บททั้งหมดของ ภรรยานายหัว NC20+: บทที่ 11 - บทที่ 20

เกรียงไกร Talk หลายวันผ่านไป ผมกับเขมิกาเราคุยกันน้อยมาก เธอดูไม่สดใสหรือร่าเริงเหมือนแต่ก่อนเลย ทั้งที่เราจะต้องมีเรื่องให้เถียงกันอยู่ตลอด หรือไม่เราก็จะต้องทะเลาะกันประจำ แต่เธอเปลี่ยนไปจนผมตกใจว่าทำอะไรให้เธอไม่พอใจอีกหรือเปล่า ผมพยายามปรับตัวเพื่อให้เข้ากับเธอได้ เพราะเขมิกาเป็นคนที่นิสัยแรงๆ ตรงๆ และค่อนข้างใจร้อน ผิดกับผมที่ใจเย็นแต่ผมก็เด็ดขาดและตรงไปตรงมาไม่แพ้เธอเลย แต่พอได้รู้ว่าเธอต้องผ่านอะไรมาบ้างผมก็อดสงสารไม่ได้ "กินข้าวก่อนสิเขม""ฉันไม่หิว""คุณนายจ๊ะ ภาทำกับข้าวไว้ไม่เผ็ดนะ คุณนายกินได้จ้ะ" "ไม่ล่ะ สายๆ ฉันถึงจะกิน" เขมิกาเธอไม่ชอบกินกับข้าวที่มีรสเผ็ดจัด แต่อาหารใต้ที่ภาทำส่วนใหญ่มักจะเผ็ด เธอเลยกินไม่ค่อยได้เท่าไหร่ "เขม..." ผมเดินตามเธอออกไป "อะไร?" "อาทิตย์หน้าฉันจะพาเข้าเมือง แล้วจะแวะพาเธอไปหาพ่อกับแม่ด้วย""ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากไปแล้ว" "....." "แค่นี้ใช่ไหมที่จะพูด?" "ดะ เดี๋ยวสิเขม" ".....""เธอเป็นอะไร หลายวันมานี้เธอแปลกไปนะ ฉันทำอะไรผิดหรือว่าทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า เธอบอกฉันได้เลยนะเขม ฉันกำลังพยายามปรับตะ...""ถ้ามันลำบากขนาดนั้นคุณไม่ต้องม

ขณะที่กำลังนั่งกินข้าวด้วยกัน “เธอดูร่าเริงขึ้นมากนะ ไม่ได้โกรธฉันเรื่องนั้นแล้วใช่ไหม” นายหัวไกรตัดสินใจถามออกไปเนื่องจากบรรยากาศมันเงียบจนน่าอึดอัด เขาอยากรู้ว่าเธอหายโกรธเขาในเรื่องวันนั้นหรือยัง ที่เขาและเธอมีอะไรกัน และนั่นก็เป็นครั้งเดียวที่ทั้งสองไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นกันอีกเลย จะว่าไม่อยากก็ไม่ใช่ ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่ใช่ความรักซะมากกว่า ทั้งสองเลยไม่ได้มีการเกินเลยกันอีก “จะถามทำไม มันใช่เรื่องที่ต้องถามเหรอ?”“เปล่าหรอก ก็แค่อยากรู้”“การเสียตัวมันไม่ใช่เรื่องที่จะทำให้ฉันต้องเสียใจฟูมฟาย ต่อให้ฉันจะยังไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนแต่ฉันก็ไม่ใช่พวกคลั่งกับการที่จะต้องเก็บความบริสุทธิ์เอาไว้ให้กับใคร เสียแล้วก็เสียไปไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาโวยวายเอาอะไร” “…..”หลายๆ อย่างที่เธอเริ่มแสดงออกมานั่นคือตัวตนที่แท้จริงของเธอ เขมิกาไม่ใช่คนเลวร้ายและเธอก็ไม่ได้ร้ายกับใครก่อน เท่าที่เขารู้จักเธอมักจะเป็นคนนิ่งๆ มากกว่า แต่เพราะบุคลิกที่นิ่งจนเย็นชาแบบนี้ใครต่อใครมักจะมองว่าเธอเป็นคนที่ไม่ดี เขาเองก็เกือบจะหลงเชื่อแล้วเหมือนกัน แต่ดีที่เขาเป็นพวกที่ชอบพิสูจน์ด้วยตัวเองเลยยังไม่ได้ปักใจเ

ตกเย็นในวันเดียวกัน แกร๊ก~"อะไรของคุณเนี่ย เข้าห้องคนอื่นมาไม่เคาะประตูได้ยังไง!?" หญิงสาวโวยวาย เมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มก็เปิดประตูแล้วเดินหอบข้าวของเข้าไปในห้องของเธอในทันทีโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเธอก่อน "แล้วนี่คุณหอบข้าวของมาทำไม" "ถ้าเราแยกกันนอนพ่อแม่ของเราก็รู้น่ะสิว่าเราแยกกันนอน" "แล้วมันยังไงฉันต้องสนใจด้วยหรอ?""ไม่ได้ๆ เราต้องนอนด้วยกันเพื่อไม่ให้พ่อแม่ต้องสงสัย" "เอ้า แล้วคุณจะมาเบียดฉันนอนเนี่ยนะ" "เตียงก็ตั้งกว้าง มีคนมานอนด้วยอีกคนคงไม่เป็นอะไรหรอก" "ไม่ได้คุณต้องนอนข้างล่างถ้าคุณจะนอนห้องนี้""เอ้า ข้างล่างพื้นมันแข็งแถมตอนกลางคืนก็หนาวอีกต่างหาก เธอจะให้ฉันนอนพื้นจนหนาวตายหรือยังไง" "คุณนอนพื้นมันไม่ตายหรอก แต่ถ้าคุณมานอนกับฉันคุณได้ตายแน่""อย่าใจร้ายนักสิ เตียงก็กว้างขวาง เธอจะไล่ฉันไปนอนข้างล่างเนี่ยนะ?""คุณไม่มีสิทธิ์เลือก เพราะนี่คือห้องของฉันห้องส่วนตัวของฉัน ถึงคุณจะเป็นเจ้าของบ้านแต่ห้องห้องนี้ฉันเป็นเจ้าของ" "เขม..." "อะไร?" "ฉันว่าเราสองคนมีเรื่องที่ต้องทำกันแล้วล่ะ""เรื่องอะไร?""ก่อนหน้านั้นฉันได้ยินมาว่าพ่อกับแม่จะมาแอบฟังว่าเราสองคนทำอะไรกัน

