอาไว้แน่น แขนเรียวยกขึ้นกอดเขาแล้วสะอึกสะอื้นมากกว่าเดิมจนเขาร้อนใจไปหมด ใครกันที่มันกล้าทำให้คนตัวเล็กของเขาร้องไห้โฮขนาดนี้ ทั้งๆที่ปกติเธอจะร้องไห้แค่เพียงเรื่องของเขาเท่านั้นอาเดลพาคนตัวเล็กเข้ามาในห้องปลอบประโลมอยู่นานกว่าอีกคนจะเลิกร้องไห้ แต่หลังจากนั้นพอเขาถามออกไป เธอก็พูด

"วันนี้รับงานอีกแล้วหรอ?""อืม อยากเก็บเงินให้ได้เร็วที่สุดอ่ะ จะได้หยุดรับสักที"ชะเอมวางโทรศัพท์หลังตอบแชทลูกค้าเสร็จแล้วหันมาตอบเพื่อน คิรินแสดงสีหน้าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด อีกคนเอาแต่ขอโทษเธอที่ช่วยเหลือไม่ได้ แต่มัันไม่ใช่เรื่องที่เพื่อนเธอต้องรู้สึกผิดเลยสัดนิด ปัญหาชีวิตเธอ เธอก็ควรจะจัดการเอง ถูกต้องที่สุดแล้ว"ลูกค้าไว้ใจได้ไหม ให้ไปเป็นเพื่อนดีรึเปล่า?""ว่างหรอ?""ว่างๆ งั้นเดี๋ยวไปเป็นเพื่อนนะ"เธอรีบพยักหน้าบอกเพื่อนแล้วยิ้ม ลูกค้าวันนี้เป็นคนใหม่ที่เธอไม่คุ้นเคยมาก่อน ไม่รู้ว่าจะมาแนวไหน แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าใครส่งให้มาป่วนหรือเปล่า ที่ผ่านมามีบ่อยครั้งที่บอสตันส่งคนมาป่วนกัน แต่โชคดีที่เธอรอดมาได้ตลอดคนตัวเล็กนั่งรถมากับเพื่อนสนิทที่อาสามาเป็นเพื่อน ใจจริงก็นึกขอบคุณที่คิรินไม่เคยจะหนีไปไหนในยามที่เธอมีปัญหา พอเจอลูกค้าก็ทักทายกันปกติ ส่วนเพื่อนของเธอก็ทำเป็นเดินเข้ามาทีหลังแล้วนั่งอยู่ถัดไปอีกสองโต๊ะทุกการกระทำมีคิรินที่คอยเป็นหูเป็นตาให้ตลอด ดูแล้วลูกค้าตรงหน้าก็น่าจะเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่หาเพื่อนกินข้าว ไม่น่าจะมีอะไรมากมายไปกว่านี้ เธอเลยเริ่มวางใจแล้วพูดคุยเป็นกันเ