All Chapters of ภรรยานายหัว NC20+: Chapter 41 - Chapter 50

หลายวันผ่านไป “คุณหนู…” แม่บ้านพูดขึ้นเพราะตกใจที่เห็นเขมิกาลงมา “ไม่มีใครอยู่ใช่ไหมคะ?” “ค-ค่ะๆ ไม่มีใครอยู่ค่ะ” “…..” เธอไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะเดินออกไปในสวน เพราะเห็นว่าไม่มีใครอยู่ที่บ้านจึงลงมาเล่น แค่ยังไม่อยากเจอหน้าใครและไม่มีอารมณ์จะพูดกับใครด้วย ในห้องสำหรับเธอมันไม่ได้อึดอัดเลย มันรู้สึกดีด้วยซ้ำที่เวลาอยากอยู่คนเดียวแล้วได้อยู่แบบนั้นจริงๆ เพราะเธอไม่ชอบให้ใครมารบกวนช่วงเวลาที่เธออยากอยู่กับตัวเอง บางครั้งก็จะแอบลงมาเล่นด้านล่างในเวลาที่ใครไม่อยู่ ถึงจะมีแม่บ้านแต่ก็ใช่ว่าจะมีใครมายุ่งกับเธอ “ป้าครับ…”“คุณไกร กลับมาเร็วจังเลยค่ะ”“ทำไมเหรอครับป้า ผมแค่กลับไปสั่งงานลูกน้องเองครับ”“เอ่อ…คุณหนูลงมาค่ะ” ป้าแม่บ้านแอบกระซิบ “เหรอครับ แล้วตอนนี้เขมอยู่ที่ไหนครับ”“อยู่ในสวนค่ะ แต่ป้าว่าอย่าเข้าไปกวนคุณหนูเลยนะคะ ดูเหมือนคุณหนูจะอารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว ถ้าเข้าไปตอนนี้คุณหนูจะโมโหคุณไกรเอาได้นะคะ”“ผมอยากเจอจังเลยครับ…” เขาบ่นกับตัวเอง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ทำตามที่ป้าแม่บ้านบอก เพราะเขาไม่อยากให้เธอต้องโมโหอีก จนกระทั่ง…“นี่คุณมาได้ยังไง”“ขะ เขม…” ทั้งที่เขาพยายามหลบหน้าเธอเพราะก

ครืด ครืด ครืด มีสายโทรเข้ามาขณะที่ฉันกำลังจะนอน ก่อนจะพบว่านั่นเป็นสายของคุณไกร ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่รับเลยเพราะไม่อยากคุยกับเขา แม้แต่ข้อความที่เขาส่งมาฉันก็ไม่เคยสนใจ และไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครสักเท่าไหร่ด้วย “ฮัลโหล..”( ไม่คิดว่าเธอจะรับด้วย )“…..” ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะรับสายของเขา ไม่รู้ว่าทำไมมือมันถึงได้เลื่อนไปกดรับได้ซะได้ “มีอะไรก็รีบๆ พูดค่ะ” ( เธอเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างหรือยัง )“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่เหม็นขี้หน้าคุณ” ( อ๋อ แล้วตอนนี้หายเหม็นขี้หน้ายัง ) “ยัง”( แต่เธอก็ยอมคุยกับฉันแล้ว ว่าแต่จะนอนแล้วเหรอ )“ค่ะ กำลังจะนอนแล้ว” ( ทำไมไม่อ่านข้อความบ้างล่ะ เราจะได้คุยกันไง เธออย่าลืมกินข้าวให้ตรงเวลาและครบสามมื้อนะเขม” “อืม…” ฉันตอบกลับเสียงแผ่ว ฉันกินอะไรไม่ค่อยลงเท่าไหร่เพราะเหม็นคาว แต่ฉันก็ยังไม่กล้าที่จะบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องวันนี้ เรากำลังจะมีลูกด้วยกันมันเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่เรายังไม่ได้คืนดีกับเลย อย่างที่บอกฉันไม่สามารถลืมสิ่งที่เขาทำได้เพียงแค่วันสองวันเท่านั้นมันต้องใช้เวลา( เสียงเธอดูเหมือนไม่ค่อยสบายเลยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า ) “นี่คุณเป็นนัก