วันต่อมา "อยากได้อะไรก็เลือกได้เลยนะ เดี๋ยวจ่ายให้เอง" ชายหนุ่มพูดขณะที่กำลังพาภรรยาสาวออกเดินตลาด ผู้คนมากมายไม่ว่าจะเป็นเด็กเล็ก วัยรุ่น หรือแม้กระทั่งคนแก่ เดินกันให้วุ่นวายไปหมด "ไม่รู้จะเลือกอะไร""นานๆ จะมาสักครั้ง ไม่มีอะไรที่ต้องซื้อเลยรึไง""จะซื้ออะไรได้ล่ะ ฉันไม่มีอะไรที่อยากได้นี่ ของบางอย่างที่ต้องใช้ก็ฝากภาซื้อแค่นั้นเอง" "อ๋อ...""ตลาดที่นี่ใหญ่เหมือนกันแฮะ ใหญ่กว่าตลาดที่นั่นตั้งเยอะ""ตรงนี้เป็นคล้ายๆ จุดศูนย์รวมของคนในอำเภอน่ะ เวลามีตลาดใหญ่ๆ แบบนี้คนก็จะมารวมตัวกัน เที่ยวกันด้วย""ถึงว่าคนเยอะมาก""เพราะแบบนี้ฉันถึงไม่อยากพาเธอมา กลัวเธอจะเหนื่อย""จะมาห่วงทำไม""ก็เธอเป็นเมียฉันไง" ว่าแล้วมือหนาก็คว้ามือของภรรยาไปจับไว้แล้วพาเธอเดินหลบเลี่ยงผู้คนที่กำลังเดินสวนทางกันอย่างชุลมุน "นายหัว!" ทั้งสองหันไปตามเสียงเรียกที่ดังขึ้น แม้ผู้คนจะมากมายแต่ก็น้อยนักที่จะมีใครมาเรียกกันแบบนี้ เขารู้ดีว่าเจ้าของต้นเสียงนั้นกำลังเรียกเขาอยู่ "เพ็ญ""ดีใจจังที่ได้เจอ มาเที่ยวเหรอจ๊ะ ไม่เห็นบอกเพ็ญก่อนเลย เพ็ญก็มาเที่ยวเหมือนกัน พอดีเลยเพ็ญไม่มีเพื่อนเดินอยู่พอดี เราไปเดินเที

ฉันนั่งรถอยู่ในรถไม่ได้ลงไปข้างนอก เขาพาฉันมาที่บ้านของผู้หญิงที่เขาพาขึ้นรถมาด้วย ฉันเองก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครแล้วทำไมเขาถึงได้ให้ความสำคัญขนาดนั้น ขนของขึ้นรถให้แล้วพาไปส่งบ้านแถมยังช่วยขนของลงอีก คงจะเป็นคนสำคัญไม่น้อยเลย ปึก~ เสียงปิดประตูรถพร้อมกับเขาเข้ามานั่งสงบนิ่งอยู่ที่ฝั่งคนขับ “รอนานไหม”“ไม่” “เธอไม่ได้ลืมอะไรแล้วใช่ไหม จะได้กลับกัน”“กลับเลย ฉันไม่ได้ลืมอะไร” ระหว่างทางกลับบ้าน เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ตึงใส่ฉันแล้วล่ะ ฉันรู้สึกเหมือนเขามีอะไรคิดอยู่มากกว่า “ผู้หญิงคนนั้น ใครเหรอ?”“อ๋อ จินดาน่ะเป็นเพื่อนสมัยเรียน”“…..” ฉันไม่ได้ถามอะไรอีก แต่ก็พอจะเดาออกว่าสองคนนี้ต้องเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนแน่ๆ หรือว่าจะเป็นผู้หญิงที่เขาเคยบอกว่าเป็นแฟนคนแรกแต่ต้องเลิกกัน แล้วผู้หญิงคนนั้นก็แต่งงานมีครอบครัวแล้ว ถ่านไฟเก่ามาเจอกันแบบนี้มันจะปะทุขึ้นมาอีกรอบไหมนะ จะว่าไปเขาชอบผู้หญิงที่เรียบร้อยนี่นา ผู้หญิงคนนี้เองก็เรียบร้อยมากเลยด้วยล่ะ ตกดึกหลังจากกลับจากตัวจังหวัด ครืด ครืด ครืด ครืด ครืด ครืด ฉันมองหน้าจอโทรศัพท์แต่ไม่ได้คิดจะค