Semua Bab ภรรยานายหัว NC20+: Bab 21 - Bab 30

เช้าวันต่อมา นายหัวไกรนอนมองภรรยาสาวที่เพิ่งจะร่วมรักกับเขาไปอยู่เมื่อคืน เธอยังคงนอนหลับไหลเพราะเพิ่งจะได้นอนพักไปไม่กี่ชั่วโมง ใบหน้าสวยๆ ที่แม้แต่จะยังหลับอยู่ก็ทำให้เธอไม่ได้ดูน่ารังเกียจเลยสักนิด กลับกันตอนที่เธอหลับแบบนี้มันทำให้เขาเห็นว่าเธอเป็นคนที่น่าสงสารเลยคนนึง เธอดูไม่ได้มีพิษภัยเลยสักนิด แต่ทำไมใครหลายๆ คนที่ไม่ได้รู้จักเธอถึงมองว่าเธอนั้นเป็นคนที่ดูร้ายดูแรง “หรือว่าฉันจะรักเธอเข้าให้แล้วนะเขมิกา”ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ วางมือลงบนใบหน้าของภรรยาอย่างอ่อนโยนโดยที่ไม่ให้เป็นการรบกวนเธอในเวลานอน พร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย การแต่งงานที่ไม่ได้เป็นการเต็มใจทั้งสองฝ่าย และเขาก็ไม่รู้เลยว่าการแต่งงานนี้มันจะทำให้ชีวิตคู่ของเขาจะยาวนานแค่ไหน จะอยู่ด้วยกันได้หรือเปล่า จะเข้ากันได้หรือเปล่า เพราะนิสัยที่ไม่มีอะไรเข้ากันได้เลยจึงทำให้เขาคิดมาก แต่พอได้อยู่กับเธอคนนี้ ใกล้ชิดกัน ได้เห็นนิสัยลึกๆ ของเธอที่ไม่ใช่การแสดงออกภายนอกมันเลยทำให้เขารู้ว่าเธอนั้นก็เป็นผู้หญิงที่อ่อนแอคนนึงเลย “อืม…”“ตื่นละเหรอ นอนต่อสิยังเช้าอยู่เลย”“มานอนมองฉันทำไม”“ก็อยากมองนี่ เวลาเธอหลับมันดู

สนามบินKK “เดินทางปลอดภัยกันนะลูก”“ครับแม่”“เขม…”“คะแม่?”“เดินทางปลอดภัยนะลูก เที่ยวให้สนุกล่ะ”“ขอบคุณค่ะ” ทั้งสองเดินทางมาที่สนามบินโดยที่มีพ่อและแม่ตามมาส่งด้วย หลังจากที่รู้ว่าทั้งสองจะเดินทางไปต่างประเทศด้วยกัน “เครื่องใกล้จะออกแล้ว เราสองคนไปก่อนนะครับ เอาไว้ถึงที่พักแล้วจะโทรหานะครับ”“จ้ะลูก” นายหัวไกรพาภรรยาสาวของเขาไปขึ้นเครื่องบินจากนั้นก็ออกเดินทางตามไฟท์บินที่ได้จองไว้ ไม่นานก็มาถึงยังบ้านที่เขมิกาอาศัยอยู่ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่ “น่าอยู่เหมือนกันนะที่นี่” “อื้ม…”“ยัยตัวเล็ก!” “คุณยาย”เสียงทักทายจากคนด้านในทำให้เขมิกาตื่นเต้นมากๆ ก่อนที่เจ้าของเสียงทักทายนั้นจะออกมาต้นรับพร้อมกับรอยยิ้ม “คิดถึงคุณยายที่สุดเลย” “หายไปไหนมา ทำไมไม่กลับมาเลย” “คือหนู…กลับไปแต่งงานค่ะ นี่สามีหนูเอง”“หือ…สามี?”“ค่ะ เข้าบ้านดีกว่านะคะ เดี๋ยวหนูเล่าให้ฟัง”บ้านหลังที่เขมิกามาอาศัยอยู่มีคุณยายแก่ๆ อยู่ด้วย เพราะเธอไม่ชอบพักตามคอนโดหรือห้องพัก เลยมาอยู่กับคุณยายคนนี้ตั้งแต่ตอนนั้น และกลายเป็นหลานรักของคุณยายไปเลย เพราะคุณยายไม่มีลูกหรือหลานที่ไหน และการที่ได้มาอยู่แบบนี้เขมิกาก็

เราสองคนตกลงว่าจะเที่ยวและพักที่โรงแรมสามวันหลังจากนั้นก็กลับไปบอกลาคุณยายและกลับบ้านกันเหมือนเดิม เพราะเขามีงานต้องทำฉันเลยไม่อยากรบกวนเวลางานของเขามาก “นี่คุณเมื่อคืนฉันกินเยอะไปหน่อย พุงออกเลย”“ตัวผอมขนาดนี้กินเข้าไปเยอะๆ เถอะ อ้วนก็ไม่เป็นอะไรหรอกน่ารักดีออก” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาหารที่เขาสั่งมามันอร่อยถูกปากหรือเป็นเพราะฉันหิวกันแน่ เพราะฉันเล่นกินจนจุกเช้ามาก็พุงป่องอย่างที่เห็น “วันนี้ไปเที่ยวกันที่ไหนดี” เขาถามฉัน ถามตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ เหมือนเขาจะตื่นเต้นที่ได้มาเที่ยวแบบนี้สองต่อสอง แต่ฉันก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างจนผล็อยหลับไป “แล้วแต่คุณสิ ถามฉันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คุณยังคิดไม่ออกอีกรึไง”“ก็ฉันอยากตามใจเธอนี่” “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนี่คะว่าจะไปเที่ยวไหน”“เธอน่ารักดีจัง”“อย่าพูดแบบนั้น”“เขินเหรอ?”“ก็ไม่มีใครเคยชมฉันแบบนี้นี่นา คุณเล่นมาพูดแบบนี้ใครบ้างจะไม่เขิน”“ชอบจังเวลาเธอหน้าแดงแบบนี้”“…..” ทำไมเขาถึงได้ชอบทำกับฉันแบบนี้นะ รู้ว่าฉันอายแต่เขาก็ยังชอบใช้คำพูดแบบนี้กับฉันไม่เลิก “ออกไปกันเถอะ”“ค่ะ”เขาจับมือของฉันแล้วจากนั้นเราสองคนก็ไปพร้อมๆ กัน ณ สถานที่แห่งหนึ