โรงพยาบาล หน้าห้องฉุกเฉิน หลังจากที่รู้ข่าวว่าเขมิกาเกิดอุบัติเหตุ ทุกคนต่างก็พากันมายืนรอฟังอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินเพราะอาการของเธอหนักมาก และนายหัวไกรก็รีบขับรถมาที่นี่อย่างรีบร้อน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยสักนิด “คุณอา คุณน้า แฮ่ก! ปะ เป็นยังไงบ้างครับ เขมเป็นยังไงบ้าง”“ยังไม่รู้เลยลูก ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉิน ยังไม่มีใครออกมาเลย” “มะ มันเกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุได้” “ตอนนี้ต้องรอทางตำรวจสรุปน่ะ แต่เท่าที่คนที่เห็นเหตุการณ์บอก เขาว่ารถอีกฝั่งเบรคแตกพุ่งมาชนจนทำให้รถพลิกคว่ำน่ะ”“…..” หัวใจของเขาหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อได้ยินอย่างนั้น ตอนแรกที่ได้ยินจากภาก็ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ “โถ่ลูก อย่าเป็นอะไรเลยนะ อยู่กับแม่ก่อนนะลูก” ผู้เป็นแม่พึมพำอยู่คนเดียวเบาๆ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามจะดีหรือร้ายคนเป็นพ่อแม่ก็ไม่อยากให้ลูกเป็นแบบนี้อยู่ดี “แล้วคนขับรถล่ะครับ?” “ก่อนรถจะพลิกคว่ำ ด้านหน้ารถถูกชนอัดอย่างแรง คนขับรถเสียชีวิตน่ะ” “…..” หลังจากนั้นทุกคนต่างก็พากันยืนรอ ไม่มีใครกลับไปไหน จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง แกร๊ก~ ประตูสีขาวบานใหญ่ถูกเปิดออก พร้อมกับคุณหมอเด

เขมิกา Talk “ทำหน้าเศร้าอีกแล้วนะเขม” เสียงทักที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองเขา “ขอโทษนะ ฉันลืมว่าเธอยังผวาไม่หาย” “ไม่เป็นอะไร” อาการผวาของฉันมันไม่ยอมหาย และมันจะเกิดขึ้นได้ตลอด ไม่ว่าจะเวลาที่กำลังนั่งเล่นหรือเวลาที่กำลังจะหลับ แต่ตอนนี้ฉันมีเรื่องให้ต้องคิดมากกว่า นั่นคือเรื่องลูกที่เสียไป ยอมรับว่าฉันไม่ได้อยากมีแต่แรก เพราะฉันไม่มั่นใจว่าจะดูแลแกได้เป็นอย่างดี แต่พอได้รู้ว่าตัวเองท้องกำลังจะมีลูก ฉันก็ทั้งตื่นเต้นทั้งตกใจ จนทำตัวไม่ถูก แต่ในความรู้สึกนี้ฉันก็ยังแอบมีความดีใจเล็กๆ ที่จะได้มีลูกกับเขา ได้อุ้มท้อง "คุณหมอบอกว่ารอดูอาการสักสองสามวัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับบ้านได้" "ค่ะ" ทั้งที่รถพลิกคว่ำจนสภาพรถยับเยินไม่เหลือดีขนาดนั้น จนลุงพงษ์ที่เป็นคนขับรถเสียชีวิต ฉันกลับมีแค่รอยถลอกตามตัว แขนเล็กขามีรอยที่น่าจะเกิดจากการกระทบกระแทกทำให้เกิดแผลใหญ่ และน่าจะเป็นเพราะแรงกระแทกทำให้ฉันต้องเสียลูกในท้องไป "เป็นอะไรหืม ทำหน้าเศร้าอีกแล้วนะ" "ฉันรู้ว่าคุณอยากมีลูกมาก พอเราสองคนมีลูกด้วยกันแล้วมันก็กลับกลายเป็นแบบนี้ คุณคงผิดหวังในตัวฉันมากที่ฉั

สามเดือนถัดมา หลังจากที่กลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านสวนของนายหัวไกร ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่ทว่าในบ้านมันกลับไม่มีสีสันเลย ต่อให้เขมิกาจะกลับมาอยู่ตามปกติแต่เธอก็ไม่ได้มีรอยยิ้มเลย ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนสีหน้าของเธอก็ยังคงเรียบนิ่งเหมือนเดิม “นายหัว นายหัว”“ว่า?”“คุณนายยังไม่หายอีกเหรอจ๊ะ คุณนายไม่ค่อยพูดเลย ถึงจะทำอะไรเหมือนเดิมแต่ภาว่าคุณนายแปลกไป ภาจะถามแต่กลัวคุณนายว่า”“ไม่หรอกมั้ง เธอน่ะคิดมากไป” ทั้งที่เขาก็รู้ดีว่าเธอนั้นแปลกไปจริงๆ แต่ก็ทำได้เพียงคอยจับมือเธอและหวังว่าสักวันเธอจะกลับมาหายดีเป็นปกติอย่างที่ควรจะเป็น มันอาจจะยากหน่อยเพราะงั้นจึงต้องให้เวลากับเธอ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะดีขึ้น อาจจะเป็นเดือนหลายเดือน หรืออาจจะเป็นปีเลยก็ได้ แต่เขาก็จะไม่มีทางทิ้งเธอเด็ดขาด เพราะเขามั่นใจว่าการที่คนรักกันจับมือกันก้าวผ่านความจริงที่มันโหดร้ายไปได้มันจะทำให้ความรักมั่นคงและยั่งยืนที่สุด เพราะมันทำให้ได้รู้และเห็นว่าใครคือคนที่สำคัญที่สุดกับเรา "ไปทำกับข้าวไป""จ้ะนายหัว" ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาภรรยาที่ยืนทำบางอย่างอยู่ ทว่าสายตาของเธอมันไม่ได้มีสมาธิก