“อึกอืม…” ร่างบางส่งเสียงร้องครางออกมาเมื่อถูกคนด้านบนสัมผัสไปตามเรือนร่าง ทุกจุดที่เขาได้สัมผัสไปมันทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อย ราวกับว่ากำลังเสพติดการมีเซ็กซ์กับเขา “ฮืม…” เสียงครางผ่านลำคอออกมาเบาๆ เมื่อริมฝีปากร้อนสัมผัสเข้ากับเต้าอวบสวย สองมือบีบขยำสลับกันไปมาราวกับว่านี่คือลูกโป่งที่นุ่มนิ่มเหมาะมือ “คะ คุณอือ…”“อย่าเกร็งสิ”“ก็คุณทำฉันแรงอึก..” “ก็ปล่อยตัวตามอารมณ์สิ” “….” เขมิกาพยายามที่จะไม่เกร็ง แต่ทุกครั้งที่ถูกเขาสัมผัสไปก็อดไม่ได้ที่จะต้องเกร็ง มันร้อนรุ่มและรู้สึกร้อนผ่าวจนบอกไม่ถูก ร่างกายแม้จะตอบสนองการกระทำของเขาแต่ก็ยังรู้สึกแปลกทุกครั้งที่ได้ลิ้มรสความเร่าร้อนนี้ “อ้าขาหน่อยเร็ว…” ขาเรียวถูกแยกออกกว้างก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะเริ่มซุกไซร้ลงไปตามเรียวขา ริมฝีปากร้อนลากไปตามขาขาวเนียนอย่างหลงใหล จนถึงกายสาวสีสดเผยอ้าราวกับว่ากำลังเชื้อเชิญให้เขาได้เข้าไปลิ้มลอง “อยะ อย่าอื้อ..” หญิงสาวรีบเอามือกปิดที่กายสาวของตน เมื่อกำลังถูกคนตรงหน้าจ้องมองจนน่าเขินอาย “เอามือออกสิ” “ไม่ทำได้หรือเปล่าคะ มันน่าอาย” เธอพูดพร้อมกับหลบสายตาของเขา “ฉันจะทำให้เธอยอมปล่อยมือออกไปเองนะ

บ่ายแก่ๆ ของวันเดียวกัน “แค่กๆๆๆ” ฉันกำลังสำลักเพราะกลิ่นน้ำพริกที่กำลังผัด มันกลิ่นฉุนจนฉันสำลักจนแสบคอไปหมด ไม่คิดเลยว่าการทำกับข้าวมันลำบากขนาดนี้ นี่แค่เริ่มเองนะการเป็นแม่ศรีเรือนต้องอดทนขนาดไหนกันล่ะเนี่ย “ไหวมั้ยจ๊ะคุณนาย ให้ภาทำเถอะจ้ะ สำลักแบบนี้จะเจ็บคอเอาได้นะจ๊ะ”“แฮ่ม…ตอนทำกับข้าวแบบนี้ ภาทนได้ยังไงกัน ไม่สำลักแสบคอบางเหรอ?”“ภาชินแล้วน่ะจ้ะก็เลยไม่เป็นอะไร” เพราะฉันทำครั้งแรกสินะถึงได้รู้สึกเหมือนจะตายแบบนี้ มันยากกว่าที่คิดไว้แฮะ แต่ฉันก็ต้องทนให้ได้สิคนอื่นเขายังทนกันได้เลย เรื่องแค่นี้ฉันจะมายอมแพ้ง่ายๆ ได้ยังไงกัน “แฮ่มอื้ม…เสร็จแล้วทำยังไงต่อ” ฉันแสบคอแถมยังน้ำมูกไหลเพราะจามอีกต่างหาก เสียงแหบไปหมดแล้ว “ใส่หมูลงไปเลยจ้ะคุณนาย แล้วเอาตะหลิวผัดให้เข้ากัน”“โอเคๆ” ฉันทำตามที่ภาบอกก่อนจะปิดฝาให้มันเดือด และตอนนั้นก็ทำให้ฉันหายใจได้สะดวกขึ้นเพราะกลิ่นมันเริ่มจางลงไม่ฉุนเหมือนตอนแรก การทำอาหารครั้งแรกของฉัน และก็เป็นมื้อแรกที่เขาจะได้กินกับข้าวฝีมือของฉันไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า หมายถึงฉันจะทำรอดไหมต่างหากล่ะ เวลาผ่านไป “เฮ้อ เสร็จสักทีนะ”“คุณนายเก่งมากค่ะ”“รสช